NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2011
vrijdag 8 Juli 2011
Ahoy, Rotterdam
Tekst: Jeroen Bakker ; Foto’s: Marco van Rooijen
Rond de dertienhonderd muzikanten zijn dit weekend actief op de 36e editie van het North Sea Jazz Festival te Rotterdam dat voornamelijk in het teken zal staan van een kleine man uit Minneapolis. Met de aankondiging van Prince op het programma kreeg het internationaal vermaarde festival niet alleen een enorme boost qua kaartverkoop – er moest naast het driedaags-passepartout overigens nog wel een extra kaart worden gekocht – maar ook een geruchtenstroom die zijn weerga niet kent. Het festival heeft nogal wat artiesten die ‘het ooit eens gedaan hadden’ met His Royal Badness en zouden dus mogelijk hun opwachting kunnen maken tijdens één van de drie nachtconcerten in Ahoy. BluesMagazine zal verslag doen van het derde optreden maar stort zich allereerst drie dagen lang in al het andere indrukwekkende Blues- en voornamelijk Beyond-gebeuren dat het festival te bieden heeft.
Met het debuut ‘A Solitary Man’ dat nog maar kort in de schappen ligt, heeft JONATHAN JEREMIAH al een kleine hype doen ontketenen. Vooral gesteund door 3FM weet de jonge singer/songwriter een jeugdig publiek te interesseren voor zijn muziek waarin wordt teruggegrepen op het betere werk uit de jaren zestig en zeventig. Jeremiah begeeft zich in de hoek van de Walker Brothers, Cat Stevens en James Taylor maar onderscheidt zich door een opvallend donker stemgeluid dat iets wegheeft van Bill Withers. De begeleidingsband tijdens het openingsoptreden op het Maas-podium is het METROPOLE ORKEST, onder leiding van Jules Buckley die het genoemde album ook produceerde, dat daarmee een droom vervult van de Brit wiens muziek zich uitstekend leent voor een orkestrale begeleiding. Het mooie volle geluid tijdens gevoelig materiaal als ‘If You Only’ en ‘Lost’ doet de tijden van Burt Bacharach en Phil Spector’s Wall of Sound herleven. Naast dat van het orkest is er ook Nederlandse inbreng tijdens ‘Heart of Stone’. Elske DeWall en Jeremiah ontmoetten elkaar tijdens een 3FM-radioshow en weten hier met het geslaagde duet de grote zaal in vervoering te brengen. Grote kans dat deze samenwerking nog een vervolg gaat krijgen zoals ook het optreden van Jeremiah niet zonder gevolgen zal blijven.
MATT SCHOFIELD is op het North Sea Jazz Festival geen onbekende meer. Het legendarische optreden in de Haagse Statenhal met Ian Siegal werd zelfs op DVD uitgebracht maar Schofield weet al jaren, mede geholpen door zijn fantastische begeleiders, op eigen kracht indruk te maken. Het is dan ook goed vol als rond zes uur het krachtige ‘Ear To The Ground’ door de grote zaal (Nile-stage) klinkt. Zoals altijd is het toetsenwerk (inclusief lage tonen) in vertrouwde handen van Jonny Henderson maar vandaag wordt als speciale gast Britse New Orleans ‘piano professor’ Jon Cleary aan het gezelschap toegevoegd. Jon Cleary zal gedurende het festival enkele solo-optredens verzorgen maar stelt zich vandaag geheel in dienst van Matt en band. De Britse zanger/gitarist is speciaal overgevlogen uit de US waar momenteel behoorlijk aan de weg wordt getimmerd. Zo werd veel van zijn laatste album ‘Anything But Time’ al opgenomen in New Orleans en met de toevoeging van drummer Kevin Hayes die al eens bij Robert Cray achter de kit zat, is het Amerikaanse feestje compleet. De gitaarsolo in ‘Livewire’ is werkelijk adembenemend en geeft maar weer eens aan dat een plaats op dit grote podium absoluut gerechtvaardigd is. Ook hier is een belangrijke Nederlandse inbreng te melden en wel die van Big Pete, volgens Schofield de beste bluesharpist die ons land rijk is. Een mooie opsteker voor deze grote bluesman die langzaam maar zeker ook in Amerika voet aan wal begint te krijgen. Hoezo ‘Shipwrecked’ in de Rotterdamse haven? Het nieuwe werk van Schofield is met deze begeleiders het beste tot nu toe en het optreden op North Sea Jazz is wederom zeer geslaagd te noemen.
De Nile loopt vroegtijdig goed vol wanneer de spullen van PAUL SIMON worden klaargezet. Het is nogal wat aangezien Simon zich zoals altijd laat vergezellen door een omvangrijke begeleidingsband. Nog altijd lijkt de bescheiden muzikant verrast door het enthousiasme waarmee hij wordt onthaald maar de waardering van het publiek blijkt niet meer dan terecht. De opener ‘Boy In The Bubble’ klinkt goed stevig en het plezier op het podium is niet gespeeld. Het advies van Simon tijdens ’50 Ways To Leave Your Lover’ wordt massaal genegeerd. Het zijn slechts gelukkige blikken in de zaal en het dreigt zelfs een uitbundig feest te worden tijdens een onvervalste partij Zydeco inclusief wasboard en accordeon. Simon is in zijn solo-carriere nooit vies geweest van ‘andere’ invloeden en lijkt zich nu in de Amerikaanse rootsmuziek te hebben gedompeld. In het oudere ‘Kodamchrome’ zit de zanger er even verschrikkelijk naast en ‘Mystery Train’ mist met deze beschaafde vocalen het ‘edgy’ karakter maar het muzikale gedeelte is behoorlijk authentiek en met een geweldige uitvoering van ‘The Obvious Child’ wordt dat ruimschoots gecompenseerd. Het optreden kan nu al tot een van de hoogtepunten van het festival worden gerekend. Paul Simon blijkt nog altijd een uiterst professionele artiest die niets aan toeval overlaat en nog altijd zichtbaar kan genieten van een response zoals die van deze NSJ-editie.
ROBERT RANDOLPH werd jaren geleden al eens op sleeptouw genomen door Eric Clapton die dusdanig onder de indruk was van deze Amerikaanse pedalsteel-virtuoos dat spoedig een optreden werd geregeld tijdens het prestigieuze Crossroadsfestival. De show van Randolph die hier samen met zijn FAMILY BAND in de Congo-tent staat is werkelijk spectaculair te noemen. De standaard waarop de gitaar plat bevestigd zit schudt alle kanten op en er sneuvelen diverse snaren wanneer Randolph zijn slide over de frets laat gieren. De blues, gospel, soul en hiphop wordt weliswaar funky maar dusdanig heavy gespeeld dat de oorbellen van de charmante toetseniste tijdens het optreden verloren gaan. Het optreden verschilt niet veel met dat van de Melkweg, bijna een jaar geleden maar vandaag lijkt alles op zijn plaats te vallen. De instrumentale uitvoering van Hendrix’ ‘Voodoo Child’ is ronduit indrukwekkend en leidt tot uitzinnige taferelen voor het podium. Uiteindelijk zijn het nog slechts de gitarist en zijn fenomenale drummer die, zij het noodgedwongen, gebruik maken van een stoel.
Iets minder uitbundig maar zeker niet minder succesvol gaat het er aan toe bij
ALAIN CLARK. De immens populaire zanger verzorgt naast zijn tweede optreden op het festival, muziekles aan 50 kinderen op het NSJ Festival vor Kids. Er is in het tijdschema
geruild met Paul Simon wat uiteraard niet ongunstig uitpakt voor de ‘hitshow’ van Clark.
Het publiek wordt verzocht massaal ‘Push My Button’ te zingen en alsof het knopje van de jukebox wordt ingedrukt volgt de ene hit na de andere. Wellicht overbodig is de uitvoering van Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ maar na het recente tribute-optreden in Carré lijkt tegenwoordig iedereen zich te willen vergrijpen aan deze klassieker. Toeval of niet, buiten heeft een enorme regenbui huisgehouden maar binnen klaart het op als Clark’s vader Dane ‘Father & Friend’ mag meezingen.
Opvallend is het grote aantal jongeren dat in de voorste regionen te vinden is bij het optreden van BB KING. De laatste jaren staan BB’s shows veelvuldig in het teken van zijn fysieke gesteldheid en dat is niet verwonderlijk, King vermeldt dan ook voor de goede orde dat hij de leeftijd van 85 jaar reeds bereikt heeft. Het zou toch best eens de laatste keer kunnen zijn dat… Welnee, Riley B. King lijkt ons allemaal te overleven en bedient ook nu weer zo’n drie generaties tegelijk van zijn karakteristieke bluesgeluid. De man heeft nog altijd een enorme aantrekkingskracht die gebaseerd is op een indrukwekkende staat van dienst maar bovenal op de vele optredens die toch iedere keer weer enorme indruk maken. Recentelijk konden de bezoekers van Glastonbury nog genieten van een weliswaar vermoeide King maar tijdens het optreden in Gent, later dit weekend tijdens de jazzdagen zou samen met Mavis Staples, die we hier zondag zullen aantreffen, een onvergetelijk optreden worden gegeven. Het legendarische zwaargewicht van de blues is ook tijdens deze 36e North Sea Jazz in topvorm, beschikt nog over een gezonde dosis humor en wijst ons er fijntjes op dat er nog een nieuw album is uitgebracht. Natuurlijk zijn er op- of aanmerkingen te maken maar hey… het is BB KING en wie zijn wij om ons kritisch uit te laten over de allergrootste nog levende bluesman aller tijden, ‘The Heavyweight Champion of the Blues’ bij wie The Thrill nog steeds niet Gone Is.
LARRY GRAHAM & CENTRAL STATION is een act die recentelijk het meest in verband wordt gebracht met Prince, de meester maakt vaak gretig gebruik van de bassist, maar die al meerdere malen heeft bewezen een festival als het NSJ met zijn strakke funkgezelschap moeiteloos naar een hoger plan te kunnen tillen. Dichter bij de funk is bijna niet mogelijk zoals we van Graham en zijn band kunnen verwachten blijkt ook hier alles tot in de kleinste details te kloppen. ‘All aboard for Graham’s Central Station!!!’ klinkt het rond middernacht. Deze funktrain gaat razendsnel van start en heeft met ‘Feel The Need’ geen tijd nodig om op gang te komen. Muzikaal vernuft, plezier en stijl gaan hand in hand in deze onderhoudende funkshow. Met krakers als ‘Ain’t No Fun To Me’ en ‘It’s Alright’ geeft de basvirtuoos in hoog tempo een bloemlezing uit zijn omvangrijke repertoire aangevuld met covers als ‘Higher Ground’, waarin regelmatig ruimte wordt vrijgemaakt voor solo’s van Central Station. De Nile heeft deze eerste dag een weergaloze afsluiter van het ‘officiele’ programma en Graham gaat zich na deze perfecte opwarmer voorbereiden op het volgende optreden…
Meer foto’s , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627055696073/
Door niet te gaan hebben we weer wat gemist. Beetje dom van ons!
Jeetje Jeroen, prachtig verslag! Ik zit de hele tijd gekluisterd aan Cultura24 maar ook door jouw verslag wordt weer duidelijk dat je er gewoon bij moet zijn!!!
Prachtig verslag Jeroen!! Als ik de ogen dicht doe dan zie ik het zo voor me, bedankt!
( P.S. En wat snel geplaatst!)