Artiest: Joe Bonamassa
Titel: The Ballad Of John Henry
Formaat: CD
Label: Provoque
Release datum: 23 februari 2009
Nou, daar is ie dan, het nieuwe album van gigant Joe Bonamassa waar behoorlijk geheimzinnig over is gedaan, en elke keer tracks zo druppelsgewijs te horen waren.
Een album wat er vooral weer is om te zoenen, en weer een andere Joe laat zien (ja hij blijft ons verbazen). Joe laat weer diverse kanten van zijn toch al rijke arsenaal zien. Dit album herbergt weer erg mooie staaltjes in zich, en echt niet alleen maar guitar-juweeltjes, maar de begeleiding is strak, vakkundig en vooral ook wat uitgebreider. Mooie toetsen-partijen, en strijkers, die de sfeer van kasmir van led Zeppelin oproepen, en menig trackje iets erg moois mee geeft.
Het titelnummer zet meteen al de toon, dreigend, blues-rock maar net even anders dan wat we altijd horen in een soort van autobiografische song vermoed ik, naar voorbeeld van een Working Class Hero. Het nummer hakt er flink in, en handelt over een evolutie die de mens mee maakt qua, ontwikkeling en meer van dit soort dingen, en vooral ook de groei die Joe heeft mogen beleven, tot wat hij nu is geworden, een naar zijn zeggen betere mens en muzikant.
Het blijkt ook dat dit album veel meer energie heeft gekost dan het vorige album van Bonamassa, en ik denk dat je als je goed luistert de verschillen wel ontdekt, maar dat heeft wel een paar draaibeurten nodig.
Track 2 is een Cover van Sam Brown uit de jaren 80, en vooral erg mooi vorm gegeven- Stop dus, met een beauty van gitaarwerk, maar dit soort songs is ook wel aan Joe besteed vind ik, en krijgt vanzelfsprekend de eigen aaanpak.
Last Kiss is een bluesrocker, en toch anders dan dat byv. een Julian Sas dat doet. Joe Hanteert gewoon een totale andere invulling waardoor dit niet zomaar een sortement van ZZ Top boogie is.
Vervolgens wederom een cover, en wel een van mijn kanjers- jawel Tom Waits, en hoe. Het nummer is van origine al dreigend en Joe doet dat vooral erg goed, met prachtige tussennootjes van Accordeon, en acoustisch guitarlickjes. Jockey Full Of Bourbon is absoluut een van de parels op dit album vind ik.
Story of a Quarryman is een nummer met wederom een Zeppelin gehalte, waaruit toch echt wel blijkt dat deze man een grote bewonderaar was van deze eigenzinnige Superband van weleer… het nummer Happy Times, is weer zo een nummer dat zich gewoon weer onderscheidt van de ususal bluestracks. Er zit wel degelijk een bluesfeeling in, maar is net zo gemakkelijk een soortement van Singer-songwriter met tikjes van JJ Cale, Ry Cooder, beetje Snowy White, en vooral een mooie sfeervolle invulling qua arrangement., Erg mooi hoor, met prachtvolle accenten erin (dat beloofd wat Live vermoed ik). Zowiezo de partijen op met name de toetsen geven dit album iets erg sfeervol mee.
Dan swingend, stevig wederom een hoogtepunt van deze toch al erg goede schijf – Funkier Than A Mosquitos Tweeter met een riedeltje ala Money for Nothing (Dire Straits) er in, en vooral lekkere blazerspartijen – heerlijk en wat mij betreft LOEIHARD DRAAIEN.
Dan weer zo een mooie slowblues ala Bonamassa met weer die apparte dingetjes er in, het nummer The Great Flood dus, want dat herbergt weer die hele subtiele deeltjes in zich, en ook een mooie saxsolo.
In dit album laat de meester ook zien dat hij erg onder de indruk is van Ry Cooder, en doet dat in de track From the Valley, en als laatste vermeld ik dan ook nog een zeer apparte en eigenzinnige versie van het oudje van Tony Joe White – jawel As the Crow Flies, helemaal lekker qua drive e.d.
Dit album is er eentje die weer laat zien hoe groot het talent van Joe Bonamassa is en dat voorlopig nog lang niet is opgedroogd, so more to come i am sure of that, Keep them coming my fiend – a true treassure
(Frank van Engelen)
Tracks:
01. The Ballad of John Henry
02. Stop
03. Last kiss
04. Jockey Full Of Bourbon
05. Story Of A Quarryman
06. Lomesome Road Blues
07. Happier Times
08. Feeling Good
09. Funkier Than A Moquitos Tweeter
10. The great Flood
11. From The Valley
12. As The Crow Flies
Website Joe Bonamassa : www.jbonamassa.com
Ter informatie: het titelnummer is een traditional. Een bevrijdingsmythe over een (ex-) slaaf die als een wreker zijn folteraars te lijf gaat. Maar eerst is hij afgeschreven, vervangen door een machine.