Guitar Heroes Blues Festival
Joldelund, Duitsland
10 en 11 september 2021
Programma 10 september:
Sean Webster band
Robert Jon and the Wreck
Programma 11 september:
Sean Webster (akoustisch)
Ruf records Blues caravan met o.a.
Ryan Perry, Jeremiah Johnson, Whitney Shay
Kai Straus and the electric blues allstars mmv Tommy Schneller (Saxofoon)
Tekst: Jos Verhagen
Video’s: Gerhard Harder
Foto’s: Gerhard Harder, Maike Martens, Frank v Lent
Om in Joldelund te komen is vanuit mijn woonplaats altijd weer een hele onderneming, maar eenmaal aangekomen is er die hartelijke ontvangst, de spontane gezelligheid van dit kleine festival.
Een festival dat organisator Gerd Lorenzen al een aantal jaar organiseert. Knap hoe hij elke keer weer een aansprekend programma in elkaar weet te zetten. Daar in de vrije natuur van Noord Duitsland, je campertje op een weide; waar je ‘s-morgens verrast wordt door de schapen die, zich nergens wat van aantrekkend , tussen de kampers en caravans lekker door grazen. Enkel geteisterd door een paar kleine buitjes in het voorafgaan was het tijdens de optredens droog en dat is fijn bij een buiten festival.
Er viel veel te genieten, te beginnen bij Sean Webster, de mans bekendheid begint in Nederland te groeien en dat is terecht. Hij is de man met de snik in zijn stem, de koning van de blues ballad. Hij kan als geen ander mensen ontroert krijgen, zo ook uw verslaggever. Wat hij in zijn akoestische set van zaterdag het publiek voorzette liet niemand onberoerd. Zijn uitvoering van „I rather go blind“ is met zijn band al een tranen trekker, maar in de akoestische setting nog emotioneler. Een set waarvan hij zelf vooraf aangaf „This is gonna be a set with sad songs“; groots was zijn ode aan Johnny Lang.
Op vrijdag was het naast Sean Webster ook genieten van Robert Jon and the Wreck, jongens wat zijn zij gegroeid in hun performance sinds de laatste keer dat ik hun zag. Zeker Henry James, wat een klasbak is me dat, zijn geweldige gitaar solo’s zijn om van te smullen. Wat naast de gloedvol-le gitaar solo’s deze band ook bijzonder maakt is zanger Robert Jon Burrison, een pracht stem. Wat de band ook speciaal maakt is de meervoudige zang, dat past zo lekker in de nummers die zij ten gehore brengen. Van hun in september uitgekomen nieuwe CD brachten zij de titel track „Shine al light on me brother, Everyday en This ain’t no young love song“ ten gehoren, aangevuld met hun klassiekers zoals „High time we hit the road“ en afsluiter en hoogtepunt „Cold night“. Wat een feest was het.
De zaterdag opende zoals gezegd met Sean Webster waarna het de beurt was aan The Blues Caravan. De caravan was dit keer gevuld met Ryan Perry, Jeremiah Johnson, Whitney Shay en twee uur vol blues plezier viel het publiek ten deel. Na een tweetal nummers gedrieen mocht Ryan Perry de spits afbijten, en dat deed hij goed. Zijn Mississippi blues was aanstekelijk, zijn gitaarspel geweldig, een jongen met een grote toekomst. De blues kreeg hij met de paplepel ingegoten, ik hoorde later dat hij zijn eerste stappen in de blues heeft gezet met de Homemade Jamz Blues Band, die hij met broertje en zusje vormde. Zijn rol was nog niet uitgespeeld als begeleider van zangeres Whitney Shay, liet hij zien een teamspeler te zijn die Whitney gedienstig begeleidde en waar hij doorging met zijn fantastisch spel. Het was als of het zo hoorde. Whitney Shay is een zangers uit Los Angeles, met haar laatste Cd reikte ze tot de eerste plaats in de Billboard blues chart. Dat die eerste plaats geen toeval was liet ze horen, haar stem is al even uitbundig als haar performance, een echt show maker. Na dit was het de beurt aan Jeremiah Johnson, nog zo’n talent met een grote toekomst voor zich, hij was al een in Europa als voorprogramma van Mike Zito, en zijn Texas blues is overtuigend, zijn gitaarspel messcherp en met het nodige gebruik van de Wah Wah pedal. Ik houd daarvan het geeft de solo’s zo’n lekker sound mee. De 6 nummers die hij speelde was eigelijk veel te kort om de man goed te leren kennen.
Amper bij gekomen stond na een half uurtje Kai Straus and The Electric Blues Allstars alweer klaar. Last minute toegevoegd aan het programma als vervanger van Billy Walton was deze Kai Strauss voor mij een onbekende, maar dat duurde niet lang. Versterkt met twee blazers, de US blues award winner Tommy Schneller op saxofoon en Jens Buschenlage met trompet, was het blues van een geheel andere orde en een welkome afwisseling in het programma. Het aanstekelijke spel van Kai Strauss, dat me deed denken aan Robert Cray, was zo verfrissend, zijn solo’s vol afwisseling. Ook met een kritisch noot aan de booking agents in Duitsland, tijdens de intro van „In my prime“ , de titeltrack van zijn laatste CD, hekelde hij de promoters die liever oude rotten uit de US te laten overkomen en de blues van Duitse bodem vergeten met de woorden „book me, I am in my prime“. Na een top show van haast twee uur, sloot hij ,met de nog aanwezige Sean Webster, het festival af middels Albert King’s klassieker Crosscut Saw.
Deze editie van Guitar Heroes Blues Festival was een mooie, veel afwisseling in wat de blues te bieden heeft, met die fijne gemoedelijke en ontspannen sfeer dat ook het beste in de artiesten naar boven brengt.
Het was een feestje! Hoop dat dit ook weer snel in NL mogelijk is.
Heel mooi verslag Jos. Helemaal eens met wat je schrijft over deze bands. Zie mijn Bluesmagazineverslagen van Kai Strauss, Bluescaravan en Robert Jon and The Wreck. Bluescaravan zie we volgende week vrijdag weer in Jovel in Münster. Klopt wat Kai Strauss zegt. Heel veel goede bluesbands in Duitsland.