Zoetermeer Blues Festival  4 juni 2011

Tekst: Jeroen Bakker & Gerrit Harmsen / Foto’s:Marcel Wolthers, Fons Kersbulck, Huub Hoeberigs

Het lijkt een positieve trend te worden voor iedereen die de blues een warm hart toedraagt maar na het Highlands Festival heeft ook de organisatie van Zoetermeer Blues besloten om het festival uit te breiden. De 19e editie is in verband met het 25-jarig bestaan van het Stadshart een tweedaags evenement geworden waardoor zondagmiddag op het Stadsplein  Kindablue, The Guests, The Bluesbusters en Bas Paardekooper & The Blew Crue te zien zullen zijn.

In totaal zullen verdeeld over zes podia zo’n 30 bands te zien zijn zodat tot in de kleine uurtjes kan worden genoten van blues, jazz, dixieland en andere muziekstijlen.
Het episch bluescentrum ligt echter op de zaterdag en daarvan volgt hier een bescheiden sfeerimpressie:

Op het met zonovergoten Hovestein Podium klinkt ‘Don’t Stop’ van Fleetwood Mac, een band die indertijd alle huwelijkse perikelen in de teksten verwerkte. Bij 3rd STONE bestaat het echtpaar uit zangeres Dina en drummer Kees Konings maar zij zien er samen met de andere twee bandleden een stuk gelukkiger uit. Wat wil je, de bluesrock komt zo vroeg op de zaterdagmiddag prima tot zijn recht en de eerste biertjes smaken met deze temperatuur natuurlijk opperbest. In ‘Don’t Believe A Word’ van het legendarische Thin Lizzy-album ‘Johnny The Fox’ worden de gitaarpartijen van Scott Gorham ‘even’ overgenomen door Gert-Jan Hogerbrugge. Met het recente overlijden van Gary Moore nog in het achterhoofd is het eerbetoon tijdens Jimmy Roger’s ‘Walking By Myself’ niet alleen waardig maar ook zeer geslaagd. ‘Still Got The Blues’ zingt Konings die met een krachtig bereik het nummer naar haar hand zet. Het is windstil op het plein en de hitte gaat richting kookpunt maar ‘I Don’t Need No Doctor’ aldus de zangeres, het is tijd voor een ‘Cold Shot’ en ‘I’m Just Looking For Some Tush’. Het begint langzamerhand drukker te worden op het plein maar het publiek verkiest de schaduw boven een plaats op de eerste rang in de felle zon.

Het valt niet mee om te moeten concurreren met gerenomeerde acts als Dicky Greenwood Band op het Schoolplein Podium of Lightnin’Guy & The Mighty Gators die om 13.30 aftrapt met: “goedenavond Zoetermeer”, zin in een feessie? Kennelijk zijn de heren iets andere tijden gewend om te spelen. Toch, het plein is voor een opener van de dag redelijk gevuld en bleek tijdens het optreden steeds voller te zijn geworden.


Onder het publiek een groot aantal mensen die de band al vaker hebben gezien en er inderdaad zijn voor het feessie. Op 30 april mocht ik de heren nog aan het werk zien in Wijk bij Duurstede. Hoewel Guy & The Mighty Gators inmiddels over een groot aantal sterke eigen songs beschikken krijgen we voornamelijk covers die onze oren binnen stromen.
En tuurlijk, ook nu heeft Guy het Stadshart weer omgetoverd in het Blueshart en daar zoals we van hem gewend zijn weer verschrikkelijk huisgehouden. Toch blijft ergens in het achterhoofd hangen dat het jammer is dat zij eigen songs tot de CD speler beperkt lijken te blijven.

Onderweg richting het Stadhuisplein lopend kun je behalve veel winkelend publiek zomaar de drie muzikanten van Louisiana Men tegen het lijf lopen die bewapend met dobro, gitaar en wasboard een afwisselende set van verschillende stijlen laten horen. “Wij kunnen dit heel lang volhouden hoor” klinkt het tijdens de wasboardsolo in Jimmy Reed’s ‘Big Boss Man’.
Vooral de kleine muziekliefhebbers onder het winkelvolk kijken vol bewondering naar die vrolijke mannen met hun bijzondere instrumenten.

Ondertussen zijn ook de andere bands uit de eredivisie van de hedendaagse Nederblues op het Schoolplein in het oude dorpscentrum gearriveerd en komen we als eerste de Twelve Bar Blues Band tegen. Op de Dutch Blues Awards vielen zij nog in de prijzen als beste bluesband van Nederland.

Wat mij betreft terecht want ook mijn stem ging destijds hun richting op…  Vorig jaar maakten ze op mij namelijk een verpletterende indruk en vertelde ik iedereen die het horen wilde hoe goed die gasten in het gitzwart wel niet zijn. Het mooie van een ‘echt’ goede band is dat het niet uitmaakt onder welke omstandigheden zij hun ding mogen doen.

De oren van Jan staan op scherp en het blijft dan ook een constant gevecht met de man achter de PI die het geluid niet kan krijgen zoals de heren willen. Hier en daar wat onzuiver en helaas een snoeihard volume. De wettelijke decibel regeling kan wat mij betreft niet snel genoeg ingaan. Desondanks laten de heren WEER zien dat ze in de absolute top van Nederland thuishoren. 

Tijdens de ombouw voor de gig van de gebroeders Veldman lopen wij richting een klein podium en stuiten daar op de Hills of Harlem. We menen de gitarist van Big Dutch te herkennen die na later zal blijken als ‘stand in’ de met gekneusde vingers kampende Richard vervangt.

Het vaste trio, Peter [zang], Nico [bass] en Mark [drums] legt een dusdanige basis neer dat het voor ‘stand in’ een kleinigheid lijkt om aan te sluiten en samen een heerlijk aantal covers op ons af te slingeren. We zijn allemaal positief verrast en op naar de heren Veldman zeurt iedereen aan mijn kop dat dit toch echt een band is die op Vreedenblues moet spelen.

Hierna is het tijd voor The Veldman Brothers die zo onderhand ook een vaste waarde op de festivals lijken te zijn. Je kan het de organisatie niet kwalijk nemen, de heren hebben voor zover bekend nog nooit verzaakt en maken er vanzelfsprekend ook nu weer een feest van voor de liefhebbers van stevige bluesrock en swingende boogie. “Are You Ready To Boogie?” klinkt het luid op het Schoolplein.

Het inmiddels bekende ‘One More Chance’ zal uiteraard niet ontbreken. ‘Everyday I Play The Blues’ zoals die ook op het laatste album ‘Spreadin’ Around’ te horen valt, is het gezelschap rond de broers Gerrit en Bennie op het lijf geschreven. Het is dan ook  een daytime-job gezien het feit dat de heren snel de spullen moeten pakken om ’s avonds laat op het Duitse Zyfflich Festival ruim 800 bluesfans de avond van hun leven te bezorgen. Het buitenland lonkt, in augustus zullen de Fransen kennismaken met deze hardwerkende muzikanten.

Ondertussen hebben enkele honderden toeschouwers zich vermaakt bij Ben Prestage die zoals verwacht altijd indruk maakt als ‘one-man’s orchestra’. Kleine kinderen in het publiek kijken ietwat angstig naar deze woest ogende Hillbilly met zijn Mississippi Blues: ‘Tell The Devil I’m Gone’. Terwijl zijn voeten een geïmproviseerde drumkit bedienen giert zijn bottleneck over de snaren van zijn zelfgemaakte sigaardoosgitaar.
Zowel bekend ‘geleend’ materiaal, ‘I’m Ready’, als eigen werk passeert de revue. Tegelijkertijd bedient Ben de bluesharp en verzorgt daarnaast het vocale gedeelte van de show. De Echte Doe-Het-Zelvert heeft er zelf enorm plezier in als hij zichzelf en ‘de rest van de band’ mag aankondigen: ‘I Want To Introduce You To All The People Who Make This Happen, The People Who Worked So Hard…’. Gedurende de gehele maand juni is Prestage in Nederland om zowel clubs als festivals onveilig te maken. We komen daar overigens snel op terug.

Aan Julian Sas, Tenny, en Rob de vertrouwde taak en de eer om het Schoolplein te laten schudden op zijn grondvesten. Ruim voor aanvang en zelfs bij de opbouw staat het al knalvol en is er al bijna geen doorkomen meer aan. Logisch, we zijn namelijk bij de enige Bluesrock band van ons land die jaarlijks Poppodium De Boerderij uitverkoopt.

Des te vreemder eigenlijk dat deze band voor het 3de jaar op rij ontbrak op het Highlands Festival. Julian en zijn kornuiten geven gelijk volgas en houden de gaspedalen gedurende het optreden stevig ingedrukt. Mondharmonica en de slowblues blijven achterwege. Zou Julian ook Notes From San Francisco in zijn hoofd hebben vandaag??  Publiek en band weten elkaar in ieder geval snel te vinden en Podium Schoolplein wordt dan ook snel opgetoverd tot Boogie Square…. Als we denken dat The Devil Got My Number het allerlaatste is van deze dag mogen we nog 1 keer. Let’s go, los op Bullfrog Blues, yeahhh

Dezelfde eer is aan  John Primer & The Real Deal Bluesband die op het Stadshart Podium hetzelfde mag doen. Primer die met zijn markante kop de promotieposters van het festival siert is een bekende in Zoetermeer. Het is op een paar dagen na precies drie jaar geleden dat op dezelfde plaats een soortgelijke gebeurtenis viel te beleven.

Primer is een echte rasperformer die precies weet wat er moet gebeuren om de boel aan het swingen te krijgen. ‘Let The Good Times Roll’ is het motto en van Zoetermeer ‘moven’ we naar Kansas City. De muzikale treinreis lijkt met een slowbluesballad even vaart te minderen maar dendert al snel op volle kracht vooruit met de klassieker ‘Hold On, I’m Coming’. Het gevolg is een bloedheet bluesfeest op het doorgaans ietwat kille plein dat wordt voortgezet in alle café’s die er in de wijde omtrek zijn te vinden.

Benieuwd hoe het twintigjarig jubileum van 2012 dit feest gaat overtreffen…

Voor meer foto’s van Zoetermeer Blues Festival:
Marcel Wolthers: http://www.flickr.com/photos/metrique/
Fons Kersbluck: http://www.flickriver.com/photos/[email protected]/sets/72157626891731226/[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.