In gesprek met Danny Bryant
-Hurricane Tour-
De Bosuil,Weert
13 April 2013
Tekst: Nineke Loedeman/ Foto’s: Marco van Rooijen
Danny Bryant oogt bijzonder ontspannen, als we elkaar treffen in de Bosuil. De soundcheck is net achter de rug, en hij is tevreden. Deze 32-jarige gitarist uit Royston, UK is net goed en wel begonnen aan zijn omvangrijke HURRICANE Tour, die hem door heel Europa brengt.
Danny begon met gitaarspelen toen hij vijftien was, om drie jaar later al professioneel gitarist te zijn! Inmiddels heeft hij het podium mogen delen met grootheden als Buddy Guy, Carlos Santana en Joe Cocker. Hij heeft een bijzondere, warme band met zijn grote voorbeeld Walter Trout, en ook met deze grootheid heeft hij reeds vaak gespeeld. Hij formeerde in 2000 zijn RedEyeBand en in 2002 brachten ze hun eerste album uit. Acht albums en een live dvd verder, staan ze vanavond in de Bosuil te Weert, om Hurricane te presenteren. Koren op de molen van zijn fanschare, welke in de loop der jaren flink is gegroeid. Heel hard werken, heel veel touren en daarbij altijd een persoonlijk woord voor zijn fans, zijn dingen die duidelijk z’n vruchten hebben afgeworpen.
Hoe was het voor je om, na de live cd/dvd Night Life, weer te gaan werken aan een studio album.
“Het is alweer drie jaar geleden sinds het vorige studio album, Just As I Am, uitkwam, en na het maken van Night Life, de live cd en dvd, voelde het erg goed om weer de studio in te duiken. Hoewel ik eigenlijk bijzonder graag live speel, voel je tijdens de opnames van zo’n live cd/dvd best wel enige druk, vooral omdat het in één keer gewoon goed moet zijn. Dan is het wel weer heel fijn om in de studio echt aan de opnames van een album te werken, het geheel zeg maar stap voor stap vormen. Juist in dit album had ik bijzonder veel zin, voornamelijk zag ik er naar uit om met producer Richard Hammerton te werken. Voor Hurricane zijn we drie weken in de studio bezig geweest, en ik kijk met veel plezier terug op die periode.”
De sound op Hurricane is een beetje veranderd ten opzichte van je vorige albums, is dat een bewuste keuze geweest en zo ja, hoe is dit in zijn werk gegaan?
“Ja, dit was zeer zeker een weloverwogen keuze! We wilden in ieder geval een goed geproduceerd album. Eigenlijk ging het als volgt: ik stuurde Richard de songideeën, zeg maar demo’s, en na ze beluisterd te hebben, kwam hij terug met adviezen op verschillende fronten. Bijvoorbeeld door toevoeging van wat backgroundvocals hier, en wat hammondgeluid daar. Zo tekenden we samen in feite de songs uit. In eerste instantie vroeg hij mij naar albums waar ik, naast de voor de hand liggende bluesalbums, zelf graag naar luister, en dan voornamelijk op songwriting gebied, zoals Bruce Springsteen, John Hiatt, Bob Dylan. Kijk, ik wilde namelijk niet een straight bluesalbum maken dit keer. Mijn uitgangspunt was om een blues/ bluesrock album te maken, maar wel met meer nadruk op goed geschreven teksten. Ik ben een groot bewonderaar van het werk van John Hiatt, en met zijn stijl in mijn achterhoofd zijn uiteindelijk deze songs uit mijn pen gekomen. Het geluid klinkt inderdaad voller, en is misschien wat meer mainstream. Eerst was ik wat huiverig of mijn fans dit weten te waarderen, maar ik hoef me daar denk ik geen zorgen om te maken. Er zijn alom positieve reacties over dit, enigszins wat toegankelijkere album.”
Alle negen tracks op Hurricane zijn van eigen hand dit keer, en als ik naar je teksten luister, klinken die oprecht en persoonlijk. Hoe doe je dat toch?
“Van de tien opgenomen songs, hebben we er uiteindelijk negen gebruikt. Dit keer inderdaad geen covers op dit album, ik vind als je dat doet, moet het ook iets bijzonders aan het geheel toevoegen. Ik heb ongeveer drie jaar de tijd gehad om deze songs te schrijven, en de onderwerpen van m’n songs zijn natuurlijk niet allemaal persoonlijk. Zoals bijvoorbeeld het nummer Losing You, welke gaat over het verlies van een kind. Maar ik denk dat, als je jezelf kunt verplaatsen in andermans situatie en gevoelens, je je song oprecht kan laten klinken. Iedereen haalt voor zichzelf die dingen uit een liedje, die het voor hem of haar persoonlijk maken, of waardoor ze, zeg maar, geraakt worden. Trouwens”, vertelt hij lachend, “het zou saai zijn, als ik alleen maar over mijn eigen leven zou schrijven.”
Hurricane heeft al hele mooie recensies gehad, maar ik denk dat er eentje heel bijzonder voor je moet zijn geweest, vertel eens?
“Inderdaad, mijn goede vriend Walter Trout gaf via FB zijn mening over dit album, hoezeer hij dit album waardeert en wat het met ‘m doet, dat hij zelfs tot tranen werd geroerd! Kijk, natuurlijk ben ik blij met alle goede reviews, maar in dit geval raakt het me diep. Walter is door al die jaren heen, altijd bijzonder eerlijk tegen me geweest. Ook als hij iets niet goed vond, zei hij dat tegen me. Op de valreep stuurde ik hem nog deze cd toe, normaliter wordt dat geregeld door de persagent, maar om een of andere reden was dat nog niet gelukt. Ik hoorde maar niets van hem, tot de dag erna. Hij had het album ontvangen, beluisterd, en toen gaf hij zijn oprechte mening. En inderdaad: en public, voor iedereen te lezen, want zo is Walter gewoon. Maar zijn warme oprechte reactie bezorgde mij kippenvel!”
Danny begint te hardop te lachen als ik ‘m vraag of de albumtitel naar zijn gemoedstoestand verwijst, misschien voelt hij zich momenteel als een Hurricane?
“Nou, nee hoor. Er is natuurlijk altijd de vraag, hoe gaan we het album en de tour noemen. In eerste instantie bedacht ik als titel The Book, omdat dit album mij het prettige gevoel gaf dat ik een boek aan het schrijven was, met allerlei verschillende hoofdstukken. Maar m’n vrouw Kirby zei meteen: Weet je, dat klinkt eigenlijk niet zo lekker: Danny Bryant The Book Tour ! En ze had gelijk natuurlijk. Enfin, na enig overleg met onze producer kozen we toch voor Hurricane, het is een pakkende titel en dekt toch wel aardig de lading dacht ik.”
Danny begint al snel na het uitbrengen van zijn eerste albums door Europa te touren en menig Nederlandse café-eigenaar herinnert zich misschien nog wel hoe deze jonge hond, samen met ma, pa en z’n drummer, in een oude bus hun zaal aandeed en de tent volledig kwam platspelen. Dat was Danny Bryant ten voeten uit: toen, en nog steeds speelt deze bevlogen gitarist vol passie en liefde zijn muziek.
Wat is er veranderd in die afgelopen 10 jaar van touren…
“Er is uiteraard veel veranderd in die jaren, we hebben hard gewerkt, en eindeloos getourd. Was het in eerste instantie in de UK, niet lang erna begon het goed te lopen in Europa en staken we vaak het Kanaal over. De laatste jaren is het ook weer fantastisch aangetrokken in de UK, het lijkt erop dat er tegenwoordig weer meer vraag is naar blues en bluesrock. Dit album is erg goed ontvangen door de pers en in de voorverkoop loopt het al bijzonder goed. Kort gezegd: het gaat gelukkig de goede kant op, en we krijgen steeds meer bekendheid. Iets waar we dankbaar voor zijn, maar we blijven er heel hard voor werken.”
Uiteraard zullen er ook momenten van rust en huiselijkheid in je drukke leven als artiest zijn. Als je thuis bent, waar kun je dan van genieten, en naar welke muziek luister je graag.
“Als je het goed bekijkt is muziek eigenlijk gewoon mijn leven, mijn hobby, en iets waar ik nooit genoeg van kan krijgen. Zo heb ik een gitaarverzameling en daarnaast mag ik graag foto’s van oude blueslegendes verzamelen. Ook hebben we nog een hond, waar ik erg gek op ben en ik vind het leuk om daar tijd aan te besteden. Verder gaan we graag op bezoek bij vrienden, die we natuurlijk veel te weinig zien. Qua muziek luister ik oa. naar Bruce Springsteen, Eric Clapton en nog steeds Walter Trout. Uiteindelijk draait mijn hele leven om muziek, in wat voor vorm dan ook: zelf maken of er op de één of andere manier mee bezig zijn. Ik krijg er echt nooit genoeg van.”
Met wie zou je ooit nog eens op het podium willen staan?
“Oh , met zovelen! Graag zou ik nog eens met Eric Clapton jammen, en zeker ook met BB King.” Op mijn vraag of hij zich misschien had aangemeld voor Clapton’s Crossroads Festival 2013, schudt hij zijn hoofd: “Toen ik het hoorde, was ik eigenlijk al te laat voor aanmelding, maar eerlijk gezegd hou ik niet zo van wedstrijden, of enige vorm van competitie. Ik geloof niet zozeer in “beste gitarist“, of “beste zanger” of “beste muzikant“. Natuurlijk is het wel een eer als je ervoor uitgenodigd wordt, en dan met al die grote namen op een podium mag staan. Door mijn eigen drukke speelschema kan ik helaas niet altijd naar artiesten die ik graag zou willen zien, zodat ik laatst Gary Clark Jr. in London moest missen. Gelukkig kreeg ik onlangs wel de mogelijkheid om Robert Cray te zien, samen met Kirby, mijn vrouw. In een mooie zaal in Cambridge, gaf deze fantastische gitarist én soulman die ik erg bewonder, een fraai optreden weg. Twee dagen erna nam ik mijn moeder mee naar een concert van Beth Hart, ter ere van moederdag. Ik geniet wel immens van dat soort uitstapjes.”
Na dit bijzonder openhartige gesprek met Danny Bryant, bedank en verlaat ik hem terwijl hij zich gaat klaarmaken voor zijn optreden van later vanavond, de CD release van Hurricane. Lees hier alles over de registratie van dat concert.
Danny Bryant is binnenkort nog te horen en te zien tijdens het BluesMoose Fest te Groesbeek, op 28 April 2013. Kijk regelmatig in onze agenda voor meer data.
Mooi interview Nineke