Het 2e GitGo Blues Festival is alweer een feit! Deze mooie samenwerking van Dé Blueskrant en de Deventer Schouwburg staat ook dit jaar weer garant voor een geweldig én divers bluesfeest in de prachtige Deventer Schouwburg.
Dit uitbundige Bluesfestival laat alle facetten en randen van de blues zien en vooral horen. GitGo Blues wil simpel gezegd een breed publiek aanspreken en mensen enthousiast maken voor allerlei nieuwe soorten muziek. Naast akoestische en versterkte optredens is er een randprogramma met presentaties van onder meer een gitaar- en een cigarbox gitaarbouwer, een kunstenaar, de Turn Around barbiershop en Disc Deventer met een bluescollectie op muziekdragers. Ook vaste Dé Blueskrant fotograaf A Nice Try Production exposeert, net als vorig jaar, haar prachtige fotografische kunst.
GitGo Blues Festival
Deventer Schouwburg, Deventer
4 november 2017
De line up: Tony Coleman & het Henry Carpaneto kwintet, Layla Zoe, Jesus Volt, Wallace Colema & Little Boogie Boy Bluesband, Drive By Wire, Duketown Slim, Jug Bros en Feverdog.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s en video’s: Edwin Birkhoff
Het regent lichtjes deze zaterdagmiddag in Deventer en er staat een herfstachtig windje. Gelukkig is de begroeting in de Deventer Schouwburg door het ontvangstcomité uiterst warm! Net als vele bluesvrienden uit het hele land schuiven we aan in de gezellige foyer, waar Duketown Slim, aka Imco Ceelen, zijn plek voor vanavond gecreëerd heeft.
Met zijn wortels stevig in de Brabantse stad ‘s-Hertogenbosch (ook wel Duketown) raakte Imco al jong in de ban van akoestische blues. Zo begon hij als bluesharp-speler bij verschillende bands en akoestische formaties. Inmiddels heeft deze bluesende Brabander zich toegespitst op de traditionele deltablues. Slim brengt met zijn oneman bluesshow een heerlijke portie authentiek blueswerk. Met zijn akoestische gitaar op schoot, een koffertje vol met bluesharpjes en de ritmes van zijn voetzolen, zingt Duketown Slim zich op heerlijke wijze een weg door oude klassiekers. Luister vooral even naar onderstaand Hang Me, een nummer van folkzanger Dave van Ronk.
We worden getrakteerd op nummers van onder andere Robert Johnson, Muddy Waters, Big Bill Broonzy en andere grootheden uit de rijke bluesgeschiedenis, afgewisseld met authentiek klinkend eigen werk. Zijn aangename en zeer onderhoudende manier van performen slaat goed aan bij het aandachtig luisterend publiek en heel zeker bij mij. Twee maal zet hij vanavond zo’n sterke set neer. Deze gepassioneerde troubadour behoort voor mij al tot de hoogtepunten van dit festival.
In de Grote Zaal staan de Franse bluesrockers van Jesus Volt klaar. We krijgen een dampende set van stevige rock ’n roll op een bedje van jaren 40/50 blues en 70’s funk. Dit kwartet is na 5 jaar weer terug in Nederland. Het nog ietwat onwennige publiek krijgt een dampende show van uiteenlopende stijlen voorgeschoteld. Oude en nieuwe blues worden vloeiend vermengd met rock ’n roll en daarnaast worden ook elementen als funk en hardrock toegevoegd.
Wat te denken van Bullseye, een funk-metal nummer dat volgens zanger Lord Tracy een symbiose schijnt te zijn tussen Michael Jackson en Rammstein! In ieder geval zijn de grooves erg lekker en er worden al voorzichtig de eerste passen op de dansvloer gezet. Met het uiterst dansbare Burn With Me besluit de band hun hernieuwde kennismaking met het Nederlandse publiek.
We wandelen op ons gemakje terug naar de foyer waar het ‘reunie’ concert plaatsvindt van Feverdog, een driemans akoestische samenstelling met Handy Joe, Crazy Rob Wielens en Marijn Ooijman. We zijn getuige van hun eerste optreden na, pak ‘m beet, anderhalf jaar radiostilte.
De heren ogen redelijk relaxed en hebben er volgens mij veel zin in. Ze beginnen aan een fijne, plezierige set met enkele ‘gouwe ouwe’ covers, maar ook eigen werk. Als Duketown Slim zich ook nog eens bij dit illustere trio voegt, gaat het dak er écht af en is de feeststemming compleet. Tjonge, wat klinkt dat verrekte lekker!
Natuurlijk ontbreekt het nummer GitGo Blues van Michael Dotson niet, het is tenslotte de naam waarnaar dit festival vernoemd is! Dit optreden is erg aangenaam en smaakt mijns inziens zeker naar meer.
We maken ons klaar om onze inwendige mens te verzorgen: evenals vorig jaar kunnen de bezoekers gebruikmaken van een speciaal menu ‘Beugels en Burgers’, dat uitstekend wordt verzorgd door Kar-Ma en geserveerd in het restaurant van de Deventer Schouwburg.
We duiken vervolgens nog kort de Kleine Zaal in voor het optreden van Drive By Wire uit Deventer. De band brengt een rockige set van eigen werk welke is geïnspireerd op donkere, duistere, gruizige blues met invloeden van psychedelische en alternatieve rock. Eerlijk gezegd, niet helemaal de stijl waar ik warm voor loop. Ook de vocalen van leadzangeres en gitariste Simone Holsbeek komen niet helemaal uit de verf en lijken soms wat ‘out of tone’.
We schuiven direct even door naar kunstenaar en gróót bluesliefhebber Maarten Verpoort van Studio MAART’49. Veel van zijn prachtige werken staan in diezelfde Kleine Zaal ruim uitgestald en wekken de bewondering van vele bezoekers. En terecht! Ook in de zaal vinden we de gitaarbouwer en verderop de uitgebreide bluescollectie van Disc Deventer.
Het is tijd om door te stomen naar singer-songwriter Layla Zoe, door de pers uit haar thuisland Canada ook wel ‘Darling of the Blues’ genoemd. De pittige Layla is allang geen onbekende meer in Europa. Als jong meisje al bezeten van muziek, breekt deze ‘Firegirl’, zoals ze ook wel liefkozend wordt genoemd, hier in 2013 definitief door met haar bejubelde album ‘The Lily’.
De charismatische Layla doet met haar krachtige, soulvolle stem en indrukwekkende performance denken aan Janis Joplin en Beth Hart. Ze heeft een unieke rauwe en intense stem, waarmee ze haar publiek aan haar gekluisterd weet te houden.
We horen dynamische bluesrock, vakkundig vermengd met spirituele gospels en soul. Samen met haar uitstekende band staat Layla garant voor een wilde rit vol gepassioneerde muziek, waarbij haar vaste gitarist Jan Laacks voor vlammende gitaarsolo’s zorgt. Jammer dat tijdens haar rustige ballades sommige bezoekers de kans aangrijpen om de week op luide toon door te spreken.
De 81-jarige zanger en mondharmonica speler Wallace Coleman is beïnvloed door Little Walter, Sonny Boy Williamson II, Howlin’ Wolf en was een vaste waarde in de band van Robert Lockwood Jr. De vriendelijke Wallace staat voor het eerst hier in Nederland, waarbij deze zeer krasse Amerikaan geflankeerd wordt door de altijd uitstekende Little Boogie Boy Bluesband, bestaande uit Hein Meijer, Eduard Nijenhuis en Jan den Boer.
Wallace Coleman is gekomen met slechts één doel: het publiek laten horen waar de blues vandaan komt. Na eerst enkele toeristische uitstapjes te hebben gemaakt naar (uiteraard) Amsterdam, speelden de mannen gisteren nog de tent plat in de Haarlemse Bluesclub en staan vanavond voor een overvolle Kleine Zaal in de Deventer Schouwburg. Hein en zijn mannen warmen de zaal alvast op en nemen de eerste drie nummers voor hun rekening en hoe! Gitarist Hein weet als geen ander hoe de authentieke blues gespeeld dient te worden en dit trio is dan ook bij uitstek geschikt om deze Amerikaanse parel Wallace Coleman te begeleiden.
Wallace weet met zijn zang en harpspel de inmiddels overvolle zaal compleet op de kop te zetten. Was het al warm, het wordt binnen no time tropisch heet. We krijgen pure blues zoals blues bedoeld moet zijn. Het publiek geniet met volle teugen en Wallace niet minder. We hopen hem volgend jaar weer te verwelkomen in de Lage Landen.
In de Grote Zaal vinden we Tony Coleman & Henry Carpaneto kwintet. Drummer/zanger Coleman zat achter de drumkit bij B.B. King, van midden jaren 80 tot aan de dood van ‘The King of the Blues’ in mei 2015. Ook reisde hij over de hele wereld met grootheden als Otis Clay, Bobby Blue Bland, Albert King, Albert Collins, Etta James, James Cotton en Buddy Guy. Tony is momenteel voor enkele shows in Europa en speelt met het vakkundige Italiaanse Henry Carpaneto kwintet, inclusief twee blazers.
De indrukwekkende Tony oogt als een spin in het web, gezeten achter zijn grote drumkit, middenvoor op het podium. Hij zingt op aangename wijze vele bekende Chicago Blues nummers maar ook eigen werk en het geheel swingt tot en met. De dansvloer raakt al snel gevuld met uitbundig dansende stellen. Tony praat de nummers op onderhoudende wijze aan elkaar, met olijke knipogen naar onder andere Stevie Wonder.
Natuurlijk vergeet hij zijn voormalige werkgever B.B. King niet en, met zijn ogen opgeslagen naar de hemel, brengt de band een mooi The Thrill Is Gone als eerbetoon aan de The King Of The Blues. Een leuke act, maar de band levert wel een uitstekend stukje muziek. Het vijftal bestaat uit stuk voor stuk goede muzikanten, die om beurten hun kwaliteiten mogen laten horen. Chapeau voor Tony Coleman en zeker ook voor het uitstekende Henry Carpaneto kwintet.
Aansluitend belanden we, voor de laatste maal, terug in de gezellige foyer en laten ons toch nog eens even aangenaam verrassen door de Texelse Jug Bros. Dit opvallende zestal brengt een zeer verfrissende vorm van country-rolling-texel-rock. Heerlijk om te deze robuuste heren aan het ‘werk’ te zien en nog veel leuker om te horen. De band straalt plezier en passie uit en net als zij op het podium, worden ook wij hier bijzonder vrolijk van.
Wat een prachtige afsluiter van dit geslaagde en ontzettend gezellige GitGo Blues Festival 2017. Vele jassen gaan aan, tevreden bezoekers druppelen langzamerhand naar buiten. En wij? Wij hebben veel verschillende stijlen muziek gehoord en gaan moe maar voldaan huiswaarts. We hebben genoten.
Een woord van dank is zeker op zijn plek aan de geweldig goede organisatie o.l.v. Ingrid Bosch en Marijn Ooijman, de gastvrijheid van de Deventer Schouwburg en de onstuitbare inzet van alle medewerkers. Tot volgend jaar!
Alle foto’s en video’s zijn HIER te vinden!
Henry Carpaneto
Hein Meijer
Marijn Ooijman
goede weergave van het leuke festival. Schitterende foto’s.