Reunion Blues Festival
Zaal Reunie Geleen
6 December 2014
Tekst, foto’s en video’s : Walter Vanheuckelom i.s.m. Rootstime.be
Alle foto’s zie album Reunion Blues Festival
Op zes december, de dag van Sinterklaas pakte concert organisator LeaveGreater Promotions uit met de allereerste editie van het Reunion Blues Festival in zaal Reunie te Geleen. De bedoeling van de organisatie is om dit festival jaarlijks te houden. Het was de eerste keer dat ik naar Zaal Reunie ging en was reuze benieuwd. Zaal Reunie is een heel mooie zaal en de mensen van de organisatie super vriendelijk. De affiche was ook veelbelovend met maar liefst zes bands op het programma. Gaande van jonge bands zoals The Revival en Stennes, coverband Danville Train en gevestigde waarde The Handsome Fellows. Ook de blues top van Nederland was aanwezig met The Veldman Brothers en de internationale top met Ben Poole uit Engeland. The Veldman Brothers en Ben Poole hebben beiden ook een nieuw album uit dat ze zeker zouden promoten hier in Geleen.
Om acht uur startte de jeugdige band The Revival. Deze jongens uit het zuiden van Limburg kregen een half uur de tijd om hun muziek wat meer bekendheid te geven. Ondanks hun heel jonge leeftijd pakte het viertal uit met eigen nummers. The Revival speelde muziek die varieerde van bluesrock naar heavy rock. Vooral gitarist Shaquil Hendrix voelde zich als een vis in het water op het podium. Het laatste nummer van de band was ‘Radar Love’ van de beste Nederlandse rock band aller tijden Golden Earring. The Revival was een verdienstelijke opener. Om het podium klaar te maken voor de volgende band is een hele klus en daar had de organisatie maar twintig minuten voor uitgetrokken. Veel te weinig zou later blijken. Het publiek kon tijdens die dode momenten in het café Reunie terecht, want daar zou de coverband Danville Train voor de ambiance zorgen, zodat de muziek liefhebber geen seconde zonder muziek zou zitten op dit festival. Danville Train heeft in de wereld van de cover bands al een grote reputatie verworven. Zo waren ze regio finalist van de Clash Of The Coverbands competitie. Het vijftal hun stijl varieert van blues, Americana en rock. Ik hoorde ondermeer covers van Bob Dylan, Neil Young en John Hiatt. Op het hoofdpodium was het dan de beurt aan Stennes, een trio uit Maas en Waal dat gerant stond voor het zwaardere bluesrock werk. Dit jaar behaalde Stennes nog de tweede plaats tijdens de finale van Pocketpop. Stennes komt van het woord stennis dat eigenlijk kabaal of een hoop herrie betekend.
Dus was het afwachten wat dat zou worden op het Reunion Blues Festival in Geleen. Het power trio met zanger/ gitarist Nard van Dinteren, Drummer Bram van den Heuvel en bassist Nard Dekkers ging er van bij het begin stevig tegen aan. Er was veel actie op het podium en je zag meteen dat ze plezier hadden op het podium. Het repertoire van Stennes bestond voornamelijk uit stevige bluesrock uit de jaren zestig en zeventig. Ze hadden ook een knappe uitgesponnen rock versie van Muddy Waters zijn ‘Mojo Working’. Het is een blues festival dus mochten ze deze blues legende niet vergeten. Dit trio heeft zeker potentieel, ik heb in ieder geval erg genoten van hun te korte set van dertig minuten. Hun grote voorbeeld zal hoogstwaarschijnlijk wel Jimi Hendrix zijn. Ze sloten hun set in ieder geval af met een denderend ‘Foxy Lady’ van deze zwarte gitaar legende.
Nog meer ervaring kwam op het podium met The Handsome Fellows. Deze jongens stonden al op het befaamde Bluesrock Festival in Tegelen en op de Southern Bluesnight in Heerlen. Hun repertoire bestrijkt een breed spectrum. Van bad to the bone rock, over meeslepende blues, zwoele ballads tot swingende pop, dus alles was in huis voor een spetterend optreden. Dat de heren fan zijn van Dr Feelgood zouden we meermaals in hun set horen. ‘Roxette’ klonk in ieder geval heel goed en de energieke zanger Jacques Querelle nam ook het zuig en blaaswerk voor zijn rekening. Volgens mij haalde hij zijn tomeloze energie uit de bruine fles waar hij meermaals aan dronk. De ritme sectie met Silvio Souren op drums en Arno Stevelmans op bas stonden stevig als een rots. Met Roy Dautzenberg beschikten The Handsome Fellows over een zeer fijne gitarist. In de boogie blues cover ‘Rock with me’ van The Fabulous Thunderbirds kon Jacques zich nog eens volledig laten gaan op zijn mondharmonica. De leuke rock medley van Status Quo songs kon op heel wat bijval rekenen in Geleen. The Handsome Fellows bleven rocken met ‘Back In The Night’ van Dr Feelgood. Roy gaf nog een knappe solo weg vooraleer Jacques aan het stomende meezing refrein begon. Eindigen deed het viertal met ‘I’m Your King Bee’ van Slim Harpo. Al meer dan vijftig jaar oud, maar nog lang niet versleten. The Handsome Fellows is een band die van alle markten thuis is en die elke zaal kan doen ontploffen.
Hoog tijd nu voor de Nederlandse blues top met The Veldman Brothers. Op het moment dat de broertjes aan hun set begonnen lag het festival al één uur achterop op het geplande tijdschema. Begin september brachten Bennie en Gerrit hun vijfde album ‘Livin’ By The Day’ op de markt en zoals we van hen gewend zijn is ook deze cd weer klasse. In Geleen kwam de band trouwens alleen maar nummers spelen uit deze nieuwe ‘Livin’ By The Day’. Er was nog iets speciaals aan het concert op het Reunion Blues Festival. De ritme sectie met Marco Overkamp op drums en Donald van der Goes speelden in Geleen voor de laatste keer samen met The Veldman Brothers. Na tien jaar samen gewerkt te hebben met Bennie en Gerrit gaan Donald en Marco zich volledig richten op hun eigen band Zippy Leaps.
The Veldman Brothers startten hun optreden in Geleen met de drie eerste songs van de nieuwe cd. De instrumentale opener ‘Frenzy’ is een heel bluesy song waarin beide broers al even in de spots kwamen te staan. Meeslepende blues met een prachtig stukje mondharmonica van Bennie kregen we in ‘I Want You’. Ook broer Gerrit bleef niet achter en liet zijn gitaar op een prachtige manier jammeren en smeken. Marco opende op drums ‘Real Deal’, de enige song die niet door Gerrit, maar door Bennie werd gezongen. Gerrit liet zich opmerken door een machtige partij slide op zijn gitaar. Dwingende drums en bas waren te horen in het stevige ‘Can’t Wait Much Longer’. Gerrit schreeuwde het uit en liet ons weer genieten van zijn intens gitaarwerk. Daarna werd het even intiemer met het trage maar heel mooie ‘Little Things’, waarin beide broertjes mochten schitteren op hun eigen instrument. Op dat moment begreep de organisator dat hij tijd zou te kort komen en kwam hij aan Gerrit vragen om de set wat in te korten, wat hij ook zonder morren deed. Het tempo werd opgetrokken voor de boogie blues ‘Trembles’ en Bennie liet ons horen waarom hij op de Dutch Blues Awards in 2012 de Award kreeg als beste harmonica speler. Donald en Marco verdwenen dan even van het podium en Gerrit en Bennie begonnen met hun twee aan ‘Living By The Day’. Voor de band aan de laatste song begon, nam Gerrit het woord om Donald en Marco uitgebreid te bedanken voor de tien heerlijke jaren samen. Hij wenste de twee jongens ook het allerbeste toe met hun band Zippy Leaps. The Veldman Brothers hadden de mooiste song ‘What Do You Know’ gespaard om hun laatste concert in deze bezetting af te sluiten. Ze maakten er een super lange versie van met spetterend gitaarwerk van Gerrit. Het publiek wilde nog veel meer en bleef maar aandringen. Spijtig genoeg kwam er geen toegift vanwege het tijdgebrek.
Als afsluiter van dit eerste Reunion Blues Festival hadden de organisatoren niemand minder dan de jonge gitaar held Ben Poole uit de UK gehaald. Het was het enige optreden van Ben in Nederland en dus keken de fans naar dit optreden uit. Het was immers al een tijdje geleden dat Poole nog eens in onze contreien te gast was. Hij heeft trouwens een nieuw live album ‘Live At The Royal Albert Hall’ uit. Deze cd is opgenomen tijdens het optreden van 31 oktober 2013 in de beroemde concertzaal en krijgt overal lovende kritieken. Het spijtige nieuws was dat Ben Poole maar 45 minuten zou spelen in plaats van de voorop gestelde 75 minuten. Ben, Pepe, Graig en Steve begonnen met een lange intro aan het funky en bluesy ‘Let’s Go Upstairs’. In deze titelsong van Ben’s studio album liet Poole ons al een eerste keer genieten van zijn virtuositeit op zijn gitaar. Heel intens zong Ben in ‘Love Nobody No More’ over zijn ontgoocheling in de liefde. Blues met een snuifje soul dat gedragen werd door de toetsen van Steve Watts, toch was het de frontman die alle aandacht naar zich toetrok met een felle en verschroeiende solo op zijn Fender.
We kregen heel wat meer power te horen in ‘Losing You’. Deze cover van The Temptations heeft de soul niet meer van het origineel maar in plaats daarvan wel meer rock en heel intens gitaar werk. Het nummer blonk uit in het opbouwen naar een climax. De song zit vol ritme en sfeer veranderingen. De ritme sectie met Graig Bacon op drums en Pepe Le Moko op bas speelden op een enorm sterke wijze. Nieuwkomer Steve Watts maakte zich dadelijk geliefd bij het publiek door zijn met gevoel gespeelde solo op de toetsen. Ben Poole liet zijn gitaar jammeren, huilen, smeken om zijn geliefde niet te verliezen. De gitaar gaf op een indrukwekkende manier dat hulpeloze gevoel weer. Ben zijn gitaar spel ging hier van subtiel en intens vingerwerk tot scheurende en verschroeiende solo’s. Fantastische song. Nieuw materiaal had Ben ook op de setlist staan. Zo is ‘Starting All Over Again’ één van de nummers die op het volgende studio album, dat volgend jaar moet verschijnen, zal staan. Het is een iets rustiger en melodieuzer nummer dat instrumentaal enorm goed in elkaar steekt. Als dit de standaard norm is voor het nieuwe album dan kijk ik er reikhalzend naar uit.
Poole slaagt er telkens weer in om met zijn stem het juiste gevoel weer te geven. Hij heeft tevens een goede band achter zich. Graig was weer in grote doen op de drums. Pepe Le Moko, de vrouwelijke bassiste bespeelde haar gitaar met de passie van een vrouw en zoals nieuwkomer Steve Watts speelde, leek hij al jaren de vaste toetsenman van de Ben Poole Band te zijn. De afsluiter van dit te korte maar heel intens concert was ‘Hanging In The Balance’. De band maakte er een extra lange en onweerstaanbare versie van die meer dan twaalf minuten zou duren. Heel rustig begonnen, daarna wat vingerwerk op de gitaar en toetsen die heel aanwezig waren. Maar eens halfweg barstte de song helemaal open. Heel felle en gedreven bas en drums en daar bovenop de frontman die al de registers opentrok op zijn gitaar, om daarna heel zacht te eindigen. Toen iedereen dacht dat de song gedaan was begon Graig nog aan een korte maar geweldige drumsolo. ‘Hanging In The Balance’ had een geweldige opbouw, climax en een fenomenaal einde. Het zette ook de klasse van Ben Poole en zijn band dik in de verf. We hadden graag nog wat langer genoten, maar aan alle goede dingen komt een einde. Hopelijk kunnen we volgend jaar weer een verslag komen maken van het tweede Reunion Blues Festival.
Alle foto’s zie album Reunion Blues Festival
2The Veldman Brothers Reunion Festival Zaal Reunion Geleen 6 december 2014 Little things
5The Veldman Brothers Reunion Festival Zaal Reunion Geleen 6 december 2014 What do you know
8Ben Poole Reunion Festival Zaal Reunion Geleen 6 december 2014 Hanging in the balance
We horen graag je mening! Voeg reactie toe