Verslag: Rhythm & Blues Night – Oosterpoort, Groningen 29 April 2017

Rhythym & Blues Night Oosterpoort, Groningen
29 april 2017

Maar liefst zesentwintig edities zijn er al voorafgegaan wanneer zaterdagavond de deuren van de Oosterpoort rond een uur of zeven geopend worden voor de jaarlijkse Rhythm & Blues Night. Groningen is vanavond weer de plaats waar aanstormende talenten en gevestigde namen in roots- en blues-sector uit zowel binnen- als buitenland met elkaar het podium delen. Ook dit jaar heeft de organisatie van het festival zich niet laten weerhouden om acts te presenteren die soms wat verder af staan van het bekende en zo geliefde twaalf maten schema. Voor de muziekliefhebber met een meer dan brede interesse op het gebied van Rhythm & Blues, is deze avond door de jaren heen een absolute must gebleken.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Markus Hagner

In de Kleine zaal, één van de vijf podia in de Oosterpoort, is het moeilijk binnenkomen wanneer je niet op tijd was. FINK’S SUNDAY NIGHT BLUES CLUB heeft op voorhand dan ook al veel losgemaakt. De razendpopulaire singer-/songriter Fin Greenall wist al eerder dit jaar al zijn optredens voor november uit te verkopen maar doet deze week in Nederland een kleine tournee, en slechts een zeer gelimiteerd aantal optredens in andere landen, waarin zijn album ‘Fink’s Sunday Night Blues Club Vol.1’ centraal staat. Na zijn optreden met het Koninklijk Concertgebouw Orkest van enkele jaren geleden, heeft hij er vanavond voor gekozen om in een minimale bezetting in een soort huiskamer-setting zijn zelfgeschreven blues-originals te vertolken.

‘Hard To See You Happy’, ‘Cold Feet’ en ‘Boneyard’ doen de adem benemen. Het zijn niet alleen bluesliefhebbers die het dolgraag eens willen meemaken. Ook de trouwe Fink-fans konden hun nieuwsgierigheid blijkbaar niet bedwingen. Vanavond wordt niemand teleurgesteld. Zeker niet als blijkt dat ouder werk als ‘Looking Too Closely’, van het succesvolle ‘Hard Believer’ uit 2014, en zowel ‘Wheels’ als ‘Warm Shadow’, beide afkomstig van ‘Perfect Darkness’ uit 2011, uitstekend passen in een blues-arrangement.

Op een avond als deze dienen er steeds maar weer keuzes gemaakt te moeten worden om maar zo weinig mogelijk te hoeven missen. Zo zijn er tijdens het eerste uur van het festival al drie acts te zien die de moeite meer dan waard blijken. We horen namelijk al in de Foyer JO HARMAN openen met het prachtige ‘Silhouettes Of You’ van het nieuwe album dat eerder dit jaar is uitgebracht. Je moet maar durven om zo’n sterke troef al zo vroeg in de set uit te spelen. Het zegt iets over het vertrouwen waarmee de jonge Britse zangeres tegenwoordig op het podium staat. De muzikanten met wie zij het album maakte in Nashville zijn er deze keer niet bij en ook Michael McDonald met wie zij daar het duet ‘When We Were Young’ opnam had andere afspraken maar eigenlijk worden ze niet eens gemist. Het optreden met haar huidige band staat als een huis. Heel even lijkt Harman er zelfs in te slagen om het drukste maar ook wel heel gezellige podium in de Foyer stil te krijgen. Benieuwd of haar hetzelfde lukt wanneer zij met de komende Pinksterdagen in Raalte te zien zal zijn.

Daar in Raalte werden wij indertijd tijdens het Ribs & Blues Festival nog eens weg geblazen door de ‘dirty blues’ van een indrukwekkend duo en ook hier in Groningen, tijdens de editie van 2015, vielen zij in de smaak. LITTLE HURRICANE is rechtstreeks vanuit San Diego ingevlogen om een week lang rond te razen op het Europese vasteland. Daar is alle reden toe aangezien er een ijzersterk nieuw album, ‘Same Sun Same Moon’, is uitgebracht dat onder de aandacht gebracht moet worden. Het is tijd voor ‘Bad Business’ en er is niemand die nu nog twijfelt aan het ‘bluesgehalte’ van deze twee jonge gasten. ‘Zanger/gitarist ‘Tone’, die eigenlijk Anthony heet, trekt ongemeen fel van leer in het stevige ‘Give ‘Em Hell’ terwijl CC, zijn partner in crime’, een snoeiharde beat uit haar drumkit tovert. Het lijkt er stevig op dat beiden, overigens niet voor het eerst, een verschillende setlist raadplegen waardoor het geheel wat rommelig overkomt. Daar ga je met je ‘Do It Yourself Mentality’.

Muzikaal is er echter weinig op aan te merken en de uitvoering van de traditional ‘God’s Gonna Cut You Down’ dat volgens Tone afkomstig is van Johnny Cash, hakt er goed in. Het nieuwe materiaal is sterk, het wachten is op het moment dat dit ergens wordt opgepikt. Voorlopig ziet het er in ieder geval niet naar uit dat de storm op korte termijn gaat liggen.

Voor nog veel meer traditioneel werk is het goed toeven in de Grote Zaal waar, en het zou zomaar eens de derde keer kunnen zijn tijdens de R&B Night, POKEY LAFARGE zijn publiek meeneemt op een rondreis door de Amerikaanse rootsmuziek. LaFarge weet met zijn aanstekelijke performance altijd weer bij iedereen een glimlach op het gezicht te toveren. Hij draagt ‘Wanna Be You Man’ op aan alle Groningse vrouwen. Dat hij die grap over zijn trompettist wel vaker heeft gemaakt is hem vergeven. Deze vrolijke toetert staat hier natuurlijk niet voor de eerste keer op een podium.

De kleine Amerikaan heeft alles onder controle en kijkt regelmatig vanaf de zijkant naar de verrichtingen van zijn muzikanten. Wasboord, banjo en zelfs castagnetten maken deel uit van het uitgebreide instrumentarium dat de band heeft meegebracht. Dat van die ‘Bottle Of Rum’ in ‘Goodbye, Barcelona’ gaat er bij ons nog wel in maar volgens Pokey is er ‘Something In The Water’. Wij nemen geen enkel risico en bestellen een lekker speciaal bier bij de speciale bieren-bar terwijl we onderweg gaan naar de Entreehal voor het volgende optreden.

Daar maakt THE REV SHAWN AMOS ons met een opwindende show duidelijk dat het leven van een bluesartiest vol is van pijn en verlies maar dat zijn muziek troost, hulp en vooral ook hoop biedt. Wij waren al enorm nieuwsgierig geworden na het zien van de clip behorend bij de singel ‘You’re Gonna Miss Me (When I Get Home)’ en vroegen ons af of hij die meiden ook zou meenemen. Daarin leek het namelijk allemaal best wel mee te vallen met de gemoedstoestand van deze prettig gestoorde bluesdominee. Wie zijn ‘joyful blues’ tot zich neemt ziet dat het allemaal weer eens blijkt te kloppen. Overal waar je kijkt in de Entreehal zie je vrolijke gezichten. Helemaal wanneer Amos met zijn microfoon de zaal doorloopt tijdens zijn uitvoering van ‘Wang Dang Doodle’. Weliswaar niet zo doorleefd als de uitvoering van Howlin’ Wolf maar daar staat wel een enorme dosis energie en enthousiasme van deze innemende Amerikaan tegenover.

In de Kleine Zaal gaat het er minder uitbundig aan toe maar daar staat wel weer een mooi staaltje muzikaal vakmanschap tegenover. JOAN OSBORNE bewijst daar nog altijd over een geweldig mooie stem te beschikken. Wij waren haar in Europa een beetje uit het oog verloren na de wereldhit ‘One Of Us’ maar in haar thuisland volgde het ene hoogtepunt het andere hoogtepunt op met zelfs een Grammy Award-nominatie tot gevolg. Ook in de prachtige film over The Funk Brothers: ‘Standing In The Shadows Of Motown’ konden wij nog even genieten van haar vocale prestaties maar daarna was het toch wel angstvallig stil. Osborne heeft zich echter al die tijd ingelaten met de blues- en rootsmuziek en zoveel jaren na dat grote succes blijkt haar stem nog altijd krachtig genoeg om een uur lang te kunnen imponeren. Bewust is de bandbezetting zo minimaal mogelijk gehouden maar met haar spetterende uitvoering van Ike & Tina’s ‘Game Of Love’ blijkt dat meer dan voldoende om de aandacht van het publiek vast te houden. De sociale bewogenheid van de zangeres verdient alle krediet maar het geneuzel over de laatste presidentsverkiezingen en de bijbehorende uitslag daarvan doet ons snel naar de Binnenzaal vluchten.

Het was toch al weer zo’n Duivels dilemma want tegelijkertijd is er nog zo’n geweldige vrouwenstem te beluisteren. AVERY*SUNSHINE lijkt qua stemgeluid op de donkere variant van wat wij zojuist gehoord hebben en geloof het of niet, precies wanneer wij binnenkomen vertelt ze over het optreden dat zij speciaal voor de vorige president mocht verzorgen. Het zal toch niet? Het blijkt mee te vallen. Wel vraagt de sympathieke zangeres of wij voor haar willen bidden want “Wij zijn Amerikanen”. Nou, vooruit dan maar. We zijn tenslotte ‘Safe In His Arms’. De positiviteit die zij uitstraalt is bijna tastbaar en die stem zoals die klinkt in ‘The Icecream Song’ moet je ooit eens gehoord hebben. Ook hier is de bezetting minimaal, wij kijken naar een duo op het podium. Zij: “You Are The Perfect Chord In My Song” terwijl ze naar haar muzikale partner kijkt. Er wordt wederom helemaal niets gemist. Het is ‘Time To Shine’ met de zangeres die haar naam eer aan doet maar wij moeten toch echt weer verder.

De DEVON ALLMAN BAND staat namelijk in de Foyer van de Oosterpoort en dit is één van de slechts twee optredens in Nederland van deze tournee. Iedereen die van het betere 6-snarenwerk houdt staat bij dit podium. Allman staat er ontspannen bij. Zijn andere projecten staan even op een lager pitje waardoor hij nu alle pijlen op zijn eigen band kan richten. Het vorig jaar uitgebrachte album ‘Ride Or Die’ vormt een mooi excuus om hier op te treden. Het is een prachtige collectie geworden waarin zijn liefde voor blues, rock en soul bij elkaar zijn gekomen.

Toch gaat er niets boven de Devon Allman Band op het podium. Deze muziek leent zich nu eenmaal uitstekend voor een live-uitvoering. Het probleem vanavond is echter dat de speelduur maar beperkt is. Tegen het breed uitwaaieren met fijne jams en lange gitaarsolo’s tijdens een headlineshow zal niemand bezwaar hebben maar wanneer er op een avond als deze ook nog eens een uitgerekte vertolking van ‘No Woman, No Cry’ in de setlist wordt gestopt lijkt de aandacht van het publiek iets af te nemen. Wij hadden liever nog iets uit het eigen oeuvre van de Devon Allman Band gehoord.

Even later zien wij een kleine volksverhuizing plaatsvinden van de Foyer naar de Grote Zaal. Alle gitaarliefhebbers, fans en bluesrockers zijn razendbenieuwd hoe WALTER TROUT het er vanaf brengt. Dat de zaal vol zit bij aanvang van het optreden is ook geen verrassing. Trout is in staat om op geheel eigen kracht de Oosterpoort uit te verkopen. Voor verrassingen staan we hier trouwens helemaal verkeerd. De show van Trout en zijn fantastische band staat werkelijk als een huis maar enkele wijzigingen in de setlist zouden voor veel trouwe bezoekers van de Trout-shows, en dat zijn er veel, zeer welkom zijn.

‘I Can Tell’, ‘Outta Control’, het werkelijk prachtig uitgevoerde ‘Say Goodbye To The Blues’ dat ook weer wordt opgedragen aan B.B. King, het verhaal rondom zijn lever-transplantatie, je kunt het op voorhand uittekenen. Neemt niet weg dat Walter Trout en zijn band altijd voluit en met 200% inzet tekeer gaan. Feit is bovendien dat Walter Trout er goed voor staat en dat is heel fijn om te kunnen constateren.

Iemand die het niet heeft overleefd is de vader van Ziek McCarter, de frontman van CON BRIO. Een, helaas veel voorkomend verhaal in Amerika waarbij een conclict tussen een agent en een donkere arrestant escaleert. De jonge McCarter heeft zich ten doel gesteld om, in tegenstelling tot veel lotgenoten, niet haatdragend te zijn maar positiviteit de boventoon te laten voeren. De muziek is zijn redmiddel en wie ooit een show van dit gezelschap uit San Francisco heeft meegemaakt weet dat ook hij daar zijn hele ziel en zaligheid, of in zijn geval: explosieve soul en opzwepende funk, in de strijd gooit.

De invloed van Sly & The Family Stone is zondermeer aanwezig, evenals de psychedelische ‘flavour’ van de eindjaren zestig maar Con Brio heeft dankzij een paar ijzersterke zelfgeschreven tracks op het debuutalbum ‘Paradise’ aangetoond met een prettig eigen en eigentijds geluid een belofte te zijn voor de toekomst van de soul. De hoogtepunten in Groningen heten ‘Land Of The Free’ en ‘Paradise’. Zouden we bijna nog vergeten om de op een overdadige hoeveelheid adrenaline gedreven performance van deze getalenteerde zanger vermelden.

Heel veel tijd om uit te blazen is er vanavond niet. Van de talenten in de Soulbranche gaan we naar de gevestigde orde in de Nederblues die inmiddels ook een vaste waarde zijn gebleken tijdens de R&B Night. Over BARRELHOUSE zijn al veel mooie dingen geschreven maar het optreden van vanavond behoort vermoedelijk tot de sterkste van de afgelopen jaren. Alsof ze nog iets te bewijzen hebben wordt er geput uit bijna vijf decennia kwaliteitsblues van eigen bodem.

De geconcentreerde blik van Jan-Willem tijdens de basloopjes, de prachtige grimassen van de broertjes LaPorte, nog altijd de meest onderschatte gitaristen van Nederland, de schitterende duels die zij beiden uitvechten, en de stralende glimlach van, nou vooruit, de beste zangeres die we hier hebben, het maakt het optreden tot een prachtig schouwspel waarbij vakmanschap nog altijd centraal staat. In de pit van de Kleine Zaal is het een vrolijke bedoening waar zowel de oudste als de jongste bezoekers van het festival gezamenlijk een zeer aangenaam uur beleven.

In de Grote Zaal staat eveneens een gezelschap waar wij in Nederland trots op mogen zijn. Voor vanavond is de naam speciaal omgedoopt in KING OF THE WORLD + BP HORNS. Met een heuse blazerssectie krijgt het geluid van de vier nog eens een extra boost. Ook hier staat weer zo’n geweldige gitarist van eigen bodem.

Je zou Groningen voor King Of The World bijna een thuiswedstrijd kunnen noemen. Erwin Java staat met groot gemak en vooral met heel veel gevoel zijn solo’s te spelen terwijl Govert van der Kolm het hoger op zoekt door op zijn orgel te gaan staan, en de solide ritme-tandem van drummer Fokke de Jong en zanger/bassist Ruud Weber de zaak in het gareel proberen te houden. ‘Bluesified’, ‘Voodoo’, ‘Number One’, we hebben ze wel eens eerder live meegemaakt maar zo aangevuld met trompet, trombone en saxofoon klinkt het allemaal aardig indrukwekkend en blijkt zo’n Grote Zaal niet eens heel erg groot.

Een groot contrast met het optreden van DAN PATLANSKY die het weliswaar met aanzienlijk minder personeel op de loonlijst moet doen maar hij tourde enige tijd geleden wel de hele wereld rond als opwarmer voor de optredens van Joe Satriani en Bruce Springsteen. De Zuid-Afrikaanse gitarist weet dondersgoed hoe de blues gespeeld dient te worden hoewel hij daar in zijn thuisland nauwelijks mee is opgegroeid. Hij heeft het echt zelf moeten ontdekken. Patlansky spreekt met zijn muziek, vooral sinds de release van zijn voorlaatste album ‘Dear Silent Thieves’, ook de rockliefhebbers enorm aan.

Zijn vertolking van ‘Bright Lights, Big City’ hebben wij door anderen wel eens minder pakkend gespeeld zien worden. Het is een sterke combinatie van virtuositeit met een flinke dosis passie waarmee hij het Groningse publiek na een wat afwachtende houding uiteindelijk betrekkelijk eenvoudig over de streep weet te trekken.

Daar heeft de charismatische WOODY PINES zo zijn eigen manieren voor gevonden. Met een fraai staaltje community singing en een lekkere portie humor weet hij het publiek voor zich te winnen. Muzikaal valt er eveneens genoeg te genieten. We zien veel mensen die we even daarvoor bij Pokey LaFarge tegenkwamen maar waar Pokey tegenwoordig iets meer de Americana opzoekt, horen we bij Pines en zijn muzikanten de rockabilly zoals die in het prille stadium ooit werd gespeeld. De invloed van de legendarische Hank Williams lijkt nergens ver weg. Naast de mooiste contrabas van het festival zien we op het podium hobo’s, banjo’s en een pedalsteel gitaar. De begeleiders staan of zitten er weliswaar wat stoïcijns bij maar het totaalplaatje met die gekke Woody Pines op de voorgrond ziet er prachtig uit en doet je voor even heel ver terug in de tijd gaan.

Aan de drukke activiteiten van de fotografen in de Entreehal te merken vinden we daar wellicht ook een mooi totaalplaatje. Het blijkt te kloppen. Het is NIKKI HILL, ook wel eens ‘Southern Fireball’ of ‘New Queen of Rock ’N Roll’ genoemd. “Nog nooit van Nikki Hill gehoord? Dat gaat snel veranderen en als je haar gezien hebt, zul je haar nooit meer vergeten?”, zo werden wij al op haar website gewaarschuwd. Na het verschijnen van een EP in 2012 is het in de States voorspoedig verlopen voor deze jonge vrouw en al heel snel maakte ook Europa kennis met de dynamische live-shows van Hill en haar band. Het is in Groningen al 01.15, het is zondag en de eerste bezoekers proberen slaap en vermoeidheid te onderdrukken of geven er zelfs aan toe. Wij genieten van de aanstekelijke energie waarmee dit gezelschap het publiek over de vermoeidheid heen helpt. Het is Rock ’N Roll met een enorme dosis Soul en die bovengenoemde waarschuwing blijkt volkomen terecht. Wij zullen haar zeker niet snel vergeten.

Om 02.15 start het laatste ‘blok’ van de avond. Het zijn de die-hards die werkelijk niets willen missen en dus ook de laatste acts van de R&B Night van 2017 willen meemaken. Al ver voor aanvang heeft zich in de Foyer een kleine menigte verzameld om de jongste artiest van het festival te zien spelen. De verwachtingen voor de MARCUS KING BAND zijn hooggespannen. De jonge Amerikaan heeft in korte tijd een live-reputatie opgebouwd waar sommigen vele jaren voor nodig hebben. Marcus weet zich omringd door mannen met baarden of zonder baard maar met lang haar. Tijd voor een stevige partij Southern-Rock dus maar wel voorzien van een heerlijk donker Soul-sausje.

Iemand naast ons beweert dat dit talent nog maar pas geleden twintig jaar is geworden. Zijn wij door vermoeidheid, warmte en emotie overmand of is het toch het resultaat van de speciaal-bieren-proeverij? Nee hoor, die King is er een om in de gaten te houden. Vergelijkingen met Joe Bonamassa zijn leuk maar die lijkt de blues-scene al lange tijd definitief te zijn ontgroeid. Prima, richten wij onze pijlen toch op deze nieuwe ‘King’. Hij komt later dit jaar terug voor een clubtour in Europa. Wij houden 21 september vast vrij in de agenda. Lang leve de King !

Van het geweldige talent is het in de Oosterpoort een kleine stap naar de ervaren rotten want die zijn volop aanwezig tijdens deze editie van het festival. Wordt er hier en daar geklaagd over de geringe ‘nationale inbreng’, na Barrelhouse en King Of The World zien we JUNIOR MACK & BLIND B AND THE VISIONAIRES afsluiten in de Binnenzaal en dat zijn toch echt niet de minsten die de Amerikaanse bluesveteraan heeft meegebracht. Deze ‘kaaskoppen’ draaien al wat langer mee. We zien gitarist Richard van Bergen, bassist Bart Kamp en drummer Jody van Oijen en dat zijn de meest solide begeiders die je volgens ons kunt wensen. Mack denkt er zo te zien hetzelfde over. Hij is in opperbeste stemming en geeft zijn muzikanten alle ruimte om ook hun momenten in de spotlights te pakken. Het gaat van ‘Hoochie Coochie Man’ in sneltreinvaart naar ‘Mystery Train’ en de tijd vliegt voorbij. We moeten door want we willen echt niets missen op deze avond.

Via DJ VOODOO PATROL die de meest obscure en geweldige parels op vinyl draait in de kleine zaal van de Foyer, belanden wij bij onze vrienden van THE PALADINS. Zoals altijd maken Brian, Dave en Thomas van de gelegenheid gebruik om voor aanvang van het optreden bekenden te begroeten en de sfeer te proeven. Deze keer zijn ze iets onrustig. De bus had enige vertraging en een lekkere maaltijd zou prettig zijn, het is tenslotte al na middernacht. Nadat Dave Gonzalez zich afvraagt of we “Still Awake” zijn wordt er weer als vanouds stevig afgetrapt met een ‘Powershake’. We zien de band vlammend tekeer gaan met bekende krakers als ‘Get On The Right Track’, ‘Look What You’re Doing To Me’ en ‘Kiddio’. Er is een nieuw album uit, ‘New World’, maar op dit moment doen ‘de oudjes’ het erg goed. We hebben ze al zo vaak gezien maar dit is weer typisch zo’n voorbeeld van ‘doorgaan tot we er bij neervallen’. Zo ver willen wij het niet laten komen. Het is half vier. Achttien bands in zeven uur tijd lijkt toch echt zijn tol te gaan eisen. Het moet niet gekker worden.

Een ding is zeker: Rhythm & Blues Night 2017 was er een om niet snel te vergeten.

Ook op Blues Magazine ...