19e Grolsch Bluesfestival Schoeppingen
22 + 23 mei 2010
Schoeppingen, Duitsland

Met Eric Steckel & Bas Paardekooper, Mark Selby, Michelle Malone, Tommy Castro, Eric Sardinas, Ben Granfelt, Shakura S’Aida feat. Donna Grantis, Delta Moon, Cafe R&B en Jason Ricci

Door Andre Wittebroek (foto’s volgen)

Vorig jaar opende ik mijn verslag met de zin: ‘Het was een prachtig festival en beter dan dit kan niet.’ Voor dit jaar gold idem dito!! Hetzelfde, intieme sfeervolle terrein met overal prima uitzicht door de glooiing, de uitmuntende organisatie, het zeer vriendelijke publiek en alweer ….schitterend weer!!! 32 pagina’s volgeschreven, een samenvatting maken viel niet mee! Helaas veel moeten weglaten maar hopelijk krijgen de lezers een goede indruk van deze 2 topdagen!

Zaterdag 22 mei

Benieuwd naar de muzikale verrassingen die organisator Richard Hoelscher weer voor ons in petto had, togen we (Marco en ondergetekende) richting Schoeppingen waar om 3 uur precies het festival door Richard werd geopend door Eric Steckel en Bas Paardekooper aan te kondigen.

Eric Steckel & Bas Paardekooper and The Blew Crue Richard vertelde in zijn aankondiging Eric, als 15 jarige, 4 jaar geleden op You Tube gezien te hebben. Hij was zo onder de indruk dat hij besloot hem te boeken en …met groot succes. Het speelplezier droop van de heren af en het gitaarwerk was uit de kunst. Stevige bluesrock afgewisseld met heerlijke ballades met altijd dat vurige spel van Eric en Bas. Een groot compliment ook voor het degelijke basspel van Rene Meynten en het strakke drumwerk van Roel van Leeuwen. Een absoluut waardige opener!

Mark Selby
Vorig zag ik hem op TV met Rockpalast (is een DVD van) maar was niet echt onder de indruk. Ik moet zeggen dat hij hier een veel betere indruk achterliet, het kwam strakker over.Marc is het meest bekend als begnadigd songwriter voor anderen. Hij schreef maar liefst 4 nr. 1 hits met zelfs 2 Grammy Awards voor de Dixie Chicks en Kenny Wahne Shepherd!! Dat hij zelf ook een aardig potje muziek kan maken liet hij zeker zien. Hij begon het optreden met stevige bluesrock, ging naar funky blues waarin de drums en de bas domineerden en kwam via een soort spaceblues weer uit bij de bluesrock en zelfs rock. Een muzikaal zeer afwisselende show. De zang vond ik wat minder , net als op TV, wat vlak maar kon de goede totaal indruk niet minderen.

Michelle Malone
De eerste onbekende voor ons maar nu niet meer!. Wat een ruige power uit zo’n fragiel, teer lijf. Een mix van Bonnie Raitt, Sheryl Crow en Melissa Etheridge. Ze komt uit Atlanta het diepe zuiden van Amerika en zo klinkt het ook. Ze mixt soul en rock, zelfs gospel tot een heerlijke dampende southern rock blues m.b.v. slide, akoestisch-elektrisch gitaar, mondharmonica en haar krachtige rauwe stem. Wat verder nog opviel waren de verrassende muzikale overgangen net als Frank Zappa dat kan: van keihard ineens naar zeer intiem en terug: fantastisch gewoon!

Tommy Castro
De absolute topper van de eerste dag voor velen en ook voor mij. Wat een band, wat een swing, wat een glasheldere zang, wat een mix van swing, wat een…….vul zelf maar in beste lezer. Wat je kunt bedenken bij topmuziek zit in deze Tommy en zijn band. Je MOET hem zien als je ooit in de gelegenheid komt!! Niet goed, geld van mij terug!! Zoals eerder in Bluesmagazine vermeld: dit jaar winnaar van alle prijzen op bluesgebied in Amerika en meer dan terecht. Rock and roll blues, funky blues, soulblues, danceblues geven de show die heerlijke groove waarbij je niet stil kunt blijven zitten. De swingende blazers , de stuwende bas , de loeistrakke drums en het pompende orgel maken het muzikale feest compleet en een feestje was het. Het publiek schreeuwde, joelde , swingde en brulde mee. De dampende afsluiter was Sexmachine van James Brown en het publiek veranderde in een kolkende dansmassa. Ik zit er nog van na te genieten als ik dit type!!

Eric Sardinas
Als afsluiter van de eerste dag een , voor de meesten gezien de reacties, goede keus. Voor mij niet zo. Op Bospop, enkele jaren geleden ook al niet, toen de tent uitgegaan. Waarom? Veel te hard, te eenzijdig, solo na solo na solo, vreselijk schel blikkerig geluid uit de dobro en slide gitaar. Het deed me echt pijn aan de oren. Natuurlijk puur persoonlijk. Dat de man een weergaloos gitarist is staat buiten kijf maar ik word er niet koud of warm van. Een wat meer uitgebalanceerder geluid, wat meer variatie en het ziet er heel anders uit denk ik. Maar nogmaals het meeste publiek vond het geweldig en dan heb je het zeker heel goed gedaan.
Na afloop nog met diverse artiesten gepraat en daarna zeer tevreden en voldaan richting Winterswijk.

Zondag 23 mei

Helaas was Marco er deze dag niet meer bij i.v.m. verplichtingen bij Eric Clapton in Antwerpen dus na het gezamenlijke ontbijtje alleen naar Schoeppingen vertrokken.

Ben Granfelt
Na aankomst in de artiestentent direct in gesprek met Ben. Hij vertelde zeer verheugd te zijn hier voor de 2de keer te mogen spelen. Live spelen doen ze het liefst en ze zouden erg graag wat in Nederland willen doen! Ze spelen meer wereldmuziek dan specifieke blues een mix van melodische rock, soul, heavy rock, fusionrock. Zijn invloeden zijn vooral Jeff Beck, David Gilmour, Robin Trower. Hij kopieert ze niet maar geeft er een eigen draai aan wat ook blijkt uit het optreden na het gesprek. Dat optreden was zonder meer goed, maar het werd steeds beter naarmate het langer duurde. In het begin nog wat vlak, ook zijn stem, maar de band kwam meer en meer op gang. Prachtig gitaarwerk en wat voor een toetsenist. De Finse naam is mij ontschoten maar wat een kanjer, hij toverde de mooiste melodieën uit zijn synthesizer en met een warme volle klank: zo’n seventies geluid als bij Caravan, Super Sister e.d. Een kei die man. Hij speelde nog maar voor de 3de keer mee en Ben hoopt hem te behouden, hij speelt nog bij een andere band en die betaalt meer!! Afwachten maar Ben! Trouwens misschien hebben jullie Granfelt al eens zien spelen, hij speelde 4 jaar bij Wishbone Ash en ook bij de Leningrad Cowboys. Goede band!

Shakura S’Aida feat. Donna Grantis
Nou deze dame weet hoe je het publiek moet bespelen. ! Ze zingt, schreeuwt, kreunt uit volle borst, maar ook de intiemere stukken beheerst ze helemaal. De songs praat ze met humor aan elkaar alleen duurde dat iets te vaak wat lang. Muzikaal stond het als een huis, Donna met haar keiharde attacks op de gitaar zorgde voor de rocknoot, de anderen voor de blues- en soul- en gospelnoot. Shahura’s stem is krachtig en vol, soms echter wat schreeuwerig. Tussen haar zang en Donna’s gitaar zaten diverse duels, weer afgewisseld door een vet orgelgeluid. . Mooie overgangen kenmerkten de muziek. . Het mooiste nummer Angels on High is een klassieker!
Na afloop een gesprek met Donna gehad waarin ze vertelde beïnvloed te zijn door o.a. Slash, Hendrix, het zware gitaarwerk dus en zo speelt ze ook. Ze heeft een eigen sieradenlijn waarin ze gitaarpics verwerkt en die over enkele maanden te koop is via internet. (moest ik haar vragen van ene William via Bluesmagazine! )Toen ik haar zo cool en onbewogen op het podium dacht: lijkt me geen makkelijk type maar wat een schatje in werkelijkheid. Ze vertelde dat ze net een tournee door Frankrijk, Duitsland en Zwitserland hadden gedaan met Bluescaravan. Coco Montoya was er ook bij. Hun platenmaatschappij RUF records organiseert elk jaar zo’n tour. Iets voor Nederland missschien?

Delta Moon
Helemaal mijn muziek!!!!!! Onbekend maar mensen: beluister ze en koop hun muziek. Zelden zo’n superstrak, heerlijk ritmisch geluid gehoord. Het is southernrock, delta blues, mississipiblues, bayou muziek ineen. De perfecte mix van Allman Brothers, ZZ Top, Tony Joe White, Creedence Clearwater Revival! Niet bij stil te zitten. Een lange groove. Leider Tom Grey en Mark Johnson bespelen dubbele slidegitaar en wisselen elkaar af, vullen elkaar aan en dat onder een waanzinnig mooi ritme. Voor mij was dit een van de toppers dit jaar. De stem van leadzanger Tom klinkt mooi rauw en doorleeft.
Prachtige muziek!!

Cafe R&B
Na Delta Moon gewoon door naar deze volgende topper van dag 2. Ook hier alleen maar superlatieven. Zangeres Roach zet de toon met haar stem a la Tina Turner en Aretha Franklin. Wat een dynamiek en kracht ,niet alleen in haar stem maar de hele podiumpresentatie is fantastisch. Ze rolt, kruipt, springt over het podium maar de stem blijft glaszuiver. Gitarist , songwriter, producent en echtgenoot Bill Carruthers ondersteunt dit alles met prachtig swingend en vooral sterk ritmisch gitaarwerk. Bas en orgel doen de rest. Het swingt en rockt de sterren van de hemel, zelfs soul van James Brown passeert de revue en hoe.
Een ontdekking pur sang deze band. Dat het geweldig aansloeg bij het publiek bleek ook uit de CD/DVD verkoop na afloop. Ongeveer alles verkocht, van de Live DVD niets meer te krijgen. Deze zou mijn voorkeur hebben want live zijn ze moeilijk te toppen.

Jason Ricci
Dan nu eindelijk aangekomen bij de laatste act van het festival: Jason Ricci. Over deze man is de laatste tijd veel geschreven in Bluesmagazine en dat zal ik niet allemaal herhalen. Dat hij eenmalig is met de bluesharp is voor iedereen overduidelijk. Voor onze vriend Richard Hoelscher ongeveer zijn favoriet. Voor mij : erg wisselend. De songs die mij kunnen bekoren zijn absoluut toppers maar hij wisselt het af met nummers o.a. punk die ik totaal niet vat. Het publiek vond dat blijkbaar ook. Degene die bleven waren laaiend enthousiast, er vertrokken aardig wat mensen. Misschien ook omdat het op het eind liep maar ik denk dat bij Delta Moon of Cafe R&B iedereen wel was gebleven.

Mijn conclusie:
Net als vorig jaar: geweldig, supergezellig, uitstekende bands, perfecte organisatie, het beste weer ! Volgend jaar is de 20ste editie , een jubileum dus, en ik hoorde van Richard dat men iets speciaals van plan is!!
Alle muzikanten en mensen die ik gesproken heb waren het met mij eens: We komen graag terug!


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.