21steGrolsch Bluesfestival Schoeppingen 26 en 27 mei 2012
Line-up:
Tinez Roots Club, Cee Cee James, Mason Rack Band, Shane Dwight, Luck Peterson, Ben Poole, The Hackensaw Boys, Delta Moon, Kenny Neal, Henrik Freischlader and Gary Mooreline-up, Keith Brown
Verslag en foto’s : Andre Wittebroek
Dit verslag begint hetzelfde als vorig jaar, zeer lovend dus. Alles klopte weer : de muziek, organisatie, het geluid, de stemming en weer schitterend weer. Richard Hoelscher en de mannen van MC Friends Of The Road plus het hele dorp hadden er weer iets fraais van gemaakt. Henk Hak van muziekcafe De Noot uit Amersfoort en organisator van het Highlandsfestival aldaar was er beide dagen en zijn woorden: Wat een schitterend, kleinschalig, voortreffelijk georganiseerd festival met een fantastische line-up . Alle bluesstijlen komen aan bod: bluesrock, folkblues, deltablues, akoestische blues, showblues en zelfs een soort theaterblues. Respect! Horen jullie het ook van een kenner en vakman!
Aangezien mijn zoon een voetbaltoernooi had, was ik er iets later dan gepland en heb de Nederlandse Tinez-Roots Club helaas gemist. Natuurlijk rondgevraagd hoe het was gegaan en het was een geweldig optreden geweest. Soms bluesy, soms jazzy en erg goed in elkaar stekend. Ze overtuigden volledig met de tenor- en baritonsaxofoon, orgel en drums en lieten zijn dat de blues ook prima gespeeld kan worden zonder gitaar. Richard Hoelscher vond ze heel erg goed, nog beter dan gedacht en was zeer tevreden! De Tinez Rootz Club heeft Nederland uitstekend vertegenwoordigd
Als 2de band was Cee Cee James aan de beurt. Deze zangeres zingt in de stijl van Janis Joplin: rauw, hard, maar met voor mij vaak te lange en schreeuwerig uithalen. Ik ben ook nooit een echte liefhebber van Janis Joplin stem geweest. Erg persoonlijk dus. Veel mensen vonden het wel goed , smaken verschillen. De band zelf beviel mij veel beter, ze speelde strak en hoekig met weinig geluidseffecten. De nummers waren swingend, soms funky en soms jazzy. Goede muzikanten.
Na dit vocale geweld was het tijd voor een rustiger optreden en dat werd het Keith Brown trio. De uit Memphis Tenessee afkomstige Keith maakte prettig in het gehoor liggende akoestische bluesmuziek en beschikt over een volle,warme, diepe stem. Deze band lijkt erg op de Roland Tchakounte Band die vorig jaar hier grote indruk maakte. Eenzelfde soort zanger /gitarist , een brilliante gitarist en een relaxte bassist.. Alleen had Roland een elektrische gitaar in de band en Keith alleen akoestische, maar wat was die gitarist Etienne goed. Heerlijke muziek om rustig van te genieten, velen lagen dan ook met de ogen dicht in het gras te luisteren, zeer passend bij deze zalige temperaturen.
Het festival had de Mason Rack Band uit Australie, een eigen ontdekking, over laten komen voor hun eerste en enige optreden. De band blies iedereen omver met iets wat ikzelf nog nooit heb mogen aanschouwen. De pure bluesliefhebbers die zweren bij een oude neger met een akoestische gitaar in een duistere, rokerige zaal (ook prachtig hoor) , zullen het wel geen echte blues vinden. Vindt Mason zelf ook niet het is meer nl. theaterblues, entertainment music, showblues. Vorig jaar was Otis Taylor er met zijn trance-blues, dit is showbluesmusic. Zelfs Henk Hak had zoiets nog nooit gezien, hij was zo razend enthousiast dat hij de band direct een week later op Highlandsfestival wilde hebben. Natuurlijk was het programma daar vol maar in de VIP-ruimte kon het wel.(daar ging het dak er ook compleet vanaf, misschien was een van de lezers erbij en geef a.u.b. je mening bij de reactie op dit artikel.). Henk wil ze volgend jaar al op het hoofdpodium! Wat is het nu dan voor iets? De band mixt alle genres door elkaar, Mason schreeuwt, gilt zingt met de slide gitaar en zijn stem is diep, rauw, rokerig , dan weer hard, dan weer zacht;, bassist Nathan-Lee Archer stuwt, pomt en drummer Joel Pukkelt knalt zijn drums als zijn het geweersalvo’s. En dan ineens wisselt men kloksgewijs van plaats, ieder speelt een ander instrument maar de kwaliteit blijft! Dan volgt een percussieoptreden: alle 3 drummen ze op alles wat voorhanden is: biervaten, luidsprekers, lichtstandaards, hekken en het publiek doet mee met de handen op statafels, dranghekken enz. Ook gooit men de drumsticks naar elkaar toe en drumt vrolijk verder. Een geweldige sfeer ontstaat, vraag Highlands maar! Wat een show en met een compleet eigen stijl en dat is altijd te. waarderen.
Hierna was het de beurt aan Shane Dwight uit Amerika, die daar al redelijk bekend is en minimaal 200 shows per jaar heeft en dat zegt wel iets. Schoeppingen had hem gezien op de Bluescruise in Amerika en was danig onder de indruk. Ook deze band was voor het eerst en enige optreden in Europa. Dit is een zeer professionele, goed doortimmerde band. Shane is een geweldige gitarist met meer rock dan blues in zijn spel. Zijn stem is goed, wat monotoon, maar helder. De ritmesectie is erg goed, vooral de baslijnen vond ik geweldig. In het begin klonk het wat vlakjes maar het werd steeds beter naar het eind toe. Muzikaal was het echt echt heel goed maar bij mij sprong de vonk niet echt over, ik had het gevoel het al wel 1000 keer gehoord te hebben, echt Amerikaans, wat gelikt, de bekende grapjes, geen ruimte voor spontaniteit. Wel muzikaal een topband , een beetje TOTO-achtig. Live zijn ze erg goed, maar emotie ontbreekt, het lijkt erg voorgeprogrammeerd allemaal. Indien men dat wat loslaat kan het nog veel mooier worden.
Als afsluiter van de eerste dag dan Henrik Freischlader met de begeleiders van wijlen Gary Moore nl. Pete Rees op bas en Darrin Mooney op drums, aangevuld met Vic Martin op Hammond orgel. Gary Moore is de reden geweest dat Henrik gitaar is gaan spelen en als eerbetoon aan wijlen Gary hebben deze mensen op de verjaardag van Gary een tribute gespeeld op de Gary Moore herdenkingsdag in Boedapest. Dat is zo goed bevallen, bij zowel band als publiek, dat men besloot nog een eenmalig optreden te doen in Schoeppingen, waar een band moest afzeggen door omstandigheden. Wat dan direct opvalt is de absolute topkwaliteit van de band. Wat een muzikanten en wat een spelplezier. Men speelde natuurlijk veel nummers van Gary, maar ook nummers van Henrik en bekende klassiekers zoals The Messiah Will Come, Further on up the Road, Stormy Monday e.d. Een feest der herkenning wat het publiek zeer waardeerde, een waardigeTribute aan Gary Moore.
Dag 2.
De volgende dag werd geopend door Ben Poole uit Engeland. Deze gitarist timmert al prima aan de weg in ons land en nu gaat hij vast ook in Duitsland voet aan de grond krijgen. Hij en zijn band speelden een uitstekende set die zeer goed werd ontvangen. Als opener is het best moeilijk indruk te maken maar dat lukte helemaal. Zijn lekkere gitaarwerk en stem, plus prima ritmesectie kwamen goed uit de verf, heerlijke bluesrock! Vele mensen gesproken over hen en allemaal vonden ze Ben Poole en band een grote verrassing in positieve zin uiteraard. Die komt er wel in Duitsland!
Folkmuziek gemixt met hillbilly, country en blues met de bekende vrolijke noot kwam in de vorm van de Hackensaw Boys. De zeven muzikanten, gekleed in houthakkerstenue en staande in een lange rij ,maakten er een vrolijke boel van. Met akoestische gitaren, mandoline, contrabas, violen, banjo en een draagbaar conservenblikdrumstel kregen ze veel publiek aan het dansen. De zang was erg goed en harmonisch. Een leuke afwisseling in het programma, maar minder mijn ding, maar uit het welgemeende applaus bleek dat ze terecht op dit bluesfestival stonden. Hippietijden herleefden!
Delta Moon was de volgende band en deze stond 2 jaar geleden ook al eens op dit festival en hadden toen veel succes. Net als toen een superstrak, heerlijk ritmisch geluid. Het is southernrock, delta blues, mississippiblues en bayoumuziek ineen. De perfecte mix van Allman Brothers, ZZ Top, Tony Joe White en Creedence Clearwater Revival. Een lange groove. Leider Tom Grey en gitarist Mark Johnson bespelen beiden slidegitaar, wisselden elkaar af, vulden elkaar aan en dat onder dat heerlijke swamp-ritme. De stem van leadzanger Tom leek wat minder krachtig dan de vorige keer, wat heser, wel mooi en relaxt. Een glas Bourbon en dan op de veranda kijkend naar de Mississippi zou het plaatje compleet maken! Helaas moet ik het doen met een wijntje, een tuinbankje en stukje gras!!
De een na laatste act was de Kenny Neal Band en wat voor een band. Ikzelf had , voor dat Schoeppingen hem boekte ,nog nooit van de man gehoord , maar wat een rasartiest. Een mooie dynamische show, prima interactie met het publiek en een muzikant gezegend met een heel mooie stem. Hij speelt ook geweldig gitaar, steelgitaar en mondharmonica, een multi-instumentalist dus.. In de band zitten maar liefst 3 broers nl. Kenny, Frederick op keyboard en Darnell op bas. Zijn bassolo was een van de besten die ik ooit gezien heb, wat is hij goed! De ritmesectie zorgde voor een pompende stuwende ondergrond waarop Kenny zich helemaal kon uitleven. De muziek varieerde van hard tot intiem en van deltablues tot funkyblues en bluesrock. Het was een erg afwisselend optreden en voor mij absoluut een van de hoogtepunten, vooral muzikaal gezien. Een topband die ik zeker ga zien als ze weer in Europa komen.
Als laatste dan Lucky Peterson die al bekend stond om zijn geweldig, intensieve shows. Nou dat klopte helemaal. Wat een power, dynamiek en tempo . Gitarist Shawn Kellerman, bassist Timothy Waites en drummer Raul Valdes openden de show met een stevige instrumental waarin Shawn direct al liet zien veel, heel veel in huis te hebben. Een zalige rockgitarist a la Michael Schenker, Stoney Curtis e.d. En toen betrad Lucky zelf het podium , een echte showman in zijn witte pak. Hij ging achter zijn keyboards zitten, begon te zingen en direct het publiek in te pakken. Hij lachte, rolde met zijn grote ogen, trok gekke bekken, koketteerde , maakte grappen over zijn veel te dikke buik en vertelde tussendoor de ene anekdote na de andere . Het werd een anderhalf uur durend feestje. Halfweg het optreden haalde hij ook nog zijn vriend Kenny Neal op het podium en speelden ze enkele nummers samen; Lucky op de gitaar en Kenny op de mondharmonica. Met veel eigen nummers maar ook klassiekers als Sexmachine,, Sweet Home Chicago en Johnny B. Good ging het dak eraf, Nog een rondje door het publiek , bijna van het podium vallend met zijn buik, was het afgelopen. Het publiek schreeuwde om een ZUGABE en dat werd er nog een toen waren de beide Schoeppingen dagen voorbij, helaas!
Conclusie:
Het festival kende vele hoogtepunten en weer die fantastische gezellige ongedwongen sfeer. Uiterst geslaagd en op naar volgend jaar. Het heeft de titel van beste Duitse openluchtfestival weer volledig waargemaakt! Op naar 2013!
YUP, was erbij en kan Andre in (bijna) alles onderstrepen. Dit festival kende maar 1 winnaar: het publiek! Volgend jaar weer van de partij!
Kenny Neal in Kwadendamme gezien, geweldige strot heeft hij en muzikaal ook prima.
Waarom Schoeppingen bijna gelijktijdig met Raalte, nederlanders moeten dan kiezen en gaan dan voor het gratis Raalte! En Mason Rack gaan we in de gaten houden!!!!
meer foto's van Mason Rack Band zijn te zien op http://www.fotosbluesrock.nl
Ik draai het om Herman: Waarom Raalte gelijktijdig met Schoeppingen? Schoeppingen was dit jaar al voor de 21ste keer en volgens mijdus eerder en Schoeppingen is altijd op Pinksterzaterdag en eerste Pinksterdag i.v.m. de gemeenteverordening en de gemeente draagt ook bij in de kosten. Ja en Raalte is gratis en men weet hoe de meeste Nederlanders dan zijn.