Ootello Bloest met The Nights and The BluesBones
Theater Ootello, Mol
28 november 2014
Tekst, foto’s en video’s Walter Vanheuckelom, i.s.m. Rootstime.be
Voor meer foto’s zie album The Nights en album The Bluesbones
In Theater Ootello in Mol werd voor de eerste keer een blues avond georganiseerd. De boreling kreeg de naam Ootello Bloest mee en op het programma stonden twee Belgische bands, namelijk The Nights en The BluesBones. Deze laatste band startte hun succesvolle carrière in Mol. Maar laat ons beginnen met het begin en dat is met The Nights die deze eerste Ootello Bloest mochten openen. The Nights is een band die vijfendertig jaar geleden begon in het Brouwershuis in Tielen en die er in 2007 noodgedwongen een punt achter zette omdat gitarist Chris Druyts tragisch overleed. Na drie jaar begonnen The Nights opnieuw. Freddy, de zoon van Chris Druyts werd de nieuwe gitarist.
De setlist van The Nights bestond uit een mix van eigen nummers en oude bekende blues en rock covers. Ze openden met ‘Rolling’ een swingende boogie van eigen makelij. Dan volgden de Rolling Stones cover ‘It’s All Over Now’ en ook het Willie Dixon nummer ‘Hoochie Coochie Man’ dat voor Muddy Waters een hit was in 1954 passeerde in Theater Ootello. De band wist hun muziek goed te kiezen. Hun eigen slowblues nummer ‘Crying’ vond ik erg goed, al had er wel een heel intense gitaarsolo in gemogen. Voor ‘Timber’ riep zanger Raf Meeuws de hulp in van het publiek. Het heel vlotte ‘Mary Had A Little Lamp’ klonk erg goed en met hun eigen song ‘Coming Home’ gingen The Nights zelfs de rock’n roll weg op. Misschien verrassend was de cover ‘Down To The Doctors’ van Dr. Feelgood. Voor mij was het één van de beste songs op de setlist van The Nights. De max was geweest als Raf ook nog de mondharmonica moest gespeeld hebben. Het laatste nummer van The Nights was ‘Route 66’. Bijna iedereen in de zaal kende dit nummer en dat zorgde voor sfeer in Ootello. The Nights is een band die een goede mix speelde van boogie rock, blues en rock’n roll.
Een klein halfuurtje na The Nights was het dan tijd voor The BluesBones, één van de beste bluesrock bands uit de Benelux. Deze vijf sympathieke muzikanten hebben op vrij korte tijd al heel wat muzikale harten weten te veroveren in België, maar ook in Nederland. The BluesBones begonnen hun set met ‘Hoochie Coochie Man’, een nummer dat we ook al hoorden van The Nights. De ritme sectie zorgde voor een strak ritme en het slide werk van Stef Paglia op de gitaar gaf het nummer een erg mooie sound. Met Nico De Cock beschikken The BluesBones bovendien over een erg goede frontman en zanger. Een redelijk nieuw nummer is ‘The End’ waarin Ronald Burssens heel lekkere groovy baslijnen liet horen. Zijn vijf snaren Warwick basgitaar klonk verduiveld goed. Andy Aerts verwendde ons met een vette solo die met behulp van de Wah Wah pedaal heel goed paste in deze prachtige song. Met ‘The end’ bewijzen The BluesBones dat hun debuutalbum ‘Voodoo Guitar’ geen toevals treffer was, maar dat de band verdomd goede songschrijvers in haar midden heeft. Nico vertelde het publiek dat dit één van de laatste optredens was van de band in 2014, want in december gaat de band naar de studio om hun tweede studio album op te nemen. De frontman nodigde iedereen al uit op de cd release in De Muziekodroom in Hasselt op 26 februari 2015.
Het swamp blues nummer ‘She’s Got The Devil In Her’ kent iedereen wel van Buddy Guy, maar de versie van The BluesBones mag je daar gerust naast zetten. De imitatie van Barry White door Nico was ook om in te kaderen. Het gitaarwerk van Stef en Andy die elkaar afwisselden is zonder twijfel één van de sterkste punten van de band. Zowel Andy en Stef hadden elk drie gitaren bij, wat telkens weer voor een andere verfrissende klank zorgde. De meest succesvolle song van de band tot nu toe is ‘Believe Me’. Dit nummer over de liefde word je nooit moe al draai je het een paar maal na elkaar. In Theater Ootello zorgde ‘Believe Me’ ook deze keer weer voor kippenvel. Terug naar de swampy blues met ‘The Witchdoctor’ waar eerst Andy alles uit zijn zes snarig instrument haalde en zijn kompaan Stef wilde duidelijk niet achterblijven en verwende ons nog meer met snel vingerwerk en gierende gitaar klanken. Nico kwam er eerlijk voor uit dat hij eigenlijk niet zo graag werkt en dat hij liever muziek maakt. Vandaar ook de titel ‘Allergic To Work’. Basgitarist Ronald Burssens zorgde samen met drummer Dominique Christens voor het stuwende ritme. ‘Saved By The Blues’ is ook een nummer dat misschien wel op het nieuwe album zal te vinden zijn. De diepe lekkere groove zorgde in Ootello voor veel bewegende hoofden en lichamen. Andy nam hier het vuurwerk van de gitaar alleen voor zijn rekening. Daarna ging het uptempo met ‘The Woman Is Not Good Good For Me’. Swingende blues met een heel klein snuifje funk in.
Ronald Burssens begon met een paar diepe bas riffs aan de oude blues klassieker ‘Help Me’. Op dit nummer van Sony Boy Williamson schijnt de tijd geen vat te hebben, het blijft steeds een plezier om te horen. De versie van The BluesBones met veel lekkere bas riffjes kon op heel veel bijval rekenen bij het publiek. Gitaarslinger Stef Paglia die op de rand van het podium eerst imponeerde met knap vingerwerk in combinatie met de volumeknop, maar later heel intens en verschroeiend uithaalde stal natuurlijk de show. Nico was al een ander nummer aan het aankondigen, toen drummer Dominique Christens, in Schotse kilt, vond dat zijn moment gekomen was. Hij begon heel onverwacht aan een zeer knappe drumsolo. De steeds alerte Ronald Burssens pikte gevat in en zo kregen we een mooi samenspel van de drummer en de bas gitarist. Deze onverwachte momenten vallen steeds in de smaak van het publiek en dus kreeg de ritme sectie het applaus dat ze verdienden. Ze werken dikwijls in de schaduw, maar zijn heel belangrijk voor een band. Van mij ook nog een dikke proficiat Ronald en Dominique en doe zoiets gerust een keer meer.
Met een paar minuten vertraging kwam dan toch ‘Cruisin”. Stef Paglia begon er aan met enkele stevige riffs, nog voor het applaus voor Ronald en Dominique helemaal uitgestorven was. Alle registers werden open getrokken en er waren enkele zeer knappe ritme wisselingen in verwerkt. De titel song van The BluesBones hun debuut album ‘Voodoo Guitar’ mocht op deze avond zeker niet ontbreken. Nico heeft een enorm stem bereik en hij leeft zich zo in de muziek in, dat hij bijna alles op een pakkende manier kan brengen. We waanden ons samen met Nico op een Mexicaans strand in plaats van in Mol, toen Andy aan de zeer mooie intro van ‘Voodoo Guitar’ begon. Het was stil in Ootello bij dit traag en innemend pareltje. Spijtig genoeg was het optreden ook bijna aan het einde toe want na de band voorgesteld te hebben kondigde Nico het laatste nummer aan. ‘Whiskey Drinking Woman’ heeft Nico speciaal geschreven voor zijn vrouw. Ze stond helemaal vooraan en Nico ging tot bij haar en gaf haar een liefdevolle zoen voor hij begon te zingen. De twee gitaristen bewezen nog maar eens op magistrale wijze dat het een extra troef is voor een band om over twee schitterende gitaristen te beschikken. Zeker op het moment dat beide heren een duel aangingen kon de pret niet op. De baslijnen die Ronald uit zijn Warwick toverde waren om duimen en vingers af te likken. Dit meer dan vijftien minuten durende nummer zat perfect in elkaar en elke seconde was het genieten. Dan van Nico’s stem, dan van de gitaar, dan van de bas of van het slagwerk.
Het laatste optreden op Belgische bodem was de zoveelste voltreffer voor The BluesBones en dat vonden de aanwezigen in Ootello ook en ze bleven vragen om meer. De toegift ‘Devil’s Bride’ is geen eigen nummer maar een cover van Matt Andersen en zou de enige cover worden op het nieuwe album dat in februari 2015 te koop zal zijn. ‘Devil’s Bride’ heeft een stuwend en meeslepend ritme. Dit soort songs is voor Nico’s stem geschreven en ook Andy en Stef schitterden weer op een grootse manier. Halfweg de song bleef alleen de ritme sectie over en dan begon Nico te vertellen, tot het plots instrumentaal weer even helemaal openbarstte, om dan langzaam maar zeker uit te doven.
Het was weer heel leuk om de jongens van The Bluesbones gehoord te hebben. Ze mogen terugblikken op een geweldig concert en ik wens ze het allerbeste toe in de studio. Het was tevens een plezier om The Nights en hun muziek te leren kennen. Als laatste wil ik de organisatie van Ootello Bloest bedanken voor de goede organisatie. Hopelijk komen er in deze mooie zaal nog meer concerten in de toekomst.
0The Nights OOtello Mol 28 november 2014 Thimber
2The BluesBones OOtello Mol 28 november 2014 The end
3The BluesBones OOtello Mol 28 november 2014 Allergic to work
https://www.youtube.com/watch?v=Rr0nTro8IEA
The BluesBones – Whiskey drinking woman
Voor meer foto’s album The Nights en album The Bluesbones
We horen graag je mening! Voeg reactie toe