RONNIE WOOD & FRIENDS
BluesFest 2013, Royal Albert Hall, London
1 November 2013
Meer dan 4 dagen en nachten lang, met ruim 200 muzikanten in 34 acts voor zo’n 25.000 muziekliefhebbers!, duurde het BluesFest 2013 dat afgelopen week weer in Londen plaats vond. Na eerdere edities op diverse andere locaties plaats te laten vinden, werd door de organisatie de Royal Albert Hall dit jaar verkozen tot episch centrum. Met gerenommeerde acts als Tedeschi Trucks Band (inclusief speciaal gast-optreden van Mavis Staples), Bobby Womack, Van Morrison, Natalie Cole, Gregory Porter, Chris Rea en Robert Plant met zijn Sensational Space Shifters was Londen enkele dagen ‘the place to be’ maar ook voor Matt Schofield, James Hunter, Marcus Bonfanti, Jo Harman, Dr Feelgood, Georgie Fame, Ben Poole, Royal Southern Brotherhood en Ian Siegal was een plaatsje in het strakke tijdschema van het festival te vinden. BluesMagazine.nl dat deze week genomineerd werd in de categorie ‘Europa’s Beste Publicatie-Medium’ en het daarin moet opnemen tegen twee Britse ‘conculega’s’ greep de mogelijkheid om getuige te mogen zijn van dit prestigieuze evenement op deze majestueuze locatie, met beide handen aan en maakte een korte sfeerimpressie van de laatste dag met Mick Hucknall, Van Morrison en The Ronnie Wood Band & Friends…
Tekst: Jeroen Bakker
De laatste dag van het festival zou al op voorhand in meerdere opzichten een bijzondere dag worden. Wanneer Huey Morgan & The New Yorkers het middagprogramma nog maar net hebben afgesloten en uitgebreid de tijd nemen om alle fans na afloop nog even de handen te schudden, horen we de blazerssectie al soundchecken en blijkt ook Van Morrison reeds gearriveerd. Op het programma staat een eerbetoon aan de muziek van de eerder dit jaar overleden Bobby ‘Blue’ Bland. Morrison was hier al op de openingsavond waar hij werd bijgestaan door Chris Farlowe en een set afwerkte waar een, voor zijn doen, behoorlijk rauw bluesrandje aan kleefde. Vanavond staat een stem centraal die, als we B.B. King mogen citeren, ‘zo zacht als zijde’ klinkt. Bobby Bland’s soulvolle, haast geraffineerde vertolkingen over teleurstelling, eenzaamheid en de pijn van verloren liefdes in combinatie met de gevoelige muzikale arrangementen, dikwijls ‘Two steps from the blues’, maken nog altijd enorme indruk op de kleine grote man uit Belfast. Het is nauwelijks denkbaar dat Bland nog niet zo heel lang geleden in zijn voorprogramma speelde. Merkwaardig is overigens dat hij zich er vanavond op plichtmatige wijze doorheen worstelt. Hij mag de ‘All-Star Tribute’ openen met drie nummers nadat we eerst op het grote scherm een korte reportage zien over Bland die zijn bewondering uitspreekt over de wijze waarop Mick Hucknall hem heeft vertolkt op zijn ‘Tribute to Bobby’ uit 2008. De Simply Red-zanger kopieerde niet slechts enkele tracks uit het prachtige oeuvre maar wist er ook nog eens een eigentijdse draai aan te geven. Bland zou oprecht gecharmeerd zijn van die blanke Brit met zijn rode haar en hem, Hucknall is dan al 47 jaar en in Europa een gevestigde naam, vragen of hij misschien ook ervaring heeft met het opnemen van platen. Vanavond kruipt Hucknall iets vaker tegen het geluid van Bland aan dan op zijn vijf jaar geleden verschenen eerste solo-album dat hier in zijn geheel integraal wordt uitgevoerd. Een goed voorbeeld is ‘Farther Up The Road’, waarin hij aantoont meer dan ooit op krachtige wijze met de lage tonen om te kunnen gaan terwijl ook moeiteloos de hoge uithalen nog bereikt worden, iets wat in dit genre uitermate goed van pas komt of, sterker nog, een vereiste is. “Raar hoe al die ellende tot prachtige muziek heeft geleid en nog veel vreemder dat het mij zo vaak gelukkig heeft gemaakt”, verwoordt Hucknall zijn gevoelens op treffende wijze. Na Van Morrison’s ‘Share Your Love’, ‘Ain’t Nothing You Can Do’ en ‘Ain’t That Loving You’ die met de blazers een stevige portie soul bevatten, staat Paul Carrack’s ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’ geheel in het teken van de reparatiewerkzaamheden aan het Hammond-orgel en probeert Hamish Stuart, bekend van The Average White Band en zijn werk voor Paul McCartney, de draad weer op te pakken met het opgewekte ‘Let The Good Times Roll’ dat Bland ooit met B.B. King speelde. De held van de avond is Hucknall die als geen ander in staat is het gevoel van Bland te begrijpen en over te brengen. Van Simply Red tot Blue to the Bone blijkt een kleine stap als tijdens ‘Chains Of Love’ het gehele podium blauw verlicht wordt. Tot grote verrassing maken Ron Wood en Mick Taylor een korte maar rommelige opwachting. Het enthousiasme op het podium en in de zaal is er uiteraard niet minder om.
“Ik moet duidelijk zijn. Alsof je hetzelfde hebt meegemaakt als ik, zo wil ik dat je het voelt. Als ik het kan voelen, kun jij het ook voelen”, zei Bland ooit. Tijdens ‘Close To You’ voelt iedereen die vanavond in de Royal Albert Hall aanwezig is, precies wat hij daarmee bedoelde.
De bescheiden Bland zou het eerbetoon van vanavond prachtig gevonden hebben. Het is goed om te weten dat hij nog veel van die waardering zelf heeft kunnen ervaren. Voor die andere hoofdrolspeler van vanavond kwam het echter te laat. Het verhaal van Jimmy Reed is dan ook van een geheel andere orde maar minstens de moeite waard om bij stil te staan. Reed werd niet ouder dan 50 jaar en stierf op een moment dat bluesmuziek allesbehalve populair was, aan de gevolgen van alcoholisme in combinatie met zware epilepsie. Zonder Jimmy Reed zou de carriëre van een band als The Rolling Stones er vrijwel zeker heel anders uitgezien hebben moet ook Ron Wood gedacht hebben. Hoewel hij er pas vele jaren later bij kwam begreep Wood als geen ander de essentie van artiesten als Reed. Werd vorig jaar in de Hammersmith Odeon al op waardige wijze aandacht besteed aan het mooiste werk dat ooit op het Chess-label verscheen, vandaag draait alles om Jimmy Reed en ook nu heeft Wood een fijn stel muzikanten om zich heen verzameld. Met Mick Taylor naast zich ziet hij zich geruggesteund door toetsenist Ben Waters, een goede bekende van The Stones, achtergrondzanger en goede vriend Tom Hare, drummer Dexter Hercules en de uit de Charlie Watts-band afkomstige Dave Green en Ian Jennings op respectievelijk contrabas en elektrische bas.
Het optreden kende een lange voorbereiding. Wood zou er alles aan gedaan hebben om het geluid op zo een authentiek mogelijke wijze proberen te benaderen door zich vol overgave op het bluesharp-werk van zijn held te storten.
De bijzondere spoedcursus miste zijn uitwerking niet, zo bleek vrijdagavond toen hij vanaf half elf de Royal Albert Hall bijna twee uur lang in vuur en vlam zette. Vanaf het grote scherm werd Wood in de gaten gehouden door de meester zelf. Met prachtige foto’s van Reed en de overtuigende performance van de band kreeg het totaalplaatje een haast surrealistisch karakter. Heel soms hoorde je hem zelfs meespelen. De Stones-gitarist voelt zich in het indrukwekkende oeuvre duidelijk als een vis in het water. Nu pas wordt duidelijk hoe groot die invloed daadwerkelijk aanwezig is in zijn spel. ‘Natural Lover’, ‘Ain’t That Loving You Baby’, ze lijken hem te passen als een ultrastrak maatkostuum.
“He’s overlooked, he’s not a Household name”, aldus Wood. “Met dit concert hoop ik het publiek iets mee te geven en bewust te laten worden van het belang van Jimmy voor de muziek en dan in het bijzonder de bluesmuziek”. Even is de focus weg als zowel Taylor als Wood even geen raad weten met het intro of het volgens Taylor simpelweg vergeten zijn. Vanzelfsprekend wordt het met de nodige humor opgelost. Zonder het wellicht te beseffen is dit overigens geheel in de stijl van Reed die zich, weliswaar door overmatig alcoholgebruik, regelmatig genoodzaakt zag om zijn vrouw te vragen de teksten van zijn nummers te souffleren.
Tom Hare is de eerste gast van de avond tijdens ‘Baby What You Want’. Hoewel zijn vocale bijdrage nauwelijks iets toevoegt, is de sfeer op het podium opperbest en heeft Hare zich de backstage-geneugten duidelijk goed laten smaken en bijna van zijn stoel lazert. “Ik wist niet dat het draaikrukken waren op het podium”, zou hij na afloop verklaren.
Iets serieuzer wordt het als Ron Wood ‘een dierbare vriend’ uitnodigt om hem te vergezellen. Bobby Womack, al eerder op het festival aanwezig en trotse bezitter van een door Wood zelf uitgereikte lifetime achievement-award, mag opdraven tijdens ‘Big Boss Man’ en ‘Bright Lights, Big City’. Hoewel hij de afgelopen jaren echt op het randje heeft gebalanceerd maakt hij, evenals zijn optreden tijdens het North Sea Jazzfestival, een topfitte indruk en is opvallend goed bij stem.Vooral de Engelse aanwezigen kunnen hun geluk niet op als Paul Weller ‘Shame, Shame, Shame’ voor zijn rekening neemt. Met een houding van ‘Ik was toch in de buurt’ maakt hij er zich zonder al te veel franje van af.
Bescheiden opgesteld aan de zijkant van het podium is het Ben Waters die ‘I Ain’t Got You’ voorziet van waanzinnige boogie-woogie piano-klanken. Hoewel deze versie behoorlijk afwijkt van de originele, mag dit tot een klein hoogtepunt gerekend worden. Over hoogtepunten gesproken, de gitaarsoli waarmee de beide Stones-leden ‘Mr. Luck’ beëindigen is werkelijk subliem. De geheime try-out, eerder deze week in de kleine Troubadour, heeft de hele band goed op scherp gezet en geeft nogmaals de serieuze benadering van deze avond aan. Taylor is in bloedvorm en deze unieke samenwerking smaakt eerlijk gezegd naar meer.
Mick Hucknall zien we voor de tweede maal maar zijn ‘Nowhere To Go’ doet, hoewel oprecht en waardig uitgevoerd, niet hetzelfde gevoel oproepen wat wij eerder hadden bij Bobby Bland’s vertolkingen. Die liggen hem nu eenmaal als geen ander.
Met ‘Honest I Do’, het instrumentale ‘Roll and Rhumba’ en ‘Upside Your Head’ lijkt er aan deze memorabele avond en aan het BluesFest een einde te zijn gekomen maar de echte afsluiter krijgen we na een korte pauze met ‘Going To New York’ (Vooruitblik op de drie concerten in de New Yorkse Cutting Room die later deze week plaatsvinden?). Bobby Womack komt nog één maal de gelederen versterken. Zijn gelukkige blik spreekt boekdelen, evenals die van de ceremoniemeester en leider van dit bijzondere orkest, maar eigenlijk geldt dat voor iedereen die er vanavond bij was.
SETLIST BLUESFEST – ROYAL ALBERT HALL
1. NATURAL BORN LOVER
2. LET’S GET TOGETHER
3. BABY WHAT YOU WANT
4. AIN’T THAT LOVING YOU BABY
5. BIG BOSS MAN
6. BRIGHT LIGHTS, BIG CITY
7. HIGH AND LONESOME
8. MR. LUCK
9. BLUE CARNEGIE
10. I’M THAT MAN DOWN THERE
11. NO WHERE TO GO
12. I AIN’T GOT YOU
13. SHAME, SHAME, SHAME
14. YOU DON’T HAVE TO GO
15. HONEST I DO
16. ROLL AND RHUMBA
17. UPSIDE YOUR HEAD
18. GOING TO NEW YORK
We horen graag je mening! Voeg reactie toe