Tekst Jos Verhagen,
Foto’s Keery Irvine
(Let op: alle foto’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het Rory Gallagher festival 2022 was een waar feest, een feest omdat de weergoden het aanwezige publiek getrakteerd hadden op ideaal festivalweer. Een feest om oude vrienden weer te ontmoeten en nieuwe vrienden te maken. Een feest muzikanten aan het werk te zien die aan Rory Gallagher een inspiratiebron hadden om zelf muziek te gaan maken. Een feest om weer rond te reizen in het prachtige Ierland.
Na de wachtrijen op schiphol achter ons te hebben gelaten en veilig geland te zijn in Dublin, de huurauto opgehaald en afgereisd naar Cork in het zuiden van Ierland. Hier het zuiden in Cork daar heeft Rory Gallagher zijn jeugd doorgebracht is hij uitgegroeid tot muzikant. In Cork daar ligt hij ook begraven. Het lag in de planning om in 2020 het jaar waarin zijn dood 25 jaar geleden was het graf te bezoeken maar door de corona crisis was het daar niet van gekomen. Dit jaar ingehaald.
Samen met mijn goede vriend Frank en 16 andere stad en streekgenoten hadden we de reis naar Ballyshannon ondernomen. Hoe deze groep vrienden in Ballyshannon terecht kwamen is zo’n mooi verhaal, de anekdote waard. In 2004 ging de groep vrienden op weg naar s’Hertogenbosch om op een zondagmiddag te gaan kijken naar de Nederlandse Rory Gallagher coverband Laundromat. Met de trein, dan konden ze een lekker biertje drinken. Ter hoogte van Geffen echter sloeg het noodlot toe was het spoor gestremd en niemand mocht de trein verlaten. Dat duurde en duurde, en na veel aandringen mocht het gezelschap te trein verlaten. In een naburige kroeg werd nog naar de zaal gebeld maar helaas Laundromat was bezig met de toegift, dus een taxi nemen had geen zin meer. Het zou in die kroeg een gezellige avond worden waarop de kroegbaas vroeg wat voor een band dat was en dat hij zou regelen dat ze in zijn kroeg kwamen spelen. Enige maanden later stond Laundromat op het podium en ging het gezelschap geheel uit hun dak. Na dit optreden kwam direct de vraag op waar hun volgende optreden was. Als antwoord hierop zei Danny Vlaspoel, de gitarist van Laundromat, dat zal niet meevallen want dat is in Ballyshannon bij het Rory Gallagher tribute festival in Ierland. Enigszins teleurgesteld werden daarna toch de stoute schoenen aangetrokken en was in 2005 het gezelschap present in Ballyshannon om daarna nooit meer een jaar over te slaan. Een bekendheid zijn ze, in hun rood/zwart geblokte vesten. Als je met hen tijdens het festival over straat loopt wordt je van alle kanten hartelijk begroet.
Laundromat, 2019
Voor degene die het festival niet kennen; Ballyshannon is een klein plaatsje aan de westkust van Ierland, de geboorteplaats van Rory Gallagher. Hier vindt na zijn overlijden in 1995 jaarlijks een blues festival plaats om hem te herdenken. Op tal locaties vinden optredens plaats, op pleintjes, in de kroegen, op het mainstage terrein waar internationaal erkende artiesten hun opwachting maakte. Het prachtige weer gedurende het weekend maakte het een waar volksfeest met Rory liefhebbers uit de gehele wereld.
Het festival was een weerzien met oude en nieuwe vrienden, sommige die ik alleen kende van Facebook. Gedurende de Covid crisis was er een tweetal die gedurende de lockdown wekelijks een optreden gaven op Facebook, Davy K op zaterdag en Mark Black op zondag. Deze Mark Black was voor mij een openbaring en nadat ik zijn CD Wheels keep turning, uitgebracht in de Covid crisis, van een review had voorzien voor Bluesmagazine was ik dan ook verheugd dat hij zou optreden tijdens dit festival. De meet en greet die we hadden was zeer hartelijk en zijn optredens geweldig.
Een andere band die na hun eerste optreden een ware Buzz door Ballyshannon veroorzaakte was The Zac Schulze gang. Zij speelde een variatie aan Rory Gallagher, blues en rock nummers met een passie en enthousiasme die je zelden ziet. Wat een indruk maakte deze jongens. Even verrassend was het lokale trio In your town. De drummer/zanger kon zo vanachter zijn bureau bij de plaatselijke bank achter het drumstel zijn gekropen om dan als een bezetene los te gaan met it’s a long way to the top to play rock’n roll van AC/DC. Heerlijk om zo’n spelplezier te zien.
De aftrap van het festival was voor Aiden Pryor op Rory’s place. Rory’s place is een klein pleintje gelegen tussen tal van kroegen en de hotspot van het festival met elke middag en avond optredens. Aiden Pryor is in mijn ogen de reïncarnatie van Rory Gallagher. Hij had een druk programma met welgeteld negen optredens dit weekend. Van een prachtige akoestische set bij het hospitaal van Ballyshannon met lokale helden Mark Langan en Seamie O’dowd, tot Rory’s place en vette optredens in de kroeg.
Een mooi eerbetoon aan Rory Gallagher was er in het lokale theater. Daar werd de vrede getekend door Cork en Ballyshannon; er was een speciaal optreden georganiseerd tussen muzikanten uit Cork en Ballyshannon. Mark Langan en Seamie O’dowd (Ballyshannon, Sligo), kruiste er de gitaren met Jack Ahern (Cork) in een mooie set van Rory Gallagher klassiekers. Deze werden zowel akoestisch als elektrisch versterkt gespeeld, op een manier waar de vonken van afspatte. Zeker Mark Langan is een gitaar wizard die soms drie melodielijnen in een nummer liet samenvloeien, briljant.
Het is niet vervelend om gedurende de dag steeds weer dezelfde nummers te horen, elke band, elk cafe, elk optreden heeft zijn eigen sfeer en impact. Zo traden naast tal van coverbands, s’middags op het dorpsplein de bekendere Ierse artiesten als Grainne Duffy, Sam Davidson’s Taste en Pat McManus. Zij hadden er veel plezier om weer eens voor grote publiek te kunnen optreden.
De mainstage was het domein van blues artiesten met een internationale reputatie, waar Walter Trout, spelend als een jonge hond, kwam, zag en overwon, werd het optreden van Eric Gales met mixed feelings ontvangen door een deel van het publiek. Bij vlagen was hij de gitaar virtuoos zoals we hem kennen maar hij uitte veel politiek geladen uitspraken wat niet bij iedereen goed viel. Ik kan er wel in meegaan, het was niet een optreden van het kaliber zoals bij het Holland bluesfestival in Grollo van 2019, waar hij de boel op zijn kop zette. Maar toch als je hem op het podium bezig zit blijkt zijn klasse. Vooral zijn dik 10 minuten durende toegift waarin hij klassiek, rock en blues aan elkaar rijgt was grandioos en een mooie afsluiter.
Walter Trout daar en tegen voelde de Ieren perfect aan, en leek herboren. Waar hij eerder, september 2021, nog wat fragiel oogde, straalde hij hier uit een vitale oudere man te zijn. Mede geholpen door Bob Fridzema op keyboards was het een waar feest vol solo’s en herinneringen aan de zware tijden die hij onderging bij het herstel na zijn lever transplantatie. Het ging er bij het publiek in als koek.
Wie er bij het publiek ook in ging als koek was Johnny Gallagher, als jongen van de streek had hij binnen twee minuten de tent aan het swingen. Het deed me denken aan Rowwen Heze, ook zo’n band die bij met een simpel liedje het feestje op gang brengt. En niet te vergeten The Band of Friends, hoewel het publiek moest wennen dat het geen trio meer is maar een kwartet, deed het aan de sfeer niets af. In een mooie afwisselde set met Rory Gallagher en eigen nummers, die deels door Gerry McAvoy zelf werden gezongen zorgden zij voor een mooie afsluiter van een geweldig Festival. Als laatste speelden ze, hoe kan het ook anders the Bullfrog blues, door iedereen luidkeels meegezongen.
Conclusie: Ierland is een prachtig vakantie land, Het Rory Gallagher Tribute festival was een groots feest waar iedereen uitgelaten was met prachtig weer. Verder gemoedelijk geen sirenes van politie of zieken auto’s gehoord. Oude vrienden ontmoet, nieuwe vrienden gemaakt, en genoten van de muziek van Rory Gallagher. Ook al hoor je een nummer voor de tiende keer, iedere keer wordt het weer uit volle borst meegezongen. Geweldige nieuwe bands en herboren oude rockers aan het werk gezien. Waaruit maar weer eens blijkt, de blues is niet dood maar springlevend en wordt beleefd door jong en oud.
Prachtig verslag Jos, wanneer ik dit lees en de foto’s zie, dan heb ik alweer spijt dat ik dit jaar niet kon gaan. Het is en blijft een happening! Dank je wel.
Mooi verslag, volgend jaar toch maar eens de combinatie met vakantie maken
Mooi verslag Jos Het is helemaal waar Blij je ontmoet te hebben tijdens dit Festival Heb persoonlijk heel veel Rory momentjes meegemaakt Bijzonder is dat Rory dat na al die jaren na zijn overlijden nog teweeg krijgt Gaat dan niet alleen meer over zijn Muziek ?Rory was een goed mens