Robert Cray Band
Zaal De Zwerver – Leffinge (Belgie)
11 juli 2012
Ingestuurd door: Ted Voetman / Foto’s: Marco van Rooijen tijdens North Sea Jazz (7 juli)
In zijn voorbeschouwing van het North Sea Jazz Festival adviseerde Volkskrant-recensent Gijsbert Kamer onder het kopje Niet doen: The Robert Cray Band. Bijna dertig jaar geleden op North Sea Jazz onthaald als de grote belofte van de bluesmuziek. Maar steeds meer afgegleden naar behaagzieke gitaarrock. Dit negatieve advies heeft jammer genoeg schijnbaar effect gehad. Bij het concert van Robert Cray op NSJ was The Nile voor niet meer dan de helft gevuld.
Dat het ook anders kan bleek woensdagavond 11 juli bij Cray’s enige concert in België, in zaal De Zwerver in Leffinge bij Oostende. In een al snel uitverkochte zaal (600) bracht The Robert Cray Band een compacte maar spetterende show. De mededeling De show begint stipt om 21.00 uur was niet overbodig. Inderdaad, exact op dat tijdstip doofde het zaallicht om anderhalf uur later weer aan te gaan.
Het publiek werd getrakteerd op een staalkaart uit het rijke repertoire van Cray. Naast nummers van zijn laatste cd, This Time (2009), I can’t fail en Chicken in the kitchen, ook enkele hits uit zijn beginjaren, zoals Phone booth, Smoking gun en Right next door (because of me). Maar ook bekend en minder bekend materiaal uit de tussenperiode: Our last time, Some pain some shame en Two steps from the end. Tussendoor ook een paar nummers van zijn nieuwe cd Nothin but love, die op 28 augustus op het label Provogue wordt uitgebracht. The band had er zichtbaar zin in: er werd gelachten, opmerkingen gingen over en weer, zowel tussen de bandleden als met het publiek. Bassist Richard Cousins (weer terug na 20 jaar afwezigheid) deed zijn bijnaam rubber legs eer aan: swingend en springend legde hij samen met drummer Tony Braunagel een funky ritme neer. Naast Robert Cray was toetenist Jimmy Pugh de ster van de avond. Vooral zijn Hammond-spel maakte grote indruk op het publiek.
En de master himself? Robert Cray blijft een van ’s werelds beste bluesgitaristen. Geen gelikte, voorspelbare solo’s maar inventief en innovatief: hoe goed het ook is, het kan altijd anders en wellicht nóg beter. Nog een paar weken wachten en dan weten we hoe vernieuwend hij op Nothin but love is.
Persoonlijk vond ik het concert van Robert Cray in Leffinge ondermaats. Er lag (op enkele nummers na) geen enkel geval in de nummers. Je gaat naar concerten om meegesleurd te worden door de muzikanten. Robert Cray speelde heel steriel. Zonder ziel. En met alle respect: heel veel concertgangers dachten daar hetzelfde over.
knap verslag
Als je zulke reactie durft neer te pennen na dit schitternde concert dan ken je mijns inziens niet veel van muziek. Robert Cray speelde met enorm veel bezieling volgens mijn bescheiden mening.
ik heb hetzelfde idee als Sis Kallis !!! gewoon schitterend concert van Rober Cray in Leffinge… wellicht stond “Hobo” bij dat stel vrouwen dat het nodig vond om gedurende gans het concert te kletsen
Robert Cray is gewoonweg schitterend in het genre, maar hij speelt, zingt en zegt al twintig jaar hetzelfde, en dat is wat -inderdaad een groot deel van het publiek- stoort, dat er op z’n concert geen vernieuwing uitgeprobeert wordt, geen verrassing valt en geen leuke bindtekst te horen is. “Thank U soo very much…”