DUKETOWN SLIM
Café Willem Slok, Utrecht
Zondagmiddag, 12 September 2010

VreedenBlues presents… DUKETOWN SLIM

Tekst : Jeroen Bakker ; Foto’s : Marcel Wolthers

Wie zondagmiddag rond een uur of vier toevallig de smalle Korte Koestraat in het centrum van Utrecht bewandelde werd verwelkomd door het geluid van verfijnde, authentieke rootsblues. De akoestische klanken hebben een behoorlijk donker geluid en moeten toch zeker aan een Amerikaanse bluesman toebehoren die goed bekend lijkt te zijn met de erfenis van Robert Johnson. Uit nadere kennismaking blijkt dat het hier om een Nederlandse bluespurist gaat die wereldberoemd is in Den Bosch en omstreken. ‘Kan ik een goudgele versnapering krijgen? Ik heb een droge keel’ klinkt het in Café Willem Slok.
Het is Imco Ceelen, beter bekend als Duketown Slim en hij heeft dorst. Het is niet de eerste keer dat Duketown Slim hier speelt en het is ook niet de eerste keer dat Jimmie Roger’s You Got Me Runnin’ hier klinkt. Slim doet het allemaal alleen.
De fonkelnieuwe National Guitar klinkt zoals het toen klonk en uit alles blijkt dat deze Brabander als geen ander begrijpt hoe de traditionals behandeld moeten worden. Met de linkerhand wordt het prachtige exemplaar bespeeld terwijl de rechtervoet het ritme aangeeft en de harmonica wordt gebruikt. Toch is de stem het absolute handelsmerk waarmee het publiek bespeeld, vermaakt en soms betoverd wordt. Zijn donkere, rauwe stemgeluid heeft soms een sinister en bezwerend tintje. Wanneer Slim Hangman’s Blues begint horen we de Utrechtse kerkklokken galmen. ‘Churchbells Blues? Somebody’s probably killed’ vermoedt Slim. Iets luchtiger gaat het er aan toe in Down In The Alley waarin allerlei ondeugende zaken worden besproken. De blues is natuurlijk ook een bron van ellende waarin niet zelden iemand een vergiftigde whiskey kreeg aangereikt. Deze bluesman bekommert zich in de aankondiging van het zelfgeschreven No No No over hedendaagse serieuze kwesties als de olieramp in de Golf van Mexico. Te moralistisch? Welnee joh, de hele kroeg brult het vrolijke Hey Bartender uit volle borst mee en vermaakt zich opperbest. De vriendelijke barcrew wordt zelfs even in de schijnwerpers gezet en Slim predikt vervolgens de The Power of the Gospel.
Het is tenslotte zondag maar de maandag komt nu toch angstig dichterbij. Het leed wordt verzacht met het prachtige Stormy Monday van T-Bone Walker.
Terwijl op een modern TV-scherm prachtige oude foto’s uit de geschiedenis van Utrecht voorbijgaan met onder meer afbeeldingen van een beroemde Utrechtse Anton die zojuist is overleden krijgt Slim assistentie van een andere grote Anton. Deze is echter alive and kicking en speelt de bluesharp op niet onverdienstelijke wijze. Het ongeloof is groot als bekend wordt dat deze nog maar heel kort geleden zijn eerste harp heeft aangeschaft. Je bent nooit te oud om te leren en de blues blijkt maar weer eens voor alle leeftijden geschikt te zijn.

VreedenBlues presents… DUKETOWN SLIM

Internet : www.duketownslim.com


Ook op Blues Magazine ...