Verslag: Hookrock-Festival Diepenbeek, België juli 2011

Tekst & Foto’s Fons Kersbulck

Hookrock is een kleinschalig festival dat, sinds 2004, jaarlijks wordt gehouden in Diepenbeek in het Belgische Limburg. Het festival, ondersteund door de VZW Blues Adventure, is een vervolg op het vroegere Cornerrock. (voor wie het niet weet: In België is een VZW een Vereniging Zonder Winstoogmerk en derhalve ook een rechtspersoon). Men moest van nul af aan beginnen met het opbouwen van een festival met blues en daaraan gerelateerde muziek en de doelstelling was om een festival op poten te zetten dat er mocht zijn, waarbij men overigens afhankelijk was van een relatief klein budget en een aantal sponsors.

Dat de vrijwilligers van Hookrock hierin dit jaar ook weer geslaagd zijn bewijst al de internationale line-up, waarin toch een aantal serieuze namen zitten.

– Rock ’n Feller (D)
– PC & The Uploaders (B)
– Different Tacos (B)
– The Wildcats (NL/D)
– Candye Kane & United By Music
– Rick Estrin & The Nightcats
– Dana Fuchs Band
– Johnny Mastro & Mama’s Boys

Aangekomen in Diepenbeek eerst de persaccreditatie/backstagepas geregeld en vervolgens de tent binnengegaan, geschikt tot 1000 mensen. Groot hoofdpodium aan de ene zijde, een kleinere stage aan de andere. Grote bar met veel bierkranen en een plaatselijk frietkot; dus ook voor de natjes en droogjes was goed gezorgd.

Rock ’n Feller is een band uit Duitsland en bestaat uit vier jongens die vol overgave country-style en rockabilly-muziek brengen, met twee gitaristen op een semi-hollow body Gretsch gitaar en een akoestische Baton Rouge, die ook beide de vocals doen, dit ondersteund door een contrabas en drums. Het kleine podium is de gehele avond voor deze band, want het is aan hen de taak om de ruimtes op te vullen tussen de optredens van alle andere bands.

We horen bij deze band veel Elvis, CCR en ook Johnny Cash voorbij komen. Voorwaar een hele taak om zo’n tien uur achter elkaar standby te staan en telkens weer te trachten het beste van jezelf te geven. Enig minpuntje was hier het geluid, vooral dat van de vocals.

Eigenlijk was de eerste band die optrad de Belgische formatie PC & The Uploaders, een leuke opener van een band o.l.v Patrick Cuyvers. De vier bandleden komen eigenlijk voort uit de tienmansformatie Soul Shake. Na het ter ziele gaan van deze formatie besloten de vier mannen een doorstart te maken, met deze leuke band als resultaat. Vier enthousiastelingen die het zoeken in blues, swing, boogie-woogie en jump-muziek. Opvallend man in de band is ook de gitarist Fonny T.

Deze gitarist kan duidelijk met heel wat muziekstijlen uit de voeten. Dhr. Cuyvers, die de toetsenist is in de band, kenmerkt zich door zijn expressieve manier van zingen.

Beetje bij beetje kwamen de muziekliefhebbers de grote tent indruppelen en bij aanvang van de tweede band waren het er een paar honderd. Een tweede band die uit het Vlaamse en Nederland afkomstig is: Different Tacos.

De band covered hoofdzakelijk uit het extensieve werk van de Fabulous Thunderbirds. Vooral voor mensen die bekend zijn met het oudere werk van de FT is dit een feest van herkenning, gespeeld door doorgewinterde muzikanten die ook in andere bands/formaties spelen. ‘Take It Like A Man’, ‘Sick ’n Tired’, ‘I’ll Take You Back’, ‘Caledonia’, ‘Just Love Me Once More’, ‘He’s Got Away With Women’, ‘Ain’t That Just’ en ‘She Moves Me’ zijn een greep uit het repertoire van vandaag.

United By Music is een verzameling van mensen met een verstandelijke beperking die samen muziek maken. Een geweldig initiatief dat ook is opgevallen bij de Amerikaanse bluesdiva Candye Kane, die een project met United By Music is begonnen en samen met hen optreedt.

Bij een groot deel van het optreden van Candye Kane en band wordt het podium gedeeld met deze mensen. Het is ontroerend om te zien met welk een passie, bevlogenheid en plezier de artiesten van United By Music hun ding op het podium doen. Geweldig project i.s.m mrs. Kane en opvallend is de hoge kwaliteit van de verschillende nummers, waarbij de UBM-artiesten veel instrumentaal werk laten horen maar ook vocaal van zich doen spreken. Het wordt in elk geval ook erg gewaardeerd door het publiek. Nadat United By Music het podium heeft verlaten is het Candye Kane zelf die nog een aantal van haar bekendste songs brengt.

De tent was ondertussen al behoorlijk volgelopen met vele honderden mensen. De drukste plekken hier waren ondertussen de bar, het hoofdpodium en het frietkot. Ondertussen was, na wederom een optreden van Rock ’n Feller, het hoofpodium al ‘omgebouwd’ voor de Nederlands-Duitse driemans-formatie The Wildcats, onder de bezielende leiding van ras-Rotterdammer gitarist/vocalist Kees van Bemmel, samen met Duitse bassist Mikel Muller en drummer Peet Schenk.

De band brengt hier rockabilly en Rock ’n Roll en opvallend is het hoge Elvis-gehalte. Tussendoor probeert Kees het publiek nog wat te vermaken met, laat ik zeggen, ‘eigentijdse’ humor. ‘Heartbreak Hotel’, ‘My Way’, ‘Little Sister’, ‘Burning Love’, ‘Ring of Fire’, maar ook een variant op ‘House Of The Rising Sun’ zijn enkele voorbeelden uit hun optreden van vanavond.

Rick Estrin (met enig schaamrood moet ik toegeven dat ik nog nooit van hem had gehoord) was één van de mainacts vanavond. De mondharmonica-virtuoos wist door zijn bevlogenheid en vrolijke manier van presenteren een hele aardige show weg te zetten, bijgestaan door een gitarist/backvocalist in een wat merkwaardige lichtgroene outfit (dacht even dat hij rechtstreeks uit de OK kwam) en een bassist die het als sollicitant in de nieuwste versie van ‘Jesus Christ Superstar’ misschien ook niet eens zo slecht zou doen.

Moet u hier helaas een opsomming van een aantal songs schuldig blijven, maar zeker is dat deze jongens een show weggaven van alure, die van het begin tot het eind mijn onverdeelde aandacht heeft getrokken. Leuk detail was dat Candye Kane herself zich tussen het ‘fotografen-nest’ (u weet wel, de plek tussen publiek en podium met daartussen afzethekken) had gewrongen en erg stond te genieten en dansen op deze show.

Het had heel weinig gescheeld of de volgende act had hier niet gestaan en was voor de direct betrokkenen bijna een ramp geworden. Bij vertrek vanuit Kopenhagen werd het vliegtuig van Dana Fuchs en band getroffen door blikseminslag, waarna het onmiddellijk terug moest keren naar het vliegveld. Met een vervangend vliegtuig is de Dana Fuchs Band vervolgens doorgevlogen naar Dusseldorf, waar ze natuurlijk veel te laat aan kwamen en ze zich als de bliksem (sorry voor deze woordkeuze) naar Hookrock moesten begeven, waar ze maar net op tijd aanwezig waren. Dana was erg onder de indruk geweest van het gebeuren en vertelde er over tijdens haar optreden.

De show van Dana was er echter niet minder om en wat mij betreft (en velen onder de aanwezigen delen die mening) de absolute topact van vandaag in een toch al uitstekende line-up. Wie Dana kent weet dat ze zich op het podium niet voor honderd procent geeft maar voor een veelvoud daarvan. Ze wordt vaak, qua stem, met Janis Joplin vergeleken maar is op haar eigen manier toch weer uniek.

Tijdens de zang danst en beweegt en buigt ze zich in allerlei poses (noem het Erotic Blues of whatever) op het podium en verschillende malen zet ze haar optreden voort boven op de boxen voor het podium. Op een gegeven moment besluit ze het fotografen-nest in te springen en begint ze spontaan tientallen mensen in de voorste rijen van het publiek te omhelzen en te knuffelen. Met haar ontroerende song ‘Keep On Rolling’ weet ze heel veel mensen te raken en het is dan ook bijzonder rustig in de tent. Eigenlijk logisch, want deze song is vanuit het diepst van haar hart gezongen en opgedragen aan haar overleden zusje.
Andere songs van Dana: ‘Lonely’, ‘Nothing What I Cry’, ‘Love To Beg’, ‘Song Bird’, ‘Keep On Rolling’, ‘Bible Baby’, ‘Drive’, ‘Misery’ en ‘Helter Skelter’.

Last but not least is het optreden van Johnny Mastro en Mama’s Boys. De man geeft een aantal mondharmonicasolo’s weg om koud van te worden en kan steunen op ‘Smokehouse’, een gitarist en verstokt roker die het geheel perfect aanvoelt. Mastro speelt vanuit zijn ziel en dat is misschien wel zijn sterkste punt, music with a soul. Moet toegeven dat ik niet de hele show van Mastro gezien heb, maar wat ik wel gezien heb was gewoon goed. Het was ook logisch dat het uitzinnige publiek om halftwee ’s nachts nog om een toegift schreeuwde en ze

dat ook kregen. Een beetje merkwaardig was het afscheid van Johnny en band. Aan het einde van zijn laatste song liet hij de mic botweg op het podium vallen en zonder boe of bah te zeggen verdween hij achter de coulissen. Dit werd door veel mensen als ‘arrogant’ en ‘onbeschoft’ aangemerkt. Beetje jammer na zo’n weergaloze show.

Resumerend kan ik zeggen dat dit festival weer helemaal perfectomundo in orde was: schitterende line-up, goede en snelle bar, een geweldige en gemoedelijke sfeer onder zowel publiek als de organisatoren en een prima frietkot (wat niet voor niets uitverkocht raakte), en ook backstage waren de zaken voor artiesten en pers prima in orde. Ben erg benieuwd wat de jongens ons volgend jaar gaan voorschotelen, want we hebben dit jaar al mogen genieten van een 8-gangen hoofdmenu.

Volgend jaar…see ya there!

Meer foto’s (161): http://www.flickriver.com/photos/51625348@N06/sets/72157626999620967/

Website: www.hookrock.be

Ook op Blues Magazine ...