Verslag NORTH SEA JAZZ 2014 – Dag 1

NORTH SEA JAZZ
Ahoy, Rotterdam
Verslag Dag 1 – vrijdag 11 Juli 2014

Nog nooit was de voorverkoop voor het North Sea Jazz Festival in Rotterdam, tegenwoordig officieel Port of Rotterdam North Sea Jazz Festival genaamd, zo snel gegaan. Na de zeer succesvolle editie van vorig jaar was er de organisatie veel aan gelegen ruimte en comfort te bieden voor de vele duizenden bezoekers die gedurende drie dagen het Ahoy-complex zouden innemen. Met het aantrekken van grote trekkers als Robin Thicke, Pharrell Williams, Quincy Jones en Stevie Wonder op het programma konden die plannen al op voorhand de prullenbak in. Bovendien is het festival ook nog eens de locatie waar het 75-jarige jubileum van het befaamde Blue Note-label gevierd wordt en wordt Christian McBride, één van de steunpilaren in de huidige jazzwereld, uitgebreid in het zonnetje gezet. Uiteraard waren er ook weer de welhaast traditionele discussies over de vraag of het festival wel thuishoort in Rotterdam, het is al voor de negende keer!, en over het ‘jazz-gehalte’ van het festival.
Blues Magazine deed daar niet aan mee en laat zich drie dagen lang verrassen, verbazen en vooral verwennen door al het moois dat de 39e editie van het festival te bieden heeft… Hier alvast een eerste impressie. Meer volgt…

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen. Meer foto’s zie fotoalbum North Sea Jazz.

In Rotterdam is het festival al twee weken eerder begonnen. In de hele stad valt er onder de noemer ‘North Sea Round Town’ te genieten van intieme huiskamerconcerten, schijnbaar ‘toevallige’ jamsessies op buitenpleinen en optredens in restaurants, café’s of clubs. Op metrohalte Zuidplein is evenals voorgaande jaren zelfs een podium neergezet dat voor iedereen toegankelijk is. ‘Charlois Greets North Sea Jazz’ staat er met grote letters waar het fijn is om in de stemming te komen, mocht het nog nodig zijn, met DelMontis, een muzikale alliantie van saxofonist/arrangeur Rolf Delfos en zanger/pianist Frank Montis die een sextet hebben samengesteld waarmee je voor de dag kunt komen. Soul, jazz en funk gaan prima samen en met het fijne stel blazers in het gezelschap is het dusdanig genieten dat veel ‘passanten’ besluiten om toch wat later op de plaats van bestemming te arriveren.

De vrolijke klanken van het BROKEN BRASS ENSEMBLE op het Congo Square-podium verwelkomen de eerste bezoekers van het festival. De traditie van New Orleans krijgt hier een muzikaal eerbetoon en wie de ogen dicht doet waant zich ook in de grootste stad van Louisiana. Het zijn echter niet alleen de geur van het nabijgelegen ‘soulfood’-tentje en de aangename temperaturen die daar debet aan zijn. De brass in combinatie met hiphop, balkan, funk en blues wordt op zeer overtuigende wijze gebracht. We herkennen onder meer een grote hit van Beyoncé. Groot is de verbazing als blijkt dat deze enthousiaste muzikanten niet uit ‘The Big Easy’ komen maar uit ‘ons eigen’ Friesland(!).

In de tent op hetzelfde plein staat GALACTIC en lijken we getuige te zijn van een heus Rotterdams Mardi Gras-festijn. Deze band kent zijn oorsprong overigens wel uit de eerdergenoemde Amerikaanse funky stad en wordt daar samen met de Neville Brothers gezien als de meest toonaangevende funkgroep. Hoewel de mannen zich voornamelijk tot instrumentals ‘beperken’ wordt regelmatig gebruik gemaakt van vocale ondersteuning. Zo zagen we al eens oud Living Colour-frontman Corey Glover medoen maar hij is tegenwoordig vervangen door zangeres Maggie Koerner. Deze jonge ‘New Orleans-native’ is meteen verantwoordelijk voor het eerste vocale hoogtepunt van het festival met een combi van James Brown’s en ‘It’s A Man’s World’ in de mix met Alicia Keys’ Falling’.

Voor de Bourbon Street Parade gaan we naar het podium van de Mississippi. De PRESERVATION HALL JAZZ BAND is zojuist begonnen met een set die vol staat van traditionele jazz uit New Orleans. De naam is een verwijzing naar een legendarische tent in het French Quarter van deze plaats waar grote namen als Louis Armstrong of Jelly Roll Morton zo ongeveer zeven dagen in de week te vinden waren. Nog meer ligt de nadruk op de blazers. Schuiftrombone, trompet, saxofoon en een reusachtige tuba bepalen nadrukkelijk het geluid van dit gezelschap. Langzaam maar zeker slagen de enthousiaste muzikanten er in om ook het ‘gereserveerde’ deel van het publiek in beweging te krijgen en wordt het toch nog een sfeervolle toestand als het obscure maar opzwepende ‘Tootie Ma’, ooit nog eens samengedaan met Tom Waits, en ‘Sugar Plum’ klinken. Het geroutineerde ‘instituut’ lijkt er zelf nog het minste van onder de indruk. Zij wisten dit, overtuigd van eigen kunnen, al lang.

Feest is het ook als BOOTSY COLLINS ergens opduikt. Terwijl Kasper van Kooten de eer heeft om de presentatie te verzorgen en grappen te maken, “Gelukkig hoeven we nu Nile Rodgers zondag niet uit te leggen wat buitenspel is”, verschijnen ondertussen de bandleden in oranje pakken op het podium. Het baskanon is met zijn funk-community weer eens in Rotterdam geland. Hij lijkt er zelf geen weet van te hebben. “What’s The Name Of This Town?”. “Dit is Rotterdam Bootsy en het episch centrum van de funk bevindt zich momenteel hier in de Nile”. Met een blauw glitterpak waar zelfs Roy Donders van zou verbleken is Bootsy, zoals vanzelfsprekend, weer zeer interessant foto-materiaal. Hadden we vorig jaar het ultieme bas-duel tussen Larry Graham en Mark King, vandaag laat Bootsy de broekspijpen vibreren en de stalen Ahoy-constructie schudden op zijn grondvesten. Het is weer genieten van de P-funk-klassiekers maar, ondanks de ‘funkiest singalong ever’, uitbundig wordt het eigenlijk geen moment.

Zagen we haar in 2005 als gast bij CANDY DULFER, deze keer heeft SHEILA E. de rollen omgedraaid en mag de Nederlandse saxofoniste in haar show opdraven. Het blijkt voldoende om de Nile lekker vol te laten lopen want eerlijk is eerlijk, heel veel meer dan een paar hits en enkele overigens puike optredens, onder meer in de begeleidingsband van Prince, hebben we in Nederland niet gehad van de inmiddels 56-jarige zangeres/percussioniste. Het is tijd voor “Funk-E in da house”. Geruchten dat Prince zijn opwachting maakt doen, zoals de laatste jaren steeds het geval is, de ronde maar niet hij maar Stevie Wonder bevindt zich in de coulissen. Wonder spaart zijn krachten echter voor de zaterdag wanneer hij als grote uitsmijter fungeert. Geeft niets, Sheila E. en Candy Dulfer is een prima combinatie en ‘Glamorous Life’ wordt nog altijd massaal meegezongen.

MAVIS STAPLES weet maar niet van ophouden en blijft ondanks haar respectabele leeftijd, ze werd eerder deze week 75, een trouwe bezoeker van de Nederlandse podia. Met ‘One True Vine’ heeft ze het zoveelste sterke album op rij afgeleverd en naast haar ijzersterke oeuvre van gospel, soul en jazz, een paar prachtige rootsy aanvullingen op haar repertoire kunnen zetten. Met haar sterke begeleiders komt het live ook nog eens heel goed uit de verf en kan Mrs. Staples af en toe haar rust pakken aan de zijkant van het podium. Haar stem is rauw maar nog altijd krachtig. De oprechte emotie wanneer ze ‘March up Freedom’s Highway’ zingt doet bij menigeen nog altijd rillingen ontstaan. Wij kijken er niet van op wanneer we haar in één van de volgende edities terugzien in Rotterdam.

Of PALOMA FAITH over veertig jaar met evenveel trots kan terugkijken op haar carriëre valt nog te bezien maar vanaf het begin pakt ze ons in met een geweldige performance en dat is heus niet alleen vanwege, sorry Bootsy, de meest spectaculaire outfit van de dag. Het prachtige roze pakje met enorm grote hoed staat haar fantastisch maar zelfs met de ogen dicht blijft het een indrukwekkende gebeurtenis. Met behulp van een paar zeer succesvolle tekstschrijvers uit Amerika en eigen land is de Britse er in korte tijd in geslaagd om een ijzersterk repertoire op te bouwen waarin diverse stijlen aan bod komen. Vandaag heeft Faith haar set een beetje aangepast, het is tenslotte een jazzfestival, en horen we een prachtige uitvoering van Billie Holiday’s ‘God Bless The Child’. Ze krijgt de goed gevulde Maas muisstil om het vervolgens te laten exploderen van enthousiasme. “En dan nog met een verlegen blik hardop afvragen of je voorafgaand aan het optreden deze wel vol krijgt…”.

ROBIN THICKE heeft vorige week evenveel albums verkocht als Stevie Wonder met zijn ‘Songs In The Key of Life’. Alleen die laatste deed er met de in ’76 verschenen klassieker even langer over. Toeval of niet, Stevie is er bij maar zal zich verder niet laten zien. Hetzelfde geldt voor Bootsy Collins. Thicke is apetrots en het lijkt hem zelfs te inspireren om het uiterste uit de kast te halen. Het is een gelikte show van deze ras-performer met zijn grote muzikale begeleiding, bestaande uit krachtpatsers en posers die stuk voor stuk proberen de show naar zich toe te trekken. De solo-momenten van Thicke die zichzelf regelmatig op de piano begeleidt zijn zeer welkom. Dat er hier en daar wat vocale steekjes vallen nemen we voor lief. Het is geen verrassing dat het zwaartepunt van de show zich aan het einde bevindt. In de finale gaat het dan ook goed los met ‘Rock With You’ en ‘Let’s Stay Together’, klassiekers van zijn grote helden maar het wachten is uiteraard op ‘Blurred Lines’, zijn eigen wereldhit van vorig jaar. De grootste verrassing is wellicht het feit dat zijn goede vriend Pharrell Williams schittert in afwezigheid. De confetti na afloop maakt veel goed want het publiek loopt voldaan naar het andere podium waar eerdergenoemde zijn opwachting zal maken.

Het is al snel duidelijk dat ‘de hoofd-act’ van de dag zich met andere zaken heeft bezig gehouden. Wellicht onder de indruk van de goedgevulde minibar in zijn kleedkamer lijkt meneer PHARRELL WILLIAMS het niet nodig te vinden om zijn fans serieus te nemen. Prima, zijn enorme hoeveelheid hits kennen we toch al en wij hebben wel wat beters te doen dan naar iemand te kijken die er niet meer in slaagt om met beide benen op de grond kan blijven staan.

Wat een verschil met BOOKER T JONES die zijn publiek al ruim vijftig jaar serieus neemt. Zelfs toen de publieke opinie zich indertijd tegen hem keerde, want als Amerikaan van Afrikaanse afkomst ‘het lef’ hebben hebben om samen met blanke landgenoten op tournee te gaan in de zuidelijke staten dat kan natuurlijk niet. De kracht van de muziek bleek sterker dan wat dan ook en uiteindelijk kon niemand meer om die eigenzinnige organist heen. Nog steeds brengt Booker T Jones iedereen in vervoering wanneer klassiekers als ‘Green Onions’ en ‘Time Is Tight’ gespeeld worden. In de Congo neemt de 69-jarige muzikant plaats achter zijn orgel met een brede grijns die we het komende uur niet meer zien verdwijnen. Hij vertelt graag over zijn muziekvrienden zoals Albert King of Jimi Hendrix van wie hij respectievelijk ‘Born Under A Bad Sign’ en een ietwat gezapige uitvoering van ‘Hey Joe’ speelt. Bijna zou je vergeten dat hij zelf ook nog steeds muziek uitbrengt. Dat het bovendien nog eens niet onverdienstelijk is blijkt uit het nieuwe materiaal van het recent uitgebrachte ‘Sound The Alarm’. Het is pas de tweede keer dat we hem op North Sea Jazz zien spelen maar als het aan de goedlachse Booker T Jones ligt komt die derde keer er zeer waarschijnlijk ook nog wel.

Iemand die we hier al wel voor de derde keer tegenkomen is gitarist Derek Trucks maar met zijn TEDESCHI TRUCKS BAND speelt hij hier echter voor de tweede maal. We komen veel bekende gezichten tegen in de Maas die er toen ook getuige van waren hoe het magistrale ‘Midnight In Harlem’ een betoverende uitvoering kreeg. Trucks en zijn vrouw Susan Tedeschi hadden nooit kunnen vermoeden dat hun muziek zo geliefd zou worden en dat ze hier nog eens zouden terugkomen. Met het laatste album ‘Made Up Mind’ heeft de setlist er nog een paar indrukwekkende ‘vaste waarden’ bij gekregen en lijkt de stem van Tedeschi in ‘Bound For Glory’ doorleefder dan ooit te klinken. De bandleden laten volgens haar steeds meer ‘kleine verborgen geheimpjes’ zien of zoals Trucks het verwoordt: “De rek is er nog lang niet uit”. Terwijl een kleine honderd meter verderop een zekere Pharrell Williams zijn optreden gered ziet worden door een overdosis aan show, wordt hier het publiek in extase gebracht met kwalitatief hoogstaande muziek dat, zeker niet onbelangrijk, met heel veel overtuiging en met nog meer gevoel gespeeld wordt. De halsstarrige puristen die zich beklagen over het ‘jazzgehalte’ van het festival moeten zich maar eens goed realiseren wat er zou gebeuren als John Coltrane een slide-gitaar zou bespelen. Zeker weten dat het ongeveer zo zou hebben geklonken.

Moe maar uitermate gelukkig na dit waanzinnige optreden lopen wij richting de uitgang want stoppen doe je op het hoogtepunt en dat dit vandaag niet meer overtroffen wordt staat voor ons vast…

Lees hier verder het verslag van dag 2

Meer foto’s zie fotoalbum North Sea Jazz.

Ook op Blues Magazine ...