26968083535_655b2fb761_o

31e editie Moulin Blues, Ospel
6 en 7 mei 2016

Tekst: Paul Scholman. Foto’s: Bert Lek, meer foto’s: Bert Lek

Rusty Apollo mag om 16:00 uur op het hoofdpodium het publiek opwarmen voor zover dat nodig is met een buitentemperatuur van 22 graden. Binnen in de grote tent is het nog warmer. De heren hebben er zin in met de nieuwe harpman Wiendelt Hooijer en de nieuwe bassist de 16-jarige (!) Moos Meijer, na het opstappen van respectievelijk Kim Snelten, harp en Michiel van Leeuwen op de bas. Ze spelen een prima set met de inmiddels bekende bluesklassiekers van o.a. Muddy Waters. Volgende maand komt er een nieuwe cd uit. De tent loopt langzaam maar gestaag vol.

Rusty Apllo0008

Diff0012

DIFF uit Leeuwarden opent wat later dan gepland in het Moulin Blues café (de kleine tent) met een aantal countrynummers. Gedreven doen de heren hun ding en als beginnende band is Moulin Blues een mooi podium om jezelf live op de kaart te zetten, al hebben ze al wat TV-zendtijd gekregen bij DWDD. Heel veel tijd hebben we echter niet voor DIFF, want op het hoofdpodium staat Nico Duportal klaar.

Nico Duportal & His Rhythm Dudes: vette saxen, vette bassen, vetkuiven en vette rock and roll, maar ook heerlijke vette gitaarsolo’s, saxsolo’s en groovende basklanken gooien de temperatuur in de grote tent een paar graadjes omhoog. De piano staat borg voor een lekkere boogie.

In het café staat Steven Troch, zang en harmonica zijn uitstekende nieuwe cd ‘Nice ‘N’ Greasy’ in een mooie old blues set te promoten. Steven van der Nat (gitaar) heeft er zichtbaar plezier in en bassiste Liesbeth Sprangers speelt een rete strakke set met drummer King Berik. Ik ga dit ‘bandje’ vaker zien vrees ik.

Christone Kingfish Ingram1303

Christone ‘Kingfish’ Ingram bewijst op 17 jarige leeftijd met een Popa Chubby postuur dat er nog altijd gitaarbeulen worden geboren. Met een driemansformatie neemt hij een koppositie in die hij niet meer afstaat. Prominent op de voorgrond en zijn bandleden op bas en drum ver naar achteren geschoven, bijna buiten bereik van de podiumlichten. Een heerlijke uitvoering van Hey Joe wordt ons voorgeschoteld en de menigte gaat compleet uit haar dak in Ospel… The Thrill is Gone? The Thrill is Back zou ik haast zeggen. Je moet er bij geweest zijn om er iets over te vinden. Wat een gitarist op die leeftijd. Een klein probleempje met de pedalen, een snelle wissel door een mecanicien en we kunnen verder met Purple Rain om Prince te eren, luid meegezongen door het publiek. Ik mag hopen dat deze jongen ooit zijn eigen nummers gaat spelen, maar je kunt niet verwachten dat hij op zijn 17e al zijn eigen composities schrijft dus al deze covers nemen we op de koop toe. Het publiek vind het mooi. Puntje van aandacht is dat hij na afloop zo het podium afbeent, zonder het publiek te danken.

Jeff Jensen0047

Jeff Jensen, zang en gitaar, komt met een wintersjaal het podium op gerend. Het is al warm in de tent dus dit volledig overbodige kledingstuk gaat snel af. Groovende bluesnummers veelal in duet gezongen met bassist Bill Ruffino, soms wat funky laverend richting fusion-achtige invloeden komen we weer terug op de bluestracks. Ook het stevige werk wordt niet geschuwd. Jeff gunt zichzelf geen tel rust. Hij springt over het podium en zoekt regelmatig zijn podiummaat bassist Bill Ruffino op (genomineerd in 2014 Jimi Award Nominee “BADASS BASS”) voor zijn solo’s, daarbij grimassen trekkend, goed voor een hele enge film. Met een funky en groovende bassolo laat hij even horen waartoe hij in staat is. Heart Attack and Vine van Tom Waits is ook weer groovend en meeslepend met gitaarwerk in slowblues. Jeff Jensen weet het publiek aan zich te binden met zijn houding.

JD & The Straight Shot1357

JD & The Straight Shot in het café. Americana, of zo u wilt een soort rustieke Southern Rock met viool, contrabas, slide gitaar en de uitstekende, gruizige zang van gitarist Jim Dolan.

Southside Johnny1430

Southside Johnny And The Ashbury Dukes. De complete blazerssectie is aangerukt en staat al een poosje klaar, maar er zijn nog wat problemen met het geluid. Na mijn laatste bezoek aan Southside Johnny and the Ashbury Dukes kun je zien dat de tand des tijds zijn sporen heeft nagelaten. Grijs en niet geheel rimpelloos doen ze hun ding. Onder leiding van John Lyon alias Southside Johnny spelen ze een gemêleerde set uit hun lange carrière.

DeWolff1469

Als afsluiter van dag één mag het Limburgse DeWolff opdraven. Niet echt een bluesband, maar ze lokken wel een hoop regionale fans naar Ospel om naar de meer psychedelische rock te komen luisteren van hun getalenteerde streekgenoten.

Dag twee op een zonovergoten Ospel.

Mike's Eletric Mud1520

Mike’s Electric Mud. Deze debutanten op dit festival spelen een heerlijke vuige Chicago blues à la The Red Devils. Een aantal nummers worden dan ook gecoverd; Devil Woman in een heerlijke vertolking net als Going To The Church en Mr. Highway Man.

The Mighty Ya-Ya is prima Garageblues zoals ze het zelf plegen te noemen. Zij bijten het spits af in het café. Lekker om deze Brabanders even bezig te hebben gezien. Helaas een beetje te kort, omdat op het hoofdpodium alweer de volgende band zijn opwachting maakt.

Travellin'Brothers1558

De Travellin’ Brothers uit Bilbao, winnaars van de Europese Blues Challenge 2015. Een voor een komen de heren rustig het podium op. Compleet met wasbord en klarinet. De zanger met zijn hoge bijtende stem, Magnolia Route een vrolijk opzwepend nummer dat vol overgave gebracht wordt. Een prima set wordt er neergezet. De lol en het enthousiasme spatten er vanaf. King of Blues B.B. King wordt geëerd en de tent wordt te klein. De saxofonist heeft veel gevoel voor het showelement en de gitarist gooit er een heerlijke solo uit als de zanger besluit om gezellig de tent zingend rond te trekken. Naast het showelement staat er een uitstekende band die instrumentaal zeker wat in hun mars heeft en laat zien waarom zij de Europese Blues Challenge op hun naam hebben geschreven.

Birds Of Chicago1624

Birds of Chicago vertolken countryachtige muziek. Ze spelen twee dampende sets in het café. Het is niet helemaal mijn ding en door de warmte binnen haak ik snel af om het hoofd te koelen. De organisatie voelt perfect aan dat de temperatuur behoorlijk oploopt en zorgt voor extra water.

Joakim Thinderholt1647

Joakim Tinderholt: Rock a Billy achtig. Boogie woogie en slow blues gevolgd door wat uptemponummers. Beetje loom allemaal. Daar had wat meer pit in kunnen zitten.

De Devin Cuddy Band opent met een slaapverwekkend nummer, dat zal een slowblues zijn. Het tempo gaat met het derde nummer wel omhoog, maar de vlam slaat vooralsnog niet in de pan. Deze act staat naar mijn bescheiden mening in de verkeerde tent. Gauw een plekkie in het gras opgezocht om bij te slapen.

Dead Bronco had wellicht beter de zaal op stoom kunnen brengen, want deze band gaat wel behoorlijk van start met hun vuige muziek… de zanger laat weten hoe zij de blues ervaren en er komt een countryachtige nummer op gang. Inderdaad alweer country. Er is niets mis met country, maar op een bluesfestival als het vermaarde Ospel zijn drie aaneengesloten country-acts te veel van het goede. Om siësta te houden prima, maar daar komen we niet voor.

The Record Company1714

The Record Company begint lekker vuig ook met een slide gitaar. Deze heren, een driemansformatie, zijn op het laatst toegevoegd aan de line-up. Afgewisseld door de harp en zingend door die harpmic klinkt het lekker smerig. Het is bloedheet in de tent en buiten wordt nog altijd extra water verstrekt. Het klinkt lekker basic, garagerockblues en toch heb ik het gevoel dat je iets mis bij deze jongens. Maar potentie zit er zeker in deze band.

Danielle Nicole1736

Danielle Nicole, op 14 jarige leeftijd ontdekt, zet even wat anders neer dan de vorige bands. Ze knalt er meteen op los met haar groovende bassen. Ze zoekt constant contact met haar bandleden en heeft er zichtbaar lol in. Ik ga het niet over haar korte rok hebben maar het is wel opvallend dat dit de eerste vrouw op het hoofdpodium is. Het publiek is laaiend enthousiast. Ze doet vol vuur en vlam haar set. Het nummer Bad Feeling wordt gedreven gebracht.
Een meeslepende akoestische versie van Jolene midden in de set en vervolgens sluit de band weer aan. Het publiek gaat uit haar dak. Ze zingt met haar zoetgevooisde stem het ene na het andere mooie nummer. Heerlijke gitaarsolo’s als ook de orgelman die een mooi aandeel heeft. De toegift is Purple Rain, met veel gevoel gezongen en gespeeld met als slot Whole Lotta Love van Led Zeppelin.

Jason Ricci1966

Jason Ricci wordt aangekondigd met zijn band de Bad Kind. Ricci, zang en harmonica, heeft geen podiumvrees. Het podium heeft wellicht vrees voor Ricci, aldus de aankondiging. De band wordt direct voorgesteld. Ricci staat al voor de aankondiging te popelen om te starten. Double Trouble wordt zeer gevoelig gezongen door Ricci met een heerlijke gitaarsolo. Het bijna onvermijdelijke Shake Your Hips wordt door de zeer intensief bezige Ricci vol overtuiging gespeeld. Doorweekt werkt hij verhalend door zijn repertoire heen. “I Am a New Man”, roept hij in de microfoon en speelt gevoelig Walk On The Wildside van Lou Reed. Goed dat de man weer in Europa te bewonderen is, hoewel zijn comeback al een half jaar geleden werd gevierd in de lage landen.

Ian Siegal & Jimbo Mathus0232

Ian Siegal met zijn kompaan Jimbo Mathus zetten twee keer een perfecte set neer in de kleine overvolle tent. Ook hier weer Purple Rain, maar dan in de mooiste versie. Mocht je ze gemist hebben? Komende zaterdag staan beide mannen in Hoofddorp bij Podium Duycker.

Gove't Mule2019

Gov’t Mule speelt als afsluiter een gedreven en perfecte set. Warren Haynes, zang en gitaar is de frontman van Gov’t Mule. De set van de band is meer blues gericht dan anders en daardoor valt het ook in de Peel in goede aarde. I Feel like breaking up somebody’s home en I’d rather go blind krijgen een ellenlange uitvoering. Jammer alleen dat het gitaargeluid niet lekker is afgesteld en de bas en drum staan veel te hard staan.

Jeff Jensen was voor mij een van de verrassingen van dit 31ste Moulin Blues festival, samen met Jason Ricci die ook uitstekend op dreef was en ook strijdbaar op het podium stond. Het was mijn eerste editie, waar ik mij voor schaam eigenlijk, maar volgend jaar ben ik er weer graag bij.

Div0289

Div0158

Div_0116

Travellin'Brothers0146


Ook op Blues Magazine ...