Tekst: Roelof Passies / Foto’s: Gerrie van Barneveld i.s.m. Rootstime.be
Nog steeds staat het op de affiche: “Past, Present and Upcoming American Music; een hele rake titel. En dat al voor de 17e keer achtereen. En ook deze editie maakt die woorden helemaal waar. De organisatie heeft het over “muziek met een ziel, door muzikanten met een verhaal”. Daarnaast is het aanbod van artiesten ook in de breedte enorm. Van diep in de folk gewortelde traditie via traditionele songwriters tot aan vrijgevochten herrie. Alles komt voorbij, voor elk wat wils. Wat te denken van de hoofdacts Joan Baez en Daniel Romano. Jong en oud; na elkaar op dit podium. De ene (Joan Baez) een icoon uit het verleden en Daniel Romano een jonge ster uit het Nashville genre. Maar ook het vette geluid van Slobberbone staat daar tegenover.
Even voor vieren loopt de Oosterpoort al aardig vol. Opvallend veel vrouwen met een grijs tintje. Al snel wordt duidelijk dat ze komen voor Joan Baez. Maar ook jongeren en natuurlijk veel mannen, zij vormen toch de meerderheid op dit soort festivals. Vanwege het grote aanbod en diversiteit is het zaak vooraf een keuze te maken. Ik weet inmiddels uit ervaring dat je niet alles kunt meemaken, hoe jammer dat ook soms is. Voor vanavond heb ik de keuze gemaakt uit de binnenzaal, foyer en grote zaal. Hierdoor moet ik enkele fraaie optredens laten gaan die in de kleine zaal plaatsvinden.
Deze editie heeft wel met een tegenslag te maken: de afwezigheid van een andere grootheid op het hoofdpodium Wanda Jackson. Zij is tijdens haar huidige tour door Europa geveld door ziekte en moet halverwege haar tour de optredens afzeggen. Ondanks de late afzegging is het de organisatie toch gelukt om een vervanging te realiseren, en deze mocht dan ook gelijk het spits afbijten. Het gaat om Carrie Elkin. Gisteravond heb ik ze nog gezien op het “Live Stage Marnix” te Ede, waar ze in een klein en intieme setting hun eerste optreden van deze tour verzorgden. Bij opkomst verontschuldigt ze zich voor het feit dat Wanda Jackson ziek is en zij haar vervangster is. Carrie Elkin heeft voor deze tour twee gastmuzikanten uitgenodigd om haar te versterken: Lindsey Verrill op bas/cello en Anthony Da Costa op gitaar en zang. Gisteravond bleek al dat Carrie een heel intensief contact heeft met haar publiek, ze kletst alsof haar lieve lust is, zo ook vanavond. Je kunt haar stem vergelijken met Iris de Ment of met Nancy Griffith. Afkomstig uit Austin Texas, zoals zoveel vanavond hier op het podium. Ze heeft onlangs een nieuwe cd uitgebracht, samen met haar partner Danny Schmidt getiteld “For Keeps”. Danny is niet mee op tournee, hij is achtergebleven in Amerika om hun huwelijk over 5 weken voor te bereiden. Ze begint met het nummer “Echo In The Hills” van haar laatste cd. Zeer easy begin, Elkie begint solo waarbij Anthony even later invalt met zijn gitaar. Anthony geeft net dat beetje extra dimensie mee aan de nummers. Zijn gitaar begeleiding is zo verfijnd, zo mooi, zo zuiver. Elk nummer krijgt daardoor meer diepte en inhoud; prachtig. Carrie is een groot fan van Linda Ronstadt en covert dan ook een nummer van haar. Eigenlijk is het een nummer van Neil Young maar is groot geworden door Linda namelijk “Love Is A Rose”. Ze speelt het nummer lekker uptempo met stevig footstampin’. Haar stem heeft soms iets vibrerends en countryachtig, maar ze kan ook behoorlijk haar stem uithalen. Sad songs worden afgewisseld met happy songs, de zaal zit muisstil te luisteren. Een ander hoogtepunt is het nummer “Company Of Fields”, waarbij ze met haar stem heerlijk uithaalt.
Na Carrie Elkin doorgelopen naar de grote zaal. Waar normaal gesproken dus Wanda Jackson zou staan. Ik vraag me nog even af of er nog mensen in de zaal zijn die nog niet op de hoogte zijn van de afzegging. Maar zoals Jan Donkers memoreert, elk nadeel heeft ook zijn voordeel. Israel Nash speelt nu op het grote podium in plaats van de kleine zaal. Hij staat inmiddels al voor de derde keer op het podium hier (Rhythm and Blues Night meegerekend). Eerder met een vijfkoppige band of solo, vanavond met z’n drieën. Daar schuilt ook een beetje een gevaar in. Hoe komt dit over in de grote zaal, met alleen een drum, gitaar en steelgitaar. In het begin is het even wennen, maar Israel Nash slaagt er in om een zeer bevlogen set neer te zetten. Israel Nash is gezegend met een vreselijke mooie scherpe stem, niet altijd komt dat lekker uit de verf, maar vanavond weet hij op sommige momenten weergaloos uit te halen. Vooral tijdens nummers als “Rain Plans”, “Just Like Water” en “Iron Of The Mountain”. Israel Nash is met het uitkomen van laatste CD “Rain Plans” behoorlijk vernieuwend uit de hoek gekomen. Waren zijn eerdere cd’s vaak nog recht toe recht aan, nu zit er veel meer een psychedelisch sausje overheen en dat is vanavond ook steeds te merken. Al was het alleen maar tussen de nummers door wanneer de steelgitaar maar door blijft gaan.
Terug naar de binnenzaal. Hier maken Dave McGraw en Mandy Fer hun opwachting. Ze hebben net de soundcheck afgerond en er klinkt al een groot applaus; dat belooft wat. Opgemerkt moet worden dat het blijkt dat de toegang tot de binnenzaal regelmatig tijdens het concert wordt afgesloten zodat er geen mensen meer worden toegelaten. Vol is vol. Soms stond er een immense rij voor de deur om toegelaten te worden. En als je in de rij hebt gestaan voor McGraw en Fer en je hebt besloten om te keren, heb je wel iets heel moois gemist. Dit duo heeft inmiddels twee cd’s uitgebracht: “Seed Of A Pine” en onlangs “Maritime”. Ze zijn afkomstig uit het verre noordoosten van Amerika en daar speelt ook hun laatste cd zich af. Over het leven langs de kust en de natuur en alles wat zich daar tussen bevindt. Mandy heeft vroeger gestudeerd in Spanje en daar heeft ze een heel specifieke manier van gitaar spelen geleerd. Dat is heel goed terug te horen in het nummer “Slumbering Rose”. Een nummer dat “sounds en taste” als Manchego Cheese. Wat is dit een wereldnummer. Fantastisch gitaarwerk van Mandy, weergaloos, en dan de congo’s van Dave McGraw er inkomend, zo opwindend en opzwepend. Vooral de combinatie elektrisch gitaar en de congo’s. Voor mij het hoogtepunt van de avond.
Dan komt er een drummer erbij, helaas die voegt weinig toe. Ik weet dat Dave met zijn footstampin’ het ritme heel goed kan aangeven, daar heeft hij deze drummer niet voor nodig. Een ander hoogtepunt is het nummer “Carillion” van hun laatste cd en is geschreven na een bezoek aan de Westerkerk te Amsterdam. Prachtige melodie lijn waarbij het publiek wordt opgeroepen om mee te zingen. Kenmerkend voor deze twee zijn de elektrische gitaar van Mandy (heel opvallend hoe ze die telkens weer op een hele mooie manier in stelling weet te brengen) en ook Dave, die loepzuiver gitaar speelt, heerlijk. Aan het eind dan ook een waanzinnig applaus en de roep om meer, helaas, het programma moet door.
De grote zaal loopt inmiddels vol met toch heel veel 50/60-ers die speciaal zijn gekomen voor Joan Baez. Joan komt op met een zwierige zwaai, mooi grijs haar en een rode sjaal om haar nek. Het staat allemaal erg fris en fruitig zal ik maar zeggen. Ze opent haar optreden solo, met gitaar en natuurlijk haar eigen stem. Een stem die nog goed klinkt, niet dat hele breekbare wat je van Kris Kristofferson of Johnny Cash in zijn nadagen voorgeschoteld kreeg. De zaal is muisstil om even later weer mee te zingen. Persoonlijk raakt het me allemaal niet, heeft meer te maken met een kwestie van smaak. Ze vertelde overigens nog wel een leuke anekdote over hoe ze tijdens haar tour door Italië door de buschauffeur was achtergelaten bij een bus stop en de chauffeur zonder haar verder was gereden. Heel hilarisch hoe ze hier het publiek mee opzadelt.
Toch maar weer naar de binnenzaal, daar staat de Texaan Matt The Electrician ons op te wachten. Zijn laatste cd (“It’s A Beacon, It’s A Bell”) is van een heel ander kaliber dan zijn voorgaand werk. Hij is helemaal terug naar de klassieke singer-songwriter stijl à la Townes van Zandt. Gitaar, zang en een mooi verhaal in elk lied. Matt begint zijn optreden met de title track van “It’s A Beacon, It’s A Bell” met daarbij een hele mooie subtiele achtergrondzangeres. Zijn verhalen komen uit het echte leven, zoals over een incidentele dief of over iemand die voor niemand goed is. Matt heeft ook enkele nummers samen geschreven met Anthony DaCosta (Carrie Elkin band) zoals het nummer “John Elliot”. Het nummer “Ghost Stories” heeft ze samen geschreven met Eva Devino, zij is nu haar achtergrondzangeres. Toch heeft Matt moeite om iedereen vast te houden. Ondanks zijn zuivere gitaarwerk, zijn goed verstaanbare stem en liedjes begint het een beetje meer van hetzelfde te worden. Weinig verrassingen meer, zoals vroeger wel het geval was.
In de foyer staat ondertussen Jack Oblivian & The Sheiks te spelen. Wanneer ik de zaal binnen kom hoor ik nog net de laatste zinnen van het nummer (een cover van Billy Swan) “I Can Help”. Een heerlijk bandje, doet me een beetje denken aan “The Animals”. Lekkere uptempo rock. Een heerlijke onderbreking van het tot nu toe zware werk van een aantal andere artiesten. Er wordt ook lekker mee geswingd in de zaal. Het zijn vooral korte nummers daarin heerlijke gitaarrifs verwerkt. Dan door naar een andere hoofdact vanavond: Daniel Romano. Inmiddels een grote ster in de lage landen, terwijl hij in Amerika nog niet is doorgedrongen; vreemd. Als ik de artikelen in de Volkskrant mag geloven dan moet hij een godswonder zijn. Ik zie en hoor dat er niet vanaf, zijn stem, je moet er van houden, niet mijn ding. Op één of andere manier kan mij het geheel niet bekoren. Tijd voor een hapje tussendoor, dat zou je haast vergeten met zo’n geweldig gevuld programma. En het eten, het moet gezegd, prima catering, voor een redelijke prijs een lekkere hap.
Toch maar weer naar de binnenzaal. Je moet daar kennelijk op tijd zijn, want anders kom je er niet meer in of je staat te wachten in een grote rij, gedirigeerd door een bewaker om tumult bij de ingang te voorkomen. Gelukkig ben ik op tijd binnen voor Kevin & Dustin Welch. Voor mij een optreden waar ik echt naar uit kijk. Kevin en zoon Dustin zijn sinds kort samen on tour. Vooral het werk van vader Kevin spreekt mij zeer aan. Het werk van Dustin is iets wat experimenteler, Dustin is een echte singer-songwriter. Ze beginnen hun optreden met het nummer “Postcard From Mexico”. Een geweldig nummer met een heerlijk rockend ritme. Vader en zoon zijn op dreef vanavond, waarbij zoon Dustin op een wel heel bijzondere slide gebruikt, namelijk een borrelglaasje. Dit omdat de slide ergens tijdens de tour is verdwenen. Maar ze hebben samen ook maar één capo, waarover ze ook veel hilariteit hebben. Het nummer “Marysville” gaat over een grote brand die de hele stad verwoest. Geweldig mooi nummer waarbij de slide van het borrelglaasje heerlijk doorheen komt. Hoogtepunt van hun optreden is toch wel het schitterende nummer “Early Summer Rain”. Het gezamenlijke gitaarwerk is niet altijd even helemaal zuiver, maar wordt volledig gecompenseerd door de variatie in hun nummers. Voor mij een heerlijke afsluiting van de avond. Helaas kon ik het niet meer opbrengen om nog te luisteren naar Slobberbone en Robert Ellis.
Over het algemeen kan ik concluderen dat Take Root een onmisbaar festival is voor echte muziekliefhebbers in Nederland. Er is voor elk wat wils te genieten. Deze editie heeft voor mij echter geen echte nieuwe aanwinsten opgeleverd, maar over de gehele breedte gezien mag je zeggen dat het niveau toch hoog lag.
goed verhaal ! terwijl je het leest, heb je het idee dat je er bij was… (ik helaas niet) – kan me voorstellen dat veel 50/60-ers er waren – Joan blijft natuurlijk een icoon (voor ons)