Gov’t Mule
Metropool, Hengelo
10 juli 2012
Tekst: Gerrit Harmsen / Foto’s: Marco van Rooijen
Fotoalbum (30 foto’s): http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157630547504278/
In 2009 speelde Warren Haynes met The Mule nog in Hellendoorn en de Melkweg. En vorig jaar augustus waren collega Jeroen Bakker en ik nog bij één van de beste optredens van 2011 waar we getuigen mochten zijn van The Man In Motion toer van de Warren Haynes Band. Waar Warren Haynes in Amerika tot de allergrootste behoort blijkt de publieke belangstelling in Nederland vaak tegen te vallen. Het is dan ook fijn om deze keer het bordje SOLD OUT op de deur te zien prijken. Dat verdient deze band.
Bij binnenkomst blijkt uitverkocht bij Metropool te betekenen dat het publiek op te weinig vierkante meters is samengeperst. Desondanks is de sfeer prettig. Vanuit het hele land is men op Gov’t Mule afgekomen en horen we alle accenten die Nederland herbergt.
Bij de opener Hammer & Nails komt er een brij van geluid op ons af waarbij de bassdrum veel te hard staat, en toetsen en basgitaar nauwelijks te horen zijn. Band en publiek lijken dan ook moeizaam op gang te komen. De geluidsmensen hebben veel te lang nodig om het enigszins op orde te krijgen en pas tegen het einde van Thorizine Shuffle klinkt het acceptabel. Bij het mooie Fallen Down horen we dan toch de eerste kreten door de zaal gaan. De fans zingen mee en genieten van het geweldige gitaarspel en de warme soulvolle zang.
Dan gaat Warren jammend over naar de volgende song om vervolgens bij Wandering Child uit te komen. Het jamgehalte blijkt voor een dame bij mij in de buurt kennelijk zo saai te zijn dat ze de behoefte voelt boven de muziek uit te schreeuwen en daarmee gedeeltelijk de avond verziekt voor een 20-tal mensen om haar heen. Het doet mij besluiten binnenkort toch maar eens een shirt aan te schaffen met, Shut The F#ck Up – The Band Is Playing, erop. Wie weet helpt het bij de komende concerten.
Tijdens de instrumentale afsluiter van de eerste set zijn het naast Warren ook bassist Jorgen Carlsson, drummer Matt Abts en toetsenist Danny Louis die duidelijk maken waarom ze onderdeel uitmaken van een band die in Amerika tot de allergrootste behoort.
Bij de eerste tonen van de Black Sabbath cover War Pigs is het voorin weer dringen om alles zo dicht mogelijk bij het podium mee te maken. De indruk is dat het geluid toch beter in is dan tijdens set 1. Met Mr. Big krijgen we een oudje van Mule’s 1ste album te horen en gaat Warren helemaal op in zijn gitaarspel. Vervolgens laat Warren Haynes met een schitterende uitvoering van Elton John’s Have Mercy On The Criminal horen daadwerkelijk een alleskunner te zijn. Ingetogenheid, kracht, gevoel, eigenlijk valt hier alles samen en zorgt ervoor dat de haren op menigeen zijn armen overeind staan. Bij ondergetekende in ieder geval wel. Forevermore is het volgende kippenvelnummer, wie het slechts kent van de CD By A Tread moet toch eens overwegen het akoestische solo album Live At Bonnaroo te luisteren.
Dan horen we de eerste solo klappen van drummer Matt Abts en weten we dat het richting einde gaat. Nou ja, richting einde? Met 3 nummers die nog volgen en de allerlaatste song Red House zijn we bijna een half uur verder. Een kleine drie uur na het begin zit het concert er dan toch op. Na afloop lopen de meningen over het optreden nogal uiteen. De één vindt het weergaloos, de ander vindt het teveel uitgesponnen en niet pakkend genoeg. Eén conclusie zal na een Gov’t Mule gig altijd te trekken zijn. Je zult geen optreden mee maken waar je ooit dezelfde setlist krijgt voorgeschoteld. Drie uur muziek met een variëteit die zijn weerga niet kent….. Ik zal er bij het volgende concert weer zijn. Het volume? Daar zal ik voor 1 keer niet over zeuren, de oordoppen gaan de laatste tijd steeds vaker standaard mee naar een concert.
Set 1
Hammer & Nails
Thelonius Beck
Banks Of The Deep End
Thorazine Shuffle
Fallen Down
The Other One Jam
Wandering Child
Monday Mourning Meltdown
Kind Of Bird
Set 2
War Pigs
Larger Than Life
Mr. Big
Have Mercy On The Criminal
Patchwork Quilt
Forevermore
Drumsolo
Any Open Window
Brand New Angel
Encore
How Many More Years
Red House
Fotoalbum (30 foto’s): http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157630547504278/
Website artiest: www.mule.net
jaloers deze man hoor, onwijs goede band.
Fantastisch concert. Heb er enorm van genoten. Het klopt dat het geluid in het begin niet goed was, maar dit werd, zeker na de pauze meer dan ruimschoots goed gemaakt.
Volgende keer zijn we er zeker weer bij, net zoals alle vorige keren.
Helaas Pindakaas voor mij,,kon echt niet. ,,,,,dure maand en naar italia,,,maar volgende keer ga ik kijken. Klasse band deze groep,,,Nou gelukkig wel kaarten voor JB…..
PS: mooi verslag en puike foto’s en hopelijk spelen ze wat dichterbij , of in het midden des lands de volgende keer
Voor mij was het ook “helaas pindakaas”. Te weinig resterende verlofuren en geen hostel in Hengelo maakten dit concert voor mij helaas “een brug te ver”. Eerder een luxe-probleem maar met alle zomer-concerten en festivals moet je soms pijnlijke keuzes maken. Wel een salliant detail: ik ga sinds 2005 met grote regelmaat naar de Mule en nét als ik eens een concert oversla spelen ze wél “War Pigs”. Snik…..
Hopelijk zien we ze weer in 2013 retour komen naar onze lage landen of buurlanden.
Ze speelden War Pigs op verzoek van Johan Dollekamp van cd-zaak Popeye. Hij vroeg dat vooraf in het interview en zie………
Typisch Warren!
Overigens ook wat fraaie video impressies op YouTube zoals deze 2 > http://www.youtube.com/watch?v=d0Nyov3p8fM > http://www.youtube.com/watch?v=s7xklgi7DNQ
Hier een derde ‘helaas pindakaas’ Mooi en eerlijk verslag en fraaie foto’s
Red House??
wow… ik heb genoten en vind de hier geplaatste foto's ook erg mooi!
Gerrit, kan me hemelmaal vinden in jouw verslag, ook wat betreft die gillende dame, zal wel voor niets naar binnen zijn gekomen, als liefhebber met een betaald kaartje ga je genieten en niet staan beppen (lees schreeuwen). Marco, ondanks de moeilijke omstandigheden weer puike foto’s