Concertverslag Goezotfestival in ’t Hofke Oud-Turnhout (België) – 4 Juni 2017
Al ettelijke jaren tekenen we present voor de bluesuitgave van het traditionele driedaagse festival in Oud-Turnhout, niet ver van de Nederlandse grens, zodat er ook heel wat Noorderburen op de afspraak waren. Vrijdag komt er telkens vaak een Belgische grote naam die later furore lijkt te maken zoals lang geleden het geval was met Jef Neve Trio, The Black Box Revelation, Lady Linn, Triggerfinger, The Levellers, School is Cool,…. Nu was het de beurt aan gevestigde waarde Admiral Freebee en zijn band, die de zaak uitverkochten. Zaterdag was er vetkuivendag met de bekende heupwiegende rootsavond en de zondag werd als traditionele afsluiter van dit driedaags festival blues geserveerd in alle facetten. Ook de weergoden waren andermaal van de partij en dat zorgde voor een aangename sfeer.
Tekst en Foto’s (C) Sis Van Hoof – in samenwerking met Rootstime
De eerste gast, luisterend naar de naam Scott H.Biram, miste bijna de Goezottrein want hij dacht dat hij in de vooravond moest optreden. Gelukkig kon Marc, één van de organisatoren, hem wakker schudden en vanuit Utrecht verscheen deze one-man-band in extremis toch op het podium. En we kunnen melden dat we het ons niet beklaagd hebben. Deze sympathieke Amerikaan uit Austin is vrij populair in de staat Texas met zijn oude blues, die doorspekt is van country, folk en jawel ook punky geluiden. Scott speelt stompende muziek, kan goed zingen en houdt ook van praten tegen zijn publiek. Ook heeft hij een voorkeur voor whisky. Hij zingt er ook over tot één van zijn jonge dansende fans hem plots een teug geestrijke drank aanbood. ‘Still Drunk, Still Crazy and Still Blue’ was dan ook een toepasselijke oudere song. Maar hij bracht ook menige track uit zijn erg degelijk recente album ‘The Bad Testament’. Leuke opener toch wel.
Shakedown Tim (lelegems) en zijn band The Rhythm Revue hoeven niet meer voorgesteld te worden want hij is een graag geziene gast op podia in binnen-en buitenland, destijds ook al met Fried Bourbon, vooral toen als gitarist en tekstschrijver. Maar sinds enige tijd heeft deze aangename Bomenaar een eigen band onder zijn hoede en vaart hij zijn eigen koers. Buiten het vaak subliem gebrachte gitaarwerk neemt Tim ook de zang voor zijn rekening. Met als eerste resultaat het album ‘Hard To Catch’ (2016), onder leiding van de bekende Nico Duportal. Een album dat kan tellen als debuut. Dat werd duidelijk in ’t Hofke, waar hij zowat het ganse album speelde. Het klonk bijzonder afwisselend, erg swingend ook zoals opener ‘Shakedown’, ‘Wiggle Wobble’ en ‘Red Hair’. Jump, swing en boogie, kortom heupwiegende muziek, die gesmaakt werd door het plaatselijke publiek, ondanks het vroege uur van optreden.
De songs ‘Wild Calypso’ en ook afsluiter ‘Feelin’ Good’ waren persoonlijk één van mijn favorieten waarin de prima op mekaar ingespeelde bandleden (bas, sax en drum) werden voorgesteld. Ik zou ze nog eens graag willen terug zien op een kleine locatie.
In voorbereiding op de volgende act moesten we ons kort verplaatsen achteraan in de ‘Riverside Stage’. We schrokken een beetje dat Big Joe Louis & His Blues Kings op het zijpodium hun ding moesten doen. Wat frontman BJL (geboren in Jamaica) is toch een grote naam in de Britse blueswereld. Hoewel het geluid in de eerste set niet echt goed klonk, waren er betere momenten in de volgende twee korte passages. Het drietal is bijzonder populair over de kleine plas in de UK, dat mochten we ooit ondervinden in de jaren negentig in een plaatselijke pub in Londen. Dat deze Britse frontman Big Joe Lewis een ervaren muzikant is mag duidelijk zijn want hun eerste LP ‘Big Joe Louis & His Blues Kings’ kwam uit in 1989.
Het was nadien benieuwd uitkijken naar Giles Robson Band, een voor mij onbekende naam, maar voorheen noemde de band zich ‘Giles Robson & The Dirty Aces’. Op dit festival doen we altijd wel ontdekkingen. En jawel, frontman zanger-harpist Giles Robson (GR) verraste ons wel samen met zijn band, die door een aantal recensenten vergeleken werd met Lester Butlers’ Red Devils. Ze kwamen wel in de buurt, zeker met het eerste solo-album van GR ‘For Those Who Need The Blues’(2016). Een prima album, maar verwacht geen nieuwigheden want dit album bestaat uit typische oude bluespatronen, maar dat kan de pret niet drukken.
Live staat deze band er. Uiteraard werden er nogal wat tracks gespeeld uit dit album zoals het pakkende ‘Sarah Lee’ met een best gesmaakte gitaarsolo van Andy Knight. Giles Robson mag dan niet dé perfecte zanger zijn, maar ‘smoelschuifgewijs’ komt hij bijzonder goed over. Dat merken we niet alleen in het meeslepende en prachtig gebrachte ‘Where You Been’, maar ook in ‘Bound For The Border’ en in het meeslepende ‘Start A War’. Eén van de hoogtepunten was een hommage aan Little Walter (Jacobs), dé pionier van de mondharmonica. Als ronkende slotnummer speelde hij met ‘Shady Heart’ het openingsnummer van het album. Een bis was meer dan verdiend, maar om het schema te respecteren kon dit niet. Jammer, maar een erg leuke passage was het wel met GR & zijn prima band.
‘Ouwe getrouwe’ Monti Amundson was de volgende in het rijtje van artiesten in het Hofke van Chantraine, dat goed volgelopen was. Deze Amerikaanse gitarist was door een slepende ziekte genoodzaakt om zich even terug te trekken, maar de ziekte lijkt nu onder controle te zijn. Gelukkig maar, want ‘Big Monti’ – zoals hij vaak genoemd wordt – is een prima gitarist die in de jaren negentig succesvolle albums maakte met de toenmalige Blubinos, maar het echte commerciële succes bleef uit in tegenstelling tot zijn kompanen zoals onder meer Johnny Winter en Stevie Ray Vaughan. Dat deze zanger-gitarist invloeden heeft van grootheden als Hendrix, Beck, SRV en BB King was duidelijk hoorbaar, maar dat doet geen afbreuk aan zijn passage want het klonk allemaal degelijk, maar een beetje ouderwets ook wel met rocksongs zoals jawel ‘Let’s Rock’, ‘Over My Head’, ‘All I Wanna Do’ en ‘Looking Back’. Af en toe kwam er een meeslepende song aan zoals ‘Continental Breakfest’.
Maar eindigen deed deze gedreven Amerikaanse performer met een paar heerlijke rockers zodat een bis voor de echte fans niet meer kon uitblijven. Die kwam er aan met dé rockklassieker ‘Johnny Be Good’, tot groot jolijt van een uitzinnig publiek.
Voor de volgende act lagen de verwachtingen hoog, ook bij de organisatoren, die de band al had mogen aanschouwen in februari in de Brusselse AB en zo onder de indruk waren zodat Nick Waterhouse geboekt werd voor deze uitgave van het festival. Hij wordt omschreven als ‘een authentieke Amerikaan die de Golden Fifties doet herleven’.
Deze prille dertiger heeft al heel wat bewezen en is dan ook erg populair in zijn thuisland. Temeer omdat zijn albums aanslaan want na ‘Time’s All Gone’(2012), ‘Holy’ (2014) is er recent ‘Never Twice’ (2016), een topschijf. Zijn eerste Belgische optreden dateert immers van 2012, toen deze performer al te gast was in de Leuvense Depot.
Deze zeskoppige band brengt een mix van bluesachtige fiftiesmuziek, doorspekt met jazz, een vleugje soul, old school rock ’n roll en r & b. Stilstaan was dan ook niet aan de orde bij heel wat van die songs. Nogal wat nummers deden denken aan de sfeer uit de oude Amerikaanse jazzclubs.
Het is niet iedereen gegeven om muziek te maken die onstond nog voor je geboren werd. Zanger-gitarist Nick Waterhouse doet het. In het Hofke begon hij sterk met songs die je bij de strot grijpen zoals ‘I Had Some Money (But I Spend It)’ met een geweldige saxsolo. Ook ‘Dead Room’, het favoriete nummer van de frontman himself, blijkt een schot in de roos, een song gedragen door mooie backingvocals, piano en een uitstekende sax. Al vrij vroeg stelt hij zijn schitterende band voor op de rustig swingende tonen van ‘It.Nr.3’.
Het optreden blijkt toch wel gevarieerd want ook rustiger lijkende nummers passeren de revue, maar krijgen weliswaar in de finale wel een boost van een sax zoals in ‘Straight Love Affair’. In ‘I Can Only Give You Everything’(2012) grijpt hij terug naar zijn beginperiode met uitstekend gitaarwerk gedragen door een strakke drumbeat. Het loopt zo nog even door, maar het publiek krijgt er niet genoeg van zodat met ‘Katchi (All Night Long)’ een dik verdiende bis dit toch wel wervelende optreden afsluit.
Als kers op de taart volgt een optreden van Jeff Jensen Band uit Memphis Tennessee, die we al een aantal malen met succes zagen optreden. Jeff Jensen is niet alleen een prima zanger-gitarist, maar deze semi-dertiger is ook songschrijver en producer. Samen met zijn twee prima begeleiders David Green (drums) en Bill Ruffino (bas) maakt hij het nu ook waar op Oud-Turnhoutse bodem. Na het openingsnummer ‘Little Red Rooster’ (Dixon) merk je dat dit trio er duidelijk zin in heeft. Dat blijkt uit het energieke dat uitgaat van deze band, ondanks dat dit het slotoptreden was op Europese bodem na een 40 dagen durende tournee in acht landen. Jeff Jensen brengt een ganse mix van stijlen, vertrekkende vanuit een bluesbasis. Dit was een sterke slotact van het 14de editie van dit festival. We herinneren ons een schitterende drumsolo van David Green en na de bis ‘All Along The Whatchtower’, één van Dylan’s meesterwerken, trokken we moe, maar voldaan huiswaarts. Aankondiger Peter bedankt iedereen en kijkt net als ons uit naar de vijftiende editie. Bedankt Goezot!
was weer dik in orde … !