NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2011
zaterdag 9 Juli 2011
Ahoy, Rotterdam
Tekst: Jeroen Bakker ; Foto’s: Marco van Rooijen
Fotoalbum North Sea Jazz 2011 , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627055696073/
Terwijl voor aanvang van de tweede festivaldag nog veel wordt nagesproken over de sterke indrukken die zowel BB King als Paul Simon achterlieten op de eerste dag liggen de eerste fans al weer in rij om de beste plaatsen bij het tweede optreden van Prince te bemachtigen. Zij dienen nog ruim negen(!!!) uur geduld te hebben maar de ‘reguliere’ festivalbezoekers kunnen al genieten van AMADOU & MARIAM in de grote Maashal.
Het blinde Malines duo brengt een combinatie van westerse pop en Afrikaanse traditionele muziek die al tot grote bewondering leidde bij bekendheden als David Gilmour, Damon Albarn en Smiths-gitarist Johnny Marr. De muziek is avontuurlijk maar tegelijkertijd behoorlijk toegankelijk waarmee ieder festival in hogere sferen kan worden gebracht. Zo heeft de band nog maar net de Glastonbury-modder van de kleurrijke gewaden afgeklopt en nu is het de grote zaal tijdens het NSJ dat in vuur en vlam wordt gezet.
BEN L’ONCLE SOUL is een Franse zanger die zich lichtelijk op het gladde soulpad begeeft en bekendheid kreeg met zijn jazzy cocktailparty-vertolking van ‘Seven Nation Army’, een klassieker van The White Stripes. Het befaamde Motown Records zag het al zitten en bood de mogelijkheid om het gelijknamige debuut-album wereldwijd uit te brengen. Terwijl velen zich nog afvragen wat de populaire entertainer te zoeken heeft op een festival als NSJ, horen we voor aanvang van het optreden achter de grote gordijnen een luide groepsyell. Het blijkt de voorbode te zijn van een act die zich enorm wil bewijzen en het publiek zeker niet zal teleurstellen. Alle remmen gaan los tijdens de swingende soulshow waarin eigen nummers en geslaagde covers van Ray Charles of Stevie Wonder het publiek in extase brengt.
Voorzien van stijlvolle, authentieke kleding en aangevuld met showdansers bezorgt de band het publiek een uiterst vermakelijke opwarmer voor het optreden van CHAKA KHAN.
Quizvraag? Hoeveel keer eerder heeft deze zangeres het North Sea Jazzfestival onveilig gemaakt… Het zou zomaar eens richting de tien optredens kunnen gaan, al dan niet in gezelschap van een collega zoals bijvoorbeeld George Duke in 2009. De bijna zestigjarige diva is een graag geziene gast op het festival en behoort tot die spaarzame categorie waar vadertje tijd geen enkele grip op weet te krijgen. Na een kort intro van alweer een fijn stel begeleidende muzikanten knalt het door Prince geschreven ‘I Feel For You’ door de speakers.
Het tempo zit er meteen al aardig in en met ‘Ain’t Nobody’ wordt meteen een grote troef op tafel gesmeten. Ze kan het zich permitteren want er is in de loop der jaren een prachtig en divers repertoire opgebouwd. Bovendien weet Khan als geen ander hoe het publiek bespeeld dient te worden.
Met de spectaculaire show van SEAL tijdens NSJ 2009 nog op de netvliezen hebben veel bezoekers die er toen bij waren wederom besloten om al ver voor aanvang van het optreden de grote hal op te zoeken. Toen was het ‘Soul’, een weinig avontuurlijke verzameling van soulcovertjes, dat de hoofdreden vormde om hem een plaats op het festival te geven, nu is het toch vooral de live-reputatie van de artiest die hem naar Rotterdam heeft gebracht. Het recente ‘Commitment’ heeft weinig potten doen breken maar als om even na tienen de hitmachine weer op gang komt, is er niemand die daar nog om maalt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de zanger het in de hogere regionen menigmaal behoorlijk laat afweten. Je zou hem zelfs van enige gemakzucht kunnen beschuldigen terwijl juist hier een optimale prestatie verwacht mag worden. Met soul en jazz heeft het werkelijk ook al niets te maken. Toch kan er met de gelikte show vol van krakers als ‘Kiss From A Rose’, ‘Killer’ en ‘Crazy’ wederom gesproken worden van een redelijk geslaagde performance op North Sea Jazz. Toch zou Seal best eens een overstap naar het ‘back to the nineties’-circuit kunnen overwegen.
Iemand die het avontuur in de muziek wel opzoekt is SELAH SUE. De carriere van de Belgische is het afgelopen halfjaar in een stroomversnelling gekomen en ze lijkt op allerlei grote festivals, zo was ze enkele maanden geleden nog op Pinkpop te zien, uit de voeten te kunnen. Het blijft verbazenwekkend wat de jonge Leuvense op vocaal gebied laat zien binnen een stijl die zich, zoals in ‘Raggamuffin’ ergens tussen de hiphop, reggae en soul begeeft. Het is dan ook niet voor niets dat de Vlaamse onlangs door Prince werd gevraagd het Antwerpse Sportpaleis op te warmen met haar krachtige stem. Ook nu is de zaal tot de nok gevuld.
BluesMagazine had enkele uren voor het optreden van SUSAN TEDESCHI en de DEREK TRUCKS BAND een kort gesprek met het muzikale echtpaar waarover later meer. Het is haast fascinerend om te zien hoe ontspannen de twee zich bewegen in de hectische omgeving van het grote NSJ-backstagedorp. Wanneer om klokslag negen uur de elf muzikanten het podium van de Maas betreden -hetzelfde podium waar vijf uur later Prince 9.000 bezoekers een onvergetelijke avond zal bezorgen – is er nog steeds niets van enige spanning te bespeuren. Het blijkt ook nergens voor nodig want er staat een sterk stel begeleiders achter de twee en het geluid heeft het hele festival nog nergens zo goed geklonken. De twee zijn natuurlijk wel wat gewend aangezien in de US sportarena’s worden gevuld van een dubbele tot driedubbele omvang en dan hebben we de open airfestivals nog niet meegerekend. We zien bekende gezichten plaatsnemen op het podium. Twee jaar geleden stond Derek hier op hetzelfde podium al met zijn eigen band en ook nu is toetsenist / fluittist Kofi Burbride of de fantastische achtergrondvocalist Mike Mattison van de partij. Het is natuurlijk gevaarlijk om al op de eerste festivaldag een gitaarsolo van Matt Schofield als allermooiste te bestempelen. Wat Trucks tijdens ‘Midnight in Harlem’ laat horen is gewoonweg ongekend en adembenemend.
Hier de setlist van Susan en Derek’s band:
Don’t Let Me Slide
Space Captain
Midnight in Harlem
Learn How To Love
Until You Remember
Anyday
That Did It
Simple Song
Bound For Glory
Meer foto’s , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627055696073/
Gelukkig konden we ook veel fraais op de TV zien, tip; neem het op, het skipt zo lekker door als het “wat minder” is
grtz
Tom M.
@Tom M Yep OTIS TAYLOR & Robert Randolph NSJ Zie Bluesportaal Topic Helaas Niets gezien op TV van SUSAN TEDESCHI en de DEREK TRUCKS BAND of wat gemist?
Helemaal goed Jeroen, krijg ik toch mooi een beeld van wat ik helaas niet heb kunnen zien. Thnx. blueseyfrank
ja was blij deze show te zien, echter had de indruk dat ze te kort speelden,,of ik was te laat met al die rosé op hahaha,,klopte mijn folder niet of een situatie van overmacht?
maar goed was genieten van die tedeschi & trucks, voor mij het hoogtepunt met Otis Taylor op zaterdag,,alhoewel Good Old John MC laughin,,was okay…voor de rest was het eten lekker,,mooie vrouwen,,helaas neemt wel het aantal Vinextypes toe,,,
ja was blij deze show te zien, echter had de indruk dat ze te kort speelden,,of ik was te laat met al die rosé op hahaha,,klopte mijn folder niet of een situatie van overmacht?
maar goed was genieten van die tedeschi & trucks, voor mij het hoogtepunt met Otis Taylor op zaterdag,,alhoewel Good Old John MC laughin,,was okay…voor de rest was het eten lekker,,mooie vrouwen,,helaas neemt wel het aantal Vinextypes toe,,,
Derek en Susan waren ongelooflijk goed. Zijn solo in Midnight in Harlem gaat bij mij door merg en been en haar zang is van ongekende klasse. Ik stond helemaal vooraan en het geluid was super. En de band mogen we ook niet vergeten. Alles valt hier precies op zijn plaats. Voor mij was dit het absolute hoogtepunt van NSJ. En jammer dat radio en TV geen aandacht aan deze band hebben besteed. Een gemiste kans.
p.s. Jeroen.
Ik heb je zaterdagavond verteld dat ik ook naar Bonn zou gaan; nou we waren onderweg, maar je geloofd het of niet, maar onze auto begaf het. Nog nooit meegemaakt, maar uitgerekend die dag. ….Klo……
Maar misschien is er iemand andersrwel geweest die even een korte impressie wil geven.
Derek en Susan waren ongelooflijk goed. Zijn solo in Midnight in Harlem gaat bij mij door merg en been en haar zang is van ongekende klasse. Ik stond helemaal vooraan en het geluid was super. En de band mogen we ook niet vergeten. Alles valt hier precies op zijn plaats. Voor mij was dit het absolute hoogtepunt van NSJ. En jammer dat radio en TV geen aandacht aan deze band hebben besteed. Een gemiste kans.
p.s. Jeroen.
Ik heb je zaterdagavond verteld dat ik ook naar Bonn zou gaan; nou we waren onderweg, maar je geloofd het of niet, maar onze auto begaf het. Nog nooit meegemaakt, maar uitgerekend die dag. ….Klo……
Maar misschien is er iemand andersrwel geweest die even een korte impressie wil geven.
Carlo, goed punt wat betreft de aandacht van de NTR voor dit optreden, ze slaan daar toch de plank mis.
Maar krijg altijd de indruk dat ze meer aandacht geven aan die crea tea types
Ik stond vooraan bij Derek Trucks. Ik vind hem duidelijk de nieuwe
‘skydog’ (Duane Allman) Wat speelde hij waanzinnig. Overigens kon Suzan
er ook wat van. Jammer dat het concert zo kort kon duren.
Met Carlo eens. De TTB was het beste van dag 2. Midnight in Harlem gaf me koude rillingen, zo mooi. De solo van Derek, maar ook het orgel van Kofi Burbridge. We zijn zondag wel in Bonn gearriveerd. De TTB in het voorprogramma van Gregg Allman. Wat een belevenis! De set van TTB duurde hier 1,5 uur en was wederom prachtig. Er was onder het publiek meer sfeer dan tijdens NSJ. Waarschijnlijk door meer “gelijk gestemden” (veel T-shirts van Derek Trucks Band en Allman Brothers Band van o.a The Beacon in NYC. Gregg Allman was ook super, maar oogde erg vermoeid. Uiteraard deden Susan en Derek twee nummers mee met Gregg Allman.
Met Carlo eens. De TTB was het beste van dag 2. Midnight in Harlem gaf me koude rillingen, zo mooi. De solo van Derek, maar ook het orgel van Kofi Burbridge. We zijn zondag wel in Bonn gearriveerd. De TTB in het voorprogramma van Gregg Allman. Wat een belevenis! De set van TTB duurde hier 1,5 uur en was wederom prachtig. Er was onder het publiek meer sfeer dan tijdens NSJ. Waarschijnlijk door meer “gelijk gestemden” (veel T-shirts van Derek Trucks Band en Allman Brothers Band van o.a The Beacon in NYC. Gregg Allman was ook super, maar oogde erg vermoeid. Uiteraard deden Susan en Derek twee nummers mee met Gregg Allman.
Wanneer komen de foto’s?
@4405a934c69141db6343edfd9dd084bd:disqus Helemaal gelijk Bert! Door de drukte van afgelopen weken nog wat achterstand opgelopen. Sorry. Heb vanavond de foto’s uitgezocht en hierbij dus gepubliceerd. Ik hoop dat het een mooie herinnering is van een geweldig North Sea Jazz Festival editie 2011.
@Bert L Jij hebt vast ook wel een Portofolip Link met Prachtige foto’s ! Dus.. :-)
Hoi Marco, Ze zijn weer prachtig
Moooooooooooooooooooooi!
Weer schitterende foto’s Marco, heel erg bedankt! Helaas was ik er niet bij dit jaar op het NSJ. Volgend jaar dan maar weer.
Bluesgroet,
ELS