Hookrock Festival
Lutselusstraat, Diepenbeek
Zaterdag 18 juni 2016
Tekst en foto’s: Walter Vanheuckelom.
Het was vrijdagnacht niet droog gebleven en ook zaterdag bleef de regen vallen, bovendien moesten de Rode Duivels om 15.00 uur voetballen tegen Ierland. Een goed teken was wel dat de tent redelijk goed gevuld was op het moment dat Chilly Willy frontman Den Huibbe, Many More aankondigde. Het vijftal met bassist Eraan de Haan, zanger Joep Voorten, drummer Niels van Leusden en gitaristen Angelique Theunissen en Marciano Kersic staan er om bekend dat ze van elk optreden een feestje maken. Er stak veel dynamiek in hun rock en bluesrock covers en ze weten hun covers goed uit te kiezen. Het deed in ieder geval deugd om oude nummers zoals Suzie Q van CCR nog eens te horen.
De tweede band komt uit de streek en voor de echte bluesliefhebbers is Black Cat Biscuit geen onbekende. Met Jeffrey Gijbels op drums heeft de band trouwens een telg van de Gijbels familie in hun rangen. Met hun mix van blues, bluegrass en West Coast Swing wisten zij het publiek goed te vermaken. Met Stanley Patty heeft de band een vingervlugge gitarist in huis en dat is altijd een voordeel.
Zanger/gitarist Bart Arnouts had ook nog een speciale slide gitaar bij, van eigen makelij. Met Mark Sepanski was de bluesharp ook weer van de partij en bassist Patrick Indestege wisselde de gewone basgitaar af met de contrabas. De ballade ‘A Woman Minds’ en het snedige ‘Sons Of A Vampire’ op de speciale slide gitaar sprongen er tussenuit. Ook de afsluiter ‘Going Home’ was niet te versmaden.
Meer foto’s van Black Cat Biscuit : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157669921820826
Het heugelijke nieuws dat onze Rode Duivels hadden gewonnen met drie tegen nul zorgde dadelijk voor wat meer ambiance in de tent. Nico Duportal die twee weken geleden nog lovende recensies kreeg van zijn concert op Goe Zot in Turnhout was de volgende die het podium op mocht. De Fransman is bezig aan een tournee om zijn album ‘Guitar Player’ te promoten. Het was ook de enige band dit jaar in Hookrock met blazers, namelijk Alex Bertein en Arnaud Deprez op saxofoon.
Deze instrumenten heb je zeker nodig als je zoals Nico, Rhythm & Blues uit de jaren zestig wil spelen. Verder bestaan The Rhythm Dudes nog uit drummer Pascal Mucci, toetsenist Olivier Cantrelle en Thibaut Chopin op de contrabas. Hun muziek nodigde uit om te dansen en sommigen gaven daar ook gevolg aan. Nico is een uitstekende gitarist en zanger, die goed weet welke richting hij uit wil. Uitschieters waren ‘Polish Woman’, het heel dansbare Lost In The Game’ en de lekkere piano boogie ‘I Can’t Stop Losing’.
Meer foto’s van Nico Duportal And His Rhythm Dudes : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157669922009216
Er waren zaterdag weinig vrouwen op het podium, maar de volgende muzikante kon tellen. Erja Lyytinen, de slide koningin van Finland, is iemand die al jaren in het circuit meedraait, al is ze de laatste jaren toch minder te zien in onze contreien. Haar optreden was een mix van eigen werk en covers. Ze begon heel sterk met de cover ‘Spoonfull’ en had dadelijk het publiek op haar hand. In ‘Everything’s Fine’ bewees de gitariste dat ze het ook zonder de bottleneck kon. Het samenspel met haar gitarist Davide Floreno was subliem. Bassist Juha Verona liet ons genieten van een erg knappe bas solo tijdens ‘Sun Don’t Shine’.
De Finse bleef boeien en de band bleef op hoog niveau spelen. Naar het einde toe kregen we nog een medley met daarin ‘Tequila’ en ‘When The Saints Go Marching In’. De knappe slide versie van Tony Joe White zijn ‘Steamy Windows’ mogen we zeker niet vergeten te vermelden. Erja mag terugblikken op een prachtig optreden en deed haar naam als slide koningin alle eer aan.
Meer foto’s van Erja Lyytinen : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157669486912161
Na de koningin van de slide kregen we de warme soulvolle stem van Big Daddy Wilson. Naast hem stond de Italiaanse band Morblus, die al voor de tweede dag op rij op het podium stond. Morblus werd aangevuld door gitarist Cesare Nolli. Van bij de start was het al raak met een geweldige versie van ‘John, The Revelator’. Daddy Wilson heeft een stem die bijna iedereen kan raken, een stem die in elke vezel van je lichaam dringt en daar maakte hij zaterdag in Diepenbeek weer gretig gebruik van en dat zag je ook aan de dansende mensen in de tent. Nog zo’n pareltje was ‘Dead End Road’, waarin Roberto Morbioli zich weer in de schijnwerpers speelde, hij kreeg daar trouwens een verdiend applaus voor.
Tijdens ‘Stranger’, ‘Thumb A Ride’ en ‘Texas Boogie’ werd het gaspedaal iets verder ingeduwd. Het akoestische ‘Time To Move’ was zondermeer één van de hoogtepunten van Wilson zijn optreden, maar echt kippenvel kreeg ik tijdens het wondermooie ‘Bullfrog’ met Roberto die met de bottleneck heerlijke slide liet horen. Big Daddy Wilson sloot zijn optreden af met ‘Baby Don’t Like’ en hij en de band kregen een oorverdovend applaus van het publiek.
Meer foto’s van Big Daddy Wilson : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157667329527794
Al uren voor hij moest optreden was Eric Sardinas een opmerkelijke verschijning in de tent van Hookrock. Voor de fans van stevig werk op de resonator was dit optreden een unieke gelegenheid, want het was toch al een tijdje geleden dat de Amerikaan nog te gast was in ons landje. Vooraan in de tent waren heel wat fans die heel gespannen uitkeken naar dit optreden. Eric had bassist Paul Loranger en drummer Demi Lee Solorio meegebracht en dit trio begon uitstekend aan hun set met ‘I’m In Love With You Baby’. Eric ging tekeer op zijn resonator zoals van hem verwacht werd, al was het altijd niet even zuiver. Naar mijn bescheiden mening was Sardinas dronken of stoned, hij wist in ieder geval niet echt goed wat hij daar op het podium deed, want na ‘Get Down On Whiskey’ begon hij aan zijn derde nummer en je mag raden wat hij speelde. Nietsvermoedend begon hij terug aan ‘I’m In Love With You Baby’.
Het ging van kwaad naar erger, Eric ging nog wel geweldig tekeer op de resonator, maar ik denk niet dat hij echt wist wat hij aan het spelen was. Alle respect voor Paul Loranger en drummer Demi Lee Solorio die hun best deden om hun frontman te volgen in zijn bizarre partijen. Gelukkig kwam Era Lyytinen nog het podium op, om samen met Sardinas een slide duet te spelen, maar hoe goed ze ook haar best deed, het lukte niet. Sardinas verdween dan ook vroegtijdig van het podium en daar hadden buiten de echte fans, weinig mensen spijt van.
Meer foto’s van Eric Sardinas And Big Motor : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157669956712886
Het dertiende Hookrock Festival zat er bijna op, maar het beste moest nog komen. Den Huibbe kondigde Boogie Beasts aan als de beste Belgische band van het ogenblik en het viertal zou de woorden van Den Huibbe bevestigen met een weergaloos optreden. Het viertal met gitaristen Jan Jaspers en Mathias Dalle, drummer Gert Servaes en Fabian Bennardo op de bluesharp maakten er een echt feestje van in Diepenbeek. Natuurlijk zouden er veel nummers uit hun uitstekende album ‘Come And Get Me’ de revue passeren. De muziek van Boogie Beasts is blues in zijn Afro- Amerikaanse vorm, gemixt met het meeslepende ritme en de gedrevenheid van de Delta blues en de swamp blues en daar lust elke muziekliefhebber wel pap van. Nog een groot pluspunt is dat de band met Fabian Bennardo een geweldig podium beest in huis heeft.
Na het broeierige, opzwepende ‘On My Own Again’ en ‘Shake ‘Em’ zat de sfeer er al dadelijk in en de Boogie Beasts zouden die sfeer aanhouden tot op het einde van hun concert. Andere hoogtepunten waren ‘Coming Home To You’, de bluesrocker ‘Rainy Day’, de mix van garage rock en punk in ‘Would You Please Shut Up’, het zinderende ‘Souls Keep Crying’ en eigenlijk kunnen we zo blijven doorgaan. Er was geen enkel dood moment tijdens dit uitstekende optreden. Fabian Bennardo stal zoals altijd weer de show, maar het belangrijkste was dat we vier erg sterke muzikanten zagen die hun ziel in dit optreden legden. Top prestatie van deze Belgische band.
Meer foto’s van Boogie Beasts : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157669956857606
Ondanks het slechte weer en Euro 2016 mag Hookrock terug blikken op een geslaagde editie. Boogie Beasts en Christina Lee Brown waren voor mij de twee artiesten die er bovenuit staken. We kijken nu al uit naar de volgende editie van het gezellige Hookrock Festival.
Lees hier het verslag van dag 1.
Weerom een prima weergave, Walter… Helaas ook de passage over Sardinas …
Ja Ronald. Dat zijn dingen die spijtig genoeg gebeuren en waar alleen de artiest vreselijk in de fout gaat.
… en ik vreesde er al voor toen ik hem bij Erja’s signeersessie zag aankomen …