Verslag: North Sea Jazz Festival – Ahoy, Rotterdam Vrijdag 8 Juli 2016

NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
Vrijdag 8 Juli 2016

Moest Rotterdam kort geleden nog door Lonely Planet’s Best In Travel worden getipt als één van de tien meest interessante steden wereldwijd, om te bezoeken. De liefhebber van jazz, blues en aanverwante muziekstromingen heeft de drie dagen per jaar dat het North Sea Jazz Festival plaatsvindt in de havenstad al elf jaar lang en al ver vantevoren in zijn agenda staan. Ook al werd de verhuizing uit de residentie destijds met de nodige scepsis ontvangen, tegenwoordig is het feest niet meer weg te denken uit deze stad. De kaartverkoop ging dit jaar weer sneller dan het jaar ervoor, met 70.000 kaarten is het uitverkocht, en dat was voor diegenen die het festivalterrein al vroeg in de late middag bezochten, goed te merken. Blues Magazine is drie dagen aanwezig op het festival en heeft een kleine selectie gemaakt uit het enorme aanbod van gevestigde namen en aanstormende talenten op North Sea Jazz 2016.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco Van Rooijen, hier het volledige fotoalbum North Sea Jazz Festival 2016

Hoewel de vrijdag als eerste officiële festivaldag wordt genoemd, is het feest rondom North Sea Jazz al twee weken eerder begonnen. North Sea Round Town biedt een uitermate interessant programma met interessante acts op diverse locaties in de stad. Zo is daar bijvoorbeeld THE NEW ROTTERDAM JAZZ ORCHESTRA dat wel een heel bijzonder project laat zien. Het heet de ‘Rotterdam Suite’ en is een ode aan de stad waarin 75 jaar wederopbouw wordt gevierd. Het orkest speelt op acht markante locaties in de stad tijdens een driedaagse route. De Pauluskerk, het Wijkpark Oude Westen, Markthal en Centraal Station, het zijn slechts enkele van de vele plaatsen waar muziek gemaakt wordt. Zelfs treinreizigers kunnen niet om het festival heen. North Sea Jazz-bezoekers die ’s middags al op het station arriveren worden namelijk luid welkom geheten door de mannen van CC SMUGGLERS die later op de dag naar Ahoy zullen verkassen om daar nog eens met twee sets de Congo Square, één van de dertien podia op het festival, op te leuken. Overal waar de Britten met hun Amerikaanse roots-georiënteerde muziek spelen, is het feest. Met de modderrestanten van het Rock Werchter-festival nog aan hun stijlvolle laarsjes, ukelele, banjo en dobro, krijgt Rotterdam een prachtig staaltje publieks-participatie gepresenteerd en lijkt het ruige ‘Working Man’ eveneens een ode aan deze prachtige stad.

Wat dat betreft tapt POKEY LAFARGE normaal gesproken uit hetzelfde vaatje maar hij heeft er, zo bekend hij na een wilde avond in de hoofdstad, vandaag een ietsje moeite mee. Het is ook erg benauwd in de tent. Wanneer hij de keuze had gehad zou hij, net als een dag eerder, ‘Carmelita’ van Warren Zevon buiten in het park spelen. Desondanks blijft Lafarge het muzikale erfgoed van de voornamelijk Amerikaanse bodem, altijd op waardige wijze vertegenwoordigen en dat verdient alle respect. Wij kiezen er voor om de frisse buitenlucht op te zoeken, hoewel ons daar overigens heerlijke geuren uit de Carribische keuken tegemoet komen, want er valt nog veel meer te beleven en we willen ondertussen ook iets eten op het naastgelegen plein. Zoals altijd is het aanbod enorm. Het lijkt wel Rotterdam Culinair. Iets met sardientjes gaat het in ieder geval niet worden.

BINKER AND MOSES mogen namelijk op het plein voor het Congo-podium The Hot Sardines vervangen die op het laatste moment moesten afzeggen. Geen slechte vervanger, zo blijkt. In Engeland hebben ze in korte tijd al veel weten los te maken en werd ‘Dem Ones’, het debuutalbum van vorig jaar al onderscheiden met prestigieuze prijzen. Leuk ook voor het Londense duo want zo sta je al vroeg op de dag voor enkele honderden mensen te spelen die wel zin hebben in een feestje. De drummer en saxofonist moeten er aanvankelijk zelf nog even in komen maar de reacties op de wilde jazz-capriolen van de twee, doet ook bij hun een glimlach op het gezicht toveren. De puristen die dikwijls mopperen dat het echte jazzgehalte op het festival steeds meer afneemt worden vanaf de eerste minuut de mond gesnoerd. Deze twee zullen we hoedanook nog eens terugzien en zeer waarschijnlijk ook op een groter podium zoals de Maas waar het inmiddels aardig druk is geworden.

Niet voor niets zo wordt ons snel duidelijk. Veel bezoekers zijn al extra vroeg naar het Ahoy-complex gekomen om maar niets te moeten missen van een ronduit sensationele act waarin pop, rock, soul, fusion, jazz en hiphop op een heel bijzondere en creatieve manier worden samengesmolten. SNARKY PUPPY is de afgelopen jaren met afstand de meest genoemde naam onder de nieuwkomers. Logisch dus dat je de veelzijdige New Yorkers graag weer terughaalt op de festivalprogrammering. Helemaal interessant wordt het wanneer je d.it kunt combineren met de komst van het METROPOLE ORKEST dat we onderhand kunnen beschouwen als een vaste waarde op dit festival. De samenwerking leidde eerder dit jaar zelfs tot het binnenhalen van een Grammy Award voor het album ‘Sylva’. Een prachtige erkenning voor het prachtige orkest dat onder leiding staat van Jules Buckley en dat het, hoewel de muzikale hoogtepunten zich nog steeds blijven opstapelen, nog nooit zo moeilijk heeft gehad. De subsidiekraan is langzaamaan uitgedruppeld en veel orkestleden zijn zelfs bereid gebleken om met een salarishalvering genoegen te nemen. Dit weekend lijken deze zorgen even naar de achtergrond te zijn gebracht want met andere gevestigde ‘nieuwkomers’ als KAMASI WASHINGTON en IBRAHIM MAALOUF, met wie overigens al eerder is samengewerkt, worden eveneens zeer bijzondere projecten gepresenteerd waar, en dat kunnen we vooral al veronderstellen, nog lang over zal worden nagepraat.

In de Amazon vindt al vroeg op de dag een voorlopig hoogtepunt plaats voor de fans van jazzdiva DIANA KRALL. Ze heeft hier al vaker gespeeld en kan inmiddels terugkijken op een omvangrijk oeuvre waaraan sinds vorig jaar ‘Wallflower’ kan worden toegevoegd. Uiteraard wordt hier enige aandacht aan besteed maar de meeste waardering vanuit de zaal is er toch tijdens ‘You Call It Madness’ dat ooit geschreven werd door een zekere Nat King Cole. Krall is geen prater. Het liefste laat ze de muziek spreken. Niemand die daar bezwaar tegen heeft. Het geluid in deze zaal is altijd uitstekend en heel soms hoor je Krall zelfs ademen tijdens haar pianospel wanneer haar virtuoze begeleiders even gas terugnemen. Horen wij Krall ademen? Het publiek wordt de adem ontnomen. Het is muziek waar de ware jazzliefhebber zijn vingers bij aflikt.

Dat ‘vinger likken’ deed Prince indertijd letterlijk toen hij KANDACE SPRINGS voor de eerste keer hoorde en zag. De uit Nashville afkomstige zangeres werd hoogstpersoonlijk door His Royal Badness uitgenodigd op zijn Paisley Park in Minneapolis. De Volga, een van de kleinste podia dit weekend, is al ver voor aanvang ramvol en iedereen voelt zich een klein beetje uitverkoren wanneer Springs gewillig poseert voor publiek en fotograaf, alvorens plaats te nemen achter de vleugel. Met een minimale bezetting, contrabas en drums, weet ze maximale aandacht te aandacht en eerlijk is eerlijk, dat is niet alleen vanwege de muziek. De jonge zangeres heeft echter met haar debuutalbum ‘Soul Eyes’ al in korte tijd indruk weten te maken en wanneer de van John Coltrane bekende titeltrack door haar gezongen wordt, kan iedereen ronduit concluderen dat Prince toch wel een neusje had voor muzikaal vakmanschap.

Zelfs nu Prince er niet meer is blijft zijn naam genoemd worden. THE ROOTS zouden The Roots niet zijn als ze daar niet ook even bij stil zouden staan. In een set, en dat is best opmerkelijk gezien alle zijsprongetjes en merkwaardige covers zoals ‘Sweet Child Of Mine’, die toch behoorlijk strak klinkt, wordt ruimschoots aandacht besteed aan het oeuvre van de grote kleine man die eerder dit jaar op te vroege leeftijd het leven liet. Toch lijkt de aandacht even te verslappen maar wanneer het soul/funk/hiphop-orkest uit Philadelphia weer terug grijpt op eigen werk zoals ‘The Seed 2.0’ komt het in de finale toch nog allemaal goed. Eerlijk gezegd was de DJ-set van drummer QUESTLOVE eerder op de dag met geijkte dance-classics als ‘Last Night The DJ Saved My Life’ en ‘Safety Dance’ spannender dan wat we hier te zijn krijgen.
Spanning missen we ook bij ALLEN STONE, de ‘soul-hippie’ uit Washington die we hier ook al eens eerder gezien hebben. Het optreden wil maar niet vlammen en zelfs zijn sterke tracks van het laatste album bieden helaas geen soelaas. Zijn stem klinkt vlak, zelfs iel en dat is een groot manco wanneer je je in de soul-sector bevindt en ook de bandleden zijn, zeker in vergelijking met eerdere ervaringen, verre van uitbundig. Waar is dat feestje zoals we dat eerder tijdens zijn Nederlandse optredens wel zagen? Wellicht dat een ‘overkill’ aan optredens in clubs of op festivals hier debet aan is? Of is het misschien ‘krachten sparen’ voor het belangrijke optreden, lees: meer publiek, dat zondag in het Londense Hyde Park moet plaatsvinden?

Bij VINTAGE TROUBLE houden ze zich ook bezig met soul en daar vlamt het dus altijd. Zoals het hoort eigenlijk want bij soul gaat het om gevoel en er blijkt heel veel gevoel in de muziek van dit gezelschap te zitten. De show van frontman Ty Taylor maakt werkelijk altijd en overal indruk. Het volume is helemaal opengedraaid en meerdere malen krijgt het publiek een ‘I Can’t Hear You’ toegeroepen. Typisch gevalletje van gehoorbeschadiging? Niet vreemd wanneer je bedenkt dat Vintage Trouble op tournee was met AC/DC, The Who en Bon Jovi en op vrijwel ieder groot rockfestival wordt aangekondigd. De ‘vintage’ R&B en soul-revue wordt met een dusdanig indrukwekkende overtuiging uitgevoerd dat het zelfs later op de avond op diverse plaatsen nog ronduit wordt besproken en beoordeeld. Voor velen zal dit een verrassing blijken die dit weekend niet meer zal worden overtroffen. ‘1,2,3 Pelvis Pusher’ roept Taylor en het lijkt zowaar wel een reïncarnatie van Wilson ‘wicked’ Pickett.

Het optreden moet ook indruk hebben gemaakt op BUDDY GUY en zijn band want het is weer bloedstollend hard. Alsof hij het wil overtreffen, zo klinken de gitaarsoli van Guy in zijn ‘Damn Right I Got The Blues’. Best jammer want het is zeker interessant om iets van de muzikale virtuositeit van zijn fantastische band mee te krijgen. Guy gaat weer even aan de wandel en dwingt zelfs de security-man die nietsvermoedend met zijn rug naar het podium staat opgesteld, tot gitaarhandelingen. Hij heeft er nog altijd heel veel plezier in al worden zijn vocale capaciteiten er natuurlijk niet beter op. De beste man is tenslotte al zo rond de tachtig. Ze zullen waarschijnlijk nog lang nagalmen en suizen in de oortjes van de nog niet zo ervaren festivalgangers. Het is niet de eerste keer dat de blueslegende hier staat en het zal zeker ook niet zijn laatste keer zijn. Buddy Guy oogt nog steeds heel erg fit en zolang dit niveau gehandhaafd kan worden hebben wij er geen enkele moeite mee. Met het oog op de toekomst van de blues heeft hij vandaag de jonge getalenteerde gitarist QUINN SULLIVAN meegenomen. Ze werkten al langere tijd samen en nu dus ook op het podium. Mooi trucje om de gemiddelde leeftijd van de band naar beneden te halen.

Desalniettemin is het leuk om te kunnen constateren dat er bij de vele nieuwe namen op het festival op zorgvuldige wijze met muzikaal erfgoed wordt omgegaan. Voor ons is RAG’N’BONE MAN ook een onbekende. Met zijn enorme postuur, strakke band en mooie zangeres naast hem, ziet het er ook nog eens prachtig uit allemaal. Gospel, hiphop, blues en traditionals als ‘What Have You Done My Brother’ worden naadloos in elkaar gepast en vlekkeloos maar met een heerlijk rafelig randje uitgevoerd. “Als een voddenman die allerlei muzikale stukjes verzameld en het bij elkaar gooit om het voor u te presenteren”, zo wordt hij aangekondigd en wij zouden het niet beter kunnen formuleren. Hem gaan we zeker ook nog eens terugzien en dat hadden we van de volgende act niet gedacht na een eerder fiasco hier op dezelfde plaats.
Met het optreden van PHARRELL WILLIAMS wordt de eerste dag in de Nile afgesloten. Iedereen verdient een tweede kans, zo moet de organisatie van het festival gedacht hebben. Na een eerdere ontmoeting hier met de N.E.R.D.-frontman, het leek helaas niet mogelijk om dit hiphopcollectief zo ver te krijgen om weer hier bij elkaar te komen, die voor velen een ronduit teleurstellende ervaring zou worden, is het goed om te zien dat hij het vizier vandaag wel op scherp heeft. Het rijtje hits wordt in rap tempo en op gesmeerde wijze met een soepel draaiend showorkest, klinkt net even beter dan ‘een stel dansende bloedmooie chicks’, uitgevoerd. Pharrell revancheert zich prima maar wij hebben er weer snel genoeg van en gaan alle indrukken van de eerste dag even rustig een plaatsje geven. Morgen is er weer een interessante, en vooral ook drukke dag.

Lees hier het verslag van van zaterdag 9 juli en van zondag 10 juli. Het volledige fotoalbum North Sea Jazz Festival 2016 vindt u HIER!

Ook op Blues Magazine ...