NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
Zaterdag 9 Juli 2016
Na een ontspannen begin op de eerste dag van het 41e North Sea Jazz Festival waar de echt grote namen nog ontbraken, met uitzondering van Pharrell Williams die zich overigens goed revancheerde voor het eerdere optreden dat hij hier liet zien, maar waar het Metropole Orkest weer alle ogen op zich gericht kreeg bij de optredens met Snarky Puppy en Kamasi Washington, staat al vroeg op de zaterdag de toekomst van de blues zich warm te spelen op het plein voor de Congo, beter bekend als Congo Square. Het belooft een enerverende dag te worden.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco Van Rooijen, hier het volledige fotoalbum North Sea Jazz Festival 2016
De blueskenners waren er ‘s middags al vroeg bij om de LAURENCE JONES BAND eens van dichtbij mee te maken. Het aanstormende talent heeft voor enige opwinding gezorgd in bluesland en het podium van de Congo-Square is de ideale plaats om zijn live-verrichtingen nauwlettend te aanschouwen. Zou hij beseffen dat ‘Everyday I Have The Blues’ ontelbare keren op dit festival is gespeeld door zijn grote held? Naast B.B. King zijn er duidelijk ook invloeden van Albert Collins en Eric Clapton. Je moet toch ergens beginnen. De 23-jarige Jones heeft al lekker doorgesmeerde stembandjes en soleert er ontspannen op los. Hij voelt zich duidelijk comfortabel met zijn band achter zich. Naast sterk eigen werk worden er aardige covertjes gedaan en komt er zowaar een stukje ‘Miss You’ van The Rolling Stones voorbij. Dat er daarbij foutjes worden gemaakt is geen probleem. Die worden namelijk gecompenseerd met een enthousiaste performance waarbij regelmatig interactie met het publiek wordt opgeëist. ‘Got No Place To Go’ is een voorbode op wat nog komen gaat. Steeds meer festivalbezoekers blijven toch even staan bij dit podium. Het wordt zowaar nog druk ook. Uiteraard tot groot genoegen van het drietal. Met het stevige werk van de band zal het vast geen probleem zijn om het Status Quo-publiek in december op te warmen wanneer er 5500 toeschouwers in de Heineken Music Hall staan. Slimme zet van de organisatie om deze band in het nog prille stadium vast te leggen.
Sommige artiesten hebben wat meer tijd nodig om op het festivalprogramma van North Sea Jazz te komen. “Het kostte ons 37 jaar om hier te komen”, aldus Mark King van LEVEL 42 die tevens bekent het een enorme eer te vinden op dit festival te mogen staan. De zanger/baskanon stond weliswaar eerder in een afgeladen volle Nile maar dat was samen met Larry Graham. Vandaag staat in het teken van de hitsuccessen die de Britse popfunkers in Nederland hebben behaald. Die liefde heeft vanaf het begin al diep gezeten en is nog altijd onverminderd. “Wat is ie oud geworden”, is een veel gehoorde opmerking in het publiek en eerlijk is eerlijk, de tijd dat ‘Love Games’ als frisse wind in pop-land werd beschouwd, ligt al geruime tijd achter ons. De aankondiging van de band deed aanvankelijk de wenkbrauwen fronsen maar voor veel bezoekers kan de dag nu al niet meer stuk.
Vraagtekens werden er ook geplaatst bij de naam van STEVEN WILSON. Zeer waarschijnlijk is dit qua muziek het hardste wat er ooit op North Sea Jazz heeft gestaan. De Britse multi-instrumentalist en frontman van Porcupine Tree heeft al een imposant solo-oeuvre opgebouwd waarbij ook het stevige werk niet wordt geschuwd. De progressieve rock is hier duidelijk ruim vertegenwoordigd in zijn set maar de liefhebbers van fusion en psychedelische soundscapes komen eveneens ruim aan hun trekken. Naast de enorme muzikale virtuositeit valt er ook visueel veel te genieten van de mooie beelden op het scherm.
Dan doen PAT METHENY & RON CARTER het Amazon het met beduidend minder effecten. Desondanks houdt de combinatie van contrabas en jazz-gitaar een goed gevulde zaal in zijn greep. Hoe vaak zou Metheny hier wel niet gestaan hebben en met hoeveel verschillende projecten wel niet? Wij zijn de tel kwijt maar feit is dat deze samenwerking met de geroutineerde bassist behoorlijk exclusief is. Het akoestische optreden is weer een prachtige aanvulling op het enorme cv van de meestergitarist maar hij kan helaas niet voorkomen dat het verloop in de zaal tegen het einde wel wat groot is. Misschien toch een beetje teveel van het goede voor veel bezoekers.
Dan zijn jazz/lounge en club-klanken van ST. GERMAIN misschien wat makkelijker te verwerken. Wie een glad gepolijste elektro-show verwacht heeft hier echter niets te zoeken. De Franse producer/musicus heeft een Afrikaans stel begeleiders meegenomen die allerlei, voor ons althans, onbekende snaar- en percussie-instrumenten hebben meegenomen. Het zijn Malinese en vooral dansbare klanken die er in de Nile klinken en een vrolijk dansfeest doen ontstaan. Het is duidelijk de dag waarop de voetjes van de vloer kunnen.
Lekker om dan ook nog eens verfrissing te kunnen vinden op het dakterras om daar verder te dansen want het is een warme dag. Op de Tigris is inmiddels EKDOM’S FUNKY WEEKEND TRIP begonnen. We zien hem met Michael Jackson-handschoen zwaaien naar zijn publiek. De populaire Radio 2-DJ is er mede voor verantwoordelijk dat de radiozender een anders koers is gaan varen. Soul en dance zijn sterk vertegenwoordigd en het is daarom logisch dat de samenwerking met dit festival is gezocht. ‘Walk The Dinosaur’ doet het natuurlijk goed op de dansvloer maar als het zo druk is als hier wordt dat toch een klein probleem. Meer dan enkele luxe cocktails drinken zit er voor veel bezoekers dan ook niet in.
Bij CHARLIE WILSON is het eveneens een drukte van belang en ook daar wordt nog even stilgestaan, en dat is in dit verband dus allesbehalve letterlijk bedoeld, bij de muzikale nalatenschap van Michael Jackson. Wilson maakt er een groot feest van waarin weliswaar veel covers verwerkt zitten maar waarin ook de gevoelige snaren worden geraakt met eigen composities die bijna even succesvol zijn. Hij heeft het eigenlijk dus helemaal niet nodig maar het publiek smult er van. En dan te bedenken dat hij pas op het laatste moment is toegevoegd aan de line-up.
Iemand die de line-up niet heeft gehaald is Maurice White van EARTH, WIND & FIRE. De soulmuzikant kwam eerder dit jaar te overlijden en daarmee is er nog betrekkelijk weinig over van de originele bezetting. De goede tijden herleven vanavond wanneer we Philip Bailey, Verdine White en Ralph Johnson met een groot aantal sessie-muzikanten op het podium zien staan en hits als ‘Boogie Wonderland’ en ‘Shining Star’ voorbij zien komen. Terwijl de ene dance-classic na de andere passeert, staat de nieuwe generatie al te trappelen.
Wij waren tijdens de eerste editie van het Sugar Mountain Festival in Paradiso vorig jaar onder de indruk geraakt van een stel soulmuzikanten uit San Francisco die nog maar één EP hadden uitgebracht. CON BRIO is enkele weken geleden met ‘Paradise’, het eerste volle-lengte-album, voor de dag gekomen en staat vandaag hier als afsluiter op het podium van de Mississippi. Het indrukwekkende verhaal van de jonge zanger/rasperformer Ziek McCarter komt mede door de actuele gebeurtenissen in Dallas, voor ons althans, plotseling in een ander daglicht te staan. De vader van McCarter is namelijk eerder door een politie-agent doodgeschoten. In de opzwepende show van vandaag refereert hij naar deze gebeurtenis met een statement die alleen op positiviteit is gebaseerd. We spreken toch eigenlijk allemaal dezelfde universele taal als we het over de liefde voor muziek hebben? Con Brio bestaat uit geweldige muzikanten die hard aan de weg timmeren en waar we nog veel van gaan horen. Grijp de kans om ze live te zien volgende week in Nijmegen op het Valkhof Festival en later dit jaar in diverse clubs.
Hetzelfde verhaal lijkt in grote lijnen op te gaan voor ANDERSON .PAAK AND THE FREE NATIONALS. .Paak is een jonge singer/songwriter/rapper die wordt gezien als grootste soulbelofte sinds jaren. Na een eerder optreden dit weekend op het Pitch-Festival en een zwaar uitverkocht optreden in de hoofdstedelijke Tolhuistuin staat de performer nu in de grote Maas die al voor aanvang goed gevuld lijkt. Evenals Ziek McCarter heeft .Paak zijn vader verloren door dodelijke politiekogels maar nergens wordt een verbitterde of haatdragende boodschap geuit op het recent verschenen album ‘Malibu’. De positiviteit zal uiteindelijk overwinnen. Alle energie wordt in de muziek gestopt en dat maakt een optreden van dit gezelschap dan ook zeer de moeite waard. .Paak zingt, rapt, speelt gitaar en blijkt ook nog eens niet onverdienstelijk te kunnen drummen. Aangevuld met sprekende visuals en een intens volume komt het als geheel goed over en ‘sterk binnen’. De intensiteit is hevig en maakt dit optreden tot een absoluut hoogtepunt tot dusver.
Met de wetenschap dat er nog een sterk zondagprogramma staat te wachten verlaten wij het festivalterrein laat op de avond.
Lees hier het verslag van van vrijdag 8 juli en van zondag 10 juli. Het volledige fotoalbum North Sea Jazz Festival 2016 vindt u HIER
Hallo Jeroen, Marco en collega’s ! Bedankt voor jullie verslagen en foto’s van 3 dagen Northsea Jazz – heb printjes gemaakt, om rustig na te lezen en te bewaren bij mijn video-opnamen – fantastisch !!!