Rhythm & Blues Night
De Oosterpoort, Groningen
30 April 2016
Maar liefst vijfentwintig edities zijn er al voorafgegaan wanneer zaterdagavond de deuren van de Oosterpoort rond een uur of zeven geopend worden voor de jaarlijkse Rhythm & Blues Night. Groningen is vanavond weer de plaats waar aanstormende talenten en gevestigde namen in roots- en blues-sector uit zowel binnen- als buitenland met elkaar het podium delen. Ook dit jaar heeft de organisatie van het festival zich niet laten weerhouden om acts te presenteren die soms heel ver af staan van het bekende en zo geliefde twaalf maten schema. Voor de muziekliefhebber met een meer dan brede interesse op het gebied van Rhythm & Blues, is deze avond inmiddels een absolute must gebleken.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Markus Hagner, hier alle foto’s.
In de Kleine zaal vinden we één van de vijf podia waar het vanavond allemaal gaat gebeuren. Het optreden van DAVID CORLEY heeft op voorhand al veel losgemaakt. Tijdens het laatste Take Root Festival werd de Amerikaanse singer/songwriter namelijk onwel, oorzaak: hartproblemen, en gedurende lange tijd werd zelfs voor zijn leven gevreesd. Vanavond spreekt de sympathieke muzikant met zijn donkere stem een en al dankbaarheid uit. Het besef dat hij hier mag, en ook kan staan laat hij dan ook duidelijk blijken. Corley oogt stoer, zo half staand en half zittend op een kruk met zijn gitaar nonchalant omgehangen. Zijn gevoelige teksten daarentegen laten een heel andere persoon zien. ‘Blind Man’ van de recente ep met de veelzeggende titel ‘Lights Out’, is het moment waarmee hij de zaal betovert. Het is de track waarmee hij de eerdergenoemde bewuste avond, noodgedwongen eindigde. Het is nog maar kort geleden dat hij op 53-jarige leeftijd zijn debuutalbum uitgebracht maar dat Corley een blijvertje is in de Americana-hoek staat nu, na beluistering van het indrukwekkende ‘Under A Midwestern Sky’, al onomstotelijk vast.
Verderop staan een paar gasten die in tegenstelling tot Corley, nog maar net komen kijken. Het is DE KAT en ze zijn ondertussen al in de Foyer begonnen met een instrumentale set. Op het laatste moment werd DE KAT aan het programma toegevoegd. De organisatie kon na de enorme hype die ontstond tijdens Eurosonic, de grootste Europese showcase voor nieuwe bandjes, niet meer om deze provinciegenoten heen. Op ontspannen wijze worden onderling spannende gitaarduels uitgevochten waarin aanstekelijke grooves en pittige riffs door een opzwepend ritme worden opgevoerd. De blues- en rock worden breed uitgewaaierd waarbij regelmatig een jazz-straat wordt ingeslagen terwijl zelfs surfinvloeden voorbij scheuren. De Kat zullen we gegarandeerd nog heel vaak op de komende festivals voorbij zien razen.
In de Binnenzaal gaat het er met de overwegend akoestische sessies dikwijls iets minder heftig aan toe. Wat overigens niet wil zeggen dat het daarmee ook minder intens is. Okay, PETER MULVEY bezingt na zijn regelmatige bezoekjes aan diverse Nederlandse steden, niet zijn stoere verhalen over belevenissen in ‘coffeeshops’en ‘red light district’, maar over een roadtrip die maakte…. op een huurfiets. Hij heeft zelfs een liedje gemaakt na een fietstocht in de binnenstad van Groningen. De inspiratie ligt blijkbaar gewoon op straat. Vermakelijk zijn ook de verhalen over zijn samenwerking met Chuck Prophet die ‘Silver Ladder’, zijn laatste en negentiende album produceerde. “Een zenuwpees eerste klas”, aldus Mulvey. Over iedere beslissing zouden stevige discussies zijn ontstaan. Het resultaat van die samenwerking is echter indrukwekkend. Een akoestische gitaar en een prachtige, ietwat doorleefde stem blijken, zo wordt maar weer eens duidelijk, de mooiste instrumenten te zijn die je als singer/songwriter kunt bezitten. Hij bekent hier lange tijd niet geweest te zijn. Het publiek is hem klaarblijkelijk niet vergeten. Dat hij zijn collega en goede vriend John Statz ook enkele momenten in de spotlights gunt, zegt veel over de bescheiden Mulvey.
Bescheidenheid zien we ook bij het duo CAM PENNER & JON WOOD die in een minimale bezetting de meest gevoelige snaren weten te raken. Waar Mulvey iets meer de nadruk heeft gelegd op de folk, zoekt Penner het meer in de bluesrichting. De muziek van de singer/songwriter is authentiek en soms ook rauw. Hij bespeelt gitaar, mondharmonica en drums tegelijk maar het overgrote deel van de set blijkt het toch zijn stem te zijn waarmee de meeste emotie wordt losgemaakt. Met zijn goede vriend Jon Wood naast zich, heeft hij bovendien een gitarist die zonder overdreven machtsvertoon de nodige geladenheid toevoegt in de muziek. Er is veel soberheid in de teksten maar optimisme is er ook. Penner en Wood maken er vanavond veel mensen gelukkig mee.
Van een heel andere orde is het optreden dat tegelijkertijd in de Grote Zaal plaats vindt. Nog betrekkelijk vroeg op de avond presenteert Rhythm & Blues Groningen namelijk met grote trots souldiva BETTYE LAVETTE die momenteel actiever is dan ooit in zowel studio als op de podia en nog altijd garant staat voor een kwalitatief hoogwaardige show. Het zijn voornamelijk interpraties van anderen waarmee Lavette goede sier maakt. Bob Dylan’s ‘Unbelievable’ of ‘I Still Want To Be Your Baby’ van Eddie Hinton passen haar als gegoten. Wanneer ze afscheid heeft genomen van haar fantastische begeleiders doet ze als afsluiter, geheel vocaal en zelfs even zonder microfoon, een indrukwekkende ‘I Do Not Want What I Haven’t Got’ van Sinéad O’Connor. Ze staat hier al voor de derde keer maar in deze vorm mag ze hier nog vele jaren worden aangekondigd.
Zanger/gitarist PHIL COOK moet het doen met aanzienlijk minder publieke belangstelling. De muzikant uit North Carolina speelt de mooiste slide-gitaarpartijen van de avond. Na eerdere samenwerkingen met diverse bands heeft Cook gekozen om het nu volledig op eigen kracht te gaan doen. Het blijkt een uitstekende keuze. Met het vorig jaar uitgebrachte album ‘Southland Mission’ bewees hij al sterke composities te kunnen schrijven maar in de Kleine Zaal lijkt het allemaal nog vele malen krachtiger door te komen. Juist nu meestergitarist Sonny Landreth enkele optredens in Europa heeft moeten afzeggen, lijkt Phil Cook de juiste persoon te zijn om de vrijgekomen ruimte te kunnen benutten. Veel gevoel en een geweldige techniek maken van het gitaarspel een adembenemende luisterervaring.
Met Ryan Gustafson van THE DEAD TONGUES wordt momenteel in Europa getoerd. Vanavond neemt Gustafson voor even de vocalen voor zijn rekening en zien we Cook achter het keyboard plaatsnemen. Onder de naam The Dead Tongues zal Gustafson als one-man-orchestra later op de avond in de Binnenzaal afsluiten met een experimentele set op zowel resonator gitaar als fretloze banjo, waarin allerlei stijlen in de meest pure vorm voorbijkomen.
Met een sterk programma op een festival zoals deze, dienen er steeds maar weer keuzes gemaakt te worden en dat valt soms niet mee. Zo is er ondertussen in de Foyer een geweldig feest ontstaan bij het optreden van KING KING waar we net op tijd aankomen voor ‘Rush Hour’, een nieuwe track van de Schotten waarin we Alan Nimmo in een bloedvorm aantreffen. Uitblazen doen we tijdens het heerlijk laid-back gespeelde ‘Wait On Time’ van The Fabulous Thunderbirds dat herinneringen oproept aan het optreden dat Kim Wilson en zijn handlangers hier jaren geleden al eens afwerkten. Dat King King ook over sterk eigen materiaal beschikt wisten wij al lang. Meeslepend is het toetsenwerk waarmee ‘A Long History Of Love’ naar een hoger plan wordt gebracht en ook het relatief, want nieuwe, onbekende ‘Crazy’ blijkt goed in de set te passen. Zo zijn er weer enkele nieuwe aanwinsten te beluisteren die zonder enige twijfel nog vaker zullen voorbijkomen. Fijn dat er tijdens de ‘Reaching For The Light Tour’ een tussenstop kon worden gemaakt in Groningen.
Ook DAVE MCGRAW & MANDY FER genieten van hun verblijf in Groningen. Ze zijn al de hele week in Nederland en de melodieuze rootsfolk van het echtpaar wordt overal met open armen ontvangen. Ze bespelen diverse snaarinstrumenten zelf maar laten zich begeleiden door een drummer die ook blijkt te kunnen zingen. De Nederlandse taal blijkt geen enkel probleem voor de goedlachse Fer die we kennen van de band Po’ Girl. Zo blijkt ‘ezels’ tot haar nieuwe favoriete woorden te behoren. Daarnaast wordt er in de teksten gesproken over kippen en katten die de winter overleefden toen ze nog bij haar ouders woonde. Het schaap dat zich tijdens de opnamen van ‘Off-Grid Lo-Fi’ liet horen, hebben ze maar op het album laten staan. Ze zijn nu eenmaal zeer begaan met alles wat leeft. Ook de natuur blijkt een grote inspiratiebron te zijn. ‘Magnolia Trees’maken ‘Magnolia Leaves’, aldus Fer die met haar stem zelfs de natuur nog een beetje mooier maakt.
Voor wie bang is dat de gevleugelde vrienden worden overgeslagen is er goed nieuws want iets later op de avond zullen we de BIRDS OF CHICAGO ook tegenkomen op het festival en ook daar treffen we een echtpaar. Het zijn Allison Russell, die we eveneens hebben leren kennen via Po’ Girl, en JT Nero. Zij zingen ook over de mooie dingen in het leven. “Je moet het echter wel zelf weten te vinden”, aldus Nero die op zoek ging naar de schoonheid van de stad Chicago. Zo simpel is het dus en zo eenvoudig lijkt de muziek ook in elkaar te steken maar die eenvoud is nu juist de kracht. Het is pakkend, toegankelijk en zit gewoonweg dondersgoed in elkaar. ‘Real Midnight’ zou zonder Americana-grootheid Joe Henry misschien niet eens tot stand zijn gekomen. Op het podium van de binnenzaal bewijst het koppel zonder de hand van de meester dit nieuwe materiaal helemaal naar eigen hand te kunnen zetten.
Mochten we niet genoeg hebben van alle diertjes en bloemetjes, flora en fauna etcetera, dan is er nog altijd CORB LUND die zijn voorkeur uitspreekt over een grote veestapel. Want…, zo zegt hij, “Everything is better with some cows around”. Hij vraagt nog wel of er iemand “een shit om koeien geeft”. Boer Corb speelde eerder vandaag op het Heartland Festival in Hengelo maar oogt nog behoorlijk fris en heeft er, mede aangemoedigd door het enthousiaste publiek, nog steeds veel zin in. De Canadees grijpt terug op authentieke country maar geeft er tegelijkertijd een eigentijdse draai aan. We krijgen nog een uitgebreide uitleg over het verschil tussen country en western. Dolgraag hadden we nog meer onderwijs van Lund meegepakt maar in de Grote Zaal staat een act waarvoor veel bezoekers speciaal naar de Oosterpoort zijn gekomen en wij zijn ook best wel nieuwsgierig.
SOUTHSIDE JOHNNY & THE ASBURY JUKES begint met ‘The Fever’ en dat is geen onbekend geluid voor de Bruce Springsteen-liefhebbers die vanavond naar Groningen zijn gekomen en hem ook tijdens de andere optredens in het land opzoeken. Hij doet maar liefst zeven optredens in ons land. Zowel Southside Johnny als Springsteen zijn beiden afkomstig uit dezelfde buurt in New Jersey en zijn elkaar ook altijd blijven opzoeken, in vriendschappelijk maar ook muzikaal opzicht. E-street-Bandlid Little Steven, eveneens bekend onder de naam Steven van Zandt, levert nog altijd teksten aan beide muzikanten. Naast bekend werk als ‘I Played The Fool’ kunnen we vanavond ook iets ‘newish’ verwachten.
Southside Johnny, die eigenlijk Johnny Lyon heet, heeft weer een nieuw album uit en dat nieuws wil hij graag wereldkundig maken. Het zorgt voor een enerverende set waarin we bijna vier decennia ‘Jersey Shore Sound’ voorbij zien komen. Het is rhythm & blues met een enorme dosis soul. Lyon oogt iets onzeker, ijsbeert over het podium, communiceert veel met zijn band tijdens het spelen, verliest al snel enige liters zweet en levert 200 procent inzet. Het is een manier van opzwepen waarmee hij zijn muzikanten tot het uiterste probeert te dwingen. Met succes: The Asbury Jukes is een geweldig orkest waarin ieder bandlid speeltijd krijgt en waarin de blazers regelmatig de show stelen. Moulin Blues kan zich later deze week opmaken voor een geweldig feest. ‘I Don’t Want To Go Home’, zingt Johnny. Wij ook niet om vervolgens ‘Don’t Waste My Time’ er nog even achteraan te gooien.
Er is inderdaad geen tijd te verliezen want de getalenteerde ALLEN STONE is bezig om Europa te veroveren. Stoere jongen die hem tegenhoudt. Met een sneltreinvaart wordt de combiregeling op zowel jong als ouder publiek losgelaten: pop, R&B en vintage-gospel ineen en vanavond is Groningen aan de beurt. Zijn derde album ‘Radius’ is onlangs uitgekomen en staat boordevol Memphis Soul maar wel in een modern jasje. De link met Al Green lijkt snel gelegd en er is nog veel meer. Met een producersteam dat ook Kanye West begeleidde zal een doorbraak niet lang meer op zich laten wachten. Stone predikt voor een ‘Perfect World’ en houdt het tegenwoordig wat luchtiger met iets meer ‘feel-good-vibes’ in plaats van bijtende maatschappij-kritische teksten zoals die uit de beginperiode.
De uptempo-soul slaat aan en in tegenstelling tot de immer zo bewierookte Dap Kings lijken de jongens van deze band er juist wel zin in te hebben. We kijken er naar uit om spoedig nog meer van deze talentvolle act mee te pakken. Geïnspireerd door de ‘hogere’ sfeer en warmte gaan we snel over van de domineeszoon Stone naar de gospel van een uniek gezelschap in de Foyer.
Daar staan de mensen van THE GOSPEL SESSIONS namelijk al lang te popelen om te beginnen. Eigenlijk is het zangeres Michelle David en de heren van Beans & Fatback die de handen ineen hebben geslagen. Wat aanvankelijk een eenmalige gebeurtenis moest worden heeft inmiddels een vervolg gekregen. Enige tijd geleden verscheen dan ook ‘The Gospel Sessions Vol.2’ en het mooie daarvan is dat er ook een reeks optredens aan is toegevoegd. Bijna was het er niet van gekomen. Michelle David is afkomstig uit Amerika en zo ongeveer opgegroeid in de kerk maar heeft het al lange tijd geleden afgezworen om nog iets met deze muziek te gaan doen. Wat de heren van Beans & Fatback hebben moeten doen om haar toch zover te krijgen zullen we nooit weten maar dat het los gaat op het podium staat vast. De muziek is authentiek en opzwepend en de vocale krachtpatserij van David raakt tot op het bot. Op werkelijk ieder festival lijken de optredens aan te slaan. Paaspop en Zwarte Cross waren al eerder aan de beurt maar vanavond wordt de Oosterpoort betoverd en is men getuige van een sfeervolle, maar seculiere of ongelovige, dienst.
Hoorden we zojuist nog hier Southside Johnny ‘I Don’t Want To Go Home’ zingen? In de Grote Zaal staat vanaf 01.15 heel veel in het teken van ‘Coming Home’, het laatste album dat JULIAN SAS recentelijk uitbracht. Het was natuurlijk een prima excuus om de stoere bluesrocker uit te nodigen voor, alweer, een optreden in De Oosterpoort. Voor een festivalorganisatie is het sowieso altijd prettig om te weten dat Sas en zijn band nooit half werk leveren. In de bandbezetting is een en ander gewijzigd. Zo zijn er nu toetsenpartijen van Roland Bakker die een toegevoegde waarde zijn. Groningen heeft vanavond een strak geoliede bluesmachine in huis. De band is in bloedvorm, bewijst een terechte headliner te zijn en zelfs nu de tournee voorlopig wordt afgesloten is de gedrevenheid van deze muzikanten bijna tastbaar. Wanneer ‘Mercy’ klinkt realiseren we tot onze grote schrik dat het fantastische ‘Bound To Roll’ al weer drie jaar oud is. De tijd gaat snel en de finale is zinderend. Het is al weer zondag en we gaan ons opmaken voor de laatste bands van Rhythm & Blues Night 2016.
Het festival heeft zich altijd al weten te onderscheiden met een brede programmering. Waar anders loop je rond dit tijdstip een band als CC SMUGGLERS tegen het lijf? “Are you ready for some teamwork?”, vraagt zanger Richie aan het publiek in de Entreehal. Het moet een feest worden waarin zowel de muzikanten als de bezoekers participeren. Liefhebbers van bluegrass en wilde country worden op hun wenken bediend. ‘Interactie’ is het sleutelwoord waar het tijdens deze show om draait. Wie geen genoeg kan krijgen van deze feestbeesten kan alvast 8 juli in de agenda noteren. Dan zal namelijk de Congo-tent op het North Sea Jazz Festival in een hevige staat van opwinding worden gebracht.
In de Kleine Zaal staat nog zo’n eigenzinnig stel muzikanten opgesteld. Het zijn de Amerikaanse countrypunkrockers van SOUTHERN CULTURE ON THE SKIDS. Diegenen die in de jaren negentig ook al regelmatig festivals bezochten zullen ze ongetwijfeld ergens gezien hebben. Typisch zo’n band die je graag op een festival hebt. Met het snelle surf- en rockabilly-geluid houden ze het publiek nog even scherp al moet er eerlijkheidshalve gezegd worden dat de eersten op dit moment al in bed liggen. De zaal is maar matig gevuld. Jammer want het is een vermakelijke show en voor wie even genoeg heeft van maatschappelijke misstanden en andere serieuze zaken is het prettig om deze gekkigheid over zich heen te laten komen. Wellicht heeft het iets te maken met de gebeurtenissen in de Foyer op hetzelfde moment.
Daar staat namelijk MOJO MAN en daar wordt gezien de eerste reacties van de afgelopen maanden in de diverse media, veel van verwacht. Na dit festivalseizoen is er waarschijnlijk helemaal niemand meer die nog nooit van deze heren gehoord heeft. Met gerenommeerde festivals als o.a. Blues Peer, Ribs & Blues en Parkpop op het programma, tel je natuurlijk gewoon mee. Het optreden van vanavond toont aan dat deze nieuwkomer klaar is voor het grote werk. Het ziet er met zoveel muzikanten op dat podium natuurlijk ook best wel imposant uit en niet onbelangrijk: het muzikaal gebodene is zowaar niet mals. De stoere blazers zorgen voor een flinke dosis soul in de voornamelijk uit stevige rock bestaande set. Vermeldenswaardig is bovendien dat ook enige aandacht is besteed aan de kleding. Die is namelijk stijlvol en past prachtig in het totaalplaatje. Het oog wil tenslotte ook wat. We spreken af om ze snel weer ergens anders te spotten.
Moe maar duidelijk zeer voldaan, en soms ook lichtelijk beneveld, loopt de Oosterpoort langzaam leeg. Het is zondagochtend, bijna half vier en de Rhythm & Blues Night 2016 was weer weergaloos.
Fraaie foto’s en mooie selectie ervan; ik loop me warm voor Ribs & Blues. Groet van Jeffry Siau (Groovemate4Foto)