Verslag: RIBS & BLUES Raalte – 7, 8, 9 Juni 2014

RIBS & BLUES 2014
Raalte 7, 8 en 9 Juni 2014

Na de openingsavond op zaterdag met Ad Vandenberg’s Moonkings, De Dijk en Kensington, verwelkomde Raalte zondagmiddag vele duizenden bezoekers om hen gedurende de Pinksterdagen van een bijzonder kleurrijk en gevarieerd programma te kunnen laten genieten. Het bluesfestival in Salland, gestart in 1997 met het basisidee dat blues vroeger de muziek van de armen was en dat spareribs de karbonades van de armen waren, is in bijna twintig jaar uitgegroeid tot een gratis toegankelijk evenement met internationale allure waarin werkelijk voor iedereen, van jong tot oud, iets te beleven valt. Gelachen werd er met het straattheater terwijl het heerlijk relaxen was in Loungeland en de kinderen met volle teugen genoten in Mini Kids World en Adventureland, een pretpark met verrassende attracties. Bluesmagazine beperkte zich tot verkoelende drankjes, overheerlijke ribs en bovenal de allerfijnste muziek…

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Leo Gabriëls, zie hier meer foto’s en Facebook fotoalbum

Nadat een week eerder het imposante Fortarock Festival in Nijmegen werd geopend heeft Ad Vandenberg samen met zijn MOONKINGS op zaterdag de eer om hetzelfde te doen in Raalte. Het debuutalbum van het viertal blijkt een schot in de roos en met een zanger als Jan Hoving in de gelederen biedt de band een meer dan uitstekend alternatief voor diegenen die geen kaart konden bemachtigen voor het uitverkochte Pinkpop waar Robert Plant enkele uren daarvoor zijn ‘Whole Lotta Love’ liet horen.

Wanneer je als organisatie daarbij ook nog DE DIJK op het affiche kunt zetten, zo ongeveer de grootste live-band in Nederland, en het immens populaire viertal van KENSINGTON wiens ‘Vultures’ door het ooit zo toonaangevende muziekblad Oor werd bestempeld tot ‘beste Nederlandse album van het jaar 2012’, dan kun je dus spreken van een prima line-up.

De echte bluesliefhebbers zien we pas de 1e Pinksterdag het festivalterrein in bezit nemen. Het is nog vroeg wanneer de eerste porties spare-ribs van de grill komen en de BLUESBONES ondanks de hitte voor koude rillingen zorgen. Het is het eerste optreden sinds het zeer recente en plotselinge overlijden van de vader van gitarist Stef waardoor de muziek nog dieper dan anders lijkt door te komen. Desalniettemin klinkt er, alsof er niets aan de hand is, het verzoek of we zin hebben om te rocken, te dansen, te ‘cruisen’ en te swingen op de pakkende bluesklanken. Vader Paglia zou het zeer zeker niet anders gewild hebben. Het resultaat is een en al oprechte waardering van het publiek voor de sympathieke Belgische vrienden.

De opmars van SUGAR BOY & THE SINNERS lijkt niet te stuiten. Na grote festivals als Moulin Blues en Peer mocht ook Ribs & Blues niet ontbreken in het rijtje dus zien we de Leidenaren het buitenpodium in Raalte openen. De vele optredens hebben de band goed gedaan. Ze ogen fris en scherp en tegelijkertijd uiterst relaxed. Boy steekt maar eens sigaretje voordat hij zijn harmonica-ding weer mag doen terwijl Ronnie met groot gemak de ene soepele solo na de andere er uit gooit. Vorige week mocht een uitverkocht Paradiso, in afwachting van Robert Cray, genieten van al het moois dat op het eerder dit jaar verschenen ‘All You Can Eat!’ te vinden is. Vandaag wordt het in de stralende zon nog eens dunnetjes overgedaan en hoe toepasselijk, de ribs vinden inmiddels ook gretig aftrek. Terwijl snel de spullen worden ingepakt voor het volgende optreden in België, horen we op het andere podium een aantal bekende blueskrakers.

BÖKKERS SPEELT DE BLUES en het gezelschap onder leiding van de hier opgegroeide Hendrik-Jan voelt zich duidelijk uitermate comfortabel op dit festival. De voormalig gitarist van Jovink en de Voederbietels laat de Normaal-covers achterwege maar daarvoor zijn dan wel bijvoorbeeld een fraaie ‘Tail Dragger’ of ‘Automatic’ van The Red Devils in de plaats gekomen. Na Miss Montreal en Erwin Nyhoff op vorige edities, is het een leuk gebruik om een artiest uit de regio met een aangepaste set te zien in Raalte. Zo klinkt het bekende ‘I’m Ready’ aangekondigd in dit plaatselijke dialect iets als ‘Bun d’r kloar veur’.“Zorgen jullie dat je genoeg te drinken hebt?”, klinkt het bezorgd vanaf het podium. Aan het advies wordt gretig gehoor gegeven.

THORBJøRN RISAGER heeft enkele weken geleden zijn achtste album uitgebracht en met ‘Too Many Roads’ een goed excuus om weer eens in Nederland te toeren. Deze keer verkiest hij de festivals voor de clubs en krijgt Raalte de primeur van de live-uitvoeringen die er op dit album te horen zijn. Als performer eist de Deen nauwelijks een hoofdrol op en vervalt hij regelmatig in krampachtige cliché’s (“You make us feel like we are in paradise” of “I have heard that Dutch people are very good singers”) wanneer hij contact wil maken met het publiek. Met het muzikaal gebodene is echter weinig mis al valt het niet mee om hier een uur lang alle aandacht er bij te houden.

Dat is bij THE DELTA SAINTS dus geen probleem. Deze live-band bij uitstek maakt bovendien handig gebruik van andermans composities zoals ‘Don’t Call Us, We’ll Call You’ uit 1975 of het recentere ‘Crazy’ van Gnarls Barkley dat een hartverscheurend soulvol bluesjasje krijgt aangemeten met een uitzinnig publiek tot gevolg.

Van THE DELTA RIGGS hadden we op voorhand meer verwacht. De Australische band rondom de voormalige Wolfmother-toetsenist was namelijk eerder dit jaar de grote verrassing op een prestigieuze showcase in New York. In Raalte meent de behoorlijk onder invloed verkerende Pete Doherty-lookalike er met de pet naar te kunnen gooien en dat is jammer aangezien de psychedelische rock met blueselementen en een flinke dosis shoegaze een welkome afwisseling zou moeten zijn op een zomers festival als deze.

“Are you ready for some Dynamite?’, roept JOHN F KLAVER terwijl hij uitdagend met de gitaar in de aanslag het publiek aankijkt. Het massale gejuich geeft aan dat Klaver met zijn band op de goede weg is. De winnaars van de Dutch Blues Challenge 2013 zijn inmiddels een geoliede bluesmachine geworden die goed in de gaten hebben wat er van ze verlangd wordt. Van uitzinnige taferelen zoals bij John Mayer dit weekend op Pinkpop hebben we hier geen last maar de uitvoering van ‘Crossroads’ zoals we hier in Raalte gepresenteerd krijgen is stukken spannender dan die van de Amerikaanse loverboy.

De vuige southern rock van TEXAS RADIO bevalt ons prima en ook hier bespeuren we licht psychedelische invloeden van de eindjaren zestig. Groot is de verrassing wanneer we wederom in een regiogebonden dialekt worden aangesproken. Deze Jim Morrison komt gewoon uit Twente. Waarom zou je het ook van ver halen? Navraag leert ons dat niemand minder dan Bob Dylan al eens voorafging aan hun optreden…

Hoewel de uitdagende kledingkeuze van JO HARMAN veel doet beloven, blijkt het muzikaal nu juist weinig om het lijf te hebben. Met het stemgeluid is niets mis maar het eigen werk mist simpelweg genoeg kracht om een uur lang te kunnen boeien. Het grote podium is nog duidelijk een maatje te groot voor de jonge Britse. Desondanks blijven wij haar graag in de gaten houden want met haar uitvoering van ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’ verdient ze wel degelijk alle vertrouwen.

Kevn Kinney konden we de afgelopen jaren regelmatig in Nederland zien spelen maar samen met zijn DRIVIN’ N’ CRYIN moet dit toch zeker bijna vijftien jaar geleden zijn geweest. De programmeurs van Ribs & Blues hebben de kans met beide handen aangegrepen om deze alternatieve rockers hier naar toe te krijgen. Een meesterlijke zet, al was het alleen nog maar eens om die opzwepende gitaarlicks en emotionele uithalen in ‘Fly Me Courageous’ nog eens live te kunnen horen en aanschouwen. Krijgt hopelijk spoedig een vervolg…

Wat ook een vervolg kreeg was het positief ontvangen debuut van KING OF THE WORLD en zo kon het gebeuren dat het viertal voor de tweede opeenvolgende keer in Raalte te zien was. Vanzelfsprekend moeten we kennismaken met ‘KOTW’ maar ongezien wegkomen zonder het magistrale ‘Can’t Go Home’ zit er ook vandaag niet in dus kunnen we gelukkig weer tien minuten lang genieten van gitarist Erwin Java die in deze ode aan Harry Muskee de meest indrukwekkende blues-solo van de afgelopen decennia heeft neergezet.

FIVE HORSE JOHNSON sluit de eerste dag op het buitenpodium af op imposante wijze. De ronkende, zware bluesmachine van de Amerikanen is het hardste wat er hier dit weekend tot nu toegespeeld heeft maar wat gaat dit lekker tekeer zeg. Het tempo ligt hoog en de mannen uit Ohio tonen een ontketende gretigheid van een pitbull die te lang in een hok opgesloten heeft gezeten. Frontman Eric Oblander perst zijn longen leeg op de bluesharp terwijl zijn ritmesectie maar doordendert alsof het de laatste dag is. Volgend jaar mogen ze het vijfentwintigjarige jubileum vieren en het lijkt ons een goed idee wanneer ze de Nederlandse podia bij dit feestje gaan betrekken.

Ondertussen is het hoofdpodium in gereedheid gebracht voor JOOLS HOLLAND die er met zijn orkest voor moet zorgen dat iedereen met een blij gevoel naar huis gaat. Wie de Brit al langer kent weet dat hem dat moeiteloos zal lukken. Het optreden is op voorhand al interessant omdat niemand minder dan Marc Almond en voormalig Spice Girl Mel C tot de speciale gasten van vanavond behoren. Zo kan het dat we op een festival als deze ‘Say Hello, Wave Goodbye’ horen, een monument in de electro/synth-sector van de jaren tachtig. Vocaal kost het Almond, nog niet zo heel lang geleden op wonderbaarlijke wijze hersteld van een motorongeluk, erg veel moeite maar compenseert dat met een grote dosis enthousiasme. Hoe kan het ook anders wanneer je met iemand als Holland het podium deelt. Op het grote scherm is zijn tevreden glimlach onophoudelijk en maar liefst drie meter breed. Ook Mel(anie) C, indertijd bekend als ‘Sporty Spice’ heeft het enorm naar de zin en heeft het zelfs aangedurfd om met Nina Simone’s ‘Ain’t Got No, I Got Life’ te komen. Ze moest nog geboren worden toen het werd uitgebracht maar de cover wordt met verve uitgevoerd. Toch is het de relatief minder bekende Ruby Turner, al lange tijd vast bandlid in het orkest, die de vocale hoofdrol opeist en het publiek bijna echt op de knieën krijgt. De show is vermakelijk van de eerste tot de laatste minuut maar het is al ‘Later Than You Think’ dus na het sfeervol meegezongen ‘Enjoy Yourself’ kan iedereen tevreden naar huis.

Of het nachtelijke bluesfeest op camping De Zwerver er mee te maken is niet helemaal duidelijk, volgens ‘ingewijden’ is het daar onder leiding van Duketown Slim, bij zijn vrienden bekend als Imco Ceelen, nog een dolle boel geworden, maar de eerste band van de 2e Pinksterdag blijkt voor velen geen haalbare kaart.

Met een portie onvervalste Mokumse humor lukt het GIANT TIGER HOOCH aanvankelijk maar moeizaam om enig enthousiasme teweeg te brengen maar dat deze ‘crazy motherfuckers’ uit het juiste hout gesneden zijn lijdt geen twijfel. Het rootsy geluid van deze gasten zit dondersgoed in elkaar en heeft regelmatig een gruizig en lekker vuig randje. Fotografen moeten het ontgelden. ‘No pictures’ klinkt het vanaf het podium en pas maar op want met de neef van Moszkowicz als advocaat heeft het viertal de juridische zaken goed voor elkaar. Lastiger blijkt het om een uur lang vol te spelen. De band heeft eenvoudigweg nog niet zo heel veel meer dan één volledig album. Noodgedwongen wordt een beroep gedaan op het solo-oeuvre van de gitarist die verschrikt om zich heen kijkt en van niets blijkt te weten. Dat het steeds drukker wordt voor het podium heeft volgens zanger/gitarist Jeroen alles te maken met de hier zo populaire PVV en het feit dat er op het andere podium een vent met een jurk staat te spelen.

Het zijn de mannen van BOMBINO waarmee de heren programmeurs hebben aangetoond over een behoorlijke portie lef te beschikken. De desert-blues uit de Sahara voelt even onwennig en blijkt niet voor iedereen zo gemakkelijk te verteren maar het duurt niet lang voordat we de voorste rijen zien heupwiegen en dansen op de ‘wereldse’ ritmes van deze kleurrijke band die al eerder op hippe festivals als Metropolis en Lowlands te zien was.

Wist HOLLIS BROWN ons op de Recordstore Day te verrassen met een integrale live-uitvoering van ‘Loaded’, een klassieker afkomstig van The Velvet Underground. Vandaag wordt er voornamelijk eigen materiaal gespeeld en daarnaast een gloednieuw ‘Wait for me, Virginia’. Na de vele clubshows is het interessant om deze New Yorkers op een festival mee te maken. De rootsrock- en Americana-liefhebbers die de dag ervoor zo enorm hebben genoten kijken elkaar met goedkeurende blikken nog eens aan.Voor hen is Ribs & Blues al veel langer geslaagd.

Van een heel andere orde is de mierzoete soul van LEE FIELDS die evenals Bombino zijn nieuwste plaat geproduceerd zag worden door Dan Auerbach, zanger en gitarist van The Black Keys. Er wordt met het funky ‘Standing By Your Side’ uiteraard aandacht besteed aan het nieuwe materiaal van ‘Emma Jean’ maar het is vooral het bekende ‘Ladies’ dat vandaag bij velen iets losmaakt. Het is soulvolle glijerij van de bovenste plank en het was al zo warm in de grote tent. ‘Don’t Leave Me This Way’ zingt Fields, maar wie er ondertussen naar buiten kijkt peinst er niet over om nu weg te gaan aangezien het noodweer is losgebarsten.

Viel de funk van bovengenoemde bij vele bluesliefhebbers ietwat zwaar op de maag, LIGHTNIN’ GUY verrast hen eveneens op een onvervalste partij van datzelfde maar evenals het noodweer blijkt ook dit van korte duur. Het is tijd voor Chicago-blues. De Belg weet goed hoe hij zijn vaste klanten, er zijn er veel speciaal voor hem gekomen, moet bedienen. Zijn ontmoeting met Magic Slim is een interessante gebleken aangezien Slim kort erna het leven liet. Het is een mooie introductie voor ‘Drink Muddy Water’. De inspiratie is nog altijd sterk voelbaar bij de Belg die zijn dankbaarheid uit voor de fijne support die hij in Nederland zo dikwijls mag ontvangen.

Voor THE BOOM BAND was het lange tijd de vraag of ze het zouden redden om op tijd in Raalte te arriveren. Het is maar net gelukt dus een soundcheck zit er niet in. ‘Plug & Play’ dan maar. Het is enkele nummers aftasten voor de band van Jon Amor, Matt Taylor en Marcus Bonfanti maar halverwege de set lukt het om een ragfijne Southern Sound neer te zetten waarin we drie gitaristen zien duelleren alsof er een vacature bij The Allman Brothers op het spel staat. Je zou bijna vergeten dat het hier een Brits onderonsje betreft. Op vocaal gebied is het Marcus Bonfanti die er met de hoofdprijs vandoor gaat. Hoog tijd dat we hem eens wat vaker in de Nederlandse clubs gaan tegenkomen.

Buiten mag HAMILTON LOOMIS afsluiten en is het in de zon prettig vertoeven met de kleine Texaan die de blazerspartijen volop aan bod laat komen maar er uiteindelijk toch voor kiest om zich op de blues te storten. Hij heeft de pech dat het merendeel van het publiek bestaat uit liefhebbers van muziek zoals die indertijd werd gespeeld door een reeds overleden legendarische zanger/gitarist uit Ierland. Zij zijn staan al vooraan bij het grote podium.

BAND OF FRIENDS is vandaag de band waar door iedereen enorm naar wordt uitgekeken. Vanaf het eerste moment heeft het trio de gehele feesttent in een houdgreep om het vervolgens ruim een uur lang niet meer los te laten. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna hebben als ex-begeleider van Rory Gallagher kunnen kiezen uit tientallen, misschien wel honderden, getalenteerde gitaristen en zangers die het ‘kunstje’ wel zouden aankunnen om als een Gallagher-kloon het publiek te vermaken maar wat ‘onze eigen’ Marcel Scherpenzeel laat zien is wel heel bijzonder. In de jarenlange samenwerking en vriendschap is dan ook een muzikale klik ontstaan die sinds februari zelfs te beluisteren valt op ‘Too Much Is Not Enough’, een 7-track ep waarop naast het door Gallagher gecomponeerde ‘If I Had A Reason’ ook zelfgeschreven materiaal te vinden is. McAvoy noemde Scherpenzeel al eens “The closest thing to Rory you’ll ever hear”. De venijnige gitaarsoli in combinatie met afwisselende zangpartijen blijken een geweldige aanpak om het geluid van de legendarische muzikant te benaderen en soms zelfs te evenaren. Na deze meer dan waardige afsluiter, drieduizend kilo spare-ribs en nog veel meer duizenden liters bier zit Ribs & Blues 2014 er weer op en bedanken we, zoals ieder jaar, bij deze de organisatie en alle vriendelijke vrijwilligers die het festival hebben mogelijk gemaakt.

zie hier meer foto’s en Facebook fotoalbum

Ook op Blues Magazine ...