North Sea Jazz Festival
met Lee Ritenour, Joe Bonamassa en BB King
Ahoy, Rotterdam
10 juli 2009
(Persoonlijk) Verslag ingestuurd door Andre Wittebroek, George Levine
Foto’s met speciale dank aan Bert Lek
Afgelopen vrijdag 10 juli begaven mijn vrouw en ik ons richting Rotterdam. Ik in eerste instantie om BB King te zien., mijn vrouw om voor het eerst Joe live te zien.
Ik had BB King nog nooit live gezien en ook nog omdat hij een soort mentor voor Joe Bonamassa was en nog steeds een groot voorbeeld voor hem is, wilde ik hem zien optreden.
Enkele weken geleden twijfelde ik nog om te gaan, maar toen Joe Bonamassa gevraagd werd om iemand te vervangen en hij direct voor BB King op in dezelfde zaal zou optreden, waren de kaartjes snel gekocht!
Om 17.00 uur arriveerden we in de grootste zaal, De Nile, die nog helemaal leeg was op een tiental mensen na. Langzaam werd het drukker en toen om 18.00 uur Lee Ritenour begon, was ze voor de helft gevuld. Op de vraag van onze vriend George Levine, die we toen troffen, hoeveel mensen er in de zaal pasten, was het antwoord 20.000. Leek mij aan de hoge kant, maar een 10 tot 15.000 zou best kunnen.
Zo’n 20/25 jaar geleden was ik een grote jazz-rock liefhebber ( Al di Meola, Larry Carlton , Stanley Clarke , Billy Cobham etc.) naast de blues, bluesrock en southern-rock. Veel gitaarwerk . Ik was dus bekend met zijn muziek, bezit de LP’s , Portrait en Harlequin (met Dave Cruisin) en de verzamel CD Collection.
Deze jazz-rock periode duurde enkele jaren maar ineens was het voorbij, eigenlijk van de ene op de andere dag. Waarom? Ik miste ineens de emotie, het gevoel in de muziek, het werd mij te steriel, te clean. Technisch allemaal briljant,maar………….
Mijn liefde voor de blues werd alsmaar sterker dus; goodbye to jazz-rock niet zoals Walter Trout zingt: Goodbye to the blues!!!!!!!!!!!
Om verder te gaan met de show van Ritenour: geweldig spel, prachtige arrangementen, maar na 3 min of meer dezelfde songs werd mij weer direct duidelijk waarom ik afscheid had genomen van jazz-rock.
( sorry voor jazzrockliefhebbers, zeer persoonlijk en alleen maar mijn mening en kwestie van smaak)
Joe Bonamassa begon om 19.30 en de zaal was bijna vol. Hij en zijn band deden een geweldig optreden. Het was heel anders dan de vorige 18 die ik gezien heb. Volgens mij omdat de omstandigheden anders waren. Ze hadden 75 minuten en speelden 11 songs, dat hield in dat enkele songs ingekort waren, andere intro’s hadden, geen extra”s zoals de termine, de flying-V, de Van Weelden versterkers, het uitgebreide pedalboard. Er was meer improvisatie dan anders. samnvattend: het was net iets anders dan anders. Geweldig!!
Het was erg puur, direct en rocky!! Een beetje zoals in de beginjaren van mijn eerste kennismaking met zijn muziek in 2003.
De setlist was: The Battle of John Henry, Last Kiss, So Many Roads, Mountain Time, Further on up the Road, Sloe Gin, The Great Flood, Lonesome Road Blues, Your Funeral My Trial, Blues de Luxe, Just got Paid.
Tijdens het laatste nummer Just Got Paid ging de hele tent volledig uit zijn dak, net als in de Royal Albert Hall, wat een prachtig hemels rockig gitaarwerk, beter kan volgens mij niet!
Voor mij persoonlijk een van zijn leukste en beste optredens! Zelfs mijn vrouw Corine die totaal niet van gitaarmuziek houdt, was diep onder de indruk.
Je kunt het totale optreden in video en in audio horen op: http://festivals2.radio6.nl/page/artiest/12218
Als je het gezien hebt zul je moeten toegeven dat Joe echt een van de besten, misschien wel de beste gitarist van nu is!?
Na Joe dan de legende BB. King en hij deed het fantastisch, vooral als je bedenkt dat hij in september 84 wordt. Hij zit het hele concert op een stoel, vertelt anekdotes tussendoor, de meer dan uitstekende begeleidingsband neemt veel over, maar die nog steeds prachtige, diepe stem, het gevoelige gitaarspel zijn uniek.
Elke noot is een hit. Zoals Bonamassa in het interview op NSJF zei op de vraag:
Wat is het verschil tussen BB King en Eric Capton? Zijn antwoord:
BB King zegt met 1 noot, Clapton met 2.
Het publiek had een enorm respect, liefde en warmte voor deze legende en terecht!
Voor de rest zal er niet veel verschil zijn met de show Gent die hiervoor in Bluesmagazine wordt besproken, zie fotoverslag Gent Jazz Festival.
Wij hadden nog stilletjes gehoopt op een duet van BB King en Joe samen maar dat kwam niet, helaas.
Al met al een zeer gedenkwaardige avond!!
George en ik blij, omdat we eindelijk de oude legende gezien hebben en Corine blij omdat zij de nieuwe gezien heeft!
Wat een vreselijk leuk verhaal lees ik hier, top gewoon, deze beleving. Ik ben er niet geweest maar heb wel dingen kunnen zien via Cultura, en vond Joe erg goed, maar wel een beethe geforceerd stemgeluid hebben,zijn gitaarspel was weergaloos en vooral veel bLUES dit keer in zijn show. Dan BB King, deed gewoon een prima set, natuurlijk wordt ie wat ouder, maar de feel een energie is er nog steeds bij deze kanjer bleek maar weer eens, diep respect gewoon. later bleek ook nog dat er een erg goede chicago blues line aanwezig was op het festival. John primer, Billy branch, Lurrie Bell- need i say more? fantastisch gewoon dus. Allemaal dus helaas op de tv moeten kijken dus, maar zeker de moeite waard vond ik.
ja, en die lee, dat is natuurlijk jazz rock van de bovenste plank, maar daar moet je wel van houden, ik zie wat dat betreft liever Mike stern ofzo. Thanx for giving us inside feeling< Blueseyfrank
Geweldig verslag Andre. Ik was ook in de Nile vrijdagavond 10 juli en ik ben het helemaal eens met je, een meer dan geweldig optreden van Joe Bonamassa en inderdaad, het dak ging eraf bij het slotnummer van Joe. Voor mij is hij de beste gitarist ever.
En dan BB King, ik heb zo'n respect voor deze bijna 84-jarige man, hij geeft mij nog steeds kippenvel. Fantastisch om te zien dat zowel jong als ouder publiek intens genoot van zijn optreden met een geweldige band.
Bluesgroet,
Els
Leuk geschreven verslag.
Joe Bonamassa is inderdaad een uitmuntende gitarist echter ik vraag me af of hij ooit dezelfde status zal bereiken als bijvoorbeeld Jeff Beck, Jimmy Page en Eddie Van Halen. Deze heren zijn in hun tijd behoorlijk vernieuwend geweest (en spelen overigens nog steeds de pannen van het dak), terwijl Joe toch meer een navolger is. Dit is geen kritiek op Joe, maar een constatering. Gr uit Utrecht.