Verslag en foto’s: Fons Kersbulck
Toen Ryan McGarvey in juni dit jaar voor het eerst zijn opwachting maakte in Europa werd het al snel duidelijk dat deze eerste Europese toer een vervolg zou en moest krijgen. De bekendheid van de net 25 jaar geworden McGarvey is in de Verenigde Staten en in het bijzonder in zijn thuisstaat New Mexico in een opwaartse spiraal beland. Zij die hem gezien en gehoord hebben weten waarom.
Het jonge supertalent wordt beschouwd als een ‘one of a kind artist’, zowel door fans, schrijvers van recensies, maar ook door grote artiesten uit de bluesrockscene, zoals bijvoorbeeld Joe Bonamassa. Een hele reeks aan awards voor o.a. beste bluesact, beste gitarist en beste vocalist zijn hem al ten deel gevallen en de kroon op zijn werk was dat hij werd uitverkoren te spelen op het fameuze Crossroads Festival van Clapton. Ryan stond hier naast de artiesten tegen wie hij altijd zo opkeek, zoals Eric Clapton, BB King, Joe Bonamassa en Jeff Beck. Als je dan vervolgens ook nog met je debuut-cd ‘Forward In Reverse’op plaats 20 komt van best verkopende cd’s op cd-baby.com (’s wereld grootste onafhankelijke distributeur) tussen maar liefst 200.000 artiesten, dan doe je toch goed.
In Europa was Ryan echter nog een onbekend artiest, maar dat veranderde al snel toen hij opgemerkt werd door André Wittebroek, leraar en bevlogen initiator van Blues in the Schools aan de Driemark in Winterswijk. Een enthousiast geworden André nam vervolgens contact op met Gerrie Janssen en Rob van Elst, beter bekend als de mannen achter Bluesmoose. Na het zien van een aantal films van optredens van McGarvey waren ook zij enthousiast en wilden ze, als boekingsbureau, aan Ryan heel graag diverse podia aanbieden voor een eerste Europese toer. Al snel werd duidelijk dat Ryan gigs zou spelen in Duitsland, België en Nederland en een Europees toermanager, met internationale ervaring (hij had o.a. al Joe Bonamassa onder zijn hoede) werd gevonden in de persoon van Manni Küsters.
De kans krijgen om de oceaan over te steken en in Europa on tour te gaan is niet iets was hele scheepsladingen met artiesten overkomt en Ryan greep deze kans ook meteen met beide handen aan. Het was ook zijn persoonlijke vriend Bonamassa die pas een jaar of zeven geleden transatlantisch ging en wat daar uit voortgekomen is weten we inmiddels allemaal.
Bij de eerste toer al werd Ryan door zijn publiek en recensenten met alle égards en superlatieven omgeven en het was al snel duidelijk dat dit een vervolg zou gaan krijgen in een 2de Europese toer, in Duitsland, België, Nederland en zelfs twee gigs in Oostenrijk.
‘European Fall Tour 2011’ werd de aanhef op de poster, voorzien van Ryan’s foto door de Amerikaanse fotografe Rhonda Pierce. Gedurende de maand november zou Ryan, met bassist Justin McLaughlin en drummer Björn Hamre, 21 gigs afwerken. Dit werden er uiteindelijk 22 met een ingelast (semi)-akoestische verrassingsoptreden in Bluesmoose Cafe De Comm in Groesbeek.
De schrijver van dit artikel heeft 11 Ryan McGarvey-gigs bezocht in Duitsland, België en Nederland, heeft zich telkenmale opnieuw verbaasd over de skills, de feel, passie en emotie waarmee deze artiest zijn publiek weet te verbazen, stil weet te krijgen, weet te bekoren en de ‘goose-bumps’ laat krijgen. Muziek met een hart en een ziel, dat is wat Ryan wil overbrengen naar zijn publiek en dat is ook precies wat hij doet.
Op ieder podium waar hij optreedt, zien we steevast voor hem een heel arsenaal aan effect-pedalen liggen, maar het is zeker niet zo dat McGarvey voortdurend met deze effecten in de weer is. In diverse van zijn songs maakt hij weliswaar gebruik van o.a. delay- en reverb-effecten en zo nu en dan het wah-wah-pedaal, met de bedoeling de sound wat meer cachet te geven, maar niets is overdone. De belangrijkste ‘effecten’ die Ryan gebruikt zijn gewoon zijn vingers op de diverse oude Fender strats en de Gibson Les Paul die hij bij heeft. In sommige songs met een vingervlugheid die alleen met een highspeed camera nog te volgen is, in zijn ballads speelt hij vervolgens de noten met een gevoel en passie waar de rillingen bij over de rug lopen.
Wie hem beluisterd, analyseert en/of zijn muziek gewoon en simpelweg tot hem of haar laat komen hoort en ziet een artiest die zich kan meten met de groten der aarde, een artiest van eenzelfde niveau als de artiesten met wie hij het Crossroads gedeeld heeft. Een artiest met een al heel eigen kenmerkende sound, natuurlijk (zoals bij elke artiest) beïnvloedt door zijn voorbeelden.
We zien een artiest waarvan de passie, de emotie afdruipt, zowel in zijn muziek als in zijn mimiek en andere non-verbale lichaamstaal. Het is bovendien een artiest die zichzelf volledig ontwikkeld heeft, die nooit les gevolgd heeft (de basis leerde van zijn vader) aan een muziekschool en/of conservatorium.
“Mijn muziek had zich waarschijnlijk nooit op deze manier ontwikkeld als ik wel naar een muziekopleiding geweest was, waar mensen je beïnvloeden door te zeggen wat je moet spelen, hoe je moet spelen”, zegt Ryan hier zelf over.
Ryan is een perfectionist, evenals diens eigen manager, zijn vader McGarvey sr. Dat perfectionisme wil hij in en met zijn muziek overbrengen maar wenst hij ook van met name de mensen van het geluid. Bij de soundchecks heb ik bij veel geluidsmensen de haarkleur ter plaatse in grijs zien veranderen. Ook logisch natuurlijk; immers wanneer je muziek op een dergelijk niveau aan je publiek wilt overbrengen en tegelijk prefereert door te willen breken in Europa, dan is goed geluid onontbeerlijk, zo niet essentieel.
Ryan en zijn mannen hebben zich vooral verbaasd over het enthousiasme en hartelijkheid waarmee ze opnieuw in Europa zijn ontvangen. Dit maal mochten ze het spits afbijten in de Gompelhof in Mol, waar ze ook al eerder gespeeld hadden. Het enthousiasme van het publiek hier was al een indicator van hoe de volgende gigs zouden verlopen. Velen waren zelfs lyrisch over deze artiest en overal waar ik ben geweest heb ik mensen in diverse talen hele grote woorden horen gebruiken wanneer het over McGarvey ging. De locaties waren heel divers, gaande van bluesclubs, een klein afgeladen vol café in Wegberg, een voormalig fabrieksgebouw in Keulen, een theater in Wijk bij Duurstede, een muziekschool in Winterswijk (Blues in Schools project) en vervolgens weer een café met grote zaal in Mook. De zwaarste dag voor de band moeten wel de twee optredens in Wijk bij Duurstede en in Mook zijn geweest, temeer omdat het gezelschap daags ervoor een lange reis had gemaakt vanuit Wenen.
Heel bijzonder was het optreden van Ryan in het Bluesmoose-café De Comm in Groesbeek. Het was een spontaan optreden van McGarvey uit respect voor de jongens van Bluesmoose en het was bovendien het enige volledige (semi)-akoestische optreden tijdens de Europese toer. Een akoestische gitaar, idem basgitaar en drum box moesten worden geleend, aangezien de band deze niet bij had. Het was tevens de eerste maal dat Ryan akoestisch optrad met ook de andere bandleden en jongens, wat was dit geweeeeeeeeeldig! Kippenvel in het kwadraat en tijdens de ballads heb ik mensen een traantje zien wegpinken. Zo mooi! Dit vraagt eigenlijk ook om het releasen van een akoestische cd. Bijzonder onder de indruk, dat was mijn ervaring alsmede die van alle aanwezigen.
Telkens weer trakteerde Ryan zijn publiek weer op één of twee extra nummers; twee covers van Gallagher en Hendrix, uit respect en als eerbetoon aan deze twee grootheden uit de blues. Wanneer hij begon met ‘A Million Miles Away’ van Rory Gallagher werd het vaak stil in de zaal. In een geheel eigen McGarvey-stijl bracht Ryan deze song naar een hoogtepunt. Je zag mensen zich afvragen wat hij nu eigenlijk in zijn intro speelde. Dan plots waren er de eerste duidelijk herkenbare noten van Gallagher’s origineel. Een feest van herkenning voor het publiek en vaak brak dan ook het gejuich en applaus al los. Een andere toegift was: ‘Hey Joe’ van Hendrix. De vertolking van Jimi’s nummer was fenomenaal en gaandeweg was het Ryan die helemaal los ging en alles uit de kast haalde om hier iets van wereldformaat neer te zetten.
Als eerbetoon heeft McGarvey ook nog een nummer als ode aan Hendrix geschreven, wat hij ‘Hey Jimi” genoemd heeft. Gitaarwerk, niet van deze wereld. Fabuleus!
Tussen de optredens door hadden de mannen en hun gevolg ook nog een bezoek gebracht aan de werkplaats van gitaarversterker-bouwer Peter van Weelden in Apeldoorn, een man die internationaal in de top staat vanwege de topkwaliteit die hij fabriceert. Hij is btw ook hofleverancier van Joe Bonamassa. Dat bezoek werd net zoiets als het loslaten van een stel kinderen in een speelgoedwinkel. Van uitproberen was niet veel gekomen, maar Peter had daar een mooie oplossing voor bedacht. Met een knaap van een versterker was hij naar Mook gekomen en installeerde hij deze vervolgens, onder het motto van ‘probeer maar uit’, op het podium van Ryan. Topmateriaal en wat een geluid!
Tijdens de Europese toer is zijn schare met fans/bewonderaars exponentieel gegroeid. De band had een aanzienlijke hoeveelheid cd’s meegebracht, maar tijdens de laatste optredens van de toer waren die dus uitverkocht, dit tot teleurstelling van een behoorlijk aantal potentiële kopers. Vele posters gingen over de ‘toonbank’ en de mannen hebben zich lam gesigneerd. Na de optredens begaven de jongens van de band zich vaak gewoon onder het publiek. De ‘meet and greet’ was er voor iedereen.
Deze band heeft op mij, en met mij velen, een diepe indruk nagelaten. De sound is uniek, de variatie in de muziek is zodanig dat je je op geen enkel moment van de show hoeft te vervelen cq afgeleid hoeft te zijn. Pure bluesrock, psychedelische sounds en ronduit mystiek werk worden afgewisseld met pakkende bluesballads. De emoties en passie die in de nummers worden overgebracht zijn indrukwekkend, de drive en professionaliteit van Ryan is subliem, bijgestaan door een bassist en drummer die zich op de achtergrond houden maar hun werk met een even zo grote drive doen als de frontman himself.
De toer is zo succesvol verlopen dat een derde toer al gepland staat. Boekingsbureau, Toermanagement en de Ryan McGarvey band zijn hier op dit moment al weer druk mee bezig. Dit wordt waarschijnlijk mei/juni 2012, afhankelijk van de grotere festival/zalen waar Ryan geboekt kan/zal worden. Ieder zichzelf respecterend festival van betekenis zou een artiest van dit formaat gewoon op de planken moeten hebben.
‘Thank you Europe for the awesome month on tour here. I will never forget it !!’
(Ryan McGarvey op zijn facebook en twitter)
Boekingen: http://www.bluesmoosebookings.com
Bij een buitengewoon artiest hoort een buitengewoon verhaal. Voor het eerste zorgt Ryan en voor het tweede Fons. Chapeau!!
Wat een prachtig verslag Fons…..enne….je hebt vast nog meer foto’s na 11 concerten. De foto’s die je nu hebt laten zien maakt me nieuwsgierig naar de rest.
Geweldig verslag Fons, en geweldige foto’s! En het is een plezier om je aan het werk te zien. Dank hiervoor…
Prachtig en zeer waargetrouw artkel Fons!! Supergedaan.
Ik moet er de rol van Richard Hoelscher van het Grolsch Schoeppingen Bluesfestival nog bijvermelden.
Toen Ryan vertelde graag naar Europa te komen, heb ik contact met Richard opgenomen en hij was direct geinteresseerd nadat hij hem beluisterd had. Toen er plotseling een band verhinderd was voor het festival kwam alles in een stroomversnelling. Alleen over laten komen voor het festival was erg duur vanwege de reiskosten en moest er indien mogelijk (erg kort dag)een tour aangekoppeld worden. Toen pas Bluesmoose ingeschakeld en kwam Manni erbij en die hebben dat bijzonder goed opgepakt.
Dus alle credits voor Richard Hoelscher (en ook voor Cathysiler en George Levine die de eerste contacten met Ryan in Amerika voor mij hebben gelegd)
Mooi verslag van deze wel heel opmerkelijke en geweldige Fall tour 2011 van Ryan McGarvey.Voor mij iets van het beste dat ik ooit gezien en gehoord hen.En ik ben toch ook al 56 en ga veel naar concerten.Dank aan al degenen die eraan meegeholpen hebben om deze band tot bij ons te krijgen en ik kijk al uit naar de tour van volgende zomer.
Walter
Fons, een geweldig verslag met geweldige fotos vor een geweldig artist.
We have to thank Ryan, Justin, Bjorn for the awesome tour in Europe. My thanks also go to Mr McGarvey Sr., Bluesmoose and Manni and all the followers I met. I’ll never forget this November. That was pure magic. Hartellijke groetjes from Germany, Eva
Na het zien van deze ” meester” gitarist, hoop ik dat hij volgend jaar ook Nederland weer in zijn tour mee gaat nemen. Nu afwachten wanneer de nieuwe CD uitkomt en dan onmiddellijk aanschaffen. Mooi verslag!