Verslag: 23ste GROLSCH BLUES FESTIVAL SCHOEPPINGEN 7 en 8 juni 2014

23ste Grolsch Blues Festival Schoeppingen
Schoeppingen
7 en 8 Juni 2014

Line-up: Jo Harman, Frankie Chavez, Mr. Sipp ‘The Mississippi Blues Child‘, Delta Saints, Jonathon ‘Boogie’ Long & The Blues Revolution, North Mississippi Allstars, Mountain Men, Lisa Doby, Mason Rack Band, Mike Zito and The Wheel, Joe Louis Walker & Band.

Tekst : Andre Wittebroek. Foto’s : Nineke Loedeman.
Meer foto’s: zie album Facebook en op www.fotobluesrock.nl

Het was weer, net als voorgaande jaren, een topfestival waarin alles meewerkte. De organisatie, de stemming, de perfecte muziek en dan het schitterende weer, rond de 30 graden en droog. De weergoden zijn dit festival , zolang ik mij kan herinneren, altijd goed gezind geweest. Ze houden zeker van dit festival en van de prachtige muziek. Richard Hoelscher en zijn team hadden weer een uniek programma samengesteld en dat maakt dit festival zo bijzonder. Men wil een zo gevarieerd mogelijk programma aanbieden waarin altijd weer plaats is voor op dat moment onbekend talent. Ook dit jaar weer en het lukt steeds dankzij de ‘neus’, interesse en vooral durf om dit nieuwe talent te presenteren en dat met de beperkte financiële middelen. Een topprestatie.

Veel bluesstijlen waren weer vertegenwoordigd: akoestische blues, country blues, bluesrock, delta blues, Mississippi blues, zelfs een soort theaterblues, funky blues, entertainment blues en showblues. De opbouw in de programmering is uitgekiend: rustig opbouwen en swingend afsluiten!

Zaterdag 7 juni.
De zaterdag begint met het optreden van Jo Harman en band. Het festival had haar gestrikt voor haar eerste optreden in Duitsland en ze leek wat zenuwachtig in het begin maar daar was muzikaal niets van te merken. De band begon met een strakke funky blues en de stemming zat er direct goed in. Ook door haar podiumpresentatie: een mooie blonde vrouw in een strak zwart pakje, voor het oog zeer prettig! Jo heeft een mooie diepe, maar geen rauwe stem. Ook in de rustige , gevoelige songs kwam ze erg overtuigend over. Erg knap als je bedenkt dat ze om 14.00 uur het festival opende en het publiek muisstil kreeg. Dan staat er kwaliteit op het podium, zoals blijkt absoluut uit het werkelijk schitterend gespeelde Sideways. Een perfecte opener!

De volgende artiest is Frankie Chavez uit Portugal die, met zijn broer op drums, de hele band vormt. Hij wordt gezien als een van de meest veelbelovende talenten van de bluesmuziek uit Portugal en de Portugese invloeden zijn duidelijk in zijn stijl verweven. Fadoblues als het ware. Hij is een multi-instrumentalist die verschillende gitaren, waaronder een Portugese, en een soort luit, mandoline en basdrums bespeelt. Zijn gitaarspel varieert van fingerpicking a la Danny Gatton tot rockig. Zijn broer drumt zeer stevig en geeft het ritme aan. Frankie’s stem ligt zeer prettig in het gehoor en past perfect bij de muziekstijl. Niet hard en rauw maar zuiver en gevoelig. Een verrassende band! ( Ze zoeken nog een booker voor Nederland en die verdienen ze absoluut).

Daarna is het de beurt aan Mr. Sipp “The Mississippi Blues Child”. Zijn echte naam is Castro Coleman en hij werd geboren in McComb Mississippi en die stijl is helemaal in de muziek terug te vinden. Heerlijke muziek! Hij is een geweldige gitarist die veel beweegt op het podium, maar zeer vloeiend gitaar blijft spelen. Je moet wel van gitaarspel houden, de solo’s zijn briljant maar vaak wel aan de lange kant. Een echte showman en het publiek vindt het geweldig. Een rondje door het publiek doet het natuurlijk ook erg goed. De band achter hem speelt funky, het swingt fantastisch en het Hammond orgel voegt dat extraatje toe. Een zalige groove is het gevolg. Het speelplezier druipt ervan af. Het is een erg goed op elkaar ingespeelde band, die staat als het bekende huis.

Dan is het de beurt aan de Delta Saints. Deze band uit Nashville, Tennessee is in Nederland allang geen onbekende meer. Ze treden hier regelmatig op en hebben een vaste fanschare die na dit optreden alleen maar groter kan worden. Ze zetten een fantastisch gevarieerd optreden neer. Sommige nummers doen door hun ‘jamgehalte’ sterk aan de Allman Brothers denken, stevig en swingend . Dan klinkt er weer een ‘Doors’ orgeltje door en wat Soft Machine. Dan weer boogie, jazz en natuurlijk blues. Zanger Ben Ringel heeft een mooie, krachtige heldere stem die de band een eigen geluid geeft. De stuwende ritmes, het gevarieerde spel en de vette orgelklanken maken er een prachtig optreden van. Klasse band!

Na de Delta Saints komt de jonge 25-jarige Jonathon ‘Boogie’ Long op het podium. Ook hij is een nieuwe ontdekking van Richard Hoelscher voor Europa en is speciaal voor dit optreden overgekomen. Hij komt uit Baton Rouge, Louisiana en is een dampende bluesrocker met veel power in zijn spel. Het niet lullen maar spelen type, en spelen dat kan hij en dat doet hij. In 2011 wordt hij uit 4000 deelnemers als beste gitarist gekozen. Op www.boogiebluesmagic.com geeft hij uitleg over zijn spel en geeft diverse tips. Vorig jaar stond hij 4 weken in het voorprogramma van BB.King. Dan moet je dus wel wat kunnen! Hij en zijn band stellen niet teleur. Veel ruige bluesrock met het accent op het gitaarwerk en zijn wat hese, ruige zang past er prima bij. Vermeldenswaardig : de bassist en drummer zijn pas 18 jaar oud en nu al zo goed! Een band voor de toekomst en zeker voor festivals.

Als laatste band van de zaterdag dan de North Mississippi Allstars. Zeker een van de hoogtepunten van de eerste dag. Zij spelen een meer Hill Country Blues met invloeden van R.L. Burnside en T-Model Ford. Ik hoor Little Feat met die lekkere funky boogie, dan weer een elektronische wasbord waaruit de meest psychedelische klanken worden getoverd, gevolgd door schitterende samenzang, en een door een speciale microfoon verteld radiobericht. Wat een afwisseling en hoe goed gespeeld. Als topper gaan de 3 muzikanten met trommels en pauken een rondje maken door het publiek; dat lijkt sullig, maar het past geweldig in het geheel en het publiek is razend enthousiast. Een waardige afsluiter van de eerste dag!

Zondag 8 juni.
Na de regen aan het begin van de dag brak de zon door en werd het weer een stralende (blues)dag. De dag opende met Mountain Men en wat was dat nu weer? Nooit eerder gezien op een festival. Zij spelen een bijzondere countryblues, waarin de interactie tussen band en publiek hoofdzaak is. Mathieu Guillon speelt akoestisch gitaar aangevuld met zijn krachtige stem. Muziekpartner Iano Giddey met mondharmonica heeft zijn eigen show die doet denken aan pantomime door zijn bewegingen en mimiek. Het publiek weet dat ze iets bijzonders zien: het is doodstil op het festivalterrein, men staat met open mond te kijken….en dat om 15.00 uur s’ middags als opener. Absoluut fantastisch en zeer origineel wat deze twee heren brengen.

De tweede artiest is singer/songwriter Lisa Doby die een ontspannend soort folkblues speelt. Ze heeft een stem, die meerdere octaven bestrijkt en aan Whitney Houston doet denken. Ze zingt vooral over emoties zoals de liefde, jaloezie, liefdesverdriet e.d. Haar stem is prima maar ik persoonlijk vond haar optreden de minste van het festival. In de hoge tonen werd haar stem hard en schreeuwerig, het deed pijn zelfs aan de oren. Jammer, want ze is een erg goede zangeres, maar niet zo mijn ding. Verder had ze tussen de songs te lange verhaaltjes en uitleg wat het tempo uit het optreden haalde. Het viel me op dat het vrouwelijke publiek het wel erg goed vond.

En toen kwam de Mason Rack Band, met hun ‘vuile’ bluesrock! Na hun droomdebuut in Europa in 2012 op dit festival stonden ze er nu weer. Het publiek, velen met een Mason Rack T-shirt aan, ging al voor het podium staan toen Lisa net was afgelopen, om maar niets van de show te hoeven missen. En ze werden beloond met een zeer gedreven, energiek en humoristisch optreden. Mason bespeelde het publiek en zette het helemaal naar zijn hand. Pure entertainmentblues ! Net als 2 jaar geleden ging het publiek compleet uit het dak: het zong, joelde, schreeuwde, klapte! Wat een sfeer en wat een samenspel tussen band en publiek. De muziek, show, band en publiek waren één geheel, alles smolt samen in een unieke sfeer. Mason’s (sexy) stem ging van zeer diep en rauw tot heel hoog en zuiver. Drummer Joel Purgess is een klasse apart en de nieuwe bassist Jamie Roberts vult het uitstekend aan. Een zeer goed op elkaar ingespeeld trio. Een in alle opzichten perfect optreden.

Mike Zito and The Wheel hadden de moeilijke taak na het Mason geweld het podium op te moeten maar dat deden ze met verve. Hier stonden alleen maar klasse-muzikanten op het podium waarbij de show minder belangrijk is. Men speelde een blues, die groovy, funky en soms ook rockig was. Mike Zito beschikt over een werkelijk schitterende (blues)stem en zijn bluesy (slide)gitaarspel doet er niet voor onder. Een topmuzikant. Verrassend was bassist Scot Sutherland weer terug te zien. Hij stond hier enkele jaren geleden ook als bassist van Tommy Castro en maakte toen al grote indruk met zijn zeer eigen, groovy speelstijl. Aangevuld met Hammond en drums was dit een fantastisch goed optreden. (In november zijn ze in NixenMeeR in Enschede. Zijn we bij!)

Als afsluiter van het festival kwam de Joe Louis Walker & Band. Op zijn 16e speelde hij al met Jimi Hendrix en later werd hij een zeer goede vriend van Mike Bloomfield en woonden ze samen in een huis. Mike had een grote invloed op Joe’s gitaarspel. Joe staat bekend als een van de beste muzikale bluesmuzikanten van zijn generatie. Een bluesman puur en van de oude stempel. Zijn stijl bevat blues, gospel, R&B en rock invloeden en zijn gitaarspel is vurig, energiek en de riffs soms onvoorspelbaar. Hij speelde veel nummers van zijn laatste CD ‘Hornest Nest’. De muziek staat als een huis en de band heeft een heel eigen stijl. Dit komt vooral door het eigen gitaarspel en de bluesy stem van Joe. Die lijkt wat op Robert Cray, niet diep en donker maar los en wat hoger van toon. De bas funkt, het Hammond swingt en de drums grooved. Een geweldige blues is het gevolg die steeds energieker wordt naar het eind. Aan het eind van de show komt Mr. Sipp nog even meespelen en wordt het helemaal een bluesfeestje op het podium!

Conclusie:
Uit bovenstaande blijkt overduidelijk dat het weer een dik geslaagd festival was. Beter bezocht dan ooit en met een prachtig gevarieerd programma. Artiesten uit de USA, UK, Portugal, Frankrijk, die allemaal verschillende stijlen hebben. Richard Hoelscher en mannen, jullie hebben weer een topprestatie geleverd!
Tot volgend jaar.

Links: www.kulturring-schoeppingen.de

Meer foto’s: zie album Facebook en op www.fotobluesrock.nl

Ook op Blues Magazine ...