Verslag: Holland International Blues Festival Grolloo – 8 & 9 Juni 2018 – Dag 2

3e editie Holland International Blues Festival – Grolloo 8 en 9 Juni 2018

Zaterdag 9 juni met Tommy Castro & The Painkillers, The Marcus King Band, Laurence Jones, Joanne Shaw Taylor en Joe Bonamassa.

Dag twee ziet er weer vrolijk uit, de zon is er nu ook bij en de Hoofdstraat in Grolloo stroomt al ruim voor de deuren opengaan, gestaag vol met liefhebbers. Het parkeerterrein is vanochtend zelfs nog uitgebreid om alle heilige koeien te kunnen herbergen!

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen. Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2018. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Het valt me op dat het al erg druk is in de tent. Deze dag wordt geopend door TOMMY CASTRO & THE PAINKILLERS. Deze inwoner van San Jose, Californië pakte de gitaar op toen hij nog maar tien jaar oud was. Hij begon in de jaren ’70 met het spelen in coverbands en leidt sinds het begin van de jaren ’90 zijn eigen groepen.

Gedurende zijn imposante carrière gaf Tommy vele concerten voor honderdduizenden enthousiaste fans. Hij zette maar liefst zes Blues Music Awards op zijn naam plus de felbegeerde BB King Entertainer Of The Year Award! Tommy neemt altijd zijn vaste vierdelige line-up The Painkillers mee, die bestaat uit bassist Randy McDonald, toetsenist Michael Emerson en drummer Bowen Brown. Afgelopen najaar kwam zijn album ‘Stompin Ground‘ uit.

De band opent lekker pittig met het instrumentale Shakalak, gevolgd door de Rock ’n Roll van Make It Back To Memphis, met strak toetsenwerk en de nog iets steviger rock in The Devil You Know. Tommy grijpt even een momentje om een mooi stukje geel vinyl in de lucht te houden van zijn laatste album. En na afloop, zo belooft hij, komt hij signeren in de merchandise hoek. Alwaar het na afloop stijf van de liefhebbers staat! We horen vanmiddag onder andere het funky Nasty Habits en de stamper Can’t Keep a Good Man Down. Tommy heeft er zin in loopt relaxed over het podium heen en weer, met een grote grijns op zijn gezicht.

Een werkelijk prachtige uitvoering van John Lee Hookers It Serves Me Right To Suffer wordt over het enthousiaste publiek gestrooid. Ook met de slide weet Tommy wel raad! Naast fantastisch soleerwerk van Tommy, mogen ook Randy, Michael en Bowen zich van hun beste kant laten zien. Het nummer is er lang genoeg voor, swingt tot en met en hoeft van mij dan ook niet te stoppen.

Een fijne set vol gespierde, dansbare muziek en swingende rock n roll blues. Goede eigen nummers en interessante covers. Hij weet op originele wijze bluesrock en soul-muziek met elkaar te vermengen tot een energieke en uiterst dansbare mix. Afgesloten wordt met Them Changes en weer is het onmogelijk om stil te staan!

Hier speelt overduidelijk een geoliede machine met onwijs veel spelplezier! Toch is het een in mijn ogen zeer onderschatte muzikant, hij verdient grote podia als deze. Zijn albums zijn top, maar live is deze band van ongekende klasse. Volgend jaar hopelijk weer naar Nederland.

De 22-jarige en al tot fenomeen gebombardeerde Marcus King groeide op in een familie vol muzikanten. Op de prille leeftijd van 11 jaar deelde Marcus al het podium met zijn vader, bluesartiest Marvin King en blies de menigte al omver met zijn virtuoze gitaarspel en showmanship.

Op de leeftijd van 20 had hij al twee volledige albums uitgebracht, ‘Soul Insight’ en ‘The Marcus King Band’. Na het verschijnen van de ‘Due North’ EP afgelopen najaar, zal schrijver, gitarist, zanger en bandleider Marcus King in september 2018 zijn derde album ‘Carolina Confessions’ uitbrengen. Deze protegé van Warren Haynes bouwt zijn fanbase in binnen-en buitenland gestaag op en maakt indruk op critici met zijn oogverblindende muzikaliteit.

Vandaag sluit hij met zijn THE MARCUS KING BAND met dit optreden een flinke toer door Europa af. Het zeskoppige gezelschap bestaat naast Marcus uit Jack Ryan op drums, Stephen Campbell op basgitaar, de blazerssectie Justin Johnson op trompet & Dean Mitchell op de saxofoon, en op de toetsen Deshawn Alexander.

Opener Ain’t Nothing Wrong With That swingt direct al volop, helaas is door een technisch mankement het geluid van Marcus’ gitaar niet goed te horen. Dat is jammer want het is een van de meest soulvolle nummers van Marcus. Pas na het derde nummer komt er weer een goed geluid vanaf het podium en lijkt ook Marcus zich meer op zijn gemak te voelen. Tot die tijd vlamt het nog niet echt. Zoals het een jamband betaamd, zijn de nummers wel lekker lang en vloeien naadloos in elkaar over.

De band komt nu op stoom en als Rita Is Gone wordt ingezet gaat het pas echt los. Wat een groove en soul. In deze slowblues komt die uitstekende blazerssectie nóg beter tot zijn recht en ook toetsentovenaar Deshawn haalt het onderste uit de kan. Het optreden wordt alleen maar beter en beter en wat maakt dat een indruk zeg, Marcus’ virtuoze, vingervlugge gitaarspel, zijn wat hese en soulvolle stem en die groovende sound. Een aangename mix van rock, blues, soul en funk. Heerlijk.

De band zal met de Carolina Confessions Tour in oktober van dit jaar weer terug te keren naar Europa en ook Nederland weer aandoen!

LAURENCE JONES werd in het verleden genoemd als ‘de toekomst van de blues’, passender lijkt me dat hij het heden van de blues is.  Hoewel slechts 26 jaar oud sleepte hij al meerdere prestigieuze prijzen binnen, zoals Best European Guitarist bij de European Music Awards en stond in het voorprogramma van klinkende namen als Status Quo, Kenny Wayne Shepherd, Van Morrison, Buddy Guy, Robert Cray en Joe Bonamassa. Zijn vijfde album ‘The Truth‘ is uitgekomen in maart 2018.

Na zijn indrukwekkende optreden hier vorig jaar heeft Laurence de status van publiekslieveling verworven en de tent is dan ook afgeladen om hem te verwelkomen. Vlot wordt er afgetrapt met enkele songs van ‘The Truth’: What Would You Do, gevolgd door het poppy Don’t You Let Me Go en Don’t You Know. Naast Laurence zien we Greg Smith op de bas, Phil Wilson achter zijn drumkit en Bennett Holland achter zijn Hammond. De dames Christina Chen Matovu en Tyrena Agy zijn vandaag aan de line up toegevoegd en nemen de backingvocals voor hun rekening.

Volgens Laurence is dit ‘The Best Festival in the World’ en op zijn vraag ‘Are you feelin’ the Blues?’ wordt luidkeels gereageerd met ‘Yeah!’ Een eerste hoogtepunt is al het lange Thunder In The Sky van zijn gelijknamige album uit 2012. Laurence speelt ook altijd wel een nummer van zijn idool Eric Clapton en vandaag is dat een zalige uitvoering van Before You Accuse Me.

Het optreden verloopt in hoog tempo en het kan niet anders gezegd worden, hier staat een formatie die in enkele jaren is uitgegroeid tot een absolute top live-act. Laurence is een uitstekend bandleider en podiumbeest. Hij is spontaan, vrolijk en simpelweg retegoed. Hij weet als geen ander zijn enthousiasme over te brengen op zijn uitzinnige publiek. Laurence zingt geweldig en zijn indrukwekkende gitaarskills zijn gevarieerd en strak.

De band doet voor niemand onder en is de solide basis waarop Laurence kan excelleren. Het uitermate funky toetsenwerk van Bennett, de zalige basloopjes van Greg en de pompende drums van Phil staan garant voor een ultravet geluid. De toevoeging van de twee achtergrondzangeressen is een goede keuze geweest, de sound wordt hierdoor nog completer.

Zittend of de rand van het podium brengt hij de slowblues Take Me, waarbij alle bandleden gezamenlijk de backingvocals voor hun rekening nemen. Dit is werelds, dit klinkt zó intens! Kippenvel. Het concert gaat als in een roes voorbij en het kan bijna niet beter. Of toch….?

Er gaat een siddering door de tent als niemand minder dan Erwin Java het podium opkomt en onder een ovationeel applaus zijn Otentic EJ Emerald gitaar inplugt. Dan ontstaat er iets magisch, wat zó ontroerend is dat het nu nog steeds kippenvel op mijn armen brengt. Laurence en Erwin brengen gezamenlijk een hommage aan Harry Muskee, aan Cuby & The Blizzards, aan Grolloo.

Het majestueus gebrachte Window Of My Eyes doet Grolloo op zijn grondvesten trillen…. Binnenin en ver buiten de tent is het stil en tranen vloeien. Dit is de blues in optima forma….

Wat een indrukwekkende performance van deze nog jonge band. Chapeau. Het moet lastig zijn om hierna op te treden, want dit concert toppen lijkt nu totaal onmogelijk. Ik vraag me zelfs af of dat andere gitaarkanon Joe Bonamassa dat straks nog wel kan. Joe staat in de coulissen tijdens Laurence’s concert en ik zou best wel willen weten wat hij nu denkt.

Maar wij gaan ons eerst laten verrassen door de Britse bluesrock gitariste en zangeres JOANNE SHAW TAYLOR. Zij is al vele jaren een bekende naam binnen de blues, begon op haar 13e met gitaarspelen en werd ‘ontdekt’ op haar 16e. In haar jeugd werd ze geïnspireerd tot het spelen van de blues, door muzikanten als Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Toen Dave Stewart, bekend van Eurythmics, haar hoorde spelen, vroeg hij haar meteen om met zijn supergroep D.U.P. door Europa te toeren.

Shaw Taylor weet als geen ander rockriffs met blues te vermengen en bracht haar eerste album ‘White Sugar‘ uit in 2009. Al haar volgende albums kregen uitstekende reviews en ze won meerdere malen de prijs voor Beste Vrouwelijke Zangeres bij de British Blues Awards. Ook het Amerikaanse publiek liep warm voor haar en Joanne heeft na jarenlang knetterhard werken de status van top bluesartieste zeker verworven. Haar vijfde album ‘Wild‘ verscheen in 2016.

Hoewel ze met enige regelmaat in Nederland speelt, is het alweer een tijdje geleden dat ik haar aan het werk heb gezien. Naast Joanne zien we Oliver W D Perry op de drums, Luigi Casanova op de basgitaar en Bob Fridzema op toetsen. Joanne toert momenteel door Europa en speelde vorige maand nog de Royal Albert Hall in Londen helemaal plat.

Met het funky Diamonds In The Dirt begint Joanne haar set. Het nummer begint langzaam maar het duurt niet lang voor de eerste wervelende gitaarsolo er in wordt gegooid. Ze gaat totaal op in haar spel. Van het album ‘Wild’ speelt ze het zalige No Reason To Stay en de band komt lekker los. Haar hese stem past zo goed bij haar muziekstijl die bol staat van flitsende riffs en stampende bluesrocklicks. In de prachtige en bijna 15 minuten durende slowblues Time Has Come, van haar eerste album ‘White Sugar’ komt alles tezamen, haar hese zang, het uitstekende baswerk van Luigi, werkelijk grandioos toetsenwerk van Bob, alles gedragen door de groovende drums van Oliver. Iedereen krijgt en neemt alle ruimte.

Het vakmanschap is overduidelijk, hier staat een band die weet hoe het moet. Het publiek moet wellicht even wennen aan haar stijl, waarschijnlijk ook na het in your face concert van Laurence, maar geniet volop van de muziek, die staat als een huis. De geweldige gitariste uit Birmingham gooit zichzelf helemaal los. Ze speelt voornamelijk eigen werk en covert vaak de Frankie Miller klassieker Jealousy. Dit keer kiest Joanne voor een nummer van The Hoax, namelijk Bones. Verrassend en gedurfd en de song slaat in als een bom. Erg gaaf.

Dan is het tijd voor de Amerikaanse gitarist en zanger JOE BONAMASSA, hij is de hoofdact vanavond en het publiek dromt naar voren om maar niets van deze topper te hoeven missen.

Joe Bonamassa’s carrière begon als twaalfjarig jochie toen hij in 1989 als voorprogramma op het podium stond bij B.B. King. Joe werkte hard aan zijn gitaarspel en al snel raakten zijn muzikale kwaliteiten steeds meer bekend. Door hard te werken en veel te spelen stond hij op 27-jarige leeftijd al aan de top van de internationale bluesrockwereld. Als gekozen voorzitter van het Blues in the Schools Programma van de Amerikaanse The Blues Foundation stond hij 10 jaar geleden, op 4 december 2008 op de school van onze Andre Wittebroek voor een Blues In The Schools project, lees hier verder.

Tegenwoordig staat hij wereldwijd bekend als een van de beste gitaristen van zijn generatie en een ontwikkeld singer-songwriter, die in de laatste dertien jaar maar liefst 15 soloalbums uitbracht. Op ‘Joe Bonamassa – Live At The Greek Theatre‘ (2017) speelt hij muziek van The Three Kings: B.B. King, Albert King en Freddy King en zijn laatste release stamt van mei 2018 ‘Britisch Blues Explosion – Live‘, een hommage aan enkele van zijn Britse blueshelden: Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page.

Het podium is nu gereed voor Joe en zijn band, die bestaat uit Anton Fig op drums, Michael Rhodes op bas, Reese Wynans aan de toetsen, Lee Thornburg op trompet en Paulie Cerra op de saxofoon en daarnaast de twee Australische zangeressen Mahalia Barnes en Jade MacRae. Het is nog donker en het wachten is op de band.

Hilarisch is het als dan de begintune van Bonanza klinkt, refererend aan de taxichauffeur die Joe deze week van het vliegveld kwam halen en door tijdgebrek de naam Mr. Bonanza typte op zijn IPad. De foto van de man met zijn bordje ging viraal nadat Joe dit op zijn social media deelde. Joe reageerde sportief: “Close enough. I just found it funny. I was honored to be Mr Bonanza.”

Afijn, de ontspannen toon is hiermee wel gezet, de band komt op en met het flitsende King Bee Shakedown opent Joe zijn, wat later zal blijken, adembenemende set. Ook bluesrocker Evil Mama hakt er flink in en wat een overweldigende sound komt er van dat podium. Joe is de koning van de bluesrock en ook van de bluesballads… Hij is daarnaast in opperbeste stemming en kletst tussendoor heel wat af. Albert King’s Don’t You Lie To Me swingt als geen ander en de heerlijke Slow Train bevat een hoofdrol voor de zichzelf overstijgende Mahalia Barnes (dochter van Jimmy Barnes) en ook de kopersectie blaast ieders sokken uit de schoenen. Sowieso staat hier een band vol klasbakken, stuk voor stuk topmuzikanten die alle ruimte krijgen. De Pink Galaxy rolt en golft op de klanken van mr. Joe Bonamassa.

Met, op veler verzoek, Sloe Gin besluit Joe na anderhalf uur spelen zijn werelds goede concert én de derde editie van het Holland International Blues Festival 2018 op passende wijze af. Joe Bonamassa kwam, zag en overwon. This train will stop for no one. Grolloo kan tevreden gaan slapen.

Tenslotte: de jeugd heeft de toekomst, dat hebben ze hier bij de organisatie goed begrepen! Met het boeken van Marcus King, Laurence Jones en King Solomon Hicks komt de o zo belangrijke nieuwe lichting bluesartiesten in een fantastisch spotlight te staan. HULDE!

Wij hebben in ieder geval genoten en we willen de organisatie, de vele vrijwilligers én de provincie Drenthe bedanken voor hun gastvrijheid. De vierde editie van het Holland International Blues Festival staat gepland op vrijdag 14 en zaterdag 15 juni 2019. Graag tot dan!

Lees hier ook het verslag van Dag 1.

Toch vervolg na vijf keer?
Het plan was aanvankelijk dat het Holland International Blues Festival in Grolloo uiteindelijk na vijf edities zou stoppen. Daarna zou Johan Derksen met de twee zakenlieden een bluesclub in Rotterdam beginnen. Maar de twijfel, om na vijf keer te stoppen, is toegeslagen, volgens Derksen.
“Dit jaar ging het zo lekker om goede artiesten te strikken, beide mannen beginnen nu toch wat te twijfelen, en zinspelen erop dat we misschien moeten verlengen. We dachten dat we na vijf keer wel door de grote bluesartiesten zouden zijn, maar wie weet.”
Volgens Derksen zou het mooi zijn, verlenging van het festival. “In de eerste plaats voor natuurlijk Grolloo, maar ook voor Drenthe.”
Bron: RTV Drenthe.

Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2018.

Ook op Blues Magazine ...