Verslag: Holland International Blues Festival – Grolloo 9 en 10 Juni 2017
Vrijdag 9 juni: Walter ‘Wolfman’ Washington, Laurence Jones Band, Rival Sons, Kenny Wayne Shepherd en Buddy Guy.
Zaterdag 10 juni: James Hunter, The Fabulous Thunderbirds, The Magpie Salute, Vintage Trouble en Gov’t Mule.
Het is vrijdagmiddag en onderweg naar het Drentse Grolloo regent het werkelijk pijpenstelen. Geloof het of niet maar zodra ik dit pittoreske dorpje nader, breekt het wolkendek open en er laat zich voorzichtig een nog wat waterig zonnetje zien. We arriveren prachtig op tijd, de hekken gaan zojuist open. Een uitgebreide persoonscontrole dit keer, uiteraard wordt niets aan het toeval overgelaten. Na alle afschuwelijke ontwikkelingen de laatste tijd, zullen ook de bezoekers van dit gezellige “ons-kent-ons” festival hieraan moeten geloven en dus hun tas én hun body laten checken. Dit zorgt helaas wel voor enig oponthoud, maar dient zeker het grotere geheel.
Tegen de tijd dat we de vele bekenden en bluesvrienden hebben verwelkomd, handen geschud en wangen gezoend, breekt de zon steeds meer door. En dat zonnetje gaat vast en zeker bijdragen tot een optimaal genieten van het tweede editie van het Holland International Blues Festival. De jassen kunnen uit, de stoeltjes op de terrassen worden ingenomen en de uitgebreide tribune aan de gehele lange rechterzijde in de grote tent stroomt langzaam vol. Een megagrote tent, twee keer zo groot dan die van vorig jaar. Het terrein is goed begaanbaar dankzij de houten vlonders, zoals we merken tijdens ons rondje over het terrein. Eetstandjes – check, drankstandjes – check, (keurige) toiletten – check, grote live-schermen binnen en buiten – check. Het ziet er allemaal weer uitstekend uit, het kan beginnen!
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen / Video’s: Edwin Birkhoff
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2017
Klokslag 15.45 uur beklimt Master of Ceremony Johan Derksen het podium en verwelkomt het publiek op zijn geheel eigen wijze. Dan is het tijd om het spits af te bijten voor WALTER ‘WOLFMAN’ WASHINGTON, bluesicoon uit de New Orleans Music Scene. Hij doet momenteel een uitgebreide toer door Europa en weet, waar hij ook komt, menig liefhebber van authentieke blues te verwarmen. Zijn stijl is een uitgebalanceerde mix van New Orleans Rhythm & Blues, een snufje funk, een dosis soul en een mespuntje jazz.
Onder de klanken van wolfachtig gehuil en gestoken in een dieprood pak met dito pet, voert Walter zijn band The Roadmasters aan. De set van vanmiddag wordt instrumentaal geopend en Walter heeft er duidelijk zin in. Breeduit lachend zetten hij en zijn uitstekende band, waaronder een blazerssectie van trompet en saxofoon, een relaxte en stabiele set neer. Walter is goed bij stem en weet regelmatig nog een pittig stukje gitaarsolo te leveren. Zo nu en dan gaat hij erbij zitten en dan nemen zijn bandleden het heft wat meer in handen. Om de beurt wordt er door hen gesoleerd, waarbij de prima blazers een prominente plaats innemen. Zo kabbelt het optreden aangenaam verder en als er wat meer wordt uitgepakt met funky nummers als I Cant Stop Loving You, gaan voorzichtig de eerste voetjes van de vloer. Het begint te swingen, de tent loopt verder vol, HIBF is van start gegaan!
Vervolgens is het tijd voor de jonge ‘hot shot’ LAURENCE JONES. Deze 25 jarige ambitieuze Britse gitarist is inmiddels al een behoorlijk ervaren gitaarheld geworden. De laatste vier, vijf jaar heeft hij knetterhard gewerkt en stond hij al met vele grootheden als Van Morrison en Walter Trout op een podium. Hij heeft inmiddels een uitstekende, geheel eigen stijl weten te ontwikkelen en weet hedendaagse bluesrock naar een nieuw level te tillen. Zijn onuitputtelijke en aanstekelijke enthousiasme op het podium lijkt niemand onberoerd te laten.
Laurence komt onder luid gejuich het podium op en trapt af met Moonlight. Zijn flitsende band bestaat uit drummer Phil Wilson, bassist Greg Smith en toetsenist Bennett Holland. Zij formeren sinds eind vorig jaar deze powervolle band en ze hebben dit voorjaar een nieuw album opgenomen, het vijfde alweer, welke eind van dit jaar hopelijk zal verschijnen.
Als een geoliede machine gaat het gas erop en er volgt een stomende set. De tent raakt voller en voller en het ene na het andere nummer wordt de tent ingeslingerd, telkens met gierend gitaarwerk en swingende hammondklanken. Zijn Clapton medley zorgt voor gejuich alom en de slowblues Thunder In The Sky doet menigeen nu al naar adem happen. Het publiek smult van dit gitaargeweld, daarnaast is Laurence een op en top showman die weet hoe hij zijn publiek moet pleasen.
Zowel vocaal als instrumentaal is deze jonge, vriendelijke Brit de afgelopen jaren behoorlijk gegroeid. En met deze band, waarvan hij de leden tot zijn vriendengroep mag rekenen, zal hij die groei zeker vervolmaken. Met het poppy Live It Up sluit Laurence zijn uitstekende optreden af, maar mag dan terugkomen met Everyday I Have The Blues, welke naadloos overgaat in Sweet Home Chicago. De menigte joelt, klapt en zingt mee.
De kers op de taart is afsluiter Cocaine…een hele fijne keus, volkomen passend bij de live-sensatie die Laurence Jones heet. Voor velen vóór vandaag misschien nog een onbekende, maar ná vandaag weet iedereen wie Laurence Jones is!
Nadat we hiervan zijn bijgekomen maken we ons op voor de volgende live-act: de uit Californië afkomstige RIVAL SONS. Opgericht in 2009, werkt deze rockband ononderbroken aan hun live performance en met veel succes! Het vele touren met grote bands door de Verenigde Staten en Europa, zorgde ervoor dat hun live reputatie naar een mega hoog niveau werd getild. Enkele uitstekende albums later, zijn ze wel klaar met het openen voor wereldbands als AC/DC en Alice Cooper, ze zijn inmiddels zelf de hoofdact! Ook hun laatste album ‘Hollow Bones’ werd wereldwijd goed ontvangen en de heren staan te trappelen om Grolloo te laten horen hoe er gerockt dient te worden in Rival Sons stijl.
Het power-vijftal gaat er vol in vandaag met het energieke Electric Man, van het album ‘Great Western Valkyrie’, gevolgd door het even spannende Pressure & Time. De energie van het de band straalt langzamerhand over naar het publiek, dat eerst nog wat afwachtend reageert, op een dikke rij fans vooraan na.
Het prachtige Jordan wordt op intense wijze gezongen door Jay en evenzo intens gespeeld door gitarist Scott Holiday, die hiervoor zijn slide-ring gebruikt. Vervolgens wordt het krachtige Open My Eyes ingezet, een nummer dat de band, naar zeggen van Jay Buchanan, al enige tijd niet meer live heeft gespeeld. De intense, snijdende intro van gitarist Scott zet de toon voor deze publieksfavoriet. De band lijkt Soul in te zetten, stopt dan, en besluit na enig overleg om Hollow Bones te spelen, en oh boy…wat doen ze dat goed!
Oogt Jay Buchanan de eerste pak ‘m beet twintig minuten ietwat afwezig, bij Hollow Bones schudt hij dat gevoel van zich af. De rock machine accelereert en gaat in de hoogste versnelling! De charismatische zanger gooit ziel en zaligheid in zijn performance. Het nummer ontaardt in een lange jam en de band raakt volledig op stoom. Zeker Scott weet met zijn uitstekende soleerwerk de rock’n roll vibe uit te dragen. Met Keep On Swinging wordt dit dampende optreden besloten, het publiek in extase achterlatend. In Jay’s woorden: “We’re playing Rock’ n Roll on a Bluesfestival” en zo is het.
Met KENNY WAYNE SHEPHERD heeft de organisatie van het Holland International Blues Festival een bluesrockicoon van jewelste binnengehaald. Al meer dan twintig jaar behoort deze gitaarheld uit Louisiana tot de top. Als vijftienjarig jochie speelde hij al met de grote meneren als B.B. King en Buddy Guy. Sterk beïnvloed werd hij door Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix, wat natuurlijk goed te horen is tijdens zijn populaire live optredens. Zijn achtste album ‘Lay It On Down’ zal 21 juli aanstaande uitkomen, waarop hij zijn reflecties op “het leven” in al haar facetten beschrijft.
Het is nog niet zover, vandaag krijgen we een set te horen van Kenny Wayne’s bekende, klassieke nummers. Zonder uitzondering is dit bekend werk voor de vele die-hard fans die de band inmiddels ook in Europa heeft. Op het nieuwe werk zullen we nog even moeten we wachten, in ieder geval tot eind juli als de band terugkomt voor optredens in Europa. Dan worden er veel nieuwe songs aan hun setlist toegevoegd, zo verzekert Kenny Wayne in het interview dat Blues Magazine voorafgaand aan zijn show in Grolloo heeft.
Vandaag dus die vele klassiekers als Never Looking Back, Kings Highway, True Lies en, persoonlijke favoriet, Heat Of The Sun. Een prachtige slowblues met snerpend gitaarwerk en mooi meerstemmig gezongen door de donkerharige zanger Noah Hunt en Kenny Wayne. Op de drums zien we zoals praktisch altijd Chris Layton, bekend geworden als lid van Double Trouble, de ritmesectie van Stevie Ray Vaughan. Gestaag plukkend aan de basgitaar vinden we Kevin McCormick, die ook in Kenny Wayne’s andere band, The Rides, bas speelt.
Nauwelijks tijd om adem te halen, speelt de band het ene na het andere nummer. Energie en power, vlammend gitaarwerk en intense vocalen. De show is uitermate voorspelbaar, maar voor de vele fans is dat geen enkel probleem. Het jasje gaat uit bij Deja Voodoo, waarin Kenny Wayne en Noah de show stelen maar waarin Chris en Kevin echt een fantastische ritmesectie tonen te zijn, wat een klik hebben die twee! Een min of meer ‘rustmomentje’ is er met het door Noah akoestisch gespeelde Blue On Black, maar de tent gaat vervolgens totaal op de kop bij het psychedelische Voodoo Child. Kenny Wayne Shepherd speelt Amerikaanse bluesrock van de bovenste plank en ik ben reuze benieuwd hoe de nieuwe songs live gespeeld gaan worden. De band komt dus terug in Europa in juli, augustus, oktober en november.
Tja, ook al hebben we honger, we blijven toch echt op ons mooie plekje vooraan het podium staan. Want over een half uur zal niemand minder dan bluesgrootheid BUDDY GUY het podium oplopen. Als grondlegger van de hedendaagse blues, heeft deze charismatische man vele, vele grote bluesgitaristen beïnvloed.
Onder een ovationeel applaus loopt de bijna 81 jarige Buddy kwiek en monter het podium op en verwelkomt breeduit lachend zijn publiek. Hij ziet er gewoon erg vitaal uit en hangt zijn gitaar om. Damn Right I Got The Blues, ik ken geen nummer dat beter bij deze man past. Nog immer wulpse bewegingen makend vanuit zijn bekken, krijgt hij het publiek aan het lachen. Soms is het wel een beetje over de top maar dat wordt hem vergeven: hij is Buddy Guy!
Zijn vierkoppige band staat als een huis. Naast de ritmesectie die uit drummer Tim Austin en bassist Orlando Wright bestaat, heeft zeker gitarist Ric Hall een belangrijke functie. Hij zorgt niet alleen voor een uitstekende ondersteuning maar ook voor wat broodnodige variatie. Als Ric soleert, toont meneer Guy zich een goede side gitarist. Ook vandaag zijn meezingers als Hoochie Coochie Man en Elmore James’ Talk To Me Baby populair bij het publiek, dat zich inmiddels in de tent heeft geperst, zo ver mogelijk vooraan.
Buddy weet zijn show te vervolmaken met leuke anekdotes en een prachtige interactie met het publiek. Na zijn retorische vraag You Like The Blues ? wordt er ingezet met Have You Ever Been Mistreated en meeklappen en meezingen is onontkoombaar bij I Just Wanna Make Love To You.
Buddy Guy staat erom bekend jong talent te coachen en onder de aandacht te brengen. Hij vraagt ze dan ook regelmatig bij hem op het podium en wie is daar vanavond meer geschikt voor dan Laurence Jones! Het prachtige Have You Ever Loved A Woman leent zich hier uitstekend voor en de twee zetten een geweldige show neer, waarbij Laurence zijn ogenschijnlijke verlegenheid al snel van zich afschud en hem van katoen geeft, onder de zeer goedkeurende blikken van de meester zelf.
We horen een tikkie Stones, een tikkie Clapton en veel Guy. Tjonge jonge, wát een happening, wát een energie. Een mooiere afsluiting van de eerste dag van het Holland International Blues Festival kunnen we ons niet wensen!
Gelukkig kunnen we dan eindelijk toch nog even wat eten, ondertussen deze fijne eerste dag doornemend. Tot we om 00.15 uur het terrein dan echt dienen te verlaten en we op weg gaan naar onze logies, zodat we ons de volgende dag weer fris en fruitig kunnen melden, nieuwsgierig wat de tweede dag ons zal brengen.
De zon schijnt aangenaam en zaterdag is het direct al druk bij de entree. Iedereen is toch weer goedgemutst en er worden volop grappen gemaakt tijdens het wachten voor de securitychecks.
Met JAMES HUNTER haalt men vandaag een van dé grote soul acts naar Grolloo. Al decennia lang toert de charmante Brit wereldwijd en zet, waar hij maar komt, een stomende set vol rauwe soul en vette R & B neer. Zijn karakteristieke stem en onmiskenbare gitaarspel brengt je terug naar de tijd van Sam Cooke en Wilson Pickett.
Als James opkomt, belooft hij ons, glimlachend en in zijn aangename Essex accent, een uur lang op enkele van zijn ‘good ones’ te trakteren! En dat zijn zeker ‘good ones’, zo horen we onder andere She’s Got A Way, Baby Don’t Do It, Chicken Switch en het heerlijk swingende (Baby) Hold On, afkomstig van zijn gelijknamige laatste album uit 2016.
Zalige nummers vol soul en swing van de bovenste plank. De vriendelijke James is goed bij stem, bekt een lekker eindje weg en zijn band is ronduit klasse. Hij weet zich ondersteund door een vakkundige ritmesectie plus twee saxofonisten. Zalige ska- en calypsoritme’s in combinatie met vijftigerjaren-soul en rock’n’roll die behoorlijk sfeerbevorderend werken. James Hunter speelt het klaar om in deze grote festival tent een prettige en intieme sfeer te creëren. De tweede dag is goed van start gegaan!
Het is inmiddels 17.00 uur als ‘onze’ Johan met gepaste trots THE FABULOUS THUNDERBIRDS aankondigt, hij benoemt ze de oudste bluesband van de Verenigde Staten. Deze band is n.l. reeds in 1974 in Texas geformeerd en dus al meer dan 40 jaar going strong! De T-Birds hebben altijd een heel herkenbare en zeer krachtige sound gehad, die een mixture is van soul, blues en rock. Met oprichter en dus bandlid van het eerste uur bluesharpist Kim Wilson aan het roer, vaart deze dynamische band nog steeds een straffe koers en treedt veelvuldig op in binnen-en buitenland.
Met een gruizige bluesharp solo trapt de band de ronduit wervelende set af. Stuk voor stuk rasmuzikanten staan hier: gitarist Johnny Moeller, bassist Steve Gomes, Kevin Anker op keyboards en Rob Stupka achter de drumkit. She’s Tuff is zo’n nummer uit de oude doos, maar heeft werkelijk niets aan kracht ingeboet. Net als de klassiekers My Babe, met flitsend pianospel, Tuff Enuff, Smooth en Twist Of The Knife swingen als een trein en worden door het publiek ingenomen als een drug. Een bluesdrug wel te verstaan. We worden ruim een uur getrakteerd op flitsende harpsolo’s, goede vocals en felle gitaarrifs, ondersteund door een dwingende ritmesectie. Axeman Johnny Moeller speelt de ene wervelende gitaarpartij na de andere op zijn Gibson en Kim, ook al niet meer de jongste, swingt er nog lustig op los, van meet af aan badend in het zweet.
Toetsenist Kevin Anker drijft het tempo met zijn groovende spel op en Johnny vult aan met zijn flitsende gitaarlicks. Het publiek geniet met volle teugen en het harpspel van Kim beleeft een hoogtepunt als hij, slechts samen met de excessief kauwgum kauwende drummer Rob, een minutenlange solo neerzet die zowat het uiterste van zijn blaaskracht vergt. “It’s got to be smooth to groove” aldus de energieke Kim en daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn! Tjonge, jonge, wat wordt er hier een feest gebouwd!
Overigens worden alle concerten dit weekend op uiterst vakkundige wijze gefilmd en via live beelden op meerdere schermen bij het gehele publiek gebracht. Zowel binnen als buiten de tent is alles uitstekend te volgen. Zo hoeft niemand iets te missen, een compliment hiervoor lijkt me zeker op zijn plaats, bij deze!
Om 18.45 uur staan we toch weer vooraan klaar voor de aftrap van het nieuwe tienkoppige collectief THE MAGPIE SALUTE. Een zgn. supergroep met enkele leden van The Black Crowes, te weten Rich Robinson, bassist Sven Pipien en Marc Ford. Oorspronkelijk ook met BC keyboardspeler Eddie Harsch, maar hij overleed helaas vlak na de oprichting van de Magpie Salute. Zijn plek is ingenomen door Matt Slocum. Op het podium in Grolloo vinden we dus een groot gezelschap. Eerder genoemden, aangevuld met drie mooie achtergrondzangeressen Charity White, Adrien Reju en Katrine Ottosen, op drums vinden we Joe Magistro en op slaggitaar Nico Bereciartua. Zanger John Hogg heeft zijn sporen verdiend als zanger van o.a. Moke.
Een nieuwe band dus, deze The Magpie Salute. Ze staan inmiddels op vele podia met nummers vanuit de solo-carrières van Rich Robinson en Marc Ford, aangevuld met Black Crowes materiaal en covers. Ook enkele nieuwe nummers van The Magpie Salute, het debuutalbum is nét uit, staan op hun setlist. Opener Sting Me wordt warm onthaald door het publiek, waartussen zich opvallend veel jongeren in de voorste linie bevinden. Dit is het namelijk het eerste optreden van The Magpie Salute in Nederland en zeker niet de laatste! In juli zal de band opnieuw Europa aandoen, en ze zijn overigens net toegevoegd aan de line up van Bospop!
Een overvette sound van rock & roll, R & B, southern rock en gospel wordt uitgestort over het meedeinende publiek. Helaas komt vooral de gitaar van Marc Ford niet 100 % over, dat is jammer maar gelukkig wordt een en ander bijgesteld en even later horen we ook deze sublieme gitarist goed. Als enkele songs zijn gespeeld wordt het geheel wordt merkbaar losser. Het rockt en swingt steeds en wat een meesterlijk goede gitarist én zanger is die Rich Robinson toch!
Eigen nummers dus maar ook covers worden gespeeld, o.a. Every Picture Tells A Story (Faces), single Omission, het door Ford gezongen Shalimar Dreams en als fantastische afsluiter, het bekende Black Crowes hitnummer Remedy! Erg goede kennismaking met deze nieuwe band!
We pakken de signeersessie om 20.00 uur van Gov’t Mule mee om ons vervolgens weer te haasten richting podium. De ster van de Amerikaanse VINTAGE TROUBLE is alsmaar rijzende en het schijnt maar niet op te houden. Hun ultieme live reputatie wordt keer op keer bevestigd, dit is een band die je moet zien, wiens energie je moet voelen, waarin je niet anders kunt dan meegaan in de flow. Deze muziek vol rauwe soul, dampende rhythm & blues en originele rock’n roll doen menigeen terugdenken aan de zestiger jaren. Mochten ze in het verleden openen voor Rolling Stones en The Who, tegenwoordig staan ze simpelweg zelf als headliner en verkopen show na show volledig uit. Alle grote festivals als Glastonbury en Bonnaroo hebben ze inmiddels gedaan, en vanavond staan ze gewoon hier in Grolloo!
Onder de tonen van Hound Dog en geintroduceerd door synthesizerman Brian London komt de band het podium opgelopen. Ty Taylor, gitarist Nalle Colt, bassist Rick Barrio Dill en drummer Richard Danielson nemen hun plaats in en het gas gaat er direct vol op met Total Strangers.
De strak in goudkleurig pak gestoken zanger Ty Taylor staat geen seconde stil, springt op en neer en zingt de longen uit zijn lijf. En dat doet hij goed! Binnen no time zweet hij dan ook als een otter. Onverminderd wervelt hij over het podium en betrekt zijn uitzinnige publiek in alles. Blikvanger mag dan duidelijk zanger Ty Taylor zijn, maar het is deze gehele band die staat als een huis. Muzikaal gezien zit het tiptop in elkaar en ieder bandlid is actief in deze wereldse show. Want een show is het.
In hoog tempo wordt er gespeeld en we krijgen een dampende set voorgeschoteld. Weer een tandje hoger gaat het met Blues Hand Me Down, compleet met de handstand en de inmiddels bekende zijwaartse sprong van Ty. Even wordt het gas iets losgelaten voor So Sorry, een aangename slowblues waarbij Ty ook een stukje trombone speelt. Zijn pak is niet meer goudkleurig maar is nu echt totaal doorweekt en dus gaat het jasje maar uit. Trouwens, wat moet die man een hoge stomerij rekening hebben, iedere avond kan zijn pak uitgewrongen worden.
Hit na hit volgt tot we zijn aanbeland bij het nummer waar de band zijn uitstekende live reputatie mede aan te danken heeft: Run Like The River, waarin Ty gaat crowdsurfen. De energie is voelbaar en al klappend worden we door de band opgezweept totdat Ty Taylor van het podium afkomt, door het publiek heen naar achteren loopt en zich halverwege omdraait. De uitzinnige menigte wordt nog meer opgezweept en dan komt het moment dat hij zich letterlijk voorover op het publiek werpt en zich naar voren laat dragen, onder luid geklap en gejoel. Now get your hands up in the air!
Onvoorstelbaar, wát is dat een gebeurtenis. Stom toevallig stonden we op de juiste plek en kwam Ty al surfend voorbij. Afijn, bekijk gewoon onderstaande video!
Nog nahijgend van die retestrakke show van VT is het tijd voor de afsluiter van dit in mijn ogen zeer geslaagde festival. We hebben heel veel blije gezichten gezien dit weekend, mensen simpelweg genietend van een portie goede muziek, in een fijne omgeving. Heerlijke muziek, goed weer, fijn gezelschap en lekker eten en drinken. Puik georganiseerd en breed geprogrammeerd, voor ieder wat wils. Het vraagstuk wel of geen ‘blues’…ach, waar gaat dat nu eigenlijk om? Volgens mij gaat het om het grote genieten, genieten van muziek.
Tja, en dan is het toch echt tijd voor de Southern Rock band GOV’T MULE. Deze band geniet een geweldige live reputatie en bevindt zich al jaren boven aan de top. Opgericht in 1994 door frontman en gitarist WARREN HAYNES, die de Mule als nevenproject zag naast zijn ‘echte’ band, de ALLMAN BROTHERS. Inmiddels is de Mule uitgegroeid tot een waar instituut en geniet ze niet alleen een sterrenstatus in de States maar ook heel zeker in Europa.
Afgelopen vrijdag kwam ‘Revolution Come…Revolution Go’ uit, een zeer divers studio-album met fonkelnieuw materiaal. Vandaag horen we enkele van die songs, waaronder de titeltrack van dat album en het vette Stone Cold Rage. Natuurlijk worden de stampers Mule en Thorazine Shuffle niet vergeten, toch ook de creme de la creme van Gov’t Mule songs, de een nog rockiger dan de ander. Vooral het stevige basspel van Jorgen Carlsson is niet alleen goed te horen, maar zeker te voelen.
Warren is uitstekend bij stem, goedlachs als altijd en zijn gitaarkwaliteiten zijn onnavolgbaar. De man weet mij nu eenmaal altijd te beroeren, maar tijdens de Allman Brother Band cover Dreams, biggelen enkele tranen over mijn wangen. De emoties lopen op, zo vlak na het overlijden van Gregg Allman, en dit is een mooie hommage. Ik kijk om me heen als het prachtige Soulshine wordt gespeeld, dit nummer tovert altijd grote glimlachen op de gezichten van de vele, vele fans, die uit volle borst meezingen.
Als de laatste tonen van toegift Railroad Boy zijn weggeëbd gaat er een diepe zucht door het publiek. Het is goed geweest, met Gov’t Mule komt een eind aan twee dagen van goede muziek. We hoorden blues, rock, soul en funk in alle soorten en maten. We hoorden jong talent en gevestigde namen. De organisatie heeft zijn best gedaan het iedereen naar de zin te maken, net als de vele lieve, aardige vrijwilligers. Dank daarvoor, we komen heel graag terug.
Het Holland International Blues Festival 2018 zal plaatsvinden op 8 en 9 juni. Dan zal Grolloo opnieuw enkele weken volledig in het teken staan van blues en wederom omgedoopt worden tot Blues Village Grolloo. Graag tot dan!
Bekijk hier nog eens alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2017
Geweldige recensie met prachtige foto’s van een inderdaad heel mooi festival. Allen deed volgens mij als toetsenist bij the Magpie Salute, Rob Baracco mee, ook wel eens meegedaan bij Gov’t Mule.
Een terecht meer dan positieve recensie over dit geweldig festival. Wat een sfeer en sublieme muziek. Johan Derksen zorgt goed voor zijn gasten. Chapeau! en de foto’s zijn meer dan schitterend
Prachtige recensie van dit geweldige festival. Erg mooie foto’s.
Volgend jaar toch maar eens gaan bezoeken?
Uiteraard is Blues een breed begrip maar het is een bluesfestival toch ? Ik heb te weinig echte blues gezien en gehoord dit jaar. De tweede dag hebben we na The Fabulous Thunderbirds geen echte blues meer gezien en gehoord. Nee viel me tegen dit jaar. Te veel lawaai bands. Absolute hoogtepunt was Buddy Guy.
Totally agree, i travel all the way from England to see and listen to BLUES bands..!
Blues is tekort gedaan dit jaar, teveel bands die niet op een echt blues festival thuis horen.
Hopelijk is dit anders in 2018.
Zoniet dan streeft het Holland Int. Bluesfestival z’n doel voorbij.
De organisatie als zodankg was grote klasse.
Blues ? ik ben zaterdag na ca. 20:00 uur maar weggegaan tot die tijd geen bleus gehoord wel veel lawaai, Krijg je wel bleus uit een 10 koppige band met keyboard?
De bands waren kwalitatief prima. Ook de organisatie was helemaal OK. Ik heb alleen te weinig blues gehoord (met name op de 2e dag).
Ik was niet de enige die dat vond. Bij de laatste band (op zaterdag) liep de tent leeg.
Tip aan Johan Derksen: ZET MEER BLUESBANDS IN.
Prima organisatie, catering ook top. Wij komen voor BLUES en niet voor hard rock, daar zijn andere festivals voor. Johan: richt je op de blues, er zijn heel veel goede bands die in Grolloo willen en kunnen schitteren.
Heerlijke line up Johan; ga zo door. Mooie mix van blues en (southern) rock. Laten we niet zo streng in de leer zijn en genieten van dit mooie festival. Want als het echt alleen “blues” mag zijn en het vergrootglas ter hand wordt genomen, dan krijgen niet alleen rival sons en magpie salute het lastig om op het affiche te komen. Tenzij bluesrock wel weer mag natuurlijk. Volgend jaar SIMO en slowhand gaarne. Een laatste vraag: waarom kijkt KWS zo boos het hele concert? Zijn bassist krijgt een snauw en Johan mag alleen aan de zijlijn aankondigen. Lighten up dude!
“Een megagrote tent, twee keer zo groot dan die van vorig jaar.”Beetje jammer zo een misser, was exact de zelfde tent!! Zag laats bij LfL ook al recentie bij Joe B dat Zigg bijna uitverkocht was, daat was de bovenste ring gewoon afgesloten… Wat is dit toch vreemd, lijkt wel of je er zelf niet was…..
Te weinig echte blues gezien. Voor mij teveel bluesrock. Ik dacht dat Johan Derksen een liefhebber was van “slow blues”.
Tip: Erja Lyytinen !!!!! En hebben we in Nederland geen goede blues bands. Wel een geweldige sfeer op dit festival en super georganiseerd !!!!!!
Volgend jaar iets meer “echte” blues en wij zijn weer van de partij.
Wat was het festival weer uitstekend georganiseerd!
Als je alleen blues verwachtte kon de line-up tegenvallen. Persoonlijk vind ik de afwisseling met de bluesrock fantastisch. Rival Sons en Magpie Salute: er gebeurde iets op het podium.
Ook Laurence Jones was grote klasse. Buddy Guy heeft geen toevoeging nodig. Wat een legende en wat is hij nog goed.
Volgend jaar zijn wij zeker weer van de partij.
ik moet helaas zeggen dat het mij dit jaar in het geheel tegenviel.
de vrijdag was top met buddy guy en kenny way shepherd,maar de zaterdag viel zwaar tegen weinig blues en heel veel gitaar en lawaaigeweld.
de fabulouis thunderbirds ging ook nog wel maar de rest was bagger.
wij zijn dan ook eerder weggegaan.
ik hoop dat het volgeng jaar weer ouderwets wordt zoals het in het eerste jaar was want zo hoeft het voor mij niet.
er zijn nog genoeg goeie bands om te boeken daar kan het niet aan liggen en geld was toch geen probleem zij johan derksen.
een aantal namen dat mij zo tebinnen schiet zijn o,a(jehtro tull dit jaar bijv in peel.joe bonamassa walter trout john primer coco montoya robben ford etc etc.
maar ook nederlandse bands als bijv easterfield als opener s,middags veldman brothers lefthand freddy en ga zo maar door.
als het zo blijft als deze keer dan mag het wat mij betreft wel weer als de eerste keren op kleine schaal want dat was best gezellig.
sorry maar deel de recensie absoluut niet. Het waren te veel hard rock bands in plaats van blues bands. Ik ben zo te lezen waarschijnlijk totaal ander bluesfestival geweest.
Volgende keer voor mij, tenzij blues echt prio krijgt, geen Grollo meer
Sommige reacties begrijp ik niet. Te weinig blues, blijkbaar. Maar wanneer je vooraf de programmering ziet dan weet je toch of er al dan niet voldoende blues is. Indien “te weinig blues” dan koop je toch geen kaartje en blijf je lekker thuis en dan zet je toch een cd of lp van bv. Muddy Waters of BB King op. Of worden de kaarten soms op voorhand al gekocht voordat de programmering bekend is gemaakt !? Mooi verslag, trouwens.
Op blues festival verwacht je blues en zeker als johan het zegt en dat valt me tegen van deze moraalridder.
Deze voor mij onbekende lawaai papagaaien ga ik niet eerst screenen op internet ,dat behoort bij de organisatie
Prima verslag van Stan.
Marcel. Goed lezen. Geen verslag van mij
The Magpie Salute was voor mij een dissonant in de line-up. Speelden ook veel te hard en we zijn na 2 nummers afgehaakt. Optredens van de Fabulous Thunderbirds en Vintage Trouble waren geweldig en voor mij de hoogtepunten van dag 2.
Ik vond dit het beste festival qua sound en verzorging die ik tot nu toe heb meegemaakt! En dat zijn er veel! Qua keuze vond ik KWs, Laurence fishbone, buddy guy en rival sons met govt mule echt top! Wel miste ik de zgn slowblues. Een ronnie earl bijv. Die is goed betaalbaar en fantastisch. Ik ben weer van de partij in 2018of het moet zo niet mijn programma zijn. Tip van Nl bodem boek the grand east! Top!
Tijd voor Boo Boo Davis met top nederlandse begeleiding