SAY GOODBYE TO THE BLUES
In gesprek met tekstschrijver Timothy P Jahnigen
Door Jeroen Bakker
In het kader van de maand ‘Rocktober’ wordt al jarenlang de Blues-Top 50 Aller Tijden in Gerry Jungens radioprogramma Bluesbox uitgezonden.
De trouwe fan van dit programma weet zonder aarzelen de onbetwiste nummer 1 van deze prachtige, door de luisteraars gekozen, lijst te noemen. ‘Say Goodbye To The Blues’, zoals die door Walter Trout bekend is geworden, wordt momenteel gezien als een vaste waarde in zijn genre, is nog nooit op single uitgebracht en kan inmiddels beschouwd worden als het ‘Bohemian Rhapsody’ van de blues. Geen ‘Stairway To Heaven’ maar ‘Long Way To Heaven, Rough Road To Hell’ prijkt deze hartverscheurende uitvoering van Trout ieder jaar bovenaan in deze Bluesparade. In de bekende live-uitvoering werd door Trout indertijd afscheid genomen van Stevie Ray Vaughan die kort daarvoor op tragische wijze om het leven kwam: ‘Play On Stevie, You Can Play Your Guitar Through The Darkest Night’.
Enkele maanden geleden is BluesMagazine benaderd om het verhaal achter ‘Say Goodbye To The Blues’ uit de doeken te doen. De tekst hiervan is namenlijk geschreven door de Amerikaan Timothy P Jahnigen die het graag voor ons uiteen zette.
Jahnigen: Via een goede vriend van mij heb ik vernomen dat ‘Say Goodbye The Blues’ bij jullie in Nederland een enorm succes is geworden. Men schijnt het idee te hebben dat het nummer betrekking had op het overlijden van Stevie Ray Vaughan maar dat is niet helemaal correct. Al ben ik enorm trots op de impact die het hierdoor heeft gekregen. Voor mij heeft het echter een geheel andere betekenis en daarnaast heeft ‘Say Goodbye To The Blues’ een enorme invloed gehad op mijn levensloop.
Herfst 1989
Het is najaar 1989 wanneer mijn tante dusdanig ernstig ziek is dat haar laatste dagen geteld lijken. Ondanks de grote afstand rijd ik iedere dag naar haar huis en vervolgens weer terug. Bij één van mijn laatste bezoeken aan haar dringt het pas echt tot me door dat het einde nu echt nabij is en terwijl ik in de auto terug rijd dwarrelen er tekstfragmenten door mijn hoofd. Omdat het ontzettend hard regent besluit ik de auto aan de rand van de weg te parkeren en de stukjes tekst op te schrijven. Ik heb op dat moment geen ervaring als schrijver of dichter maar ik voel me ellendig en tegelijkertijd vol van inspiratie. Wanneer ze enkele dagen later is overleden probeer ik de teksten uit te werken maar heb er daarna niets meegedaan.
Walter Trout
Omdat ik in die tijd betrokken ben bij de produktie van een John Mayall-optreden kom ik in contakt met zijn geweldige gitarist van wie ik direkt onder de indruk raak. Walter Trout is zijn naam en hij vertelt mij over zijn plannen om een solo-album uit te brengen. Hij beklaagt zich over het feit dat hij op dat moment slechts over rock-materiaal beschikt en op zoek is naar andere invalshoeken. Ik vertel hem over mijn eerdere poging op het gebied van songwriting. Hij is enorm enthousiast en wil het graag gebruiken voor zijn album. Er gaan vervolgens maanden voorbij en eigenlijk hoor ik niets meer van hem.
Say Goodbye To My Money
Per toeval kom ik Trout weer eens tegen en hij reageert geschrokken omdat hij gewoonweg is vergeten te vermelden wat er van ‘Say Goodbye To The Blues’ is terechtgekomen. Het nummer schijnt tijdens de optredens in Europa een geweldig succes te zijn en is uitgegroeid tot publieksfavoriet. Stevie Ray Vaughan is dan zojuist overleden en de track wordt gezien als eerbetoon aan hem. Aangezien de album-verkoop waanzinnig goed verloopt besluit hij om samen met mij en de maatschappij een financiële regeling te treffen in verband met de royalties. Het blijkt voor zowel Walter als voor mij op een teleurstelling uit te draaien. Er blijkt door ‘verkeerde’ investeringen aldaar helemaal niets meer over te zijn voor ons en tot overmaat van ramp is er belangrijke documentatie ‘verdwenen’ waardoor wij niets aantoonbaars hebben.
Goin’ Down
De genoemde ontwikkelingen hebben echter geen gevolgen voor mijn vriendschap met Walter maar onze wegen scheiden zich. Zijn aanhang in Europa en m.n. de Nederlandse groeit gestaag maar in tegenstelling tot zijn carriere verloopt die van mij, deels door pech maar ook door verkeerde beslissingen, minder succesvol. Ik heb verder geen vrienden of familie om op terug te vallen maar het ergste is toch wel het verlies van mijn zelfrespect.
They Call Us The Working Class
Er moet toch brood op de plank komen en ik neem een baantje aan als bordenwasser bij een restaurant in Arkansas. De omstandigheden zijn verre van ideaal en ik ben emotioneel behoorlijk uit balans. Dodelijk vermoeid en met barstende hoofdpijn loop ik tijdens mijn pauze een tweedehands-artikelen-winkel binnen waar onbewust mijn blik valt op een cd-hoesje van jawel…Walter Trout. Ik koop de cd en laat vol trots de inlay, waarop mijn naam vermeld staat, aan mijn collega’s zien. Dit is tevens het moment waarop ik mijzelf hardop afvraag hoe het toch zover met mij heeft kunnen komen en wat ik eraan ga doen om deze negatieve spiraal te doorbreken.
Time For Movin’ On
Langzamerhand krabbel ik op en raak redelijk succesvol als zakenman. Spoedig ontmoet ik wederom mijn jeugdliefde en vrouw van mijn dromen. De tijd lijkt nu wel rijp en we vormen spoedig een onafscheidlijk stel.Er lijkt geen vuiltje aan de lucht totdat het noodlot toeslaat en zij tijdens het paardrijden een zwaar ongeluk krijgt. Het is een moeilijke periode en ik bezoek haar zoveel mogelijk in het ziekenhuis terwijl mijn werkzaamheden doorgaan.
The Next Big Thing
Tijdens één van mijn vluchten kom ik muzikant/producer Narada Michael Walden tegen in het vliegtuig. Ik besluit hem, hoewel ik een enorme fan van hem ben, niet te storen maar tijdens het ophalen van de bagage valt mijn koffer op zijn voeten. Er volgt een heel vriendelijk gesprek en uiteraard komen we uit op het onderdeel muziek. Narada is betrokken geweest bij grote produkties van o.a. Mariah Carey, Whitney Houston, Jeff Beck en Aretha Franklin. Geheel onverwacht overhandigt Walden mij, onder het mom ‘wellicht kunnen we samen eens iets schrijven’, een visitekaartje met het adres van zijn studio erop vermeld.
On The Rise
Om een lang verhaal kort te maken, het gaat goed met de gezondheid van mijn vrouw. Narada Michael Walden was getuige bij ons huwelijk en ik ben door hem benoemd tot ‘Staff Captain’. Mijn eerdere ervaring als medewerker van muzikale produkties is uitstekend van pas gekomen en daarnaast ben ik veelvuldig als song-writer werkzaam. Iets wat zonder ‘Say Goodbye To The Blues’ nooit zou hebben plaatsgevonden. De regeling met de royalties is overigens jaren later keurig herzien.
———-
Vanaf volgende week woensdag (7 oktober 2009) wordt de Blues-Top 50 Aller Tijden uitgezonden op Arrow Classic Rock in het programma van Gerry Jungen.
Er kan nog steeds gestemd worden door je favoriete top 10 te sturen naar bluestop50@diejongenvanjungen.nl waarna uit alle inzendingen een Blues-Top 50 Aller Tijden wordt samengesteld.
Voor verdere info, blues en meer zie www.diejongenvanjungen.nl
Laat ik nu al die jaren gedacht hebben dat het nummer als eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan is geschreven, niet dus.. Wel goed om te lezen dat het met de royalties uiteindelijk allemaal in orde is gekomen, Walter Trout lijkt mij ook wel de laatste om daar oneerlijk mee om te gaan. Bedankt voor dit mooie verhaal
Ik ben een trouwe Walter Trout Fan en vindt Say goodbye to teh Blues een erg goede song. Hij is ontroerend en werd gespeeld op de begrafenis van een heel erg goede vriend van mij, die even als ik een trouwe fan is geweest. Walter kom gauw weer terug naar Groningen.
Bedankt voor het verhaal achter deze song.
De opname die hier in Nederland bekend werd (live opname tijdens Moulin Blues Ospel) is wel DEGELIJK een eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan. Oorspronkelijk is dat blijktbaar helemaal niet de bedoeling geweest. Maar Trout heeft tijdens de uitvoering op Moulin Blues duidelijk gerefereerd naar Stevie!! (11 mei 1991).
Gelukkig heeft iemand van Provogue Records (of Walter Trout zelf) de ingeving gehad om deze unieke op hun populaire verzamelaar te zetten “Where Blues Meets Rock” (1994).
Dus is het misschien allebei een beetje waar?? :)
Ja, volgens mij was dit nummer ook een Ode aan Stevie tijdens Moulin Blues, en later droeg hij het op aan andere mensen. Misschien wel grappig om te weten is naar aanleiding van het feit dat Trout het niet geschreven heeft, het Sternummer Red House, ook niet echt door Jimi Hendrix is geschreven, maar wel een million seller in the Blues mag worden genoemd, en volgens mij zijn er zo nog wel meer te vinden nietwaar, ach joh het gaat toch gewoon om het nummer Zelf niet? wel grappig hoor dit verhaal. frank
Het verhaal was bekend, alleen nooit direct uit de mond van de schrijver gelezen, Trout heeft mij ooit verteld dat het nummer op de setlist van Ospel stond omdat het ook op z’n pas verschenen album stond, het saluut naar Stevie Ray Vaughan, is heel typisch voor het gevoelsmens Trout, voor dit soort verhalen leeft de Bluesliefhebber..hartelijk dank Jeroen!
who pays the old blues men?
hee het blijft een knalende arties die zekker ook met andre artisten goed door de zee kunnen een leuk verslag
groetjes joris