Verslag Southern Blues Night 2014 Heerlen

Southern Blues Night 2014
Zaterdag 29 Maart 2014
Parkstad Limburg Theater, Heerlen

Tekst: Jeannette Bes; Harm Lutke, Wil Wijnhoven / Foto’s: Harm Lutke, Wil Wijnhoven en Joep Deumes, in samenwerking met Bluesbreeker.nl

Bij binnenkomst van het theater is het zaterdag 29 maart al redelijk druk. Eerst even afspraken maken met de medewerkers aan deze recensie en dan met de fotocamera’s in de aanslag de drie podia af om plaatjes te schieten en te genieten van de muziek. Uiteraard heb ik mijn voorkeuren en zijn er bands die me niet zo aanspreken, dus blijf ik bij de ene wat langer genieten dan bij de ander.
Maar de sfeer is in ieder geval top en dat is ook een belangrijk punt om van een bluesfestival te kunnen genieten. En de catering is ook weer top verzorgd, alleen de muntenverkoop daar mag wel wat aan gebeuren. Een loket is toch echt te weinig om in korte tijd de bezoekers te voorzien van de benodigde consumptiemunten.

The Nines

The Nines is een nog vrij jonge band uit Venlo die in de korte tijd van hun bestaan al met hun hoofden boven het bluesrock maaiveld uit steken. Daarbij mag de toevoeging van zangeres Kristel Roulaux als een meerwaarde gezien worden. Zij eindigde in 2009 als derde bij Popstars en weet met haar rauwe stem net dat ontbrekende extra toe te voegen aan de band die verder bestaat uit Roel Konings–gitaar, Dave Wijnans–basgitaar en Tom Wetzels op de drums.
Als winnaars van een bluescontest, mochten The Nines de 18e editie van de Southern Bluesnight openen.
Door hun frisse, fruitige, maar ook dampende interpretatie van bluesrock, heeft de band al een behoorlijke fan base opgebouwd. Dat was vanavond te merken, want na dat de deuren van het Parkstad Limburg Theater open gingen, was het al na enkele minuten behoorlijk druk voor het kleine podium.
Zij beginnen hun set, die uit een mix bestaat van eigen werken en enkele covers, met ‘Cool Chick’, gevolgd door ‘Supersticious’. Hun uitvoering van de Stevie Wonder hit swingt de pan uit en ik heb de indruk dat de band sinds de bluescontest gegroeid is. Ze hadden al weken naar dit optreden toegeleefd en afgaande op het speelplezier voelt het voor hen waarschijnlijk als een bevrijding en met succes! Van hun promo EP hoor ik een bijzonder fraaie uitvoering van ‘You’ voorbij komen en later in de set ook nog ‘Heart of Stone’. Na een fantastische uitvoering van ‘Groove Breaker’ (The Hoax, een van hun inspiratie bronnen) sluiten zij hun set af met ‘Crazy’, ook alweer afkomstig van eerder genoemde EP. The Nines lieten een buitengewoon goede indruk achter en waren een ideale opener, zelfs meer als dat. Ik moet me nogal sterk vergissen als zij in de toekomst niet de Limburgzaal onveilig zullen maken, waar hun show nog beter uit de verf zal komen als op dit kleinere podium. Eerst is het wachten op hun eerste album, daarna gaat de rest ongetwijfeld vanzelf.

Tussen de bedrijven door spelen in de gangen van het theater enkele busters, straatmuzikanten zogezegd. En dat zijn niet de minsten die de organisatie heeft uitgenodigd.
Uit de contreien van Reuver komt Howlin’ Stone. Een trio dat van zich heeft doen spreken tijdens de BRUL-contest maar ook op de BRUL-party in December zijn mannetje stond. Met lekkere semi-akoestische uitvoeringen van Sean Costello onder meer verblijden zij mij zeer maar ook het publiek dat zich de tijd neemt om daarvan iets meet e krijgen.
Dat geldt ook voor de solo-busker Ernest van Aken en het duo Catfish & Cotton. Ook zij weten het nodige publiek naar zich toe te trekken en te amuseren met hun blues.

Albert Castiglia

In de Limburgzaal aangekomen staat Albert Castiglia met zijn band al op het podium en ben ik net op tijd dus voor de een kwartier durende instrumentale opening met het nummer ‘Fat Cat. Ik heb me laten informeren dat deze blues gitarist en singer/songwriter vanuit het gevoel speelt, gitaarlicks vanuit de heupen speelt en zingt en schrijft over hoop, angsten en verdriet. Over dat dus wat iedereen bezighoudt. Dus ik laat me graag verrassen en ben benieuwd of hij me ook kan raken. Hij wordt bijgestaan door veteranen uit het vak, Matt Shuler op basgitaar en Bob Amsel op drums.
‘Bad Avenue’ komt voorbij met zijn strakke gitaarwerk en ook met het nummer ‘Have You No Shame’ gaat het zo. Opvallend is hij met zijn ‘gut feeling’ in het nummer ‘Put Some Stank On It’ zeker qua zang, die ligt lekker in het gehoor. Samen met zijn prima gitaar kwaliteit is dit een beste opener voor de band die ik vanavond kan zien.

Erwin Helfer Chicago Boogie Trio

Na het elektrische gitaar geweld van The Nines en vooral Albert Castiglia, is het alsof je in de Rabo zaal een andere wereld binnen stapt. De zaal is bij aanvang van het concert van het Erwin Helfer Chicago Boogie Trio, slechts matig gevuld en daarmee wordt deze kleine, levende legende (er werd in Chicago zelfs een straat naar hem vernoemd) geen eer aan gedaan. Ik geef toe dat ik zelf ook even moest acclimatiseren tijdens de opener ‘Bright Lights, Big City’ (dat een medley vormt met ‘Big Boss Man’, aldus zangeres Katherine Davis na het concert). Zonder elektronische foefjes en dergelijke staat hier een trio op de planken die het alleen doet met piano-Erwin Helfer, stembanden- Katherine Davis en saxofoon- John Brumbach. Deze benadering van de blues zal niet bij iedereen kippenvel opleveren, dat is sowieso een kwestie van smaak, maar dat hier een super trio op de planken staat is wel duidelijk. Lekker onderuit gezakt in het rode pluche laat ik het 2e nummer, een slow blues over me heen komen. Na dit prachtige nummer waarvan mij de titel is ontgaan neemt Katherine plaats op een bankje en volgen er twee instrumentale nummers waarbij een eigen boogie uitvoering van ‘Swanee River’. Bij het vijfde nummer neemt John Brumbach ook plaats op het bankje en is het star-time voor Erwin Helfer die een flitsende boogie de zaal in laat rollen en het publiek op zijn teken Yeah! laat roepen.
Bij alle nummers die volgen weet dit super trio de juiste toon te zetten, alles is op elkaar afgestemd en in balans. Zo ook de setlist, die nummers bevatte als ‘After Hours’, ‘Down Home Blues’, Jambalaya’ en ‘Take the A Train (Duke Ellington) Mijn bewondering voor hen steeg met de minuut. Het waren niet alleen de boogie-woogie liefhebbers die aan hun trekken kwamen, maar ook zij die saxofoon muziek prefereren hadden niet te klagen Zoals het door John Brumbach o zo gevoelig gespeelde ‘St. James Infermary’.
Jammer dat de publieke belangstelling bij hun laatste show in Europa iets tegen viel, ze hadden meer verdiend.

Tom Attah & Katie Bradley

Aangekomen in de DSM Jukejoint is Tom Attah al een vier nummertjes accoustisch aan het spelen en de stoelen zijn goed gevuld.
Deze uit het Verenigd Koninkrijk komende artiest beloofd op zijn website een live optreden te geven dat het publiek mee voert op een reis van de Delta met de download met de eenentwintigste eeuw intensiteit. Dit doet hij mede door de nummers ‘Catfish Blues’- ‘Help Me’ en ‘Champagne & Reefer’ passeren. Deze laatste van Muddy Waters kan mij raken, goed en intens vanuit het gevoel gezongen. Dan is het tijd dat Katie Bradley zich meldt en met een ietwat scherpe zang en prima harpgeluid worden ons diverse nummers voorgeschoteld. Het komt mij toch wat te geprobeerd over.Het bloedmooie ‘I’d Rather Go Blind’ valt daarmee toch wel in het water en helaas ‘My Moyo’ isn’t working. Al ik me goed kan voorstellen dat misschien toch zenuwen mee spelen. Dus ik beslis om toch ook nog een graantje mee te pikken van het optreden van Tail Dragger.

Jim Byrnes

Aangekomen bij Jim Byrnes val ik net in een paar anekdotes van Jim over de tijd dat hij samen met Ray Charles speelde. Dit alleen zegt dus al genoeg over deze “tig in de prijzen gevallen” Blues gigant. Het nummer “I Believe’ van Ray wordt ingezet en ik heb van meet af aan het gevoel dat dit optreden mijn persoonlijke highlight wordt van deze avond. Met een samenvloei van invloeden uit country-folk blues voert dit optreden mij wel helemaal mee. Het eigen nummer ‘Treat Me This Way’ weten ze de spreekwoordelijke gevoelige snaar bij iedereen wel te raken een ijzersterke gitaar solo van , gevolgd weer door een Ray Charles nummer ‘What Did You Say’. Werkelijk briljant in performance was toch wel het nummer ‘Big Blue Diamond’ van Little Willy John. Met een beetje pijn in mijn hart neem ik afscheid van Jim Byrnes & band maar met het besliste voornemen ze weer te zien.

Tail Dragger & Fossen Struijk Band

De Chicago blues is vanavond goed vertegenwoordigd want ook James Yancy Jones, beter bekend als Tail Dragger, is een grootheid op dit gebied. Deze vermaarde, inmiddels 74 jaar jonge, zanger, die net als Jim Byrnes al eens eerder op het affiche stond, is alleen al reden genoeg om op tijd in de Limburg zaal aanwezig te zijn. Als hij zich dan ook nog eens laat begeleiden door de Fossen Struijk Band, ook alweer zo’n band die zelf al volle zalen trekt, dan kon het daar wel eens druk zijn. En dat was het!..er was bijna geen doorkomen aan. Als ik eindelijk een plekje vooraan gevonden heb heeft Tail Dragger het podium al verlaten en gooit in de zaal zijn charmes in de strijd bij het vrouwelijke publiek. Met zijn soms huilende, maar vooral rauwe stem (Howlin’ Wolf was zijn grote voorbeeld) en zwaaiende armen weet hij het publiek met nummers als ‘Don’t Start Me Talkin’, How Many More Years’en ‘Baby Please Don’t Go’ op te zwepen tot een kolkende massa. Charisma kan hem niet ontzegd worden. Op de slow blues ‘Just Sittin’ Here’ is een glansrol voor Robert Fossen (gitaar/harmonica) en Peter Struijk (gitaren) weggelegd, die op hun beurt weer op de solide begeleiding van Jan Markus (bas) en Eduard Nijenhuis (drums) kunnen rekenen. De band speelt de hele avond rete-strak en klinkt ondanks dat men Tail Dragger maar een paar keer per jaar ontmoet als een eenheid. Dit is pure rauwe Chicago blues in optima forma en probeer daar maar eens op stil te blijven staan. Gezien de drukte en goede sfeer was het optreden van Tail Dragger en de Fossen Struijk Band waarschijnlijk het hoogtepunt van deze editie van the Southern Bluesnight.

Little Steve & The Big Beat

Iemand die ook stevig aan de weg timmert is Steven van der Nat, beter bekend als Little Steve. Peter Case zij ooit eens tijdens een optreden dat alle goede muzikanten Little, Big of Blind voor hun naam hebben staan en dat is op Little Steve zeker van toepassing. De gitarist/zanger houdt er tegenwoordig 2 agenda’s op na want naast een groeiend aantal optredens met zijn eigen band, doen ook Mike and the Mellotones steeds vaker een beroep op hem.
Het is jammer dat de optredens elkaar overlappen en omdat ik ook nog iets van Jim Byrnes wilde zien mis ik nummers als ‘How About It’ (waar mee de set gestart wordt) en ‘Mother in Law Blues’. Ik kom er in tijdens het soulvolle ‘Slip Away’ en het is meteen duidelijk dat the Big Beat veroorzaakt wordt door het geluid van de blazers. Met name de baritonsax van Evert Hoedt bezorgd mij met zijn diepe, donkere klanken rillingen. De band die naast Little Steve en Evert verder bestaat uit Martijn van Toor-tenorsax, Guido Willemsen-drums en Bird Stevens op bas, gaat verder met ‘Working Overtime’, een eigen werk. De lekkere shuffle is afkomstig van hun debuut EP waarop ook de rock’n roller ‘Count on You’ staat dat ook deze avond gespeeld wordt. Een zeer onderhoudende set met daar in o.a. T-Bone Boogie’, ‘Double Trouble’ en ‘Don’t You Do It’, blijft de aandacht vast houden en zorgt voor een goede stemming. Een prima optreden van deze band die pas in december 2012 werd opgericht.
Ook zij doen mij uitkijken naar hun eerste cd!

Lucky and Tamara Peterson

De avond loopt gestaag naar zijn einde en als last but not the least mag ik naar Lucky Peterson. Aangekondigd als het ultieme zondagskind, and it’s Bougie time.
Nou, de opener blijkt een eye & ear opener te zijn, de gitarist on call is een ware gitaarbeul in de positieve zin van het woord. Niets bougie time, dit begin is een daverende gitaar solo lijkt het wel ik heb een ‘wat is dit ervaring’. Compleet overrompeld door de wow factor met hoofdletter W, en zeer aangenaam verrast dus.
Met dat Lucky zelf zijn opwachting maakt is het hele heftige ervan af maar niet minder gaaf. Funk is wat de klok slaat en iedere aanwezige in de Limburgzaal is verrukt. Tijdens een slow blues nummer, ik moet eerlijk bekennen dat song titels niet zijn genoteerd bij dit wervelende optreden, wisselt Lucky de toetsen met de gitaar en gaat dicht naar het publiek toe en zelfs de zaal in. Typisch Amerikaans maar er niet minder leuk om bij deze sympathieke gast.
Ultiem geëntertaind wordt eega Tamara het podium op geroepen maar eerlijk gezegd zakt het optreden daardoor behoorlijk in. Ze krijgt de meerderheid niet mee en ik kan er ook niet veel van maken, is het nu soul-blues? Na een minuut of 5 profileert Lucky zichzelf weer vooraan naast Tamara en wat dreigde ineen te zakken als een pudding pakt zich weer goed op en we genieten nog heel even van deze bijzondere multi tasking artiest die een memorabele gig heeft gegeven als afsluiter op deze mooie SBN 2014.

Een echt einde aan de 18e Southern Blues Night komt er pas met de overbekende ‘jamsession’. Een sessie waarin diverse artiesten die deze avond hebben gespeeld meedoen. Ik krijg nog net genoeg mee om Little Steven & The Big Beat samen met onder meer Tom Attah en Katie Bradley te bewonderen. Maar daarna is mijn kaarsje toch wel uit en moet ik weer richting huis om bij te komen. En ik moet eerlijk toegeven dat toen ik het affiche gezien heb begin van het jaar ik nog vrij sceptisch was over het programma. Maar het is toch allemaal goed gekomen daarom vind ik de 18e editie beter dan verwacht.

Meer foto’s zijn te bekijken via de volgende links:
– Foto’s Wil Wijnhoven – Bluesbreeker.nl
– Foto’s Joep Deumes

Ook op Blues Magazine ...