Wanneer zondagavond vlak voor het middernachtelijk uur het Billy Hart Quartet de laatste avontuurlijke jazz-tonen door de Hudson-zaal laat klinken, hebben dit jaar ongeveer 75.000 bezoekers de 43e editie van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam bezocht. Muzikaal is er zoals gebruikelijk weer behoorlijk breed uitgewaaierd en zijn er naast jazz natuurlijk heel veel andere, dikwijls aanverwante en buitengewoon interessante muziekstijlen aan bod gekomen. Blues Magazine heeft drie dagen lang sfeer geproefd en heeft zich vooral laten verrassen door de meest uiteenlopende varianten uit het muzikale universum die de organisatie van het festival het publiek heeft voorgeschoteld.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Petra Bakker.
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het grote NN North Sea Jazz, NN is de nieuwe trotse partner van het festival, vindt weliswaar plaats op vrijdag 13, zaterdag 14 en zondag 15 juli maar in Rotterdam is men dan al ruim twee weken in de ban van jazz, funk, soul, pop, rock, blues, crossover, avantgardistische en diverse andere muzikale, veelal geïmproviseerde klanken. Het NORTH SEA ROUND TOWN kun je nauwelijks meer een randprogramma noemen. Het is inmiddels een begrip geworden. Maar liefst 300 acts zijn er hier te vinden op wel 100 verschillende locaties. Veel nog onbekende muzikanten uit de stad maar ook van daarbuiten, krijgen de kans om zich voor een publiek te kunnen presenteren. Zo worden bijvoorbeeld de vele reizigers die vrijdagmiddag op het prachtige Rotterdam Centraal Station aankomen, welkom geheten door MUDDY GREASE, een stel jonge honden die met opwindende fusion jazz de grote hal voorzien van een zeer aangename sfeer. Het lijkt niet onmogelijk dat veel passanten spontaan hun afspraak vergeten maar wij moeten verder richting Ahoy waar de volgende verrassing zich aandient op het doorgaans zo kille Station Zuidplein. Daar wordt met woeste salsa en Caraïbische muziek de vandaag toch al zo hoge temperatuur nog eens met enkele graden opgevoerd. Het wordt veroorzaakt door CHARLOIS SALSA ALL-STARS, een door bassist/bandleider Mick Paauwe bij elkaar gebrachte festivalband waarin de beste muzikanten uit de Nederlandse salsa-scene bij elkaar zijn gebracht. ‘Rotterdam Make It Happen!’ staat er op de banner van het podium. “Salsa RRRRRRotterdam!” klinkt het door de microfoon.
We slagen er maar net in om van de metro op de zojuist vertrokken ‘Love Train’ van THE O’JAYS te springen. Menigeen zal zich hebben afgevraagd of die nog altijd bestaan. Welnu, met een gemiddelde leeftijd die boven de zeventig jaar ligt, zijn Eddie Levert en Walter Williams van het uit Philadelphia afkomstige trio blijkbaar nog altijd springlevend. Het merkwaardige is dat ondanks de grote hits die het 55 jaar opgerichte gezelschap onder leiding van de beroemde Gamble & Huff produceerde, nog nooit in Nederland voor een live-publiek is opgetreden. Vandaag is het publiek in de al zo vroeg goed gevulde Nile dus getuige van een in alle opzichten bijzondere primeur en brengen hits als ‘Backstabbers’, ‘Put Your Hands Together’ en ‘Use Ta Be My Girl’ veel herinneringen boven bij de oudere fans. Samen met Eric Nolan Grant die pas veel later aanhaakte bij de legendes, worden de vocalen afgewisseld en zien we de coolste dance-moves voorbij komen van de mannen die in fel rode en stijlvolle pakken gekleed gaan. Williams flirt met het publiek. Eddie vraagt zich af of wij hun hit nog herkennen. Met passende visuals en ander filmmateriaal uit de archieven nemen ze de bezoekers vijfenveertig jaar mee terug in de tijd met hun prachtige en doorleefde soul. Speciale vermelding verdienen ook de muzikale begeleiders die het nostalgische Philly-geluid bijna perfect nabootsen. Na al die jaren afwezigheid en de warme ontvangst vandaag in Rotterdam zouden de O’JAYS best nog eens hier kunnen terugkeren.
Vergeleken met hen staat MICHAEL LEAGUE nog maar aan het begin van zijn carrière. Toch zijn de vaste bezoekers van het festival hem hier al diverse malen tegen gekomen als bassist van Snarky Puppy, een uit vele muzikanten bestaand maar ook regelmatig van bezetting wisselend project, dat zich de afgelopen tien jaar nadrukkelijk in de kijker heeft gespeeld. Nog maar 34 jaar is hij maar dit weekend zal League als Artist in Residence maar liefst drie optredens verzorgen op het festival. Op de eerste dag is dat SNARKY PUPPY met METROPOLE ORKEST. Veel bezoekers slagen er maar net in om nog op tijd binnen te komen om getuige te zijn van meeslepende, avontuurlijke en werkelijk prachtig opgebouwde instrumentale composities van de zo getalenteerde League en dat fenomenale orkest onder leiding van Jules Buckley. Beschouwden wij al eerder een het Orkest als ‘huisband’ van North Sea Jazz, hetzelfde zou je bijna kunnen beweren van de Amerikaanse band. Vandaag vindt er een belangrijke fusie plaats waarin de toekomst van de jazz met heel veel jaren ervaring samensmelt.
Toekomst is er ook voor de muziek waarmee DURAND JONES & THE INDICATIONS zich hebben ingelaten. De vuige soul waarin zowel funk, gospel als rock ‘n roll elkaar tegenkomen bevat moderne invloeden uit de hiphop en dance-sector met als gevolg dat zowel de oudere alsmede de jonge bezoekers zich duidelijk goed vermaken bij het podium van de Mississippi. Alweer horen we vandaag een mooie donkere soulstem maar deze heeft nog heel veel jaren voor de boeg om goed te kunnen rijpen. De uit Louisiana afkomstige Durand Jones is er in ieder geval eentje om in de gaten te houden. Met zijn grote bereik en diversiteit zou dit optreden zeker nog eens een vervolg kunnen krijgen op dit festival.
Waar de jazz-puristen op zoek gaan naar de authentieke jazz-geluiden, en het dikwijls ook vinden, gaan wij op zoek naar de pure blues. Eerlijk is eerlijk, het wordt ons dit jaar niet gemakkelijk gemaakt maar wanneer je op de eerste dag al de naam GARY CLARK JR. tegenkomt op het programma mag je absoluut niet klagen. Natuurlijk heeft de jonge Texaan nog veel meer in huis en komen in de één-uur-durende set allerlei andere stijlen voorbij die hij op vernuftige wijze in zijn composities verweeft. Dat zijn set veel gelijkenissen vertoont met die van zijn vorige optredens hier is niet verwonderlijk. Muziek maken doet hij bij voorbaat op het podium en niet in de studio. Natuurlijk wordt reikhalzend uitgekeken naar nieuw plaatwerk maar als het epische ‘Bright Lights’ de grote hal vult, vormt dat uiteraard geen enkel bezwaar. Hoewel het NS-verkeer dit weekend behoorlijk onder druk staat, dendert hier een overtuigende ‘When My Train Pulls In’ over het festivalterrein. Deze keer duurt de rit maar liefst twaalf minuten. De buitentemperatuur heeft grote invloed op de broeierige sfeer die de band binnen teweeg brengt. Drummer Johnny Radelat mept meedogenloos maar strak. Ondanks de warmte is er geen moment van verslapping. De zanger/gitarist verliest werkelijk vele liters vocht en dan moet hij hier later op de dag ook nog opdraven bij zijn vrienden van The Roots. Heerlijk is ook het meeslepende ‘Low Down Rolling’. “Ik ben niet daar waar ik zou moeten zijn’, zingt hij maar wat ons betreft is Gary Clark Jr. juist vandaag op het juiste moment op de juiste plek.
Zoals gezegd mogen THE ROOTS & FRIENDS ook weer opdraven en wordt een herhalingsstukje opgevoerd van hun vorige optreden hier en van die van daarvoor. Vandaag heeft het hiphop-ensemble enkele speciale gasten meegenomen en zien we Cory Henry op de toetsen en mag ook Bilal opdraven. De aftrap met snoeiharde funk is veelbelovend en het publiek vindt het prachtig maar zoals zo vaak ontstaat na verloop van tijd een moment dat zowel publiek als artiesten de aandacht niet vast kunnen houden. Spaarzaam hoogtepunt is ‘Dear God’ van The Monsters of Folk. Dieptepunt de zoveelste keer een afgeraffelde ‘Sweet Child O’ Mine’ van Guns N’ Roses.
Liever zien wij HANNAH WILLIAMS & THE AFFIRMATIONS, met wie we al eens kennis maakten tijdens de R&B Night in Groningen. De Affirmations komen qua virtuositeit bij lange na niet in de buurt van die bovengenoemde Roots maar de Britse soul muzikanten spelen met een aanstekelijk enthousiasme en heeft met Williams een frontvrouw in huis die overeenkomsten vertoont met een Beth Ditto van The Gossip maar vooral ook met de veel te vroeg overleden Amy Winehouse. Zowel band als publiek wilde best nog even doorgaan maar precies om 00.45 gingen geluid en licht bij de Mississippi uit.
Enkele uren later zouden de studenten van de ROOSEVELT HIGH SCHOOL JAZZBAND namelijk al weer het zaterdagprogramma moeten openen met een swingend bigband-optreden. Verplichte kost voor liefhebbers van Count Basie en Duke Ellington.
Verplichte kost is er ook voor de bluesliefhebbers. DEVA MAHAL heeft hier al eens op het podium van de Congo gestaan maar moest toen genoegen nemen met een plekje achterin naast haar zusje. Beiden verzorgden namelijk de achtergrondvocalen van beroeme papa Taj. Inmiddels heeft dochterlief al hard gewerkt aan een eigen carrière en vormt de blues weliswaar een belangrijke invloed maar blijkt Deva vooral in de soul, pop en gospel thuis te zijn. Ook op het gebied van liefdes, zowel voorbije als de nog komende, heeft zij een en ander te melden. Komt dus mooi uit wanneer je muziek met emotie weet te waarderen. Hadden die jongens van The Roots toch wel goed gezien toen ze op zoek waren naar vocale versterking op het podium maar het is vooral fijn om te zien dat Deva Mahal geheel zelfstandig de kar moeiteloos en gedurende een heel uur lang weet te trekken.
Liefde is er ook in de Maas tijdens ‘When Love Was King’ dat Gregory Porter speciaal schreef voor zijn succesvolle album ‘Liquid Spirit’. Voor de in Nederland zo populaire zanger is, zo verklaarde hij onlangs, een droom uitgekomen op het moment dat hij met grote letters GREGORY PORTER with METROPOLE ORKEST ‘Nat King Cole & Me and Other Songs’ aangekondigd zag staan op de affiche van dit festival. Voor veel toeschouwers die dit bijzondere optreden willen maken valt deze droom echter al snel in duigen. De speciaal aangestelde ‘crowdcontrol’ die de bezoekersstromen op het Ahoy-complex moet regelen is niet onder de indruk van het feit dat de vloer en eerste ring van de Maas al ver voor aanvang vol zijn.
‘Mona Lisa’ is al bijna afgelopen wanneer de deuren op de 2e ring vd Maas pas opengaan en de vele bezoekers nog in het donker naar hun stoeltje moeten lopen om te kunnen zitten. De crowdcontrol was duidelijk niet goed geïnformeerd. Wij wisten al lang dat Porter in 2018 tot de grootste namen van het festival behoort. We zien wederom het prachtige orkest boven zichzelf uitstijgen. Vandaag is het echter Vince Mendoza die het dirigentenstokje vasthoudt om het geheel in goede banen te leiden. Helemaal nieuw is de samenwerking tussen Porter en het orkest niet maar de combinatie blijkt wederom van hoogstaande kwaliteit te zijn. De set is voor velen een feest der herkenning. Nogmaals blijkt hoe groot de invloed van Nat King Cole op de muziek van Gregory Porter is geweest. Vandaag laat hij weer eens zien de juiste te zijn om dit rijke oeuvre te vertolken.
De behoefte aan frisse lucht is inmiddels toegenomen en daarom is het een goed idee om eens het buitenpodium van de Mississippi op te zoeken waar drummer Ton Dijkman en Hammond-organist Nico Brandsen de geweldige zangeres/gitarist Melanie ‘Mell’ Jonk begeleiden. De sound van VINTAGE FUTURE & MELL, want daar gaat het over, is eveneens verfrissend en omvat toegankelijke elementen uit de soul, funk, pop en rock en klinkt als geheel zowel krachtig als overtuigend. Niet vreemd natuurlijk aangezien deze muzikanten in ons land tot de beste in hun vakgebied behoren. Mell is een veelbelovende zangeres die nog een mooie toekomst voor zich heeft liggen. Diverse Radio 2-DJ’s pikten de muziek al eens op en één van die radiomakers staat toevallig op het dak zijn set af te spelen.
Zes keer eerder stond Gerard Ekdom, de meest besproken DJ van dit jaar die onlangs zijn vertrek van Radio 2 naar 10 bekendmaakte, hier al eens op het terras van de Tigris onder de noemer EKDOM’S FUNKY WEEKEND TRIP zijn favoriete platen af te draaien. Het is wederom volgepakt wanneer grote hits als ‘Freedom’ van George Michael en ‘Dub Be Good To Me’ van Beats International op vernuftige wijze in elkaar overlopen. Ekdom verklaarde kortgeleden zich hier in ‘Luilekkerland’ te wanen. Leuk om te zien hoezeer hij er zelf van geniet en prettig om te zien dat iedereen zich hier, met een cocktail of biertje in de hand, uitstekend vermaakt.
Twee jaar geleden stond LEON BRIDGES nog in de Congo als nieuwkomer op het programma met een op dat moment bescheiden radiohitje achter zijn naam. De ietwat verlegen 25-jarige Texaan trok op charmante en muzikaal zeer stijlvolle wijze alle aandacht naar zich toe en wist uiteindelijk iedereen met zijn ‘retrosoul’ te overtuigen van zijn kwaliteiten. De sixtiesstijl met liedjes over ‘liefde, hoop en waarheid’ is er nog steeds maar op zijn recent uitgebrachte album ‘Good Thing’ is een breder, rauwer R&B-geluid met moderne sexy elementen te vinden. Het gevolg hiervan is dat zijn muziek nu ook door een ander publiek opgepikt wordt en kan het zo zijn dat je hem op een hip festival als het onlangs gehouden Down The Rabbit Hole Festival tegenkomt maar ook als support-act bij The Rolling Stones die een enorme liefhebber zijn van de jonge soulman. Van dat nieuwe materiaal doet vooral het ingetogen jazzy maar oh zo opwindende ‘Bad Bad News’ het hier vandaag ontzettend goed. Bridges heeft duidelijk grote sprongen gemaakt. “Ik voel mij artistiek verwant met Usher, Bruno Mars en Anderson.Paak”, zo verklaarde hij hier al eens in een interview. Vanavond wil het toeval dat Bridges de grote Maas-zaal vast opwarmt voor dat laatstgenoemde Californische talent. Ondertussen vertrekt een aanzienlijk deel van het publiek naar de Nile waar inmiddels een ander zeer bekend gezicht alle aandacht weet op te eisen.
Natuurlijk geen schande als je weet dat NILE RODGERS & CHIC daar een grootste hits-spektakel neerzetten die zijn weerga niet kent. Meerdere generaties zijn opgegroeid met deze muziek. De jongste muziekliefhebbers van het festival kennen ‘Get Lucky’ dat de naam Rodgers, overigens samen met Daft Punk en Pharrell (N.E.R.D.), weer prominent in de hitlijsten neerzette, evenals Christina Aguilera’s ‘Telepathy’, maar het overgrote deel van de zaal groeide op met zijn composities waar artiesten als Diana Ross, Three Degrees, Sister Sledge, Madonna en vanzelfsprekend Chic furore mee maakten. De hoofdpersoon van deze show voelt zich bijzonder blij en zeer vereerd om in een naar hem vernoemde zaal te mogen spelen, Hij laat ons vanwege vertraging voorafgaand aan het optreden getuigen zijn van de sound-check. Een ingestudeerd grapje of niet maar dit belooft zeker iets. De goed geoliede hitmachine draait vanaf de eerste tot de laatste minuut. ‘Clap Your Hands’, ‘Dance Dance, Dance’, ‘I Want Your Love’, ‘I’m Coming Up’, ‘Upside Down’, ‘Greatest Dancer’, ‘We Are Family’ Laat de Nile overstromen nostalgische gevoelens, geluk en blijdschap. De mix funk, disco en soul heeft alweer een nieuwe generatie bereikt en de 65-jarige Rodgers geniet er nog altijd met volle teugen van. ‘Let’s Dance’ zoals die bekend werd door David Bowie zullen we nog een keer horen tijdens het optreden van CeeLo Green op de slotdag van het festival maar alle credits staan toch echt op naam van de man die nog zeer recent een loodzware operatie overleefde. Chic-zangeres Kimberley Davis maakt eveneens indruk, krijgt opvallend veel speelminuten en is grotendeels verantwoordelijk voor het slagen van dit optreden. Het Lowlands-publiek kan zich nu al vast verheugen op een weergaloze show van deze band in bloedvorm die al op voorhand tot de hoogtepunten van het dik-uitverkochte festival genoteerd kan worden.
Waar Nile Rodgers enige tijd van het grote podium leek verdwenen maar nu weer menig festival ‘domineert’, moet het voor ROBERT FINLEY allemaal nog beginnen en hij is bijna net zo oud als Rodgers!? De voortekenen zien er echter goed uit. Zijn dit jaar verschenen album ‘Go Platinum!’ kon rekenen op lovende kritieken en ook de live-verrichtingen van de grote donkere man met zwarte hoed uit worden geroemd. Dan Auerbach, zanger/gitarist/platenbaas en bovenal de helft van The Black Keys, was enorm onder de indruk toen iemand van de Music Maker Relief Foundation, een non-profit organisatie die in-nood-verkerende muzikanten op weg helpt, hem de naam Robert Finley influisterde. Binnen no time stond er een complete band klaar in een studio te Nashville om hem op te vangen en te begeleiden. Muzikanten die reeds hun sporen verdienden bij artiesten als Aretha Franklin, Dusty Springfield, JJ Cale, Bobby Womack en Elvis Presley. Zij zijn er vandaag niet bij maar Finley wordt hier omringd door een uitstekend gezelschap met wie hij de soul, het gevoel in de muziek, moeiteloos weet over te brengen op het enthousiaste publiek dat zich in de Congo gewillig laat meeslepen in het muzikale levensverhaal van deze veteraan. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat die nog maar een paar jaar geleden als straatmuzikant door het leven ging. ‘Honey, Let Me Stay The Night’ luidt het voorstel van Finley en wat ons betreft blijft hij inderdaad nog even. De Congo is vandaag nog niet helemaal volgepakt maar voor volgend jaar kan de Maas al worden gereserveerd want dat we van deze innemende performer nog gaan horen staat als een paal boven water.
Hetzelfde wisten wij al eens te melden na de eerste ontmoeting hier met ANDERSON.PAAK. Hij is inmiddels een gevestigde naam die tijdens NSJ 2016 en vervolgens ook op Lowlands de palen uit de tent speelde. Het hoogtepunt van de dag is wanneer halverwege “very, very, very special guest” CeeLo Green zijn grote hit ‘Crazy’, die Green 10 jaar geleden samen met Danger Mouse als Gnarls Barkley de hitlijsten injoeg, komt zingen.
Wij verkiezen echter vroegtijdig het nog betrekkelijk onbekende maar zeer talentvolle CON BRIO waarvan wij vermoeden dat die na een eerdere poging op North Sea Jazz 2016 deze keer in de Congo boven zichzelf zullen uitstijgen. Niet voor niets betekent ‘con brio’ vrij vertaald zoiets als ‘alles geven wat je in huis hebt’. Frontman en gitarist Ziek McCarter is iemand die er op het podium in ieder geval 200% voor gaat. Heel ver weg zijn de invloeden van Prince, James Brown Sly Stone nooit en je krijgt er ook nog eens de beste dance-moves van dit weekend bij. De intensieve tournee weerhoudt de energieke funk-band uit San Francisco er niet van om na de vroege opening op het hoofdpodium van Bospop deze dag, hier ook nog eens alle remmen los te gooien. Naast de sterke zelfgeschreven composities die voornamelijk uit eigen ervaringen zijn voortgebracht krijgt het publiek vanavond ook, mede door de hoge falset-stem van de zanger, een zeer afwijkende uitvoering van Nirvana’s ‘Heart Shaped Box’ voorgeschoteld. Hoewel het eigen werk al buitengewoon interessant en veelzijdig is, lukt het Con Brio toch om een geheel eigen draai aan deze grunge-klassieker te geven. Het is één van de vele interpretaties van andermans werk die er dit weekend over het Ahoy-complex klinken.
Zo is er zondag wederom een uitvoering van David Bowie’s ‘Let’s Dance’ te horen en te zien. Deze keer is CEELO GREEN degene die de hit uit 1983 naar zijn hand probeert te zetten. Tien jaar geleden stond Green hier al met Gnarls Barkley en ook gistermiddag was hij er even bij als gast van Andersen .Paak maar vandaag is het toch echt zijn eerste optreden hier als solo-artiest. Hoewel er al geruime tijd niets relevants is uitgebracht van de grote man, hij schijnt het overigens weer wel allemaal al klaar te hebben liggen, is er blijkbaar heel erg uitgekeken naar zijn show. Niemand kan er nog bij op het moment dat hij aftrapt met de commerciële en door hardcore-fans zo verafschuwde escapade van Bowie. Als de grote verloren zoon wordt hij ontvangen en het opgewekte ‘Fuck You!’, het laatste grote wapenfeit dat al weer acht jaar oud is wordt massaal meegezongen.
Daarentegen moeten NATHANIEL RATELIFF & THE NIGHT SWEATS er hard voor werken om maar enig enthousiasme teweeg te brengen in de veel te grote Nile. Vreemd aangezien de sympathieke Rateliff met zijn medestrijders nog niet zo heel lang geleden twee avonden achtereen de grote zaal van Paradiso wisten uit te verkopen en helemaal plat te spelen. Het vroege tijdstip, de warmte en de concurrerende podia zullen wellicht een oorzaak kunnen zijn maar met het muzikaal gebodene is werkelijk niets mis. De mooie, kleine liedjes krijgen met toevoeging van de geweldige blazers extra lading en ook het prachtige Hammond-geluid van de toetsenist is niet bepaald onaangenaam om naar te luisteren. ‘Wasting Time’ krijgt op deze manier plots een andere betekenis maar gelukkig heeft het gezelschap uit Denver een paar sterke troeven in handen voor de eindspurt. Dankzij ‘I Need Never Get Old’ en het opzwepende ‘S.O.B.’, dat door iedereen herkend en uitbundig meegezongen wordt, eindigt het NSJ-debuut voor deze muzikanten toch nog op een prettige manier.
Bij de Maas aangekomen begrijpen we het pas en wordt ineens alles duidelijk. Om maar niets te hoeven missen van CHAKA KHAN & METROPOLE ORKEST lijkt iedereen, na alle eerdere ervaringen van dit weekend, maar extra vroeg naar een plekje gezocht te hebben. Het blijkt niet voor niets. De zaal is hartstikke vol en zelfs op het podium lijkt er nauwelijks plaats genoeg. Naast het grote orkest, vandaag onder leiding van Jules Buckley, heeft de zangeres namelijk ook nog eens haar eigen muzikanten meegenomen. Ze heeft het warm en gaat er regelmatig bij zitten met een waaier in de hand ter verkoeling, iets dat absoluut geen overbodige luxe is. Van de souldiva wordt verwacht dat zij zich revancheert nadat zij haar optreden hier eerder eens vroegtijdig moest staken. Ze slaagt maar gedeeltelijk om het publiek dat te bieden waarvoor het gekomen is. Uiteraard bewijst het Metropole Orkest nog maar weer eens waarom dit orkest zo bijzonder is en waarom het internationaal zo hoog aangeschreven staat. Je moet er toch niet aan denken dat dit door allerlei financiële oorzaken niet meer mogelijk zou zijn. Het unieke geluid, de prachtige arrangementen en het stemgeluid van Chaka Khan die een bloemlezing uit haar rijke oeuvre presenteert, maakt van dit optreden een zeer bijzondere gebeurtenis. Het orkest zien we graag nog eens terug, voor Chaka Khan is dit een goed moment om volledig tot rust te komen en terug te blikken op al die mooie momenten die zij hier gedurende al die jaren heeft mogen meemaken.
Het contrast is des te groter wanneer je de energieke NEW ORLEANS SWAMP DONKEYS op het Congo Square-podium ziet springen. Ze zijn natuurlijk wel een behoorlijk aantal jaren jonger maar gaan ondanks de hoge temperatuur als een dolle tekeer. De enthousiaste gasten spelen ‘On The Sunny Side of the North Sea Jazz Festival’ en beschikken over een vocalist die klinkt als een jonge uitvoering van Louis Armstrong. De ‘jass’ op dit gezellig drukke plein klinkt zoals het waarschijnlijk ook aan het begin van de vorige eeuw geklonken zou hebben. Zijn wij hier getuige van de terugkeer van de Big Easy Jazz? Geen idee maar deze wildebrassen geven deze authentieke stijl in ieder geval een hippe twist waardoor zowel jong als oud publiek gezamenlijk kan genieten van dit sfeervolle optreden.
Muzikale grenzen lijken overal te vervagen en de vrijheid die geboden wordt lijkt volop benut te worden. Een mooie jazz-gedachte toch? Ooit gedacht op dit festival nog eens de hypermoderne muziek van een populaire muziekproducent/DJ/remixer uitgevoerd te zien worden? In de grote Nile wordt massaal de muziek gevierd van de eerder dit jaar overleden immens populaire Zweedse DJ Avicii. De Amerikaanse rapper/R&B- en soulzanger ALOE BLACC verzorgde ooit de vocalen op ‘Wake Me Up’ dat tot één van de meest succesvolle dance-tracks ooit behoort. Het blijkt een slimme zet van Blacc om deze wereldhit vandaag in te passen. Het fungeert namelijk als een broodnodige opkikker die de set goed kan gebruiken. De overwegend wat gladde en zeer braaf uitgevoerde moderne soul doet al na ruime een half uur hier en daar wat verveelde blikken ontstaan. Pas wanneer de zanger zijn band om wat Sly Stone-funk vraagt en op zijn wenken bediend wordt lijkt er wat beweging in de zaal te komen. Na nog even heerlijk van de sfeer op de andere locaties te hebben genoten bewegen wij ons langzaam richting de uitgang.
Wederom kan worden terug gekeken op een prachtig weekend waarin zoals altijd een enorme diversiteit aan stijlen voorbij kwam, waarin de gevestigde namen bewezen nog altijd prima mee te kunnen komen en waarin veel getalenteerde jonge muzikanten zich nadrukkelijk hebben laten gelden. De 43e editie van North Sea Jazz was wel niet de meest spectaculaire aflevering maar kwalitatief gezien was het voor de liefhebbers weer absoluut de moeite waard om hier drie dagen aanwezig te kunnen zijn. Wij kijken nu al weer uit naar juli 2019 waarin de organisatie ongetwijfeld een boeiend programma weet te presenteren.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe