Verslag: Ribs en Blues – Raalte 15 en 16 Mei 2016

Het is vroeg op de zondagmiddag als PHIL BEE’S FREEDOM het echte en nog altijd gratis toegankelijke deel van Ribs & Blues Festival mag openen in de grote tent die opvallend snel vol begint te lopen. De temperatuur van dit Pinksterweekend lijkt geen enkele grip te krijgen op deze jubileum-editie. Tegen de warmte van de muziek en de uitermate prettige sfeer is namelijk niets bestand. Phil Bee oogt ontspannen en het lijkt hem allemaal heel gemakkelijk af te gaan. Het gevoel dat hij legt in zijn manier van zingen laat zelfs de meest stoere bluesliefhebbers niet onberoerd, zo wordt wel duidelijk. Geruggesteund door een ijzersterke Nederlandse/Belgische band waarin we naast toetsenvirtuoos Pascal Lanslots onder meer de gitaristen John F. Klaver en Berland Rours aantreffen, klinkt ‘For My Brother’ werkelijk weergaloos. Na afloop van het optreden vindt er nog een aangename verrassing plaats. Het heeft het bestuur van de Dutch Blues Foundation namelijk behaagd om de Dutch Blues Awards 2015 voor beste zanger en gitarist uit te reiken aan Phil Bee en John F. Klaver. De vocale hoogstandjes en muzikale subtiliteit zijn van een bijzonder niveau. Benieuwd of dit voorlopige hoogtepunt nog wordt overtroffen.

Minder subtiel gaat het er aan toe bij RUV, een uit de Sallandse Delta afkomstig trio dat een stevige pot bluesrock neerzet. RUV is weer een typisch voorbeeld van een minimale bezetting waar een maximaal resultaat wordt geleverd. Naast zelfgeschreven werk wordt een klassieker als ‘Spanish Castle Magic’ vertolkt op een dusdanige wijze dat die zelfs op de goedkeuring van de grote Hendrix had kunnen rekenen indien hij nog zou leven. Het siert de organisatie van het festival dat er een podium wordt geboden aan deze regionale talenten. Dat het dikwijls tot iets moois kan leiden zien we vervolgens op de naastgelegen grote Main Stage.

Daar staat voor de aanwezigen uit deze regio eveneens een bekend gezicht. Dat TOM VELTIEN & FRIENDS op veel aandacht kunnen rekenen is niet verwonderlijk, hij komt hier tenslotte vandaan, maar dat de grote tent al zo vroeg zo vol is gelopen is toch wel een zeer aangename verrassing. In de pit bespeuren we veel trotse blikken en dat blijkt meer dan terecht. Enkele duizenden bezoekers zijn getuige van een jongensdroom die is uitgekomen. Veltien die nog twintig jaar moet worden stond hier ooit op de schouders van zijn vader te genieten van het optreden dat Julian Sas hier op ditzelfde podium al eens eerder deed. Hij wist toen al dat hij hier ook eens zou staan. Twee jaar geleden maakte hij zijn debuut op het naastgelegen buitenpodium. Vandaag is het grote podium bijna te klein voor de XL-bezetting waarin we zelfs een heuse blazerssectie aantreffen en waarin bovendien ondersteuning wordt verleend door twee heerlijke achtergrondzangeressen en topvocalist Lodewijk van Gorp. We zullen in de toekomst nog veel plezier gaan beleven aan Veltien. Soepel gespeelde solo’s en stevig groovend gitaarspel wisselen elkaar af. Vol vertrouwen en vooral hevig genietend schotelt de jonge muzikant zijn publiek een overtuigende set voor. Indruk maakt ook zijn toetsenist die eveneens over een geweldige stem blijkt te beschikken. Eigen materiaal wordt afgewisseld met het door Gary Moore zo bekend geworden ‘Oh Pretty Woman’ en ‘Stop’ dat volgens een toeschouwer afkomstig is van Joe Bonamassa maar volgens ons nog altijd aan de Britse Sam Brown toebehoort.

Toeval of niet maar die eerdergenoemde bluesheld staat ondertussen enkele tientallen meters verderop en voor de achtste keer op dit festival te spelen. JULIAN SAS is een bekend gezicht op de Domineeskamp en harder dan ooit dendert ‘de boogietrain’ door Raalte. “It is the way that I boogie” en “It’s Alright” aldus Sas die momenteel druk bezig is om zijn album ‘Coming Home’ te presenteren. Het nieuwe ‘The Road Is My Companion’ zou zomaar tot een vaste waarde in de set kunnen uitgroeien. Het is al twintig jaar geleden dat Sas zich afvroeg “Where Will It End?”. De fans kunnen gerustgesteld worden want de stoere Gelderlandse muzikant is nog lang niet uitgeraast. Dat ‘end’ is nog lang niet in zicht.

Op de Delta Stage is ondertussen een feestje losgebarsten bij de woestelingen van THE GRAND EAST die ooit bekend waren als Texas Radio. De psychedelische southern rock wordt hier eenvoudigweg ‘raggen’ genoemd. Als een ongetemde beer in een te kleine kooi beweegt de zanger over het podium op een manier die zelfs Captain Beefheart zou doen terugdeinsen. Met zijn ongecontroleerde bewegingen weet deze ‘Shaking Machine’ alle aandacht op zich gericht te houden. De muziek leent zich uitstekend voor lang-uitgerekte jams en die kans wordt, zelfs binnen dit krappe uurtje, regelmatig ten volle benut. Binnenkort zal tijdens de Popronde 2016 in het hele land opschudding worden veroorzaakt door The Grand East.

Bluespuristen kijken vreemd op wanneer een stel jonge Britten de versterkers open gooien. HIDDEN CHARMS weet Indiepop met uit de sixties afkomstige Rhythm & Blues aardig te combineren en daarmee zowel een jong als ouder publiek aan te spreken. Ook hier bespeuren we licht psychedelische invloeden al heeft de afstelling een behoorlijk ontnuchterende uitwerking. Een frontman met de achternaam Davies en een producer die al eens bij de Kinks achter de knoppen zat…. Het kan gewoon geen toeval zijn. De organisatie van het Isle Of Wight dacht slim te zijn door ze al vroeg vast te leggen voor de komende editie van het legendarische festival. Ribs & Blues was ze maar mooi te snel af. Liefhebbers van de Arctic Monkeys, zo ongeveer de hotste band uit de UK van de afgelopen tien jaar, moeten ook zeker eens aandacht besteden aan deze Londonaren die wij graag nog eens in een clubshow bezoeken waar het geluid beter is geregeld dan vandaag.

Een act die de de afgelopen weken op veel podia in Nederland viel te bewonderen is SOUTHSIDE JOHNNY & ASBURY JUKES. Hoewel de kwaliteit van de shows nogal varieerde is het aanschouwen van Johnny Lyon en zijn prachtige muzikanten altijd een belevenis op zich. Raalte treft het want het bonte gezelschap is vandaag in meer dan goeden doen. ‘Don’t waste my time’ zingt Lyon en er is inderdaad geen tijd te verliezen want ruim een uur spelen op een festival is voor deze rasmuzikanten in deze vorm eigenlijk veel te weinig. ‘I Played the Fool’ en een briljante uitvoering van het overbekende ‘Walk Away Renee’ behoren tot de hoogtepunten van de show. Die laatste wordt overigens speciaal gespeeld, “een verzoek dat ik niet kon weigeren”, voor een glunderende collega van een andere fijne blues-site. Het zegt iets over de gemoedstoestand van de doorgaans zo grillige Southside Johnny. Vroeg op de dag kan dit optreden al vast als voorlopig hoogtepunt genoteerd worden.

“Does anybody want some boogie!?”, brult Jan Hidding door zijn microfoon. CUBAN HEELS heeft volgens de aankondiging in de speciale Ribs & Blues-krant werkelijk op ieder festival gestaan. Moulin Blues, Bospop, RBFP, Dijkpop en zelfs Lowlands was geen onbekend terrein voor de beste garagebluesband van Nederland. Vandaag staan de Twentenaren slechts op het kleine podium van Ribs & Blues maar zowel op als voor de Delta Stage zijn uitsluitend blijde gezichten waar te nemen. De bluesharp van Richard Koster klinkt vertrouwd, gemeen en vuig tegelijk. Even lijkt de tijd te hebben stilgestaan, is het uur voorbijgevlogen evenals de ‘Big Bird’, een heftige en obscure soulknaller van lang geleden. Of we er nog eentje willen want het uur zit er bijna op, vraagt Hidding. En dan zeker weer heel lange tijd wachten op die enkele keer dat de mannen weer eens bij elkaar komen? Ach, wanneer deze kwaliteit gewaarborgd blijft, wachten wij het weer geduldig af….

Het contrast is groot wanneer we van een dampende blues-set naar de andere kant lopen om het HENRIK FREISCHLADER TRIO te zien spelen. “I’m a Businessman”, zingt Freischlader. Hij lijkt er duidelijk geen zin in te hebben en de response vanuit de tent is ook niet bijster enthousiast. We denken met weemoed terug aan de keren dat we hem echt zagen knallen tijdens bevlogen optredens waarin invloeden van Rory Gallagher of Stevie Ray Vaughan de boventoon voerden. De poging om er dan toch nog iets van te maken door iets van Johnny Guitar Watson te spelen lijkt eveneens jammerlijk te falen. Daar waar zojuist op het naastgelegen Deltapodium de energie van het tentzeil spatte, zien we hier en daar om ons heen geeuwende bezoekers. Freischlader moet oppassen want we zien vandaag jonge talenten op het festival die aantonen klaar te zijn voor het grote werk.

Zo zien we LAURENCE JONES onder grote belangstelling indruk maken op het kleine podium met een gepassioneerde performance waarin het publiek wordt getrakteerd op een aardig staaltje gitaarvirtuositeit maar waarin Jones ook aantoont vocaal enorm sterk voor de dag te kunnen komen. Passie zien we ook in het duet waarvoor hij zijn Nederlandse vriendinnetje heeft gevraagd. De Drentse Beau Veldkamp mag even opdraven en komt heerlijk vinnig uit de hoek met ‘You Talk Too Much’, een mooiere variant op de overbekende dronkemanskreet ‘spelen’ die zo vaak te pas en te onpas over het festivalterrein klinkt. Met de referenties van de jonge Jones zit het ook goed. Vraag het Eric Clapton, Buddy Guy of Walter Trout en zij zullen zich lovend uitspreken over dit enorme talent van wie we nog veel gaan horen.

SVEN HAMMOND heeft tijdens deze jubileumeditie van het festival ook een feestje te vieren. Het gezelschap rondom de Hammond-organist Sven Figee bestaat maar liefst tien jaar. Iets wat nog even wordt benadrukt middels de release van een live-album. Een verstandige keuze om een live-registratie uit te brengen want wie vandaag getuige is van dit optreden zal volmondig moeten beamen dat we hier met een fantastisch stel muzikanten te maken hebben dat vooral op het podium goed tot zijn recht komt. Er zit dan ook nogal wat ervaring in dit team. Wat te denken van drummer Joost Kroon, ooit actief in Kane maar ook in The New Cool Collective te bewonderen of zanger Ivan Peroti, volgens ons de beste vocalist van Nederland hoewel hij door ‘een vakkundige jury’ van een populair TV-programma te licht werd bevonden en vroegtijdig het podium moest verlaten. Het uur waarin veel materiaal van het ijzersterke laatste album ‘IV’ aan bod komt, vliegt voorbij.

Vol verwachting is er uitgekeken naar REVEL IN DIMES, een band uit New York met de prachtige blikvangster Kia Warren in de frontlinie. Rauwe, opzwepende ‘southern’ blues met een flinke dosis soul en invloeden uit de garagerock-hoek is het wapen waarmee deze maand het Europese vasteland moet worden veroverd. Revel In Dimes is een heerlijk smerig rockbeest dat het publiek vanaf het begin bij de strot grijpt om het vervolgens een uur lang niet meer los te laten. Gaan we ook nog veel van horen. Wederom een uitstekende zet van de organisatie om deze gasten naar Raalte te halen en om ze dit podium vandaag te laten afsluiten.
“Wat Douwe Bob kan, kunnen wij nog beter”, aldus Huub van der Lubbe om vervolgens vijftien seconden stilte in te lassen. De zanger van DE DIJK heeft de lachers op zijn hand. De band wordt als verrassende afsluiter beschouwd en veel bluesliefhebbers kiezen ervoor om vroegtijdig De Domineeskamp te verlaten. De tent blijft ramvol tot het einde van het optreden waarin veel bekend werk voorbij komt zoals ‘Binnen Zonder Kloppen’, ‘Als Ze Er Niet Is’ en het prachtige ‘Niemand In De Stad’. De zondagavond kan niet feestelijker worden afgesloten.

Voor TINY LEGS TIM zijn de bluesliefhebbers op maandag al weer vroegtijdig naar het festivalterrein gegaan om maar niets te hoeven missen van deze sympathieke Zuiderbuur en zijn band. Er staan allemaal mooie oude spulletjes op het podium waarmee een zo authentiek mogelijk geluid zal worden geproduceerd. ‘Standing On The Sideline’ zingt Tim De Graeve. Het is weliswaar het kleine podium van het festival maar het is ook het Delta-podium. Het is de juiste plaats voor de semi-akoestische Delta-klanken waarmee het publiek vermaakt wordt. Regelmatig wordt de bottleneck erbij gepakt door de zanger/gitarist die verfijnde slide-partijen over De Domineeskamp laat klinken. De laatste dag van het festival is weer op een bijzonder prettige manier geopend.
Het grote podium wordt vandaag geopend door een paar oude bekenden die hier ooit al eens eerder speelden. Hoewel, een paar…?

THORBJORN RISAGER & BLACK TORNADO is tegenwoordig ook in een grote bezetting te zien, dus met blazers bijvoorbeeld. Een regel in de band is, volgens de Deense frontman, dat ieder bandlid met een microfoon even iets moet zeggen. De drummer verontschuldigt zich het slechte weer uit Denemarken te hebben meegenomen. Het is nog nooit zo koud geweest tijdens Ribs & Blues maar de muziek zal dat ook vandaag ruimschoots compenseren. Risager en zijn muzikanten zetten een uitermate professionele show neer waarin alles klopt. De band kan met een mix van blues, funk, boogiewoogie en bluesrock-light een breed publiek bespelen. Het podium is prachtig verlicht, het geluid is uitstekend, de muzikanten zijn stijlvol gekleed en over de poses van de gitarist is ook goed nagedacht. Risager schroomt bovendien ook niet om de nodige cliché’s er op los te laten en probeert het publiek mee te krijgen met singalong-dingetjes als: “I Want To Rock, I Want To Roll, I Want To Ride to the Ribs & Blues”, allemaal goed bedoeld overigens maar het is eigenlijk net iets te braaf. In plaats van ‘Paradise’ of boogiewoogie uit Kopenhagen prefereren wij toch de donkere, gemenere en rauwe randjes van de rootsmuziek.

Komt goed uit want op de Delta-stage is inmiddels BROTHER DEGE na enig oponthoud tijdens de soundcheck dan toch van start gegaan. We hadden ergens vernomen dat er een vuurspuwende Dobro op het podium zou staan en wanneer Tarantino jouw muziek selecteert ter ondersteuning van zijn laatste film dan moet hier toch wel iets gaande zijn. Die vuurspuwende Dobro blijft achterwege maar ‘Too Old To Die Young’ die we hoorden in de film Django Unchained is live een paar tandjes heftiger dan op deze soundtrack. Rauwe rootsklanken waarin de geest van Blind Willy Johnson klinkt maar waarin ook Sonic Youth van invloed lijkt te zijn geweest. Zanger/gitarist Dege heeft best wat weg van die duivelse Tom Araya uit Slayer en heel soms slaagt hij erin om net zo’n meedogenloze gitaarpartij neer te zetten als het metal-icoon. Laten we nog wel even benadrukken dat het hier vandaag wel met een semi-akoestische gitaar gespeeld wordt. Tweede Pinksterdag? Volgens Brother Dege is het ‘Judgement Day’. De mannen uit Louisiana maken indruk in Raalte.

Indruk maken is ook van toepassing op het naastgelegen podium want daar staat een rockdiva die we een klein beetje uit het oog waren verloren. De Canadese SASS JORDAN had twee bescheiden hitsuccesjes in de nineties maar leek daarna van de aardbodem verdwenen. Groot is de verrassing dat ze werd aangekondigd op het festivalprogramma voor vandaag en nog groter is de verrassing dat ze het nog steeds kan. Met een strak ingespeeld stel begeleiders en veel muzikale krachtpatserij wordt een gelikte rockshow afgeleverd met veel kabaal, gitaar en lang (blond) haar. Ook hier zijn de cliché’s niet van de lucht maar eerlijk is eerlijk. ‘Highroad Easy’ en ‘Make You A Believer’ met dat heerlijke gospel-outro doen het vandaag de dag nog altijd heel erg goed. De band sluit hier de Europese tour af in Raalte en de stemming is uitgelaten. In de coulissen zien we Ryan McGarvey enthousiast meezingen. Hem zullen we later hier gaan zien maar snel stappen wij over naar het andere podium. Daar staat namelijk een stel muzikanten dat zo uit een film van de eerder genoemde Tarantino lijkt te zijn gestapt.
De muziek van XIXA werd al eens omschreven als psychedelische cumbia. Gelukkig is het geluid hier beter geregeld dan het optreden dat de heren op het onlangs gehouden, en overigens zeer interessante, Sugar Mountain Festival in Paradiso afwerkten. Desondanks waait er een harde en snerpende Arizona-wervelwind over de Domineeskamp. Metalen plectrums glijden over de snaren terwijl de percussionist en drummer een opzwepend ritme neerzetten dat ergens tegen de reggae aanleunt maar waarin de rootsrock een zeer belangrijke rol heeft. De mannen zijn voornamelijk in het zwart gekleed en op de mouw van de jassen zien we een rode band. Met die ongure koppen en indringende blikken zijn ze ook nog eens een mooi foto-object. De muziek staat voor veel bezoekers iets te ver van de blues af. Geen probleem want ook op het andere podium staat iets te gebeuren waarvan de verwachtingen redelijk hoog gespannen zijn.

RYAN MCGARVEY werd vorig jaar op het laatste moment aan de line-up toegevoegd en was direct verantwoordelijk voor een indrukwekkende show die naar meer smaakte. Vandaag dus weer terug in Raalte maar nu met een zwaargewicht op bas in de gelederen. We zien daar Carmine Rojas en vragen ons af of er wellicht ruzie is in het Bonamassa-kamp. Het blijkt om een vriendendienst te gaan want de eigen bassist moest vlak voor aanvang van de tournee helaas afzeggen. Rojas bleek onmiddellijk bereid om deze vacature tijdelijk in te vullen. “It’s gonna be epic” zei McGarvey voorafgaand aan het optreden in Raalte. Belofte maakt schuld maar aan het optreden in de megadrukke grote tent mankeert werkelijk helemaal niets. McGarvey is in bloedvorm tijdens ‘Prove Myself’ en ‘Joyride’ van het eerste album krijgt eveneens een magistrale uitvoering.
Ook in ‘Memphis’ wordt even alles uit de kast gehaald maar niet voordat de organisatie nog even een heel groot compliment krijgt van de sympathieke muzikant. Regelmatig grijpt hij momenten aan om even een stukje te jammen en dan past daar enkele seconden ‘Kashmir’ heel mooi tussen. Het hoogtepunt is toch iedere keer weer het magistrale ‘Mystic Dream’ dat vandaag de vijftien-minuten-grens ruimschoots passeert. Tussentijds gitaarstemmen wordt door McGarvey aangegrepen om het intro van ‘Smoke on the Water’ er in te passen. Het publiek vindt het allemaal prachtig. Het is inderdaad episch. De bluesrockers komen volledig aan hun trekken en mogen als beloning samen met McGarvey figureren op een heuse selfie die later op zijn Facebookpagina zal verschijnen. Ondertussen worden de laatste kilo’s ribs op de grill gelegd. We gaan het laatste optreden zien op het Delta-podium.

Bij de mannen van MOJO MAN vinden we echter geen ribs maar is het tijd voor ‘Balls and Bones’. De soundcheck was al veelbelovend maar als er wordt afgeteld en de show van start gaat staat er een enorm orkest heel gedreven los te gaan. Het geluid, en vooral dat van de blazers, komt hard aan. Ook hier staat een band in een XL-bezetting. Alle muzikanten krijgen de ruimte om zich te laten gelden en het is opvallend hoe professioneel en soepel alles op het podium lijkt te verlopen. Mojo Man is een prachtige band voor een festival als deze maar met zulke muzikanten in de gelederen kun je ook nog eens heel veel andere kanten uitwaaieren. Na alle prachtige dingen die we dit weekend op dit podium hebben gezien is Mojo Man de waardige afsluiter die hier het licht mag uitdoen. Dat er vroegtijdig toch al wat bezoekers afhaken heeft te maken met een andere grote act die inmiddels verderop is begonnen.

Terwijl in Nederland alles draait om de overwinning in de F1 van Max Verstappen en iedereen een mening heeft over de trieste aftocht van Douwe Bob staat in Raalte alles in het teken van een grote internationale act. Het zijn de eigen COMMON LINNETS die het festival hier gaan afsluiten met een zangeres die niet eens zo heel ver hier vandaan is opgegroeid. Ilse DeLange had waarschijnlijk nooit durven dromen dat het zo’n succes zou worden toen ze indertijd met gitarist/componist en producer JB Meyers, die vervolgens zijn activiteiten rondom De Dijk ook op een lager pitje moest zetten, aan de tafel ging zitten om dit project uit te werken. Wie niet op tijd was voor aanvang van deze finale kwam er niet meer in. Wij staken onze poging om nog iets mee te krijgen dan ook vroegtijdig. Het festival was toch al lang geslaagd. Het was werkelijk fantastisch en wederom gaat er een hele grote pluim naar iedereen, waaronder ook zeker die vele vrijwilligers, die Ribs & Blues 2016 mogelijk heeft gemaakt.