Rory Gallagher International Tribute Festival
Ballyshannon Ierland
31 Mei tot 3 Juni 2018
Er zijn veel bekende bedevaart oorden zoals Lourdes, Fatima, Mekka, en ook de muziekscene kent zijn bedevaartplaatsen: Graceland, Cimetière du Père-Lachaise (Jim Morrison). Voor de blues rock liefhebbers is er Ballyshannon in Ierland, de geboorteplaats van Rory Gallagher. Iedereen in de blues scene zal de verhalen ervan wel gehoord hebben of is er een of meerdere keren geweest, voor mij was de eerste en het was een ware blues belevenis.
Tekst: Jos Verhagen / Foto´s: Keery Irvine Photography(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Komend vanuit Zuid Ierland was het een barre tocht over veel te smalle Ierse wegen, maar bij het binnen rijden van Ballyshannon voelde en zag ik het meteen: hier wordt uitbundig een traditie in ere gehouden. Heel Ballyshannon ademt Rory Gallagher uit deze week. Het dorp wordt overspoeld met Rory Gallagher fans uit heel de wereld. Ik sprak naast veel Nederlanders en Ieren, ook Noren, Duitsers, Fransen, zelfs Australiërs en Zuid-afrikanen. Een mooie ontmoeting was er met een man van het eiland Wright, die zichzelf dit festival cadeau had gedaan om zijn pensionering te vieren. Hij beleefde zijn eerste ontmoeting met Rory Gallagher in 1970 op het Island of Wright festival, toen nog met zijn band Taste. Trots liet hij mij het programma boekje van dat festival zien.
Nu hoor je vaak: blues dat is iets voor vijftig plussers, en daar zit wel een kern van waarheid in, maar tijdens dit festival valt mij de bands met veelal jonge muzikanten op. Deze bands houden dit festival en de herinnering aan Rory Gallagher levendig voor de toekomst. Jonge bands zoals de Aidan Pryor band, Deuce, Catfish, Blackbird & Crow. Ook singer-songwriters zoals Cian O’Donnell, Colm Skwirbat en Dom Martin lieten zich niet onbetuigd.
De jonge bands zoals de Aidan Pryor Band, een man die de echte Rory uitstraalt; houthakkersblouse, wallen onder de ogen, een gebutste gitaar maar alles gevend voor zijn publiek, of Catfish die de Rory Gallagher nummers door de Jimi Hendrix mangel haalde, wat een talent in dit jonge gezelschap. Of neem Deuce, deze jongens benaderen de blues rock van Rory op een geheel andere meer ingetogen manier, maar ook hier de passie spat er vanaf.
Aidan Pryor Band
De singer songwriters lieten ook van zich horen zo speelde Cian O´Donnell op zondag maar liefst 3 uur aan een stuk, uiteraard nummers van Rory Gallagher maar ook nummers van Simon en Garfunkel tot Pink Floyd. Blackbird & Crow is een duo dat gedragen wordt door Maighread Grace, die met haar bijzondere stem en performance een betovering op je uitvoert. Ze heeft iets magisch en wordt begeleid door Steven Doohan op gitaar en banjo. Een integrerend duo.
Blackbird & Crow
Een andere bijzondere verschijning waren Colm Skwirbat en zijn vader Jurgen Skwirbat. Als erkend houtbewerker begon Jurgen met het maken van Cigarbox guitars, waarmee hij zijn liefde voor blues verenigde met zijn houtbewerking. Colm, als kleine jongen opgegroeid met deze handmade guitars, laat horen wat er in zit en dat is veel. Alles beheerst hij van 6 string tot een mono string, waarmee hij al stampend de bekende blues kraker Rollin’ and Tumblin’ vertolkt.
Colm Skwirbat
Naast de vele bands in de pubs en de bands die gewoon buiten op straat speelden, maakte ook internationaal bekende artiesten met liefde hun opwachting in Ballyshannon. Ik noem Eric Steckel die zijn volgers op facebook al weken aan het spammen was waar hij 2 juni zou spelen. Walter Trout, die op emotionele wijze refereerde aan zijn eigen levertransplantatie die, zoals we weten, beiden hebben ondergaan. Waar Rory het leven liet, liet Walter Trout horen nog vitaal te zijn. Hoewel minder vurig als voor zijn ziekte, slingerde hij de ene na de andere solo het publiek in ondersteunt door drummer Micheal Leasure, toetsen man Sammy Avila en diens zoon Danny op bas. Hij maakte er een geweldig feest van, afsluitend met een toffe jam van Freddie King’s Going Down met o.a. zijn oude vriend Paul Hallestad op de mondharmonica, en Eric Steckel.
Walter Trout & Eric Steckel
Op vrijdag stal Pat McManus de show. De veelzijdigheid die de man als gitarist aan de dag legt is bewonderingswaardig. Van Rory tot Gary Moore en Jimi Hendrix, alles komt voorbij daarbij zijn eigen signatuur, de viool, niet vergetend. Wat een geweldige artiest die naast vrijdag op het hoofdpodium ook op zondag middag op het plein zijn opwachting maakte.
Pat McManus
Pat McManus
De zondag was voor Band of Friends. Alles wat Rory Gallagher ooit was, komt samen in deze band. Vier dagen muziek van Rory Gallagher, de vele bands die allemaal dezelfde nummers op hun eigen manier spelen, maar je voelt in de Band of Friends, met twee oud leden van Rory Gallaghers band namelijk Gerry McAvoy op basgitaar en Ted McKenna op drums, en de Nederlandse gitarist Marcel Scherpenzeel, dat dit de overtreffende trap was. Zwetend als een otter, de druppels liepen uit zijn mouw, speelde Marcel Scherpenzeel de hoofdrol met zijn beat up Fender Stratocaster.
Naast nummers van Rory brachten ze ook eigen nummers die hier naadloos op aansluiten. Het publiek vond het schitterend getuige het gescandeerde Rory, Rory,..
Band of Friends
Band of Friends
Band of Friends
Het hoogtepunt van het festival wat mij betreft gebeurde op de zaterdag. De lokale held Johnny Gallagher die met zijn band Boxtie de tent van voor tot achter aan het zingen kreeg met een ontroerende uitvoering van de Animals klassieker House of the Rising Sun. Zelden zo’n intense beleving van een nummer meegemaakt, het raakt je in je hart en ik zie veel mensen een traantje wegpinken, zo ook ondergetekende.
Blij vertelt hij dat een droom was uitgekomen door als voorprogramma Iron Maiden te mogen begeleiden op hun Europese tour. Iron Maiden, zo vertelde hij, was een van zijn jeugdhelden, Rory Gallagher was de andere. Ik denk dat, naast zijn op Status Quo gestoelde rocknummers, zijn Rory Gallagher nummers er net als in Ballyshannon in zullen gaan als koek.
Johnny Gallagher
Johnny Gallagher
De jonge garde mag dan in opkomst maar laten we ook de oudere garde niet vergeten o.a. het Nederlandse Laundromat, Sinnerboy, Tony Dowlers Hellhounds, Gerry Quigley’s Shinkickers. Zo omringt door de fans van Rory Gallagher gaan nummers als Tattood Lady, Bullfrog Blues, Moonchild, Million Miles Away, Shadow Play niet vervelen, ook niet als je ze soms wel zes keer op een dag hoort je, zingt ze gewoon weer mee. Het geeft de klasse van de nummers weer. Het lekkere weer, de Ierse gezelligheid in de pubs, de Guinness, maakte dit Tribute festival tot zeer geslaagd.
De bedevaart naar het Rory Gallagher International Tribute Ferstival was een niet te vergeten ervaring.
Sinnerboy
Dit was een fantastische week. Wij waren er met z’n zessen en van het verslag is geen woord gelogen. Voor mij was Pat McManus de absolute topper.
Joop van Wonderen, Warmenhuizen
Was weer een top festival.
Wij waren er ook! Zelfs twee weekend tickets gewonnen! Ook eerste keer en met twee Ierse vrienden. Geweldig festival. Wishbone Ash is zeker ook een eervolle vermelding waard, en Pat McManus was op zondag nog beter dan de avond ervoor. Met ‘Jesus ‘ op vocal bij Highway to Hell als uitsmijter!
Helemaal waar joop het was super
Ik heb een maand door Ierland getoerd met auto en fiets met als einddoel dit festival. Wat een superfeest. Voor mij de absolute topper: Dom Martin. Hem 3x aan het ” werk ” gezien terwijl hij ziek was hoorde ik later van hem. Ik vind de man geen singer-songwriter, hij overstijgt dit en is voor mij een One-Man Band!! Supergitarist en een stem!!! Wauw, vanuit het puntje van zijn tenen met hart ziel en zaligheid. Er komt 16-06 een eptje van hem uit met helaas slechts 4 nummers, maakt voor mij nu al naar meer. Hoop dat bluesboekend Nederland deze man in het vizier krijgt en naar ons prachtige landje gaat halen. Hij verdient het, en wij ook!!