TakeRoot Festival
De Oosterpoort, Groningen
12 september 2015
Tekst en foto’s: Markus Hagner, Markus Hagner Photography.
One of the leading European festivals for Americana music, the TakeRoot Festival 2015 was again attracting music lovers to Groningen on the second Saturday of September. This year’s edition was again a splendid mix of well- known and uprising artists of the genre. Appropriately there was for U.S. food lovers to enjoy delicious buffets, meals and snacks from the continent. By the overlapping timetable and different saloons please understand you could not see all shows.
As beloved and acclaimed artist from last year’s edition Carrie Elkin together with Danny Schmidt was to open the concert series and to play a second show. The two voices and the folky guitar plays were in perfect love and harmony together. Songs like “Landeth By Sea” or ”Kiss Me Now” were setting the fans in dream estate for the first time. Starry begin of Take Root!
From Portland, Oregon Houndstooth were next in the foyer. Their sounds were much more Texas rockinin’, the voice of lead-singer Katie Bernstein was in controversy sweet and fairy-like. Songs like “Baltimore” or were inviting all freaks to dance and move to the grooves, and they really did. Hell Yeah! By the final track “Bliss Boat” they concluded their gig stormy applause.
Off course roots-music is also played in Europe and so from Dublin Villagers were to hail on the stage in the Grote Zaal. They started by “Dawning On Me”. They were spicing up their music by integration of Irish clays by the harp-plays of Mali Llywelyn. Lead-singer and mastermind Conor J. O’Brien was the quiet pole on stage, but by his voice there was so much light of affinity in the dark. They concluded their act by “Little Bigot” and the final thunderous applause was theirs.
From the windy city of Chicago Ryley Walker was to enthuse by his finest fingerpickin’ guitar solos. By songs like ”On the Banks of the Old Kishwaukee” and his voice he was taking his listeners by closed eyes in the packed Kleine Zaal on a prairie ride across the Great Wide Open. The fervid slide guitar solos by the guitarist were adding some bluesy hooks. Ryley Walker was to many visitors who did not know him one of the many performing surprises.
From Lafayette, Indiana David Corley & Wild Connection were next. To many fans the songwriting late-comer, his debut “AvailableLight” was released by the age of 53, was relatively unknown. By his title song and specially the song-diamond “The Calm Revolution” he was to hoodoo by the mix of country, blues and folk the thrilled crowd. He proved live what a great songwriter and performer he is, with kind of a same iconic aura like Willy Deville and Lou Reed. The fans supported him so much by their passion and David was really so grateful by their joy. He had a heavy past behind him as worker and as a result he had a heart-stroke before. Unfortunately when everything was so good and he intended to play still an encore his heart came to a cardiac arrest. Thanks to the doctor’s support and by Gods spirit and grace he could be reanimated and is on the way with rehab. He is even out of intensive care and the doctors expect full recovery. GREAT MIRACLE & GOOD NEWS!
DAVID CORLEY – ALL THE BEST FROM YOUR FANS – THEY ARE IN DELIGHT FOR YOUR PERSON & MUSIC!
Many of the freaks attending the solo-show of Mark Kozelek, the protagonist of Sun Kill Moon did not hear yet of the tragedy which had occurred so they loved the opener “The Christmas Song” and his bittersweet irony tunes like “Hey You Bastards I’M Still Here”. His murderous canto, intensified by pounding drums or acoustic guitar was kind of ghost-spooky and also perfect for any Halloween event. He was farewelled by applause like a gladiator.
From California Dawes were to spread sunny musical flavors by their west-coast- rock with their opener “Things Happen”. Dawes and specially Taylor Goldsmith by his sweet charming vocals can be entitled as young successors of legends like Jackson Brown or bands like Crosby, Stills & Nash. Their lead-guitarist was no one less than Duane Betts, the son of Dickey Betts, legendary guitarist of the Allman Brothers Band. By his buckshot of southern-rock solos you could immediately get aware what great chip off the old block he is. Great highlight-titles like “From A Window Seat” made the play-time pass ever so quickly and by “All Your Favourite Bands” the grand-final was already achieved, finalized by a loud-blast of applause.
From Winnipeg, Canada The Crooked Brothers were to pull a spell on you by their Manitoba Spirit music; a great blend of Blues, Bluegrass and Country influences. The brothers with their funny synonyms of Darwin, Jesse & Matt Crooked were real stunning masters on their instruments like dobro-guitar, banjo and mandolin. They were taking their freaks on a hell-ride and everybody was feeling like “Your Love is a Ghosttown” .
A real star was next: From Austin, Texas, lady music-icon Patty Griffin. Patty can definitely rock, which she proved by being a member of “Band Of Joy”, face to face with Robert Plant and Buddy Miller. So she started at splendid De Oosterpoort for Take Root festival by her hot song “There Isn’t One Way” Her voice was ever so strong. She was escorted only by brilliant six-string therapist David Pulkingham; he was also a member in the touring band of The Dixie Chicks. Her repertoire this night was also very sensitive by “Gunpowder”. Absolute highlight was the title track of her new cd “Servant Of Love”, where she was the magician-queen on grand-piano. By the spiritual gospel-ballad “Waiting For My Child“ she was farewelling her thrilled fans without further encore.
As headliner in the big saloon all the wolves were hungry for some spicy, musical Kentucky Fried Chicken by My Morning Jacket. The boys from Louisville were starting by the spiritual, “Bermuda Highway”. The fire of lust between band and auditorium was to ablaze from the very first tune. The mawkish vocals of Jim James were to ensorcell. By his aura and voice you could call him the “Child Of Neil Young”! But the boys could heavy-rock, too by “Compound Fracture” and specially by the wild solos of Carl Broemel on lead-axe and the beats of drum-animal Patrick Hallahan. MMJ was ever so magical by the many different musico faces, even kind of psycho and doomy by “Like A River”. The boys could have played till dawn, but by the stompy, melodico-rockin’ “Circuital” the ceremony had to stop at its best. The glory show by My Morning Jacket was over. The overwhelming hurricane-applause was really touching for them, specially for Jim. Come Back soon Southern “Kentucky Gods”.
By the midnite-hour it was Soul-Disco party time, the 70’ies style by Con Brio. No feet were standing still by their funky rhythms. They had a fervid horn and drums-bass section. Charismatic master of dance and chant was Ziek McCarter. He was ever so powerful continuing the legacy of Michael Jackson and James Brown. There was a glorious dance-party going on till the early Sunday morning hour…
Superbe, surprising TakeRoot 2015 festival was over. All the bands and musicians in the line-up were so enchanting and proving that there does not have to be always only big-stars for a starry night.
TakeRoot 2016, Groningen & De Oosterpoort will be well worth for a new weekend music-experience of Roots-Americana!
Nog steeds staat het op de affiche: “Past, Present and Upcoming
American Music; maar past dit nog wel op de programmering? Inmiddels de 18e
editie en voor mij één van de mooiste affiches die ik heb gezien. Maar het
blijkt dat bij de vele discussies met mede bezoekers dat hier verschillend over
wordt gedacht. En dat is begrijpelijk. Wie echt komt voor dat wat TakeRoot in
het verleden hoog in het vaandel had staan is misschien wel wat teleurgesteld.
De breedte van het aanbod wordt steeds groter. De tegenstelling dus ook, wat te
denken van de countryster Patty Griffin tegenover de soul van Con Brio. Afijn,
er valt vooraf in elk geval veel te bestuderen hoe de avond te bewandelen, en
dan toch blijkt steeds weer dat dit moeilijk is waar te maken. Wat meteen
opvalt is dat er inmiddels een vijfde podium is opgenomen in de programmering; The
Basement. Op deze manier is het aanbod beter gespreid maar maakt het ook
lastiger omdat er al zoveel is.
Al om 16.00 uur trapt Jan Donkers in de kleine zaal af met
als artiest Danny Schmidt vergezeld door zijn echtgenoot Carrie Elkin. Carrie
Elkin stond vorig jaar ook al op het festival. Dit jaar mag ze dat nog eens
doen, en dan zelfs twee keer. Allereerst mag ze haar man Danny Schmidt vergezellen. Danny komt uit het mekka van de americana;
Austin en heeft zojuist een nieuwe cd uitgebracht genaamd “Owls”. Deze cd staat
vol met poëtische en expressieve beeldspraken. Zijn teksten roepen
vergelijkingen op met Townes van Zandt en Leonard Cohen. Danny laat horen dat
hij fantastisch gitaar kan spelen en Carrie laat horen dat ze een heel fijne
stem heeft. Veel indruk maakt het nog niet en het gaat ook een beetje vervelen,
dus maar naar de foyer waar Houndstooth staat te spelen. Houndstooth komt uit Portland , Oregon, USA en is een band geformeerd rondom zangeres Katie Bernstein en maakt vrij nonchalante muziek dat
lijkt te komen uit de jaren ’60. Vergelijkingen gaan meteen naar de Velvet
Underground en soms hoor ik iets van Blondie. In eerste instantie schrok ik van
haar stem, vooral als ze samen zingt met de gitarist was het niet fijn om te
horen. Echter na een aantal nummers ging dit steeds beter klinken. Vooral het
nummer “Canary Island” van het laatste album “Ride Out The Dark” klinkt
geweldig. Daarna volgen er nog meer, zoals ook het nummer “Baltimore”. Een
werkelijk prachtige set en al is het niet vernieuwend, toch is het fantastisch
om zo’n jonge band te zien spelen.
Vervolgens een plek opgezocht in de grote zaal, waar de Villagers gaan optreden. De zaal loopt
helemaal vol en iedereen kijkt uit naar het optreden van deze uit Dublin,
Ierland afkomstige band. Eigenlijk zijn de Villagers alleen Conor O’Brien want
op zijn albums worden alle instrumenten gespeeld door Conor himself. Inmiddels
heeft Conor drie albums op zijn naam staan met als meest recent werk het album
“Darling Artithmetic”. In eerste instantie lijken het vaak sombere nummers,
maar na een aantal luisterbeurten gaat de muziek steeds indringer worden. Enkele
jaren geleden zijn ze al eens genomineerd voor een prestigieuze prijs voor het
“best album” van de “Mercury Music Prize“. Even later stonden ze in het
programma “Jools of Holland” en de carrière kwam toen echt op gang. Vanaf de
eerste klanken grijpt deze band je bij de strot. Het geluid is perfect
afgestemd, niet hard, maar zo zuiver klinkend. Wanneer het geluid van alle
instrumenten over het publiek heen golven en je oren bereiken, krijg je kippenvel.
Wanneer je de ogen vervolgens dicht doet komt het nog beter tot zijn recht.
Werkelijk fenomenaal, wat een geluid. Conor neemt je mee naar grote hoogten. Ik
heb nog nooit zo’n sfeer meegemaakt in deze zaal. Bijna alle nummers zijn
afkomstig van het laatste album. Een aantal nummers wil ik daar even uitpikken.
Allereerst het nummer “Everything I Am Is Yours”. Wanneer dit nummer door Conor
op gitaar ingezet wordt gaan de rillingen over je lijf, wat een sfeer komt er
over de zaal te liggen. Het nummer “Courage” begint heel rustig maar gaat op
het einde over in fantastische apotheose. Een ander hoogtepunt is het nummer
“Hot Scary Summer”. Aan het eind van het concert gaan de lampen uit, een heel
licht schijnsel blijft over en iedereen moet de ogen dicht doen tijdens het
nummer “So Naive”. Als het concert echt voorbij is wil je niet dat het
afgelopen is. Dit was voor mij één van mijn allermooiste concerten ooit
meegemaakt. De overgang naar David Corley is groot. Maar ook dit gaat één van mijn meest memorabele optreden
worden die ik ooit heb meegemaakt. David is een laatbloeier. Op zijn veertigste
krijgt hij een hartaanval; dit verandert zijn leven vervolgens volledig. Voor
die tijd leefde hij als universitaire drop out een leven als
vrachtwagenchauffeur en dakdekker. Daarna kroop hij achter een piano en ging
songs schrijven. Dit resulteerde in het vorig jaar uitgebrachte album
“Available Light”. Een fenomenaal album, dat veel aandacht kreeg in de pers en
eigenlijk niemand kon ontgaan door zijn krachtige ruige stem. Deze tour laat
hij zich begeleiden door de “Wild Connection” een band rondom BJ Baartmans. David
vertelt dat hij slecht kan communiceren met de bandleden omdat hij geen
Nederlands kan spreken. Maar dat is geen enkel probleem, de band staat op een fantastische
manier te spelen. Het zal niet verwonderlijk zijn dat bijna alle nummers
afkomstig zijn van zijn album. De stem van David is zeer specifiek, die je soms
doet denken aan Tony Joe White, zo donker, de muziek is bluesy, soms heel
sloom, a la JJ Cale. Al met al ingrediënten om één van de mooiste optreden van
deze avond neer te zetten. Maar dan slaat het noodlot toe. Net voor de toegift
gaat hij tegen de vlakte; paniek, EHBO’ers aan het reanimeren. Het zal toch
niet waar zijn, de schrik slaat me om het hart. Het duurt even en er wordt een
groot zwart scherm om het podium gebouwd, voor de Oosterpoort staan
zwaailichten van een ambulance. Pas later komt de melding dat hij nog leeft en
op de intensive care ligt. Maar dan is de sfeer voor mij al een tijdje
bedorven. Het valt dan ook niet mee om de concentratie gericht te houden op de
muziek.
Drie jaar geleden ook al op het hoofdpodium en nu al weer; Dawes. Toen was ik niet onder de
indruk, maar vanavond moet ik deze mening toch bijstellen. Het klinkt
onvoorstelbaar strak, alhoewel het geluidsniveau te hoog is. Waarom vraag je je
af, bij de Villagers bleek toch al dat het niet nodig is om het volume zo hoog
op te zwepen. Dawes wordt nogal eens vergeleken met westcoast pop uit de USA,
bands zoals The Eagles. Voor een deel ben ik het daar wel mee eens, persoonlijk
vind ik het toch meer gelikte popmuziek a la de Dire Straits. Onlangs is het
album “All Your Favourite Band” uitgekomen, met als een van de hoogtepunten het
nummer “Right On Time”. Dit nummer knalt er vanavond ook op een magnifieke
manier uit. In de foyer is het podium inmiddels leeg en we krijgen de melding
dat David Corley het heeft overleefd. De opluchting is groot. Maar dan krijgen
de Crooked Brothers op hetzelfde
podium de gelegenheid om de muziek hier verder voort te zetten. Een hele
lastige opgave. Vooraf had ik me hier nog het meest op verheugd. Hun laatste
album “Thank You I’m Sorry” maakte veel indruk en de verwachtingen waren dan
ook hoog gespannen. Ze zijn met z’n drieën, drie mannen met baarden. Na de
power van Dawes is dit even weer terug. Alleen gitaren , dobro, banjo,
mandoline en mondharmonica. Qua volume allemaal zeer beperkt, echter de vocalen
maken alles goed. Wat een stem hebben ze alle drie, prachtig, vooral Matt
Crooked gaat heel diep, Tom Waits is niets bij vergeleken. The Crooked Brothers
komen uit Canada en maken een mix van americana, folk en blues. Het lijkt ook
op de andere broeders uit Canada, daar diep ergens in de “Deep Dark Woods”. De
beheersing van de instrumenten is onmiskenbaar geweldig en soms wordt het nog
ruwer en spookachtiger. Helemaal als Matt begint te tikken met ijzeren
onderdelen van een spoorlijn. Op een gegeven moment staat Darwin Crooked alleen
op het podium met een mondharmonica een geweldig nummer weg te geven: “Mean
Mean Baby”. Even later krijgen we de vraag of er hier wel eens sneeuw heeft
gelegen, en terwijl hij deze vraag stelt komt de gedachte bij hem op dat hij de
sneeuw wel erg mist. Een opmaat naar even later, één van de allermooiste nummers
van de afgelopen jaren: “Blackbird In The Snow”. Op cd klinkt dit nummer zo
indringend, met bass en drums. Nu alleen gitaren, best lastig om dit nummer te
brengen. Maar wat maken ze er nu ook een geweldig nummer van . Het lijkt zo
rustig, maar wat zit hier een power in . Vooral de elektrische gitaar die er op
het eind doorheen komt, zoveel kippenvel. Het gonst al de hele avond door de
Oosterpoort, bijna iedereen wil Patty Griffin zien spelen. Één van de allergrootsten als het gaat om
singer-songwriters in het americana genre, maar dan toch in de kleine zaal. En
waar ik al voor vreesde bleek te kloppen; de kleine zaal was tot aan de nok toe
gevuld. Ergens achter in een hoekje heb ik de eerste klanken aangehoord. Ze
werd vanavond begeleid door gitarist Dave Pulkingham. Patty speelt eerst ook op
gitaar en wisselt dat later af met nummers op de piano. Ze brengt veel nummers
van het gisteren uitgebrachte album “Servant Of Love”. Een staande ovatie werd
haar toebedeeld aan het einde van het concert, en terecht. Wederom een
hoogtepunt van de avond. The Delines maken hun opwachting in de binnenzaal. De sfeer tijdens de soundcheck is al te proeven van wat we straks voorgeschoteld gaan krijgen. De Delines zijn een
gelegenheidsband rondom zangeres Amy Boone en Willy Vlautin. De muziek laat
zich nog het beste formuleren door altcountry met een vleugje soul, a la The
Cowboy Junkies. En dan op een manier dat je denkt wat is dit langzaam, maar als
je door luistert, merk je hoe fenomenaal dit in elkaar is gezet. Vorig jaar
brachten ze het album “Colfax” uit, een fantastisch album. De meeste nummers
van vanavond zijn dan ook van dit album aangevuld met nieuw werk en van het
tour-album “The Scenic Sessions”. Wat is dit een geweldige afsluiting geworden
vanavond. Zonder enige poespas staat hier werkelijk een fenomenale band te
spelen. Hoogtepunten zijn “Colfax Avenue” en “The Oil Rigs At Night”. Als
afsluiting nog even staan luisteren naar Con Brio. Al snel duidelijk dat dit niet mijn ding is, maar bij vele bezoekers bracht dit kennelijk net het aanzetje om nog even te gaan swingen; iedereen
blij. Na afloop nog even de stad in om een biertje te drinken op de Grote
Markt. Onderweg nadenkend over wat er vanavond allemaal de revue is gepasseerd.
En dat is niet mis. Wat mij betreft één van de beste edities die ik hier heb
meegemaakt. Tijdens het schrijven van dit stuk komt net het bericht binnen dat
het met David Corley volgens de artsen weer helemaal goed gaat komen. Eind goed
al goed. Tot volgend jaar.
Roelof Passies
Dank je voor dit mooie verslag Roelof!