Ramblin’ Roots
TivoliVredenburg, Utrecht
18 Oktober 2014
Tekst: Roelof Passies / Foto’s: Bert Lek en Paul Scholman
Meer foto’s zie album
Eindelijk, na enkele jaren van stilte in Utrecht, nu dan toch een festival in het compleet vernieuwde TivoliVredenburg. Ramblin’ Roots is ontstaan vanuit de organisatie van “Roots In The Park” en “Blue Highways”. Gezien de line-up zou je kunnen zeggen dat de “Blues Estafette” er ook aan ten grondslag zou kunnen liggen. Blue Highways is enkele jaren geleden ter ziele gegaan, mede door het niet beschikbaar zijn van de locatie Vredenburg. De blues Estafette heeft nog leven gehad tot 2004 en moest na 25 succesvolle edities stoppen, gewoonweg omdat er onvoldoende echte bluesbands beschikbaar waren om elk jaar een heel festival te kunnen vullen. De line-up van Ramblin’Roots laat zien dat we te maken krijgen van een mix van Blues, Soul en Americana. Een breed aanbod dat je onder de noemer rootsmuziek zou kunnen scharen.
Op deze mooie zaterdag (hoogste temperatuur ooit gemeten voor deze dag) ga ik met de trein naar Utrecht, zodat ik mooi op tijd aanwezig ben. De naam TivoliVredenburg heeft te maken met het feit dat de twee zalen samen een nieuw onderkomen hebben gekregen. Binnen gekomen, word je gelijk naar de grote zaal gedirigeerd. Eenmaal binnen in de grote zaal tref je de oude bekende zaal aan, er is niets veranderd. Nog steeds vind ik de zaal één van de mooiste van Nederland. Echter de akoestiek laat wel wat te wensen over. Na even zoeken ben ik de weg kwijt. Waar zijn de andere zalen? Ik zie ook andere bezoekers vertwijfeld rond lopen. Na enig zoeken blijkt dat je via de ingang door kunt lopen naar de andere zalen. De “Pandora”-zaal en “Cloud 9”-zaal liggen in een andere uithoek helemaal bovenin het gebouw, zeg maar de 6e verdieping. Om daar te komen moet je via een groot aantal roltrappen. Het duurt enige tijd voordat je in een andere zaal kunt komen. Dit vind ik toch wel een groot nadeel. De nieuwe zalen zien er geweldig uit, prachtig, ook de route ernaartoe is prima, met steeds een mooi uitzicht over de stad. Maar dat er zo’n tijd nodig is om te kunnen verkassen is niet bevorderlijk voor het spontaan gaan kijken in een andere zaal. Vooral de afstand tussen de grote zaal en de andere twee zalen is vanavond echt een barrière gebleken.
Thomas Dybdahl mag de aftrap doen in de grote zaal; het is er nog erg rustig. Opeens komt hij het podium op zonder enige aankondiging. Thomas is afkomstig uit Noorwegen waar hij razend populair is; hier heeft hij een redelijke bekendheid opgebouwd. Zijn doorbraak maakte hij in 2002 met het album “The Great Oktober Sound” waarna nog vijf albums volgden. Thomas vertelt dat het heel vreemd voelt om al zo vroeg op de middag een concert te verzorgen. Dat vreemde gevoel heb ik ook nog een beetje, het is erg rustig zowel in de zaal als ook de muziek van Thomas. Er komt een beetje tempo in met het nummer “This Love Is Here To Stay” van zijn laatste cd “What Left Is Forever”. Als Thomas dan ook nog achter de piano kruipt en verveeld begint te pingelen is voor mij de lol er af. Voor mijn gevoel is dit geen goed begin van een festival. Wat mij betreft hadden ze hier wat stevigers mogen programmeren.
Dan maar op zoek naar de Pandora-zaal waar Gregory Page zijn optreden gaat doen. En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat dit een geweldige popzaal is. Op het podium staat een microfoon met daarover een hoed. Daarnaast nog een gitaar en een tafel met een oude pick-up. Gregory is een Amerikaan met een Ierse moeder. Ierse folkmuziek is dan ook de leidraad in zijn carrière, die zich voornamelijk richt op Europa. Hij komt op om daarna zichzelf aan te kondigen, waarna hij de hoed opzet en naar zijn pick-up loopt om daar een 78toeren plaat op te zetten. Muziek geheel in de jaren ’30 stijl. Naast singer-songwriter is hij ook een groot verhalenverteller. Het tweede nummer “Right Side Up” van zijn laatste cd “One Way Journey Home” wordt geïntroduceerd met een heel verhaal dat hij voor een date in een kroeg zat te wachten, maar het meisje kwam niet opdagen. Bij navraag bleek dat hij een week te vroeg was. En wat moet je dan doen, als je nog een week moet wachten? Liedjes schrijven. Het lied “Old Photographs” is een verhaal over het leven aan de hand van foto’s, met veel humor weet hij dit liedje te brengen. Tussendoor weet hij zijn laatste cd te promoten, omdat het binnenkort weer kerstmis is, en hij weet wel wat hij zou geven. Dan volgt er een lied over een creools meisje genaamd “My Creool Girl”. Een aangrijpend verhaal. Gregory vertelt dat hij verliefd is op een Creools meisje maar dat zij nog wacht op een andere lover. Typerend voor het optreden van Gregory dat er een nostalgisch jaren ’30 sfeer over de nummers hangt. Desondanks klinkt het niet oubollig.
In de zaal “Cloud 9” maakt een oude bekende zijn opwachting. Greg Trooper, al eerder hier op het Blue Higways festival tijdens een bijna vaste jaarlijkse tour door de lage landen. Wat voor de Pandora-zaal geldt, geldt ook voor deze zaal. Werkelijk een geweldige zaal, met ook een fantastische akoestiek. Greg is dan ook zeer onder de indruk van de zaal, die echt bomvol is gelopen. “What you all doing here? It’s really fantastic here!”. Hij begint met het nummer “This I Do”, You take the rhythm I’ll take the blues, en zo is het maar net. Greg heeft een prachtige stem en speelt ook geweldig gitaar. Een echte singer-songwriter pur sang. Prachtige nummers wisselen elkaar af, zoals “We Won’t Dance” dat ook nog eens een geweldig gitaarintermezzo bevat. Hij heeft de hele zaal in zijn greep met nummers als “Two Drops Of Rain”, “They Call Me Hank” en “Good Luck Heart”. Stuk voor stuk juweeltjes van liedjes. Het liedje “All The Way To Amsterdam” is ook zo’n lied, afkomstig van zijn laatste cd. Dit nummer is geïnspireerd door de bevroren sloten en kanalen, zodat je zomaar op schaatsen naar Amsterdam kunt komen over het ijs. Vanaf nu is het festival pas echt op stoom gekomen, overal spelen nu bandjes, je weet gewoon niet meer wat je moet kiezen zoveel leuks en lekkers te ontdekken. Zo ook de Reverse Cowgirls. Een band uit Groningen, met een geweldig geluid staan ze te spelen in de foyer. Wat een power, pure rauwe blues, punk en soul. Opvallend verhaal is hun drumwerk. De twee gitaristen hebben beide een voetdrum voor zich staan waarmee ze het ritme aangeven. Vooraf werd er gemeld dat ze de drums van thuis vergeten waren mee te nemen en hier overal hadden rond geshopt om zo toch te kunnen spelen. Hoe het ook zij, het geweld en plezier spat ervan af.
Helaas kon ik maar kort genieten van dit geweld. Otis Gibbs zou gaan optreden in de Pandora-zaal. En ook hij introduceert zichzelf, jammer, ik mis toch een presentator. Deze Amerikaanse songwriter heeft de smaak te pakken gekregen toen hij als kind in contact kwam met een oom die net uit de gevangenis kwam. Hij heeft hem op de piano in een honky-tonk bar gezet en liedjes van Hank Williams laten zingen. En die sfeer heeft hij nog steeds om zich heen hangen, een echte working class hero. Wat meteen opvalt bij het eerste nummer “It Was A Train” is zijn baard en zijn rauwe stem. Naast een geweldig songwriter is hij ook een geweldige verteller van verhalen. Een werkelijk prachtig verhaal is het verhaal wat hij onlangs meemaakte in Duitsland toen hij daar op tour was. Hij zat op een bankje langs de rivier Main. Rustig, totdat er een groep reporters en camera’s om hem heen verschenen. Bleek even later dat ze bezig waren voor de lokale tv-opnames te maken voor een reportage over zwervers. Zijn laatste cd is echt een juweeltje; en het hoogtepunt van die cd is het nummer “Back In My Day Blues”. Voor mij één van de hoogtepunten van dit festival. En dan nog weer een mooi verhaal: om over zijn jetlag heen te komen zat hij “jigsaw” puzzels te maken. Bleek dat dit voor kinderen van 5/6 jaar te zijn.
Met al dat moois toch weer naar de andere zaal. Dave McGraw & Mandy Fer. Zij zijn speciaal ingevlogen vanuit Edinburgh om hier hun laatste optreden in Europa dit jaar te verzorgen. Zij zijn al heel bekend in Nederland en hebben op bijna elk podium wel opgetreden. Hun laatste cd “Maritime” is alleen nog in Europa te verkrijgen, dat zegt wel iets hoe populair ze hier zijn. Overigens, een geweldige cd. Typerend voor hun optreden is de prachtige samenzang. Soms neemt Dave het initiatief en dan weer Mandy. Wat opvalt is het prachtige gitaar werk van Mandy. Zowel elektrisch als akoestisch kan ze dit echt meesterlijk goed. Vooral wanneer ze de elektrische gitaar pakt komt er gelijk veel dynamiek in hun muziek. Helemaal als ze tegen elkaar gaan jammen op gitaar. Natuurlijk zijn de meeste nummers van hun laatste cd, zoals het nummer “Carillion”, opgedragen aan de organist en trompettist uit de Westerkerk te Amsterdam. Het publiek kan dit zeer waarderen door met het refrein uitbundig mee te zingen. Ook het nummer “Slumbering Rose” ontbreekt niet. Een werkelijk fenomenaal begin van Mandy, die op een onmogelijke manier haar gitaar bespeelt dat een groot tussenapplaus niet uit kon blijven. Dit nummer klinkt zoals manchego kaas smaakt. Een verwijzing naar het feit dat Mandy jaren in Spanje heeft gewoond. Echter het hoogtepunt is een nieuw nummer van ze. Nou ja, nieuw, een cover van Van Morrison namelijk “Moondance”. Dit nummer is van zichzelf al een juweel, en is ook al in vele variaties gecoverd. Dave en Mandy hebben er ook een heel mooi, en een beetje jazzy nummer van gemaakt waarbij de djembee van Dave wederom een dimensie extra toevoegt. Aan het eind laten ze weten net als Greg Trooper diep onder de indruk zijn van de zaal en de entourage. Het is alsof de artiesten zich mee laten slepen in de prachtige zaal en akoestiek naar nog hogere sferen.
Mijn doelstelling was om in elk geval de kleinere zalen te bezoeken, maar ik kon het niet laten om ook zo nu en dan een blik in de grote zaal te werpen. Ook daar een veel te kort verbluffend mooi optreden gezien van Lee Fields & The Expressions. Lee pakt de hele zaal in met zijn overweldigende soul muziek. Het nummer “Don’t Walk” werkelijk fenomenaal. Later op de avond ook een snufje meegepakt van Robert Cray. Een goed en strak optreden, maar ook te kort om iets over kwijt te kunnen. Even later nog iemand die zijn sporen op deze grond al meerdere keren heeft verdiend tijdens optredens tijdens Blue Highways: Mary Gauthier. Maakte ze nou een klein foutje toen ze opkwam? “Take Root, a good evening”? Maar wat een fantastisch optreden zou dit worden, legendarisch zou ik haast zeggen. Mary staat bekend om haar diep zwarte verhalen in haar liedjes. En dat doet ze nog steeds, uiteraard. Maar wat een verschil met een paar jaar geleden, toen was ze treurig op het podium. Nu staat er Mary met een portie positieve uitstaling en een overtuiging. En dan de samenwerking met haar begeleider op viool, de Italiaan Michele Gazich, geweldig om te zien. Of is deze Italiaan een vermomde Otis Gibbs of is het misschien zijn broer? Neemt niet weg dat door zijn inbreng dit optreden nog meer klasse krijgt. Mary maakt trouwens wel even duidelijk dat er veel geld is geïnvesteerd in deze popzaal, maar stelt ook de vraag of je met geld alles beter kunt maken. Als laatste schuif ik nog even aan bij Gemma Ray. Het publiek laat het inmiddels afweten, de meesten zijn of nog bij Robert Cray blijven hangen of zijn al naar huis. Zij speelt een broeierige pop-noir stijl. Echter zij is niet meer in staat om te boeien. Komt door al het moois van vanavond maar misschien ook dat haar stem die me weinig doet.
Samenvattend kan ik concluderen dat we een heel mooi roots festival rijker zijn hier in Utrecht. Blue Highways is hiermee definitief verleden tijd, maar de opvolger maakt dit dubbel en dwars goed. Enig punt van kritiek is de afstand tussen de grote zaal en de andere zalen. Dit zal niet op te lossen zijn. Daar staat tegenover dat de kwaliteit van het gebodene en de akoestiek van een zeer hoog niveau zijn.
Video impressie:
Mooi stuk, mooie foto’s, mooi festival! Heb me erg goed vermaakt. Mijn hoogtepunt was het optreden van Memo Gonzalez: fantastische, zeer dansbare blues. Maar ook Otis Gibbs en Greg Trooper waren fantastisch.
Overigens zou de afstand tussen de zalen deels op te lossen zijn door de Ronda te gebruiken in plaats van de grote zaal. Die is een stuk dichter bij de Pandora en Cloud 9. Deze zaal is echter ook wel weer een stuk groter… Extra reden om volgend jaar in grote getalen naar dit prachtige festival te komen!
Ook ik heb super genoten. Alleen in de grote zaal was het klappen van de deuren bij ‘rustige’ muziek goed te horen, heel storend voor zowel de performer als het publiek. Wellicht hier volgend jaar iets aan doen (of idd een andere zaal gebruiken).