RHYTHM & BLUES NIGHT OOSTERPOORT, GRONINGEN
28 April 2018

Al meer dan vijfentwintig edities zijn er al voorafgegaan wanneer zaterdagmiddag de deuren van de Oosterpoort geopend worden voor de jaarlijkse Rhythm & Blues Night. Terwijl in de stad druk gewerkt wordt om alles met betrekking tot Koningsdag 2018 af te breken maakt de Oosterpoort zich op voor een ander feest. Groningen is deze laatste zaterdag van april namelijk weer de plaats waar aanstormende talenten en gevestigde namen in roots- en blues-sector uit zowel binnen- als buitenland met elkaar het podium delen. Ook dit jaar heeft de organisatie van het festival zich niet laten weerhouden om acts te presenteren die ver en soms zelfs heel ver van de blues af staan. Voor de muziekliefhebber met een meer dan brede interesse op het gebied van Rhythm & Blues, is deze dag (er wordt deze keer laat in de middag afgetrapt) door de jaren heen zonder enige twijfel een absolute must gebleken.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Markus Hagner. Kijk voor alle foto’s Album Rhythm and Blues Night 2018
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Het is een warm welkom in de Entreezaal waar MAARIS het publiek op muzikale wijze onthaalt. Met een stel fijne begeleiders achter zich weet de charmante zangeres de vroege vogels in te pakken met krachtige soulvolle rock en blues in eigen composities als ‘Road’ of ‘War In My Head’. “Had ik al gezegd hoe tof ik het vind om hier te spelen?”, vraagt ze enthousiast aan het publiek. Waarschijnlijk al tien keer. Bepalend in het stevige geluid van deze talentvolle lokale talenten is niet alleen het stemgeluid van frontvrouw Mariska maar bovenal, of beter gezegd opvallend, het geluid van een Hammondorgel. De liefhebbers van dit authentieke instrument komen meteen al goed aan hun trekken aangezien er in de Grote Zaal eveneens eenzelfde instrument klaar staat om bespeeld te worden. 16.00 uur is voor even primetime voor de fans van het zo bijzondere orgelgeluid.

“In de middag het spits afbijten, dat doen wij graag’, aldus Sven Figee die meteen maar zijn orgel laat warmdraaien door een paar instrumentals in te zetten. Natuurlijk een slimme zet van de organisatie om al bij het vervroegde aanvangstijdstip een top-act als deze te programmeren. En nog wel één uit eigen land ook: SVEN HAMMOND is een gezelschap dat bestaat uit een stel muzikanten waarmee je voor de dag kunt komen. De SOUL is inmiddels als enige tijd van de groepsnaam gehaald maar er zit nog altijd heel veel gevoel in de muziek. Het Intro is prettig voor de muzikanten om er, indien dat nog nodig mocht zijn, even in te komen. Er hebben namelijk wel enkele wijzigingen in de band plaatsgevonden. Ben je lekker mee wanneer je een drummer als Joost Kroon en een geweldige zanger als Ivan Peroti mag vervangen. Het wordt al snel duidelijk dat de twee nieuwkomers niet toevallig de vrijgekomen vacatures hebben ingevuld. Sven Hammond staat voor kwaliteit en dat is precies waarom bijvoorbeeld een zanger als Jared Grant zo goed in deze band past. Het van het laatste album ‘Rapture’ afkomstige ‘Ceasar’ maakt duidelijk wat we hiermee bedoelen. Op het podium lijkt het allemaal soepel te verlopen, het publiek daarentegen is nog wat afwachtend. Het verzoek om mee te zingen of mee te klappen lijkt nog iets te veel gevraagd zo rond het vroege tijdstip op het festival.

In de Kleine Zaal is ondertussen een band begonnen die je als buitenlandse tegenhanger van Sven Hammond kunt beschouwen. Ook deze gasten hebben in korte tijd een uitstekende live-reputatie opgebouwd. Voor de fans die er niet in slaagden om een ticket voor één van de recente clubshows in ons land van YOUNG GUN SILVER FOX te bemachtigen biedt de Rhythm & Blues Night in Groningen uitkomst. Hoewel deze in Amerikaanse Westcoastpop-gespecialiseerde Britse muzikanten al gedurende enkele jaren gezamenlijk muziek maken is er hier, mede door enige aandacht van de bekende Radio 2-DJ’s, recentelijk veel interesse voor de Zilvervosjes. Ook in het buitenland lijkt men warm te lopen voor de band. Vooral de tournee met Level 42 bleek veel liefhebbers voor deze muziek op te leveren. ‘You Can Feel It’ en ‘Midnight In Richmond’ kunnen op veel bijval rekenen. Het is de muziek die de aandacht moet vasthouden, iets waar de band maar gedeeltelijk in slaagt. Deze jongens zijn niet zo van publieksmennerij. Sommige bezoekers verlaten zelfs vroegtijdig de zaal. Zij zijn op zoek naar de ‘rauwere randjes’ in de muziek.

Niet eens heel gek als je bedenkt dat er tegelijkertijd nog twee andere acts staan geprogrammeerd die eveneens de moeite waard zijn. En helemaal niet gek als blijkt dat in de naastgelegen Foyer ERWIN JAVA & BAND FEAT. KAT RIGGINS staat geprogrammeerd. Vorig jaar stond de gitarist, de laatste jaren een vaste waarde hier in zijn ‘thuisomgeving’, nog met King Of The World in een royale, met koperen blaaswerk aangevulde, bezetting in de Grote Zaal. In de Foyer passen weliswaar minder bezoekers maar de sfeer is hier optimaal en het geluid bevat inderdaad de eerdergenoemde ‘rauwe randjes’. Met Kat Riggins heeft Java namelijk een geweldige verrassing in huis gehaald. We hebben haar al eens met Fat Harry & The Fuzzy Licks maar ook met haar eigen band gezien. Ook deze combinatie blijkt een geslaagde. De zangeres komt uit Florida, is niet alleen een prachtige verschijning maar beschikt ook nog eens over een krachtige en soulvolle strot waarmee zij diverse bluesklassiekers op zeer overtuigende wijze de zaal inslingert. Neem de bloedstollend mooie uitvoering van ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’. Deze dame weet duidelijk hoe zij het publiek om de vingers moet winden. Typisch een win-win-situatie. Java is zichtbaar trots op ‘zijn briljantje’ en Riggins heeft het ook nog eens helemaal naar de zin. Benieuwd of Java die het King Of The World-hoofdstuk gaat afsluiten, deze verrassing volgend jaar kan overtreffen…

Een verrassing vandaag is voor velen het optreden van LLOYD SPIEGEL. Het is zijn onvervalste accent tussen de nummers door die zijn Australische afkomst verraadt. Wanneer je niet beter zou weten zou je toch echt vermoeden dat hij uit één van de Amerikaanse zuidelijke staten afkomstig is. Die veronderstelling is niet zo vreemd aangezien het Brownie McGee geweest zou zijn die hem op 16-jarige leeftijd de fijne kneepjes van het vak leerde. De innemende Spiegel blijkt niet alleen een geboren liedjes-schrijver, hij is ook nog eens een briljante verteller met een flinke dosis humor. Prachtig is zijn verhaal over Levi, zijn jongste zoon van zeven jaar, die zijn grootste fan blijkt te zijn en op het einde van de avond papa na het optreden een poster laat signeren. Spiegel onderbreekt zijn verhaal wanneer iemand in de zaal een foto maakt: “Wat doe je in vredesnaam met een foto van mij?!”, vraagt hij verschrikt. ‘Another Day Is Blown Away’ zingt hij met een krachtig volume terwijl hij met zijn voet het ritme bepaald. ‘Lucille’ wordt voorzien van vingervlugge akoestische gitaarsolo’s. Hij voelt zich zo op het podium met gitaar tegenover een publiek duidelijk als een vis in het water.

Hetzelfde geldt voor TONY JOE WHITE die zoals altijd met een “Howya all doing” de zaal begroet alsof hij een goede vriend tegenkomt. Hij is de zeventig ruim gepasseerd maar bekende onlangs nog enorm veel plezier te beleven aan de optredens. Samen met zijn drummer Bryna Owings tourt hij nog altijd wereldwijd “zolang de mensen mij nog willen zien”. Wie goed luistert hoort hem zelfs ademen tijdens de boogie van ‘Way Down South’. Voor ‘Undercover Agent For The Blues’ wordt de zonnebril opgezet. De ondeugende grimassen die onder de zwarte hoed vandaan komen zeggen weer genoeg. Hij heeft er nog altijd veel plezier in. Voor ‘Do You Have A Garter Belt’ wordt de gaspedaal, of eigenlijk de Wah-Wah-pedaal, iets steviger ingetrapt. Verrassingen zijn er niet maar met een ‘Roosevelt & Ira Lee’, ‘The Guitar Don’t Lie’ of ‘Hoochie Woman’ is dat helemaal niet nodig. Het publiek krijgt weer een heerlijke portie swamp-blues voorgeschoteld en daar gaat het uiteindelijk allemaal om. Wie echt verrast wilt worden moet maar eens bij een ander tweetal gaan kijken in de Entreehal.

Daar staat KOLARS, een tweetal uit Los Angeles is weliswaar een vreemde eend in de bijt maar de muziek die zij zelf omschrijven als een mix van Rockabilly, Desert Disco en Space Blues past uitstekend op het programma van vandaag. Deze twee zijn iets uitbundiger vergeleken met het vorige duo maar ook hier wordt met veel gevoel gespeeld. De drums staan iets anders opgesteld dan we gewend zijn en het geluid dat door Lauren Brown wordt voortgebracht is bij vlagen zelfs behoorlijk explosief te noemen. Deze show eist alle aandacht op door de onorthodoxe wijze waarop zij de drums bespeelt. Terwijl zij op een bassdrum staat en het ritme met haar voeten stampt gebruikt zij ook haar handen als rhythmsticks. De ‘Glam-A-Billy’ vereist een zeer fysieke manier van drummen. Muzikaal zit het nog knap in elkaar ook. Met het lyrische gitaargeweld van Rob Kolar die tevens de zangpartijen voor zijn rekening neemt, kunnen we Kolars met afstand de hardste band van de dag noemen en de performance van die drumster de meest indrukwekkende tot dusver.

Dat je die twee graag als voorprogramma op sleeptouw neemt hadden BARRENCE WHITFIELD & THE SAVAGES goed begrepen. Gedurende de clubshows wisten zij de zalen goed opgewarmd te krijgen, alsof dat nodig mocht zijn!, met het jonge duo als voorgerecht. Whitfield en zijn band schotelen het publiek vanavond een muzikaal reisje voor waarin een forse greep uit het oeuvre van de wilde soulman voorbijkomt. Uiteraard wordt ook aandacht besteed aan het nieuwe ‘Soul Flowers of Titan’. Helemaal onbekend zijn ze hier niet met dit ruige werk, hij speelde hier zelfs meerdere malen in de nabijgelegen Vera, maar voor sommigen is het allemaal iets te veel van het goede. Er zijn er echter ook die zich maar wat graag laten meeslepen in de bevlogenheid van deze muzikanten. Speciale vermelding verdient Tom Quartulli, de saxofonist die de woeste soul nog eens extra doet ontvlammen. De geesten van Wilson Pickett en Little Richard spoken voor heel even rond in de Oosterpoort. De ‘Sonic-Boom-Noise’ wordt op hoge snelheid gespeeld en het is dat de speeltijd op het festival gelimiteerd is anders hadden deze ‘screamer’ en zijn begeleiders er nog steeds gestaan.

Bevlogenheid vinden we, je zou het haast vanzelfsprekend kunnen noemen, eveneens bij DANA FUCHS. Ze was hier al vroeg aanwezig en gaf ’s middags al aan er enorm zin in te hebben. De Amerikaanse zangeres is hier natuurlijk al langer een graag geziene gast en door de jaren heen is er met het Nederlandse publiek een innige relatie opgebouwd die nog lang kan voortduren. Dat beiden elkaar nodig hebben blijkt bij aanvang van het optreden. Dana heeft haar donkere bril opgezet om haar tranen te verbergen. Ze heeft zojuist te horen gekregen dat er een dierbaar familielid is overleden. Het optreden annuleren is waarschijnlijk niet eens in haar opgekomen. In plaats daarvan stelt ze voor: “Let’s celebrate life!”. Het nieuwe ‘Ready To Rise’ waarmee ze de set opent is nu juist geschreven om kracht te bieden voor zij die het nodig hebben, om verdriet of andere ellende een plaats te geven en om ondanks dat toch optimistisch te blijven. Fuchs die in haar leven al het nodige heeft meegemaakt is op dit soort momenten op haar best. Ze is vocaal weer in topvorm en windt het publiek vanaf de eerste minuut weer om haar vingers. Ook haar vaste begeleiders, vandaag versterkt met een blazerssectie, mogen niet onvermeld blijven. De set van Dana bevat een whole lotta soul, Memphis Soul dus zoals dat ook op het onlangs uitgebrachte album te horen is. Ze ziet tijdens het optreden haar goede vriend Chris Bergson voorbij lopen en raadt ons aan straks toch zeker even naar zijn show te gaan kijken.

Dat waren wij toch al van plan. De CHRIS BERGSON BAND hebben we hier ook al eens gezien, 9 jaar geleden om precies te zijn, en dat beviel prima. De veelzijdige New Yorker speelt zijn blues met soul- en jazzinvloeden zeer overtuigend. Kenmerkend voor de zanger/gitarist is dat hij, overigens geheel terecht, zijn band alle ruimte gunt. Hoewel zijn zesde album alweer enige tijd uit is realiseren wij ons nog maar weer eens hoe sterk het werk van ‘Bitter Midnight’ ook live overeind blijft. Voor de liefhebbers van het betere en verfijnde gitaarwerk is dit optreden zeker een hoogtepunt te noemen.

We zien dezelfde gezichten even later vooraan staan bij LAURENCE JONES die ondanks zijn jonge leeftijd hier al lang geen onbekende meer is. De status ‘talent’ mogen we nu toch wel eens vervangen door ‘gevestigde naam’. Met enige regelmaat is de Brit op de Nederlandse podia te vinden en wij kijken er niet van op wanneer zijn album ‘The Truth’ de langverwachte ‘grote doorbraak’ zal veroorzaken. Hoewel de blues ontegenzeggelijk de basis vormt van zijn muziek zoekt de zanger/gitarist steeds vaker naar andere invalshoeken, iets waarmee bijvoorbeeld John Mayer ook zeer succesvol is geworden, met als gevolg dat er nu ook bezoekers naar zijn optredens gaan die je niet zo snel bij een bluesconcert of -festival zou tegenkomen.

In de Kleine Zaal zien we iemand die met zijn laatste album ook iets verder van de bluesroute is afgeweken. Na een tour in de UK waar samen met ‘onze eigen’ Dawn Brothers enkele optredens werden gedaan is de IAN SIEGAL BAND weer in Nederland aangekomen voor een korte, naar het nieuwe album ‘All The Rage’ vernoemde tournee. Vanavond is de eerste van deze serie en het lijkt er op of er sprake is van enige vermoeidheid bij Siegal. Hij lijkt zich moeilijk te kunnen concentreren, kondigt doodleuk het verkeerde nummer aan en tot overmaat van ramp breken er twee snaren. Dat laatste is volgens hem geen toeval. Wat wil je tijdens een track als ‘She’s Got The Devil In Her’, hij moet er zelf ook om lachen en uiteraard wordt dit weer op professionele wijze opgelost. Bij iedere andere artiest zou je zijn weg gelopen maar iemand als Ian Siegal komt er altijd mee weg en blijft steeds weer de aandacht op zich gericht houden. De bluesfestivals in Engeland moeten het nog even ontgelden: “Er is helemaal geen blues, het zijn rockfestivals, niets mis mee maar noem het verdomme geen bluesfestival.” Zijn begeleidingsband wordt er inmiddels niet eens nerveus van. Met zijn favoriete Nederlandse begeleiders, hij weet het niet vaak genoeg te benadrukken, klinken het nieuwe ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ en het samen met Hook Herrera geschreven ‘Sailor Town’ alsof ze al eeuwen met elkaar samenspelen. “Jullie hebben geen idee hoe goed de muzikanten hier zijn”, benadrukt hij nogmaals. Wij menen wel degelijk te beseffen dat er in Nederland veel geweldige muzikanten rondlopen en verlaten de duivelse Siegal om ons voor te bereiden op iets van een geheel andere orde. Van ‘heaven naar hell’ maar dan andersom zeg maar.

In de Grote Zaal staat namelijk MICHELLE DAVID & THE GOSPEL SESSIONS. Ook zij hebben hier eerder gestaan en ook toen werd het weer een geweldig feest. Vanavond is het wederom een wervelende show en voor de gelegenheid is de band uitgebreid met extra koperwerk. De toeschouwers die voor de eerste keer deel uitmaken van deze door David geleide dienst zijn zichtbaar onder de indruk. Het derde album is inmiddels uit en dan te bedenken dat de zangeres er aanvankelijk geen interesse in had om met die jongens uit West-Friesland, ook bekend als Beans & Fatback, deze eigen interpretatie van de gospel te prediken. De zangeres ‘laat het licht over ons schijnen’ en vraagt tussen neus en lippen door of we bereid zijn ons haar los te gooien en eventueel onze kleren uit te trekken. Alle regie heeft ze in handen, althans zo lijkt het, want heel even valt ze uit haar rol wanneer een Amerikaanse vlag uit het publiek wordt aangereikt. Ze voelt zich heel even echt thuis. Na alle festivals op zijn kop te hebben gezet is nu eindelijk ook de organisatie van Pinkpop overstag gegaan voor de charmes van de zangeres en de geweldige muzikanten. Reken maar dat die draf- en renbaan zal schudden op zijn grondvesten.

Het is niet helemaal verstandig om na zoveel uitbundigheid te kijken hoe LILLY HIATT het er vanaf brengt. Haar album ‘Trinity Lane’ maakte met een sterke combinatie van rootsrock en Americana weliswaar hevige indruk maar de akoestische show van vanavond steekt schril af bij het voorgaande optreden. Hiatt overschreeuwt zichzelf meerdere malen en de intensiteit van die pakkende nummers op haar albums wordt nergens gehaald. De boeiende verhalen over haar bekende vader ten spijt, ‘I Wanna Go Home’ gaat wel wat ver. Wij vluchten naar een stel herrieschoppers in de Entreehal.

Daar staan JD WILKES WITH THE LEGENDARY SHACK SHAKERS die, zo wordt ons medegedeeld, ter plekke hebben besloten om de setlist helemaal om te gooien. Wie JD Wilkes wel eens eerder heeft gezien, tien jaar geleden stond hij hier ook al, zou eerder denken dat dit het gevolg is van de chaos die hij dikwijls op het podium weet te creëren. Als een ongeleid projectiel beweegt hij zich over het podium en of je nu wilt of niet, onbewust blijf je al zijn ongecontroleerde moves volgen. Shack Shaker-gitarist Gary Siperko bekijkt het tijdens ‘Hip Shake Baby’ allemaal met een lichtelijk stoïcijnse blik. Hij concentreert zich op zijn venijnige solo’s die zowel punk- als rockabilly-elementen bevatten. Ondanks de gekte van de frontman die ons even meeneemt naar Kentucky, speelt de band een loeistrakke set waarin behalve ouder werk, ook recent materiaal van ‘After You’ve Gone’, alsmede solo-escapades van Wilkes’ ‘Fire Dream’ voorbijkomen. De enerverende show mag wederom tot de hoogtepunten van het festival gerekend worden.

Wie denkt even bij te kunnen komen in de Binnenzaal bij LEWIS FLOYD HENRY komt bedrogen uit. De genoemde bluesinvloeden van Son House en iets van Jimi Hendrix horen we zeker terug maar een benaming als ‘best one-man-band in the world’ mag hij wat ons betreft eerst eens bewijzen. De set van Henry oogt rommelig, soms zelfs chaotisch maar is bij vlagen toch ook heel sterk. De vergelijking van ‘Winters Cruel’ met het van Hendrix bekende ‘Crosstown Traffic’ ligt voor de hand en met een beetje fantasie lijkt de muzikant qua uiterlijk zelfs ook iets op de legendarische held. Ook de in zijn biografie genoemde ‘street credibility’ is overduidelijk aanwezig. Alle stijlen komen voorbij in de muziek van deze éénmansband: blues, rock, soul en zelfs hiphop worden op vernuftige wijze in elkaar gesmeden. Het bijzondere aan Lewis Floyd Henry is bovendien dat hij nog altijd regelmatig op straat te bewonderen is. Het is een bewuste keuze maar het podium op dit veelzijdige festival lijkt in ieder geval een prima plaats voor hem.

Groningen is wat dat betreft zeker de juiste plaats voor HANNAH WILLIAMS & THE AFFIRMATIONS aangezien hier enkele maanden geleden goede sier werd gemaakt tijdens het Eurosonic Festival. Natuurlijk werd er meteen een mooi labeltje aan geplakt, namelijk: ‘De redding van de Engelse soul’ of nog mooier: ‘De opvolgster van Amy Winehouse’. Eerlijk is eerlijk, het verkoopt lekker en wie dit op het programma vermeld ziet staan raakt natuurlijk toch nieuwsgierig. De eerste indruk is dat The Affirmations niet bepaald het Dap-King-geluid produceren maar, en dat is misschien wel beter ook, wel degelijk een eigen geluid voortbrengen. Hannah Williams is een innemende podiumpersoonlijkheid met een krachtige, soulvolle strot. Opvallend is dat het, althans voor ons, nog overwegend onbekende materiaal zeer prettig in het gehoor ligt. Met die geweldige en beeldschone achtergrondzangeressen is het na afloop trouwens ook nog eens gezellig druk bij de merchandise. Williams geniet van alle aandacht tijdens en na het optreden. Dat we in de nabije toekomst meer gaan horen van dit prettige Britse gezelschap staat in ieder geval vast.

Wij zijn heel erg blij iets te horen van THE BLASTERS want ondanks de prachtige solo-dingen en side-projecten van Phil Alvin, leek het tijdperk van deze geweldige Amerikaanse roots-band wel zo ongeveer ten einde. Het laatste studio-album is tenslotte al weer meer dan vijf jaar geleden. Wat een groot misverstand, na veertig jaar zit er wel degelijk nog altijd muziek in deze Californische band. De tour-agenda blijkt voor 2018 ramvol te zitten al speelt zich dat voornamelijk af in de USA. Het Europese gedeelte van deze tour begint vanavond hier. Goed, het is allemaal wat statisch en de leeftijd eist lichtelijk zijn tol maar wat klinkt het allemaal nog heel vertrouwd. Mooi ook om drummer Bill Bateman, oud-Red Devil en mede-oprichter van The Blasters het tempo te zien aangeven. Maar weinig bands beheersen het kunstje om zoveel genres uit de Amerikaanse rootsmuziek op zo een soepele wijze bij elkaar te brengen. Het optreden van vanavond laat zich voor zowel band als publiek het makkelijkst samenvatten als ‘Fun On Saturday Night’, precies zoals dat laatste album van The Blasters. Wordt hopelijk snel vervolgd.

Van een carrière zoals bovengenoemde band kunnen THE YAWPERS alleen maar dromen. Zij moeten het ook op dit moment met iets minder toeschouwers doen dan The Blasters maar dat is uiteraard geen schande. Aan de inzet en enthousiasme is in ieder geval geen gebrek. The Yawpers gaan op volle kracht tekeer met maar één doel voor ogen: een onuitwisbare indruk achterlaten. Cow-punk, old-school country, Delta-blues, rock ’n roll, ze worden allemaal op de grote hoop gegooid door dit maniakale trio en het blijkt, vooral live, overal aanstekelijk te werken. Je zou bijna denken dat The Legendary Shack Shakers van invloed zijn. Het kan haast geen toeval zijn dat JD Wilkes de comics die het hoesontwerp van het onlangs uitgebrachte album ‘Boy In A Well’ sieren voor zijn rekening heeft genomen. Uiteraard staat dit album tijdens deze show centraal. Het is het verhaal van een jongetje dat in de Eerste Wereldoorlog door zijn moeder in een put wordt achtergelaten maar het is eigenlijk het verhaal van zanger/gitarist Nate Cook die hier zijn zielsperikelen uit het verleden beschrijft. Hij trekt er weliswaar een serieuze kop bij maar plezier maken is de grote drijfveer van dit drietal. Het zal ongetwijfeld een therapeutische uitwerking hebben want ondanks alle ellende die hier wordt beschreven, hebben zowel muzikanten als toeschouwers het enorm naar hun zin.

Vooral de toeschouwers die de country, americana en andere aanverwante muzieksoorten een warm hart toedragen kunnen deze editie van het festival hun geluk niet op. Het is dan ook nog steeds goed druk bij de afsluiters in de Binnenzaal. De PAUL BENJAMIN BAND & CHRIS BLEVINS mogen het licht uitdoen maar niet voordat nog een uur lang de overgebleven bezoekers een blijvende herinnering zullen bewaren aan dit optreden. Paul Benjamin is hier deze week niet alleen. Hij heeft enkele mede-strijders voor de betere muziek meegenomen uit zijn Oklahoma. Zij zullen deze week overal in Nederland te zien zijn. Zo is Levi Parham in diverse plaatsen te bewonderen en vanavond weet Benjamin zich vergezeld door Chris Blevins die voor de eerste keer in Europa te zien is. Het is een prachtige samenwerking waarin toch een aanzienlijke hoeveelheid blues en boogie is verwerkt. Het gitaarwerk is geweldig en de Tulsa-sound is nooit ver weg. Ook de teksten zijn doorspekt met invloeden die we zo vaak terug vinden in de bluesmuziek: drank- en drugsproblemen, de donkere kant van de liefde, verkeerde vrouwen en allerlei andere ellende. Gelukkig is er altijd nog de humor van Banjamin die het allemaal wat relativeert. Bijzonder om te merken dat dit alles heel veel mensen gelukkig maakt. Wij gaan eveneens met een voldaan en gelukkig voel richting de uitgang.

Wie voorheen het gehele festival tot het einde wilde meemaken was genoodzaakt om tot de vroege uurtjes te blijven. Deze editie is het feest een paar uur eerder afgelopen. Het voordeel hiervan is dat de laatste acts nog voor een acceptabel aantal toeschouwers kunnen optreden, twintig bands spotten in ruim acht uur tijd eist zijn tol, en dat de bezoekers die van ver komen op een nog enigszins fatsoenlijk tijdstip aan de terugreis kunnen beginnen. Bovendien is de Groningse binnenstad een prima plaats om de Rhythm & Blues Night 2018 nog eens uitgebreid te evalueren. Wij kiezen voor die laatste optie en komen al snel tot de conclusie dat het festival in alle opzichten weer bijzonder geslaagd was.

Ook op Blues Magazine ...