Verslag Ramblin’ Roots Festival 2021

RAMBLIN’ ROOTS
Americana Music Festival
TivoliVredenburg, Utrecht
23 Oktober 2021

Na een veel te lange radiostilte waarvan de oorzaak als bekend mag worden verondersteld, werd 17 juli j.l. via Shelter From The Storm het heugelijke nieuws bekend gemaakt dat Ramblin’ Roots na een jaar afwezigheid terugkeert. Het online platform dat ooit al eens prachtig is omschreven als ‘toevluchtsoord voor ongerepte schoonheid’, maakte meteen al van de gelegenheid gebruik om enkele artiesten aan te kondigen die 23 oktober 2021 op de 7e editie van het americana & roots festival te zien zouden zijn. Afgelopen zaterdag was het dan zover en konden de liefhebbers van de betere roots-, blues- en country-gerelateerde stijlen eindelijk weer eens hun muziekhart ophalen voor maar liefst zestien acts uit binnen- en buitenland. Vanaf 15.15 tot middernacht vormden vier zalen in TivoliVredenburg voor één dag het epicentrum waar alle betere stromingen uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis elkaar ontmoetten.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Dirk Pronk

De afmelding van de grootste namen op de affiche zou niemand er van weerhouden om af te reizen naar Utrecht. De behoefte om na zo’n lange tijd weer gezamenlijk de liefde voor deze muziek te vieren en bijvoorbeeld, uiteraard na controle van de Corona-app bij de entree, weer vrij en blij door het imposante TivoliVredenburg-complex te kunnen lopen, is gewoonweg te groot zoals blijkt uit de drukte bij aanvang van het festival. Veel bezoekers waren er de eerste editie al bij. Overal zijn blijde gezichten te zien omdat veel trouwe bezoekers elkaar eindelijk weer zien. Voor sommigen is het zelfs ruim anderhalf jaar geleden dat ze elkaar voor de laatste keer gezien hebben. Veel tijd om gezellig bij te praten is er vrijwel niet. Er staat een omvangrijk en zeer interessant programma te wachten.

Die blijdschap is ook bij JO HARMAN duidelijk merkbaar. Met alleen de pianiste naast haar klinkt het doorgaans sobere maar intense ‘I Shall Not Be Moved’ plotseling strijdbaar alsof zij daarmee wilt aangeven dat zelfs een pandemie haar niet kan stoppen. Het publiek krijgt een korte update over gezinsuitbreiding: I Reproduced myself en natuurlijk is het incredible om weer terug te zijn in Nederland. Harman heeft zich vocaal sterk ontwikkeld zo blijkt wanneer ze haar eenzaamheid beschrijft maar gelukkig vergezeld wordt door ‘Silhouettes Of You’. Knap hoe zij op het kleinste podium in een minimale setting voor een aandachtig publiek het machtige ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’ tot een goed einde brengt.

Dan heeft Ian Siegal het zich een stuk gemakkelijker gemaakt door de, volgens hem, allerbeste muzikanten uit Nederland te rekruteren voor een unieke show onder de naam IAN SIEGAL presents B.L.U.E.S. waarin de voorvaders van zijn zo geliefde muziek op een voetstuk worden geplaatst. Zo is daar ‘Champagne And Reefer’ van Muddy Waters die vol overgave dendert in de druk bezochte Grote Zaal. We herkennen pianist Chris Rannenberg, weliswaar een Oosterbuur, maar ook Dusty en Darryl, ook bekend als The Ciggaar Brothers. “We hebben de beste gitarist van de planeet maar bij ons speelt hij bas”, aldus Siegal terwijl hij vol trots de bescheiden Dusty introduceert. Hij heeft een fijn stel om zich heen staan en voelt zich duidelijk comfortabel met het gebodene. Wat wil je met gitarist/alleskunner Mischa Den Haring naast je en aan de andere kant de imposante Big Pete voor het werkelijk fenomenale bluesharp-werk. Uiteraard ontbreekt Little Walter niet in dit eerbetoon en wordt ook even stilgestaan bij het feit dat de geweldige Billy Boy Arnold, een van de allerbelangrijkste harmonica-spelers in de blues, nog altijd over het hoofd wordt gezien door de bluesfestivalprogrammeurs in Europa. De bluesveteraan vierde vorige maand zijn 86^e verjaardag maar kan nog steeds geboekt worden. Het vurige pleidooi van Pete die voor even de rol van blues-ambassadeur op zich neemt, wordt gevolgd door ‘I Wish You Would’, een zeer geslaagde ode aan een zwaar onderschatte grootheid. Met dit bijzondere optreden waarin vriendschap en een gedeelde liefde voor de blues centraal staan, kan het eerste hoogtepunt van de dag al vroeg worden genoteerd.

In de wandelgangen ging al spoedig het gerucht dat dit geweldige project een vervolg krijgt en onder meer te zien zal zijn op het Ribs & Blues Festival in Raalte. Het belooft een prachtig Pinksterweekeinde te worden.

Het begrip ‘keuzestress’ is vermoedelijk ooit op dit festival ontstaan tijdens een van de eerdere zes edities. Het programma is weliswaar uitgebreid maar tijd om even bij te komen is er nauwelijks. Tussen de verschillende optredens door lukt het wonderwel om nog een glimp op te vangen van AUSTIN LUCAS die anderhalf jaar geleden noodgedwongen strandde in Duitsland, niet meer terug kon en daarom van de gelegenheid gebruik maakte om een ijzersterk album op te nemen. ‘Alive in the Hot Zone’ is een uiting van emotie waarin zelfontwikkeling, reflectie, traumaverwerking, frustratie alsmede een thema als Black Lives Matter voor een enorme hoeveelheid inspiratie zorgden. De deuren staan wijd open en op de gang staat zelfs een rij wachtenden die genoegen nemen met een luistersessie. Het klinkt alsof Tom Petty na inname van een energieopwekkende drug daarbinnen met nieuw uitgebracht materiaal staat te vlammen. Wanneer het dan toch lukt om binnen te komen staat daar een gespierde, zeer energieke en rijkelijk getatoeëerde rocker met een gitaar in de aanslag die heel oprecht bezig is om indruk te maken met stevige americana. Het valt niet mee om als kleine jongen uit een dorpje steeds maar klappen te moeten incasseren van een stel rednecks die het steeds op jou hebben gemunt. Wanneer dan ook nog de American Dream in duigen valt dan zit er niets anders op dan met een gitaar bewapend alle frustraties in muziek om te zetten. De etterbakken krijgen vele jaren later alsnog een dikke middelvinger van deze sympathieke wildebras. Lucas en zijn Duitse band verdienen de publieksprijs van deze Ramblin’ Roots-editie.

Zijn vrouwelijke equivalent blijkt op dit moment in de Hertz te spelen maar zij doet het allemaal alleen. GWENIFER RAYMOND stopt al haar energie in haar instrumentale gitaarmuziek nadat zij onder invloed van Nirvana’s ‘Nevermind’ terecht kwam bij de muziek van John Fahey en zich vervolgens op de oude blues en folk stortte zoals die ooit in de begindagen heeft geklonken. Het is niet alleen duizelingwekkend snel en virtuoos wat zij laat zien, het is ook nog eens sferisch en gelaagd. Je moet het gezien hebben om het te geloven maar met de ogen dicht durf je te zweren dat deze jonge vrouw uit Wales over vier handen beschikt.

Na ‘The Reckless One’ van SAMANTHA MARTIN & DELTA SUGAR beluisterd te hebben, nu bijna een jaar geleden, drong de vraag zich op hoe dit live zou klinken. Inmiddels is duidelijk geworden dat Europa in rap tempo is veroverd door deze charmante Canadese zangeres met haar enorme vocale bereik. Wie op het festival zocht naar pure oprechtheid en rauwe randjes moest simpelweg om iets over zeven uur in de Cloud Nine zijn waar Martin zich omringd zag door de liefde van het publiek tijdens ‘Love Is All Around You’. Martin lijkt ietwat vermoeid en heeft duidelijk moeite om zich volledig over te geven maar mede dankzij de energie van haar omvangrijke band slaagt zij daar al spoedig in waarna vervolgens de sfeervolle zaal ingepakt kan worden met een afwisselende, boeiende, dynamische maar veel te korte set. Martin spreekt de toeschouwers aan alsof ze met een oude bekende staat te kletsen. Een prima manier om een intieme sfeer te creëren. Ze wordt steeds relaxter en neemt ons zelfs mee naar de tijd toen haar ouders nog schuifelden op zwoele oude soulplaten.

Wij schuifelen rustig de zaal uit want voor een mooi plekje in de Pandora moet je daar ook al vroegtijdig aanwezig zijn om maar niets van de veelzijdige JIM KELLER te moeten missen. Op het eerder dit jaar uitgebrachte album zijn bijdragen te vinden van zijn goede vriend David Hidalgo, bekend van Los Lobos. Die is er vandaag niet bij maar Keller heeft een prima band om zich heen verzameld met daarin landgenoten als Jan van Bijnen, Marco van Os, Rowin Tettero, Edwin Beekmans en Reyer Zwart, die zowel versterkt als akoestisch, zoals in het adembenemende ‘A Delicate Thing’,  probleemloos uit de voeten kunnen. Een vergelijking met John Hiatt is snel gemaakt en op de stevige momenten komt Springsteen zelfs even om de hoek kijken. De charismatische singer/songwriter maakt indruk wanneer hij zichzelf blootgeeft: I’m Back On Top Of The Bottom Again. Jim Keller staat hier vandaag duidelijk op de juiste plaats voor een publiek dat hem begrijpt en waardeert.

Waardering is er zeker ook van Hubert van Hoof die in de Grote Zaal als ceremoniemeester, en bovenal als liefhebber, verkondigt dat de laatste DAWN BROTHERS wat hem betreft in het eindejaarslijstje mag belanden. Van Hoof is iemand die al tientallen jaren de muziek zoals die vandaag gevierd wordt via zijn radioprogramma’s bij de luisteraar brengt. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat er ooit op 3FM, toen nog Hilversum 3 en later Radio 3, muziek te horen was van Los Lobos, John Hiatt of Omar & The Howlers bij Hubert On The Air. Of dit bekend is bij de Broeders Dawn is de vraag maar dat de heren goed weten hoe de muziek met bijbehorende sferen uit de late jaren zestig en zeventig gereproduceerd moet worden, is inmiddels overduidelijk. Dat ze het vervolgens ook nog eens naar het huidige nu weten door te trekken waardoor het authentieke geluid een hedendaags karakter krijgt is eveneens bekend. Uiteraard wordt aandacht besteed aan ‘Dusk’, het album dat in een afgelegen Franse villa werd opgenomen terwijl de wereld op zijn kop stond. Eindelijk mogen de Rotterdammers het voor een livepubliek presenteren en maken we tevens kennis met de nieuwe bassist van de band die, weliswaar zonder wedstrijdritme maar toch in een bloedvorm verkeert. Prachtige composities met een kop en een staart maar daartussen verrassende wendingen, inventieve instrumentatie, pakkende grooves en verfijnde jams. Omdat het programmaboekje aangeeft dat dit optreden een uur duurt besef je dat je een uur lang bent meegenomen in een muzikale tijdstrip van deze waanzinnige band maar wat vliegt de tijd als je het naar je zin hebt…

Razendknap hoe de organisatie er in is geslaagd om de grootste naam van het festival op het laatste moment te kunnen vervangen door DAYNA KURTZ. Zij is er in ieder geval ontzettend blij mee en laat dat weten ook. De goedlachse Kurtz heeft niet zoals toen in Paradiso Roel Spanjers naast zich zitten maar haar gitarist Robert Maché.      Zij onderbreken daarmee hun verblijf in New Orleans. Toch voelt dit optreden als een full circle moment aangezien het laatste optreden voor de lockdown ook hier in Nederland was. Wanneer ‘Let Me Come Home’ klinkt in de goed gevulde Grote Zaal lijkt de zangeres zich ook werkelijk thuis en op haar gemak te voelen. “Voor de laatkomers, ik ben niet Rhiannon Giddens”, grapt ze. De twee improviseren duidelijk maar bieden het dankbare publiek een onderhoudende set waarin ruimte is voor een gezellig babbeltje maar waarin ook serieus gemusiceerd en gezongen wordt. Kurtz heeft een volle, gerijpte stem met een groot bereik.

Hoewel de tijd ontbreekt moet er wel degelijk tijd genomen worden voor een hapje en een drankje. Plein 6 biedt uitkomst met een gezellig ingericht terras waar bovendien fijne muziek te beluisteren valt. Daar ligt een prachtige koffer gevuld met de mooiste vinyl-platen en -singles. Samen met Luka van DeWolff selecteert De Platendraaier een aantal goed bewaarde schatten uit die koffer zoals originele persingen van Dr. John en Mac Davis. Op verzoek wordt ook ‘Change A Habit’ van Elvis op de draaitafel gelegd. Het vermoeden bestaat dat sommige bezoekers van het festival een groot deel van de dag alleen maar muziek hebben beluisterd op Plein 6. Ze zullen ongetwijfeld een prachtige dag hebben beleefd.

Zelden zal de inbreng van ‘Nederlandsche’ waar op dit festival zo groot zijn geweest en daarnaast moet zeker ook vermeld worden dat het kwaliteitsgehalte ook nog eens van een bizar hoog niveau blijkt te zijn. Zo is de LEIF DE LEEUW BAND na jarenlang keihard te werken uitgegroeid tot een ware headliner van dit festival in De Grote Zaal met een geluid waarin alle elementen die deze dag zo aangenaam maken bij elkaar lijken te komen. Als je in deze merkwaardige tijd Derek Trucks met zijn enorme gevolg niet kunt krijgen zoek je het toch gewoon dichter bij huis, moet de organisatie gedacht hebben. Zo klinken de majestueuze slidegitaarsolo’s van De Leeuw alsof hij zo uit de Allman Brothers Band is weg gelopen. Met maar liefst twee drummers/percussionisten, twee gitaristen, bas en toetsen is deze band in Nederland uniek te noemen maar wordt ook in de rest van Europa nadrukkelijk getrokken aan de band. Eindelijk komt het prachtige album ‘When We’re Heading’ tot leven op het podium en hoe gaaf is het te kunnen veronderstellen dat dit live nog eens vele malen beter doorkomt. De band is geweldig op elkaar ingespeeld en iedereen krijgt ondanks de beperkte duur genoeg ruimte in de krappe set. ‘When We’re Headlining’, zo zullen ze vast hebben gedacht, ‘dan moet het zowel voor ons als voor het publiek een memorabele avond worden.’

In die opzet is De Leeuw met zijn band ruimschoots geslaagd.

En zo is eigenlijk de gehele 7^e editie van Ramblin’ Roots een zeer memorabele geworden. Deze gaan we dus nooit meer vergeten. Voelt het aanvankelijk een beetje onwennig, al snel ontstaat weer de heerlijke routine van zoveel mogelijk indrukken willen opdoen in korte tijd om vervolgens thuis nog dagen lang te kunnen nagenieten van deze fijne ‘nieuwe’ ervaring. En nu maar hopen dat we snel de draad weer kunnen oppakken want het festival heeft meer dan ooit tevoren aangetoond dat er in een dringende behoefte is voorzien.

Alle foto’s, zie fotoalbum Ramblin’ Roots Festival 2021. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Ook op Blues Magazine ...