24e Editie Kwadendamme Bluesfestival
Festivalterrein Kwadendamme
13 en 14 Mei 2016
Het Zeeuwse dorpje Kwadendamme, met ca 950 inwoners, wordt in het weekend van 13 en 14 mei overspoeld door ruim 1200 bluesliefhebbers uit binnen- en buitenland. Het hele dorp staat dan in het teken van de blues en zelfs de kerk heeft daar part aan met een gospelmis. Feitelijk begint de voorpret al op de donderdagavond als er in de plaatselijke kroeg Lands Welvaren de bluesformatie John Henry Orchestra horeca speelt.
Inmiddels worden de kampeerplekjes bij particulieren en camping ’t Kwedammertje bevolkt. Her en der staan tenten, caravans, campers, auto’s en vans, het dorp is omgetoverd tot een grote camping met als middelpunt de festivaltent op het voetbalterrein. Het is een heuse reünie van een immense bluesfamilie die allemaal met hetzelfde doel naar Zeeland zijn gekomen: goede muziek, gezelligheid, sfeer en om te feesten.
Tekst en foto’s: Wil Wijnhoven, i.s.m. Bluesbreeker.
Kijk hier voor alle foto’s
De weersvoorspellingen zijn redelijk, in ieder geval is de vrijdag al goed met een heerlijk zonnetje en warme temperaturen die in de festivaltent nog eens stevig worden aangewakkerd door de Britse powerblues rocktrio: Tony Dowler’s Hellhounds en een grandioos optreden van Little Steve & The Big Beat. Met een goede blazerssectie en het vurige gitaarspel die onder meer: ‘Working Overtime’ en ‘Dangerous Kind’ vertolken. Voorafgegaan door de Italiaanse zangeres/gitariste Eliana Garnelutti die stuivertje gewisseld heeft met Little Steve vanwege verkeersperikelen.
Met Johnny Mastro en zijn Mama’s Boys wordt het feestje voortgezet en gaat Smokehouse Brown op gitaar volledig los. Johnny Mastro gaat volledig mee in zijn spel. Van zijn recente album “Never Trust The Living” en natuurlijk het oudere werk worden er enkele nummers gespeeld. Als gastgitarist roept hij op een gegeven moment Danny Vlaspoel (Laundromat) op het podium. Samen met hem speelt hij enkele nummers zoals de titeltrack van Johnny’s recente album. Het is in één woord: VET.
Gelukkig is Jeff Jensen weer in zijn goede doen, tenminste dat idee krijg ik. Wat ik miste op Moulin Blues en wel heb gezien in Vlierden komt ook nu weer naar boven. Gedrevenheid en het ongedwongen spel zonder druk van het massale heeft zijn uitwerking. Het lijkt allemaal wat soepeler te gaan. Zelfs bassist Bill Ruffino en drummer Robinson Bridgeforth staan te springen op het podium. Fotogeniek als Jeff is stuift hij over het podium heen en als een ware kloon van Kiss-bassist Gene Simmons laat hij regelmatig zien hoe lang zijn tong wel niet is. Met zo nu en dan een plectrum erop geplakt.
En als je niet zo in bent voor dit stevige geweld ga je lekker chillen in het gras of ga je luisteren naar singer/songwriter Robert Den Hartigh die op een enerverende wijze de Mississippi Delta adoreert met mooie en rustige songs. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar, een National of trekharmonica laat hij nummers horen geïnspireerd door: Charly Patton; Lead Belly en Woody Guthrie.
Vrijdag of liever gezegd zaterdagmorgen wordt rond de klok van een uur de eerste festivaldag afgesloten. Terwijl het al flink is afgekoeld vertrekt iedereen rustig naar zijn slaapplek om daar nog een pintje te vatten en na te praten over wat ze goed hebben gevonden en wat niet.
Zaterdag
Dag twee, zaterdag, worden we getrakteerd op een wel heel mager zonnetje, zou je dan toch krijgen wat je verdient? De wolken overheersen en zo nu en dan vallen er wat regendruppels op ons neer. Ook de temperatuur laat het afweten. Maar niet getreurd, een bluesliefhebber laat zich hierdoor niet uit het veld slaan. Normaliter stroomt het publiek druppelsgewijs de tent binnen maar omdat het Dry Riverbed Trio met de gebroeders Dusty en Darryl Ciggaar en bassist Ronald Tilgenkamp om een uur beginnen is het al druk in de tent en vooral bij het podium. Met hun aanstekende mix van rockabilly, country en blues uit de veertiger en vijftiger jaren wordt dit een meer dan grandioze opening. Aangevoerd door het fantastische gitaarspel van Dusty en de backing van Darryl achter de drumkit en Ronald op de upright bass kunnen we weer onze vingers aflikken bij al dit ‘schoons’.
Dit is heel wat anders dan Laurence Jones, de jonge Brit die met stevige bluesrock, een stijl die in Kwadendamme thuishoort, ook de liefhebbers overtuigd. De intro van het openingsnummer ‘Southern Breeze’ doet me enigszins aan Pink Floyd denken. Laurence die ondertussen al heel wat ervaring heeft opgedaan en daarnaast ook al wat Awards heeft ontvangen laat op een heel geslepen wijze zijn gitaar spreken, goed gesteund door de kwaliteit en ervaring van bassist Roger Inniss wordt het een lekker optreden.
Is het jammer dat Kelly Rucker verstek heeft laten gaan? Voor de fans misschien wel, maar de organisatie heeft wel een heel heel goede vervanging gestrikt. De Belgische formatie Howlin’ Bill, mooi om Wim de Vos weer te zien, neemt dat plekje maar al te graag over. En alsof ze zich moeten bewijzen wordt het publiek maar ook de organisatie bedankt met een ‘top’ optreden. Van begin tot einde is het kicken op hun geweldige muziek. Vreemd is het ook niet dat zij winnaar zijn van de European Blues Challenge en al op grote festivals als Blues Peer hebben gestaan. Full 100% top blues uit België.
Jammer van het weer, want nu is het rennen van de ‘grote’ tent naar de kleine tent met het ‘Juke joint’ podium. Want daar staat vandaag de Noorse singer/songwriter Daniel Eriksen die met zijn Hillcountry Blues en Mississippi Delta blues twee sets speelt. En dat naar genoegen van de liefhebbers van deze stijl muziek. Niet voor niets heeft hij een ‘Grammy’ voor zijn album “Moonshine” gewonnen. Een album waarvan uiteraard ook enkele nummers op de setlist staan.
Op dit podium wordt hij afgelost door de uit de regio Helmond afkomstige Hoodoo Monks & The Black Mambo Boogie. Een trio dat in Nederland veel lof oogst met hun vertolkingen van: Muddy Waters; Howlin’ Wolf en andere grootheden in het genre. Met een minimalistische bezetting van gitaar, zang, bluesharp en drums is het een genot om dit trio aan het werk te zien. Vooral Erik van Tilburg is een entertainer die niet alleen goede muziek maakt maar ook het publiek kan vermaken met zijn anekdotes.
En ondanks het ‘rillerige’ weer krijgen we het toch wel heel warm in de tent bij de ‘huisband’ The Juke Joints. Altijd in voor een pot rock ‘n rollin blues en altijd erg druk aan het podium als zij optreden. Deze band kun je eigenlijk nooit genoeg zien, iedere keer is het party.
Als je de beste bassist, Bart Kamp; de beste toetsenist, Govert van der Kolm, en een van de beste drummers, Franky Duindam, van Nederland achter je hebt staan als backing band, dan mag je toch wel in je handjes knijpen. Nou daar denkt Vasti Jackson uit de States heel anders over. Arrogantie ten top zoals hij omgaat met deze muzikanten. Vasti laat zich hier van zijn mindere kant zien. Hij mag dan een goed gitarist of zanger zijn met een hoog Amerikaans entertainment niveau, dit gaat voor veel bezoekers te ver. Als arrogantie lang is dan zou Vasti uit de dakgoot kunnen drinken, zou mijn moeder gezegd hebben. Maar ondanks dat zorgt hij wel voor een stukje mooie muziek en zijn uitvoering van Purple Rain mag er dan ook wel zijn. Geen slecht optreden van de band dat helaas wordt overschaduwd door het gedrag van één persoon die bij een groot deel van de bluesliefhebbers heeft afgedaan. Zondag mag hij zich in de kerk revancheren tijdens de gospelmis. Van horen zeggen, goed ingelichte bronnen, heeft hij zich niet gerevancheerd. Blijkbaar hoort dat bij de man zijn karakter en tekent hij daarmee zijn muzikale doodvonnis in Nederland. Eens en nooit meer zou ik zeggen.
Nee, geef mij dan maar Revel In Dimes die het festival definitief afsluit. Zij hebben tijdens het afgelopen Moulin Blues al de sterren van de hemel gespeeld en dat doen ze nu ook weer. Met een spetterend optreden zorgen slide-gitarist Eric Simons; zangeres Kia Warren; drummer Washington Duke en bassist/harpspeler Chris “Premo” Waller voor een opzwepend optreden die een mix inhoudt van North Mississippi Hills Blues gelieerd aan de muzikanten zoals: T-Model Ford en RL Burnside, en met een vleugje blues rock ’n roll spelen zij de bittere smaak waarmee Vasti ons opzadelde weg.
Eind goed al goed zullen we maar zeggen, mede met dank aan alle overige bands en de backingband van Vasti Jackson, bestaande uit: Bart Kamp, Govert van der Kolm en Franky Duindam. Het is een bijzonder leuk feestje geworden, op naar de jubileumeditie in 2017, in de wandelgangen heb ik al gehoord dat dit drie dagen zou gaan duren. Nou… ik laat me verrassen.
Kijk hier voor alle mooie foto’s…
One-man-band Robert den Hartigh speelde vuige blues, rauw en recht uit het hart. De rustige liedjes lied hij dit keer thuis. Wat hierboven staat klopt dus niet echt.