Chicago bluesman Nick Moss (1969) heeft begin 2014 zijn tiende album ‘Time Ain’t Free’ uitgebracht. Het album heeft goede recensies ontvangen en wordt beschreven als ‘een krachtige gumbo van Chicago soul, funk, blues, jam band en rock ’n roll’. Live ontpopt Nick zich als de meester van de klassieke Chicago sound, maar ook op het gebied van songwriting wordt deze, reeds zestien maal voor een Blues Music Award genomineerde, muzikant gerekend tot de top van de rock-, jam band- en blues scene. Vanaf het allereerste begin heeft hij zijn hart gevolgd om met gevoel en passie de traditionele Chicago blues te blijven spelen en is beïnvloed door bluesmuzikanten als Jimmy Dawkins, Buddy Scott en Jimmy Rogers.
Een korte tour brengt Nick en zijn band naar Europa, waar ze onder andere op het prestigieuze Notodden Festival in Noorwegen spelen. Dan vier gigs in Duitsland en slechts één in Nederland, in de NiXenMeeR in Enschede. Na afloop van dat optreden plannen we in eerste instantie een kort interview maar dit ontaardt al snel in een lang gesprek waarbij alle bandleden gezellig aanschuiven.
Door Nineke Loedeman
“Veel te lang geleden!” antwoordt Nick op mijn vraag wanneer hij voor het laatst in Nederland was. “Het wordt voor ons de hoogste tijd om weer een voet tussen de deur te krijgen in Duitsland en Nederland, want ik kom hier erg graag. We zijn juist terug van het Notodden festival in Noorwegen waar we een geweldige tijd hebben gehad. We hebben daar weer veel leuke mensen ontmoet, zoals Mike Zito met de Royal Southern Brotherhood, Albert Castiglia en de Ierse Grainne Duffy. In Notodden hebben we ook voor het eerst kennis gemaakt met Mike Andersen. Wat een geweldige zanger-gitarist is dat en daarbij nog een knappe gozer ook! “
Hoe ben jij de muziekwereld ingerold?
“Ik ben opgegroeid in Chicago en als jongen luisterde ik naar muziek uit de platencollectie van mijn ouders. Die bestond uit veel Rhythm & Blues, vroege Rock ’n Roll en Doo-Wop maar ook uit klassiekers als Frank Sinatra en Tony Bennett en uiteraard veel Chicago muziek. Toen ik wat ouder werd kwam het besef dat de blues zich praktisch in mijn achtertuin bevond. Samen met mijn broer sloop ik stiekem de stad in om daar naar te gaan luisteren. Ik maakte zo steeds meer kennis met bluesmuziek en ik raakte zó overweldigd daarvan, dat ik me begon af te vragen: wat is dit allemaal. En dan al die verschillende stijlen van blues. Ik wilde er gewoon alles van weten, maar daarbij ook nog eens alles zelf kunnen. Van oorsprong ben ik een bassist maar ik wilde echt dolgraag gitaar spelen en pikte dan soms mijn broer zijn gitaar. Die mij vervolgens vertelde dat ik toch maar weer de bas moest gaan spelen. Toen ik oud genoeg was, zeg maar rond mijn 22e, klaar om on the road te gaan, ging ik als basgitarist aan de slag in de bands van Buddy Scott, Jimmy Dawkins en The Legendary Blues Band. Ik mocht zo nu en dan switchen en de gitaar bespelen van Willie Greeson. Zo heb ik het mezelf aangeleerd en rolde ik er vanzelf in. Het was later Willie ‘Big Eyes’ Smith die me een kans gaf en ervoor zorgde dat ik uiteindelijk echt gitaar ging spelen.“
‘Time Ain’t Free'(maart 2014) is je tiende album en is een mix van blues, soul, R & B en funk. De laatste jaren is het geluid van de band best veranderd. Hoe zou je zelf jullie sound beschrijven?
“Die verandering is al gaande sinds de laatste vijf, zes jaar eigenlijk. Het was niet zozeer een bewuste keus maar ik wilde wel iets anders. Noem het maar een soort van afscheid van de wat meer traditionele blues, die ik tenslotte al twintig jaar speelde. Je leert door de jaren heen dat er een groot percentage blues fans is, die denkt dat blues alleen authentiek is, als het gespeeld wordt door Afro-Amerikanen. Ieder mag denken wat hij wil, maar persoonlijk denk ik dat het gevoel wat erbij hoort veel belangrijker is. Natuurlijk is bluesmuziek ooit ontstaan bij de katoenplukkers in het begin van de vorige eeuw, maar wie kan daar tegenwoordig nog daadwerkelijk over meepraten? Niemand meer toch? Eerlijk gezegd, ik kan eindeloos naar een goede slow blues of wat fijne shuffle blues luisteren, maar er is gewoon meer dan dat. Natuurlijk kreeg ik in eerste instantie commentaar hierop maar nu ik wat ouder ben, maakt mij dat niets meer uit. Ik weet wie ik ben en ik weet dat ook ik echte blues kan spelen, die soulful, eerlijk is en recht uit het hart komt.”
De Nick Moss Band bestaat naast Nick Moss op gitaar en zang uit Michael Ledbetter op gitaar en zang, Nick Fane op basgitaar, Taylor Streiff op orgel/piano en Patrick Seals op drums. Deze jongens zijn niet alleen goed op elkaar ingespeeld, maar zijn ook zeer respectvol naar elkaar. Daarbij is ieder bandlid gelijkwaardig en Nick houdt ze goed bij de les. Hij vraagt en zij leveren. Nick is een soort van mentor, het gaat om het juiste gevoel en groove. Dat is de essentie. Dat dit een goede en effectieve samenwerking is, blijkt uit het resultaat. Met de komst van het nieuwe zang- en gitaar talent Michael Ledbetter als lead vocalist, heeft de Nick Moss Band zijn muziek nog meer in een nieuwe richting verplaatst, maar houdt de blues traditie toch levend. Michaels intense zangkwaliteiten zijn inmiddels heel bepalend geworden voor de sound.
Nick: “Het klinkt raar maar er is een onderlinge connectie tussen mijn muzikanten. Je moet mensen om je heen verzamelen die kunnen en willen converseren door middel van hun spel. Ik denk oprecht dat mijn band in deze huidige samenstelling perfect op elkaar is ingespeeld. We spelen nu een aantal jaren met elkaar. Overigens is Nick de bassist pas sinds afgelopen januari bij ons. Hij komt uit de rock scene maar ook hij past wonderwel goed in deze band. Allen hebben het hart op de juiste plaats en een goede instelling. Deze jongens zijn één met hun instrument, het maakt een groot deel uit van wie ze zijn. Ik heb het wel eens anders meegemaakt. Er was een muzikant in mijn band die, hoewel hij heel goed kon spelen, toch vrijwel geen connectie met zijn eigen instrument had en dus ook het benodigde gevoel niet goed kon overbrengen. Dat frustreerde me toen.”
Michael Leadbetter is een nazaat van de grote Lead Belly. Hij is nu drieënhalf jaar bij de band. Hij komt uit de opera wereld en zijn vocale kwaliteiten hebben grote invloed op de band. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
“We kenden elkaar al een tijdje via via. We werden vrienden en hij kwam al regelmatig wat dingetjes doen met ons in de studio. Dan deed hij onder andere wat backing vocals op mijn nummers. Ik nodigde hem eens uit om weer eens wat samen te doen en het eerste nummer wat hij deed was “Turn Her Up”, een van mijn favoriete songs. Afijn, Michael begon te zingen: de eerste stem, de tweede stem, de derde stem. Hij hield gewoon niet op! En ik had iets van: wow, die gast zingt zomaar al die stemmen. Hij was in eerste instantie wat voorzichtig in zijn stemgebruik, misschien om mij niet te overrompelen. Maar ik wist gewoon dat er nog veel meer in zat. Dus ik zeg tegen hem: Hey Mike, gooit er wat meer van je vaders kant van de familie in. Dat deed hij en het resultaat was zó verbluffend goed, echt kippenvel !” Lachend: “Mike vroeg nog of het goed was, dus toen zei ik tegen hem: Yeah man, nu moet je wel toetreden tot mijn band. Hij is inmiddels van grote waarde voor de band, niet alleen qua zang maar ook qua gitaarspel en songwriting.”
Voordat Michael verscheen, zong jij zelf op al je albums. Hoe voelt het nu voor jou, nu hij de lead vocals op zich heeft genomen?
“Weet je, ik heb me nooit een echte frontman gevoeld, ik voel me nu eenmaal beter als sideman. Gitaarsolo’s spelen vind ik prima, maar het liefst ga ik daarna weer mijn hoek in. Zo is het altijd geweest. Met deze band draait het natuurlijk niet alleen om de vocalen maar om het muzikale geheel. Iedereen heeft zijn aandeel daarin. Michael zingt geweldig, ik ben er blij mee en het publiek ook!“
Denk je dat bluesmuziek in zijn algemeenheid is veranderd de afgelopen twintig jaar ? Heeft blues een wat slechte naam, bijvoorbeeld oude mensen muziek, gekregen?
“Ja, ik denk eerlijk gezegd dat er iets is veranderd in de manier waarop mensen tegenwoordig tegen blues aankijken. Wat is blues eigenlijk? Voor mij is het allemaal ietwat verwaterd. Ik hoor steeds minder blues in bluesrock of andere soorten blues. De bands hebben soms geeneens een blues achtergrond. Dat is allemaal prima maar noem jezelf dan geen bluesband. Dat doe ik zelf namelijk ook niet meer, wat wij spelen is blues based muziek. Hoe je mijn muziek ook noemt, het enige wat ik wil is dat je plezier hebt bij mijn optredens. Maar voor mij is en blijft de basis blues. Tegenwoordig wordt muziek in zijn algemeenheid natuurlijk sterk beïnvloed door platenmaatschappijen en radiostations. Eerlijk gezegd, en ik wil niet racistisch klinken, de mensen die zeggen dat blues muziek voor oude mensen is, zijn voornamelijk jonge zwarte mensen. Gewoon omdat dat de muziek is waar hun ouders naar luisterden. Waar en waarmee je opgroeit en wat je thuis ingegoten krijgt, is nu eenmaal behoorlijk bepalend voor je kijk op muziek. Persoonlijk vind ik het heerlijk om tijdens onze of andermans optredens jonge mensen zien dansen, lachen en genieten. Denk je dat zij dit oude mensen muziek vinden? Natuurlijk niet, ze hebben gewoon plezier.” Michael vult aan: “Nick heeft gelijk, toen ik mijn vrienden vertelde dat ik muziek in een bluesband speel, zeiden ze: huh? Waarom, jij zou R & B moeten doen. Maar toen ze uiteindelijk kwamen kijken bij een optreden, was dat gelukkig een echte eye opener voor ze. Het is dus echt geen oude mensen muziek.”
Met wie zou je nog wel eens willen spelen?
“Eigenlijk nog met heel veel muzikanten, maar de meesten zijn inmiddels al overleden. Toch zou ik graag eens spelen met Derek Trucks, die ik geweldig bewonder vanwege zijn uitermate gepassioneerde gitaarspel. B.B. King zou eigenlijk ook wel gaaf zijn. Hij leeft nog, maar dan moet ik er wél werk van maken, want time is short tenslotte.”
Wat is je advies aan beginnende jonge muzikanten.
“Als eerste zou ik zeggen: open je oren, luister naar alles wat maar mogelijk is en let op details. Wat je ook doet, doe het goed en stort je ziel en zaligheid erin. Soms ben je met het talent geboren, soms moet je er hard voor werken. Maar als ik na twintig minuten spelen geen soul en geen hartslag bij een muzikant voel, dan is er voor mij iets niet goed en dus verlies ik mijn interesse. Er moet passie inzitten.” Patrick vult aan: “Het gaat om de groove, het gevoel. Als je geen passie en gevoel ervoor hebt, dan houdt het op. Daar draait het allemaal om, daar draait het sowieso in de blues om. En in alle genres die wij spelen, voel je die puurheid.”
Is er al een vooruitzicht op een nieuwe schijf?
“Jazeker, er zijn al enkele nummers geschreven, maar we hebben nog geen exacte datum in het vooruitzicht. Binnenkort gaan we beginnen met opnemen. Ik hoop komend najaar of de komende winter. Er ligt een plan om heel misschien een live cd op te nemen en dan wat speciale gasten hiervoor uit te nodigen. Kortom, er zijn genoeg ideeën in ieder geval, maar we hebben nog niets echt concreet.”
Ons gesprek zit er dan op, de volgende dag vliegt de band weer terug naar de USA, heeft dan anderhalve dag vrij, waarna er weer veel optredens gepland staan. Nick vliegt in september naar Long Beach, Californië om daar deel te nemen aan het tribute concert ter ere van zijn recent overleden vriend Lynwood Slim.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe