North Sea Jazz 2010
9 – 10 – 11 juli 2010
Ahoy, Rotterdam
www.northseajazz.com

Door Jeroen Bakker

Na de verhuizing uit Den Haag is het al weer de vijfde maal dat Rotterdam de gastheer is van het jazzevenement waar zowel nationale als internationale acts, direct of indirect aan de jazz verbonden, zich kunnen presenteren. De 35e editie van het festival zal ongetwijfeld de boeken ingaan als de heetste aflevering met de meest coole muziek van het moment.

Het aanbod van interessante artiesten is zoals altijd enorm groot. In het volgende verslag is daarom een bescheiden sfeerimpressie te vinden van dit prachtige maar bloedhete weekend.

Wie met de metro op station Zuidplein is aangekomen wordt verwelkomt door jazzy dj’s of muzikanten waarna de Walk of Fame NSJ 2010, de grote namen zijn met ster vermeld op de stoeptegels, naar Ahoy leidt.

Met swingende pianoklanken van Mr. Boogie Woogie is ook de ontvangst op het voorplein ronduit hartelijk. Hot Enough For Ya? Of You Don’t Have To Go zijn meer dan ooit van toepassing. Het optreden van Eric-Jan met zijn band is voor veel bezoekers reden om even stil te staan alvorens het complex met 16 (!) podia te betreden. Hiermee is zijn optreden wellicht de meest bekeken show van de dag aangezien niemand om het Harlem Outdoor-podium heen kan. Waar je in 2010 ook niet omheen kan is een optreden van Caro Emerald & Band.

Ieder festival, van Pinkpop, Dauwpop, Mundial of North Sea Jazz, wil de nationale trots op zijn programma hebben. Het aantal van 100.000 verkochte exemplaren voor het album Deleted Scenes From The Cutting Room Floor is al ruim overschreden in een tijd dat de cd een langzame dood lijkt te sterven. Het is te mooi om waar te zijn als je om je heen kijkt in de volle, grote Maas. Het is precies een jaar geleden dat op hetzelfde festival de promo van Back It Up werd uitgedeeld en aan de naamsbekendheid gewerkt werd. ‘Als kleine meid droom je van een optreden in een vol Ahoy maar North Sea Jazz…Kom op zeg’, aldus de zangeres die met haar fantastische band een roerig jaar achter de rug heeft en klaar lijkt voor het grote werk buiten de grens. De band heeft de setlist met een extra dosis jazz overgoten en lijkt op dit festival het beste tot zijn recht te komen.

Het is 400 jaar geleden dat Manhattan door de VOC werd ontdekt. Sindsdien hebben de handelsbetrekkingen niet alleen geld maar ook heel veel mooie muziek uit een stad waar de jazz volwassen is geworden, opgeleverd. Met New York State Of Mind als thema heeft het Metropole Orkest, met behulp van diverse gastartiesten, de taak op zich genomen om dit op muzikale wijze groots te vieren.

Voor een energieke show vol spektakel hoef je bij Norah Jones niet aan te kloppen. Het is de zwoele stem en dromerige blik van de zangeres in combinatie met de rootsy klanken van de band die op het podium bijdraagt aan het scherpe Americana-randje wat het totaalgeluid spannender maakt dan op de albums. Met het schemerlampje op de piano en de voortkabbelende banjo ontstaat zowaar een broeierige, intieme sfeer in de Nile. Nederland viel acht jaar geleden als een blok voor Jones en vandaag wordt nog eens duidelijk waarom.

De Pat Metheny Group zou natuurlijk ook in een meer intieme sfeer gezien moeten worden maar de gitaarvirtuoos is zo enorm populair dat een grote sporthal de enige optie lijkt. Toch veroorzaakt Metheny een intensiteit waar de windturbine van omlazert. Er is weinig contakt met het publiek maar de spanning is voelbaar. Hoe vaak zou hij Are You Going With Me? al hebben gespeeld op NSJ?

Metheny zal er volgend jaar zeker weer bij zijn en dat kan niet gezegd worden van Gil Scott Heron die zijn laatste krediet heeft verspeeld door weer eens te schitteren in afwezigheid.

Craig Adams & The Voices of New Orleans hebben elementen uit de gospel vermengd met die van de rock ‘n roll. Een uitbundiger begin van de tweede dag is met deze kerkdienst nauwelijks denkbaar. De band overtreft het publiek in enthousiasme maar met Heaven Is My Goal of Let The Good Times Roll krijgt het de handjes moeiteloos op elkaar en wordt het in Down By The Riverside meegesleurd door Bourbonstreet.

Het is heerlijk bijkomen bij Eric Bibb die het weliswaar alleen maar met behulp van drie akoestische gitaren in De Darling doet. Indien nodig draagt het publiek bij met handclaps. Ook bij hem heeft New Orleans op allerlei manieren sporen achtergelaten. Don’t Let Nobody Drag Your Spirit Down is zijn wijze les en Bluesboy Bibb toont zich verwant met zijn publiek in Connected.

Het contrast met Joe Bonamassa kan niet groter worden uitgedrukt. Zwaar versterkt wordt met veel bombast en machtsvertoon de top qua volume bereikt. Joe is in bloedvorm en laat vol trots zijn imposante gitaarcollectie zien. Voor Sloe Gin wordt uiteraard uitgebreid de tijd genomen maar het resultaat is dan ook magnifiek. Het nieuwe materiaal past naadloos tussen de gevestigde ‘setvullers’. Blue And Evil zou op een album van Led Zeppelin niet misstaan. Vorig jaar werd Joe op het laatste moment toegevoegd aan de NSJ-line-up maar vandaag behoort hij tot de onbetwiste hoogtepunten.

De herinnering aan het succesvolle optreden van Kyteman’s Hiphop Orkest van vorig jaar komt naar boven als The Roots gewapend met tuba het podium bespringen. De band is bijna voor de tiende keer op het festival te zien en mag daarom als ‘huisband’ beschouwd worden. Het optreden zit van los zand aan elkaar en lijkt bij vlagen op een uitgebreide rehearsal maar De Maas bereikt uiteindelijk een onvermijdelijk kookpunt en heeft tijdens Seed (2.0) het meest enthousiaste publiek van de dag.

Zonder Sharon Jones & The Dap-Kings zou de muzikale carriere van Amy Winehouse er heel anders uit hebben uitgezien. Wie deze band op het podium ziet kan zich geen beter stel begeleiders wensen. The Soul Train heeft Mrs. Jones voor de tweede maal op NSJ gebracht en ook nu is die niet te stoppen. Het is een wilde rit waarbij de nodige liters zweet op het podium worden afgetapt. Ze vertelt over de tourbus die haar hier heeft gebracht en waarvan de airco niet functioneerde. Ach, ze heeft voor hetere vuren gestaan en krijgt eindelijk de terechte erkenning voor jarenlange inzet zonder waardering. Haar laatste album heeft I Learned The Hard Way als veelzeggende titel. Als Sam Cooke een vrouw was geweest had hij Mama Don’t Like My Man met een vergelijkbare intensiteit gezongen.

De erkenning heeft ook bij Swamp Dogg erg lang op zich laten wachten. Zijn politiek beladen teksten over onderwerpen als rascisme deden daar geen goed aan. Terwijl Al Green mooie sier maakt in de grote zaal moet Dogg het met minder doen. Aanvankelijk oogt het optreden van de stijlvol geklede Jerry Williams Jr. zoals hij eigenlijk heet, statisch. De muziek/tekst wordt gelezen en de jonge, mooie backingmeisjes hebben de motoriek van een etalagepop. Uiteindelijk zal Dogg de show eigenhandig doen kantelen. Hij staat op en laat de coolste moves zien waarna hij zich tussen het publiek begeeft. Het bekende I’ve Gotta A Get A Message To You van The Bee Gees wordt door iedereen hartstochtelijk meegezongen. In de bescheiden Congo zal het tentzeil schudden maar daar speelt ook het hevige noodweer een grote rol waardoor de oversteek naar de Maas via een zich zojuist gevormde ‘swamp’ zal moeten plaatsvinden.

Daar geeft de voormalig Braziliaanse minister van Cultuur Gilberto Gil een college over het onderwerp ‘Tropicalismo’. Ook Gil heeft nooit een blad voor de mond gehouden maar tegenwoordig ligt de nadruk op muzikaal vermaak en wordt er vandaag lekker gedanst in de zaal. Het ultieme moment van saamhorigheid komt al vijf edities lang op naam van ‘The Reverend’ Al Green tijdens Let’s Stay Together. Het zo karakteristieke stemgeluid van ‘the minister of Southern Soul’ lijkt onverslijtbaar. Gezegend met een enorme bagage aan sterk songmateriaal en twee dochters die hem vocaal bijstaan is zijn troon nog altijd onaantastbaar.

Op de derde en laatste dag van het festival is oranje, hoe kan het ook anders, de meest gedragen kleur. Met het prachtige gerucht dat Prince wel eens kon opdagen tijdens het optreden van Stevie Wonder, hij was toevallig toch in de buurt, werd geprobeerd kaartbezitters te weerhouden hun ticket te verkopen. Echter zonder succes. Ook de derde dag was nagenoeg uitverkocht en overal kon de finale vanaf groot scherm bekeken worden. Wie alvast een voorschot wil nemen op de wedstrijd en het daarmee gepaard gaande feest is bij Buddy Guy aan het juiste adres. Guy is de entertainer bij uitstek maar gaat een pittig duel met zijn sidekick niet uit de weg. In Damn Right I’ve Got The Blues wordt Ahoy dat wegens verbouwing in de steigers staat, op metaalmoeheid getest. De meester komt zelf ook even poolshoogte nemen tussen het publiek in de zaal.  De band speelt stevig, funky en strak maar durft ook in te houden zoals in Skin Deep, de titeltrack van het laatste album dat het vandaag helaas zonder Dereck Trucks moet doen. Hoewel geboren in Louisiana begeeft Guy zich in de hoek van de Chicago blues. In Someone Else is Steppin’ In en I Wanna Get Close To You, terwijl hij ondeugend in de camera kijkt, is de 73-jarige Guy nog steeds een sexy motherfucker die de vrouwen op de eerste rij ernstig in verwarring brengt.

Bluesinvloeden zijn ook terug te vinden bij Ben Harper & Relentless7 maar ondanks het indrukwekkende slide-gitaarwerk van Harper springt de vonk niet over. Zijn huidige band vertilt zich aan Harper’s oudere werk en wanneer Led Zeppelin’s Heartbreaker op ongeïnspireerde wijze wordt voorgelezen houden veel bezoekers het vroegtijdig voor gezien.

Joss Stone heeft als zangeres een enorme stap voorwaarts geboekt. De hitte speelt haar zichtbaar parten maar op blote voeten en een ontspannen presentatie wordt een prima show uitgevoerd. Joss bespeelt met behulp van camera en scherm op geroutineerde wijze het mannelijke gedeelte van het publiek. Joss doet het haar in een staart terwijl de toetsenist op zijn Hammond-orgel staat. Met de begaafde muzikanten om zich heen, waaronder een prima stel achtergrondvocalisten, kan het ook niet fout gaan. Helemaal niet als bij de introductie van het stel een fragment van Superstition gespeeld wordt.

Op het Tigris dakterras laat dj Blue Flamingo horen hoe mooi Billie Holiday klinkt op 78-toerenplaat en dat Nat King Cole meer was dan een zoetgevooisde zanger. De sympathieke presentatie draagt er toe bij dat velen aandachtig luisteren naar de enthousiaste muziekverhalen van de dj met zijn prachtige authentieke apparatuur.

Met het boeken van Stevie Wonder is een droom uitgekomen voor de organisatie. Al jaren is geprobeerd de 60-jarige zanger/componist naar Nederland te halen. Het optreden van de wereldster is in verband met de wedstrijd verplaatst naar een later tijdstip maar Wonder laat op zijn beurt het publiek wachten. Hotter Than July is het vanzelfsprekende onderdeel in de set waarin eigen nummers als Don’t You Worry ‘Bout A Thing en Higher Ground worden afgewisseld met uitvoeringen van We Can Work It Out of, het is tenslotte jazzfestival, Dave Brubeck’s Take 5.

Met de prachtige woorden ‘Holland You’re Still The Winner’ kreeg het festival een fijne pleister op de wond van heelmeester Stevie op het, in diverse opzichten, bijzondere NSJ 2010.


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.