Verslag: Grolsch Blues Festival Schöppingen 19 & 20 Mei 2018

27e editie Grolsch Blues Festival
Vechtebad, Schöppingen
19 & 20 mei 2018

Line-up: Hamish Anderson and Band, Patrik Jansson Band, Jeremiah Johnson Band, Jackie Venson , Ronnie Baker Brooks, Lachy Doley Group, Juzzie Smith, Altered Five Blues Band, The Band Of Heathens, Michelle David & The Gospel Sessions, Harper & The Midwest Kind, Lucky Peterson & Band.

Het was een geweldig mooi festival vanwege de prima bands, de top-organisatie, de heerlijk relaxte stemming en het fabuleuze weer, zo rond de twintig graden, droog en veel zon. Alles viel de goede kant op, de weergoden schijnen hier van bluesmuziek te houden! Dit jaar kwamen weer vele bluesstijlen aan bod: van akoestisch tot bluesrock, van blues met een gospeltint tot Chicagoblues en wat dat daar zoal nog tussen zit. Een zeer gevarieerd programma en men houdt vast aan het thema: Back to the Blues and Roots.

Tekst: Andre Wittebroek / Foto’s: Nineke Loedeman – Alle foto’s van het Grolsch Blues Festival Schöppingen 2018 zijn in dit fotoalbum te zien.(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Zaterdag 19 mei.
De zaterdag begint met een optreden van de Hamish Anderson Band. De band met de jonge gitarist Hamish Anderson zet een gedegen optreden neer. In het begin is het geluid nog niet optimaal, de gitaar klinkt scherp en fel maar gaandeweg het optreden, na een drie, vier nummers wordt het stukken beter. Bassist Lauren Stockner en drummer Curran McDowell zorgen voor een strak, passend ritme.

Manager Kristin Juel vertelde dat de band het voorprogramma verzorgd heeft van het laatste concert van B.B .King in House Of Blues in Chicago voordat hij overleed. Dan moet je toch echt wel wat kunnen en dat laten ze hier zeker zien.

Prachtig gitaarwerk, goede zang, heerlijke riffs en in vele nummers zitten stukjes van ZZ Top, Peter Green, Beatles en de Rolling Stones verweven. Verrassend en leuk. De songs gaan van slowblues, met kippenvel gitaarwerk tot funk en rock. Prima opener!

De volgende band is de Patrik Jansson Band uit Zweden. Wat meteen opvalt is dat hier een band staat. Patrik is de naamgever maar alle bandleden krijgen veel ruimte in hun spel. Het is een geoliede eenheid met een werkelijk magistrale orgelspeler Gustaf Andersson. Het gitaarspel van Patrik heeft veel weg van Matt Schofield: puntig, rustig en ingetogen spelend, maar o zo goed.

Geen showwerk maar de muziek staat centraal en die is prima. Zijn aangename, ietwat hese, zachte stem past er naadloos in. Ritmisch sterk, funky en groovy zijn de songs. Bassist Thomas Andersson en drummer Martin Forsstedt hebben er een hoofdrol in. We gaan meer van deze band horen. Uitstekende musici.

Daarna komt de Jeremiah Johnson Band op het podium. Zij maken een prima debuut in Europa. Voor dit ene optreden overgekomen uit St. Louis Amerika, laten ze zien dat het de reis zeker waard is. Hun stijl gaat richting Southern Rock. Jeremiah vertelt dat hij bewust een stevige set neerzet omdat het een festival is en je er meer mensen bij betrekt. Jeremiah is vrolijk, zeer beweeglijk, loopt van links naar rechts over de rand van het podium (een beetje zoals een tijger in zijn kooi) en zoekt en vindt goed contact met het publiek. Men speelt alleen eigen nummers.

Hij heeft een gloedvolle, mooie en heldere stem, perfect voor zijn muziek. In de band heeft saxofonist Frank Bauer een grote rol, hij voegt heerlijk swingende grooves toe. De dynamiek en ritmes zijn wisselend met vele verrassende breaks en ook de samenzang van de bandleden is prachtig.

In september komt Jeremiah’s nieuwe album uit op RUF Records, vertelt een trotse Jeremiah. Thomas Ruf van Ruf Records is vandaag ook hier aanwezig en wil Jeremiah graag mee hebben op de volgende Bluescaravan in 2019. Ze zijn hierover reeds in gesprek. Jeremiah hoopt dat het een goede promo geeft en het de deur opent voor meer in Europa. Wie weet wat er nog meer in het vat zit.

Daarna is het de beurt aan de Jackie Venson Band. Zij studeerde klassiek piano aan het Berlee College Of Music en ontving de Bachelor Of Arts voor compositie en studioproductie. Daarna pakt ze de gitaar op. Een zeer veelzijdige muzikante.

Haar stijl is dan ook compleet anders dan die van de ‘doorsnee’ bluesmuzikant, zij mengt alles door elkaar op een zeer orginele manier. Veel funk en beats zijn erin verwerkt (Always Free) maar ook hardrockriffs en reggea (Don’t Lie To Me) Het gaat van rustig naar knallend en terug. Ook de zangstijl is bijzonder, vaak hoog met korte noten.

De band bestaat verder uit een pittige bassist die prachtige diepe, groovende baslijnen uit zijn instrument tovert; drummer Rodney Hyder, blind vanaf zijn zevende en die op een geleend drumstel van de organisatie moet spelen en dat super doet, en een swingende organist.

De band straalt veel plezier en vrolijkheid uit en dat slaat over op het publiek. Een goed en zeer gevarieerd optreden dat goed aanslaat bij het publiek.

De Chicagoblues vandaag komt van Ronnie Baker Brooks. Hij is zoon van Lonnie Brooks waarmee hij al op negenjarige op het podium stond. Heerlijke vette, warme blues spelen ze. Ronnie beschikt over een volle, diepe stem die indruk maakt, zoals die van Muddy Waters, John Lee Hooker en Howlin’ Wolf, mensen die hij in zijn aankondigingen vaak noemt.

Hij vertelt dat zijn vader Lonnie veel samen met John Lee Hooker heeft gereisd. Toch een redelijk kleine wereld, de blueswereld. Ze maken er een geweldige show van, waarin hij het publiek meetrekt. Hij bespeelt het publiek op een leuke manier en maant ze regelmatig aan tot meezingen. Vanaf de eerste song I Had My Chance tot de laatste TMW staat het publiek figuurlijk op de banken.

De slowblues Doing Too Much heeft een fantastisch gitaarintro maar waarin het orgel domineert en Born In Chicago is een fijne boogie. Het geluid is prachtig, warm en vol evenals zijn gitaarspel. Het uitstekende orgelspel voegt er een extra dimensie aan toe. Het valt op dat bijna elke band dit weekend een orgel in de bezetting heeft!

Als laatste op de zaterdag is de Australische toetsentovenaar Lachy Doley aan de beurt. Velen zullen deze band al eens gezien hebben, ze toeren sinds enkele jaren regelmatig in Europa maar ondergetekende heeft de band nog nooit gezien. Als liefhebber van gitaarmuziek ben ik toch wat sceptisch, een bluesband zonder gitaar: kan dat eigenlijk wel? Nou, dus wel. Wat een energie knalt er van het podium af en wat een klasse ritmesectie.

Die houden het tempo hoog en het zeer dynamische orgelspel van Lachy maakt het af. In het begin van het optreden is er een technisch probleem waardoor er een hele korte pauze ingelast moet worden, maar daarna gaat alles full speed vooruit. Wanneer dat de hele tijd zo zou gaan, zou het teveel van het goede kunnen worden, maar op de juiste momenten last Lachy een slowblues in en kan iedereen even op adem komen.

Chris Pearson overtuigt met schitterend, vaak funky basspel en zijn solo is bijna van deze wereld en ook drummer Jackie Barnes (zoon van de legendarische Jimmy Barnes) kan ontzettend knallen. Op dit ritme kan Lachy zijn ding doen en dat doet hij met verve. Lachy danst en springt achter zijn orgel en de show is een genot om naar te kijken. Bij het laatste nummer Gimme Some Lovin van de Spencer Davis Group, met toevoeging van het harpspel van gast en fellow Ozzie Juzzie Smith, gaat het bekende dak eraf. De Lachy Doley Group overtuigt ten volle, ook zonder gitaar.

Dan is de eerste dag voorbij waarin veel verschillende bluesstijlen voorbij gekomen zijn en er zit geen band bij die niet aan de verwachtingen voldoet. Allen prima bands met verschillende stijlen maar duidelijk met de wortels in de blues.

Zondag 20 mei.
Er wordt geopend door diezelfde Australiër en One-Man Band Juzzie Smith, die folk/blues speelt en voor het eerst in Europa optreedt en hier meteen een onuitwisbare indruk maakt. Hij blijkt achteraf een van de hoogtepunten van het festival te worden. Wat hij laat zien en horen lijkt bijna buitenaards. Een prachtige stem, een zeer innemende en humorvolle podiumpresentatie en wat hij met zijn instrumenten doet is zeer speciaal. Hij speelt gitaar, mondharmonica, tamboerijn met zijn linker- en footstamp met zijn rechtervoet en heeft drie ‘sambaballen’ (ik weet de naam niet), waarmee hij jongleert en die het ritme mede aangeven. Geweldig knap en indrukwekkend om te zien. Het is niet alleen een kunstje maar blijkt ritmisch zeer effectief.

Zijn teksten gaan over de goede ‘vibes’ in en van het leven. Alles straalt positivisme uit. In zijn optreden laat hij het publiek kennis maken met Mongoleze keelzang, een manier van zingen die ik nog nooit gehoord heb en niet uit te leggen is! Moet men horen. Zeer apart.

Hij speelt maar liefst 75 minuten en het verveelt geen seconde. Een daverend applaus volgt en de rijen dik bij de cd-verkoop na de show zeggen genoeg. Een historisch optreden waar nog lang over gepraat zal worden.

Het is meestal moeilijk na zo’n show op te moeten treden maar de Altered Five Blues Band heeft er geen enkel probleem mee. Ze zetten direct de toon met zalige topblues! Wat een band en de muziek staat als het bekende huis. Opener I’m In Deep is een heerlijke blues en de stem van zanger Jeff Taylor is hemels: vol, warm en diep. Gitarist Jeff Schroedl vervult een hoofdrol met puntig spel, geen lange uithalen en aanhoudende tonen, maar ’to the point’ evenals toetsenist Raymond Tevich.

Ook de ritmesectie doet zijn werk uitstekend: hier klopt alles! Van slowblues (Heart Went Public), funkblues (Small Talk), tot uptempo (Rock Me Baby). In She’s Still Crazy gaan bas en orgel een duet aan eindigend in een geweldige climax. Deze band is een absolute topper in het genre. Gaan we zeker meer van horen.

Daarna betreden The Band Of Heathens uit Austin, Texas het podium. Ze beginnen met Sugar Queen, een sfeervol begin met strakke ritmes en mooie samenzang, vijfstemmig en het klinkt fantastisch. Alle bandleden beschikken over een mooie stem. In hun spel zijn de invloeden van Little Feat (Sugar Queen, Miss My Wife), JJ Cale (Keys To The Kingdom), Crosby Stills Nash and Young ( Alabama) duidelijk aanwezig. De band weet vette rock, Americana, blues en country tot een mooie, gedegen sound te vermengen.

Men vertelt vanmorgen rechtstreeks uit Amerika ingevlogen te zijn, nauwelijks geslapen te hebben maar daar is in de show niets van te merken. De stem van Gordy Quist klinkt wat nasaal maar past uitstekend. De band straalt een wat hippieachtige sfeer uit, kent geen poespas op het podium, maar speelt relaxt en ingetogen. Het lijkt bijna alsof je naar een band uit het verleden kijkt, herinneringen aan de hierboven genoemde bands komen boven, maar het is goed en leuk. Niet vernieuwend maar dat hoeft ook niet als het zo goed gespeeld wordt.

Komen we aan bij een band die de boel positief op stelten zet: Michelle David And The Gospel Sessions. Na het laid-back optreden van Band Of Heathens knallen zij er direct vol in. Wat een energie komt er bij deze band vrij. Geweldig! Bij het eerste nummer Soldier gaan de remmen al los. Een rockintro en verder retestrak gespeeld met een zeer krachtige stem, drums, bongo, drie blazers, gitaar, bas, toetsen. Pure dynamiek en Michelle zingt, danst, springt en staat geen seconde stil en dat houdt ze het hele optreden vol.

Braziliaanse en Caribische invloeden en funk zitten in There’s A Light o.a. door de uitstekende ritmesectie vol heerlijke grooves. Het hoge tempo wordt doorgezet in de soulblues Proverb. Give It To Him is een gospel met meervoudige zang, daarna weer uptempo. Be Still wordt zeer ingetogen gespeeld met begeleiding van alleen drums, basgitaar en gitaar. Een gospel waarbij het publiek doodstil is, geen geklets tussendoor. Klasse!

Daarna is het weer verder met swingende, funky soul in o.a. Get On Board. Het gaat allemaal zo snel en boeiend, voor de recensent (bijna) niet bij te benen. Tussen de nummers vertelt Michelle veel over geloof, Jezus en vertrouwen.

Ze vertelt dat ze het de laatste jaren erg moeilijk had en zichzelf veel vragen stelde: wie ben ik, wat doe ik, hoe verder, veel twijfel, maar dat God haar kracht gegeven heeft om een nieuwe start te maken. Resumerend: een geweldig, levendig optreden vol positivisme, waarbij het publiek bijna verbluft achterblijft. Energie puur.

Als voorlaatste band speelt Harper & The Midwest Kind. Zij hebben het, zeker in het begin, moeilijk om de vorige band te doen vergeten. Peter Harper, geboren in Engeland, woonde vele jaren in Australie, maar woont nu al tijden in Detroit. Peter heeft een eigen stijl, vooral omdat hij ook het oer-Australische instrument, de Didgeridoo, bespeelt tijdens zijn optredens. Dit heeft ondergetekende nog niet eerder gezien in een bluesband.

Hij speelt een mix van blues, soul en rock. Ze beginnen meteen met de stevige boogie Show Your Love en Harper heeft een mooie, volle stem. Hij pakt de Didgeridoo erbij maar eerlijk gezegd kan dat instrument mij niet echt bekoren. Het is leuk om te zien maar de lange, zware, diepe en onheilspellende tonen lijken niet zo goed in de song te passen, ze doen wat afbreuk aan het ritme ervan. Het publiek vindt het prachtig en dan doe je het goed natuurlijk. Alleen niet zo mijn ding.

Zijn mondharpspel bevalt beter en de muziek zit goed in elkaar. Peter heeft veel charisma en een goed contact met het publiek dat regelmatig wordt aangespoord om een refrein (o.a. Hell Yeah) mee te zingen en dat dan ook uit volle borst doet. In de set horen we veel strakke nummers, boogies en beats. Teksten gaan over maatschappelijke problemen, de teloorgang van de auto-industrie in Detroit, dat alleen nog maar het geld telt en dat men de wereld moet veranderen. (You Can Change The Game). Al met al een wisselende ervaring. Prima stem en prima band, maar de vonk slaat bij mij niet echt over, in tegenstelling tot het publiek. Maar dan heeft de band het goed gedaan.

Als afsluiter van het festival zien we Lucky Peterson en zijn band. Zijn vorige optreden in 2012 was een groot succes. Hij heeft veel prijzen gewonnen en werd op vijfjarige leeftijd ontdekt door Willie Dixon in de club van de vader van Lucky. Hij staat bekend om zijn opwindende, intensieve shows en vanavond is het niet anders. Hij heeft een geweldige stem, is een dito orgelspeler en ook nog eens een goede gitarist. De band opent met een instrumentaal nummer waarin de fantastische gitarist Bassam Bellman, drummer Steve Belmonte en bassist Cyrille Catois en toetsenist Rachid Guissous direct laten zien wat ze in huis hebben.

Hierna betreedt onder luid gejuich van het publiek Lucky het podium. Een showman pur sang in zijn kleurrijke pak en hij pakt het publiek direct in met zijn handelsmerk: grote rollende ogen, veel lachen, gekke bekken trekken en humor. Hij beheerst het Hammondorgel perfect, wisselt naar gitaar dan weer Hammond en zo gaat het door. De pompende bas en stevige drums en het werkelijk fabuleuze gitaarwerk van Bassam, maken het plaatje compleet. De stijl is een mix van blues, soul, funk, rock’n’roll en swingt geweldig. In de show zit een zalige medley van Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix waarop Bassam kan exceleren.

Daarna komt Lucky’s echtgenote Tamara Peterson de band ‘versterken’. Waarom? Ze heeft een best een mooie stem maar is voor mij geen aanwinst. Ze haalt (te) veel en hoog uit, leek soms zelfs wat meer op krijsen. In de lagere tonen is ze veel beter en aangenamer om naar te luisteren. Zonder haar speelt de band wat losser, lijkt het. Tamara heeft hem als het ware gered, toen hij het moeilijk had en daar gaat de mooie slowblues Trouble ook over. Als verrassing komt ook Ronnie Baker Brooks, die vanuit de coulissen de gehele show volgt, twee nummers meespelen en dan gaat het dak er helemaal af in het laatste nummer van de avond Baby Don’t You Want me To Go. Wat een prachtig eind van dit heerlijke festival!

Conclusie:
Het was een formidabel mooi festival met veel verrassende bands, weer die ongedwongen sfeer, prima organisatie en als toetje, zeer belangrijk, het mooiste festivalweer wat men zich kan wensen.

Blues Magazine bedankt organisator Richard Hölscher en Kulturring Schöppingen voor de accreditatie en goede zorgen.

Alle foto’s van het Grolsch Blues Festival Schöppingen 2018 zijn in dit fotoalbum te zien.

(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)