Roots In The Park Festival
Julianapark, Utrecht
6 Juli 2013
Tekst en fotoverslag: Tom Moerenhout / Foto’s : Marco van Rooijen
Meer foto’s, zie fotoverslag Tom en fotoalbum Roots In The Park Festival
Een geslaagde Roots in the Park 2013
Afgelopen zaterdag vond in het Utrechtse Julianapark voor het eerst het “Roots in the Park” festival plaats.
Het realiseren kostte enige tegenstand van de omwonenden, wat natuurlijk en begrijpelijk is want waar laat je al die auto’s van de bezoekers, dat overigens erg mee viel want iedere verstandige potentiële bezoeker kon wel bedenken dat hij met het openbaar vervoer, of met de fiets e.d. moest komen. (grappenmakers hadden het snorbrommertje van ondergetekende ingesloten tussen fietsen met kettingsloten, het kostte wat tijd om weg te komen, het zal ze een leuke voor af pret hebben gegeven)
Eigenlijk vertelt het bijgaande fotoverslag haar verhaal; aankomend op een vrijwel leeg terrein waar “Maison du Malheur” de ondankbare taak had om het festival voor een handjevol mensen te openen. Met kundige Brass, Jazzy, Jump & Blues style music zorgden ze er voor dat het gezellige terrein steeds meer bevolkt werd met mensen die al op de klanken van de muziek gingen bewegen. Een klasse band met een goede uitstraling en een goed gevoel voor de muziek naar de omgeving van New Orleans.
Een goede keuze in de programmering voor het vroege uur was Otis Taylor met zijn band, een bekende voor de Bluesliefhebbers en een fijne kennismaking voor diegene die nog niet zo bekend zijn met genoemde muzieksoort. Taylor’s carrière begon met de banjo, heel slim heeft hij nu een Telecaster-model gitaar laten uitrusten met een extra snaar met halverwege een zgn. stemschroef voor de banjo-feel maar dan op de gitaar, gemak dient de mens. Zo ook tussen de songs door, tijdens het stemmen van de instrumenten of wat dan ook mocht violiste Anne Harris een riedeltje op haar instrument doen, buiten de kittige danspasjes en semi-erotische poses die ze al deed. Dat Taylor in goede doen was bleek zeker toen iedereen hem op het podium mistte en hij plots voor het podium opdook met zijn mondharmonica en draadloze microfoon, succes verzekerd.
Hierna leek het wel of er een soort rustpunt over het festivalterrein was gevallen toen “The Epstein” haar sferische klanken rondstrooide. Alt.Country/Americana met een grote verscheidenheid aan invloeden met een opvallend, origineel en eigen geluid, vertelde het programma. Het zal best……..het enige dat me bijgebleven is zijn de kerkklokken en ruisgeluiden uit een synthesizer boven songs waarvan de inhoud mij, ook velen met mij die een middagdutje gingen doen, is ontgaan.
Toen na half 4 het podium gereed werd gemaakt voor “Moreland & Arbuckle” dacht men; nou laat maar komen…. we zijn weer wakker !
Twee baardige frontmannen; gitarist Aaron Moreland en zanger/mondharmonicaspeler Dustin Arbuckle; vergezeld van de gladgeschoren drummer Kendall Newby, gaven hem toch een partij van jetje met een sigarenkistje voorzien van een hals met 1 bassnaar en wat gitaarsnaren, heel kien gescheiden uit versterkt via 2 outputs naar een koelkast van een Bass-Ampegg speakerdoos vergezeld van flinke drum-meppen van Newby en verrijkt door de puike Bluesvocals met snerpende mondharmonica van Arbuckle; eigen werk en traditionals. Met deze bak energie was iedereen op het nog meer volgestroomde terrein klaarwakker.
Het programma vertelde dat de Spaanse” The Excitements” met vlammende 60’s Soul, het grastapijt zou doen verzengen maar helaas was de band wegens familieomstandigheden verhinderd en is op het laatst de groep The Originators uit Amsterdam gevonden om in te vallen. Voorwaar een moeilijke taak het te realiseren omdat deze band uit 10 personen bestaat, maar ook omdat deze Northern Soul spelende band ondanks dat er goed (van bladmuziek) werd gemusiceerd, de bezieling (lees Soul) niet kon over brengen. Een (te) grappige frontmevrouw bracht zeker met haar aankondigingen het niveau tot een leuk orkest voor een bedrijfsfeest, niettemin de eerste dansjes werden gemaakt deze middag.
Toen was tijd voor de Canadese “Ben Caplan”. Zijn aangekondigde band “Casual Smokers” waren om, voor mij, onduidelijke redenen gereduceerd tot een violist met een groot gevoel voor humor. (Dat is gauw verdiend denken we dan ) De van een prachtige krullenbol en dito baard voorziene 20-er wordt veel vergeleken met Tom Waits vanwege een zelfde karakteristieke stem en die liet hij graag heel laag en graag over de P.A. horen. Folky ballads met Bluesinvloeden viel het publiek ten deel met natuurlijk de mogelijkheid om mee te zingen en te schreeuwen waar absoluut gehoor aan gegeven werd. En had hij voor zichzelf rust, dan ouwehoerde hij een slag in de rondte waarmee hij zelfs zijn compaan te ruste bracht, schoenen uit en op den rug, een weinige heeft dit maar kunnen zien vanaf het veld.
De sfeer zat er op het inmiddels volle maar gezellige terrein goed in, er waren inmiddels meer dan 2000 personen in het Park en dat zal ongetwijfeld ook gekomen zijn door één van de laatste publiektrekkers “Beth Hart” met haar band.
Hart brak alweer meer dan tien jaar geleden in Nederland door met hits als “LA song” en “Leave the light on” en sindsdien maakte de Amerikaanse succesvolle CD’s, en speelde ze met gitaargiganten als Jeff Beck en Joe Bonamassa. Voordat de drummer aftikte stond het voor het podium om mij heen opeens erg barstensvol ( ik schrok me de kolere, niks voor mij dus ook gauw weg). Wat een vakvrouw (en ja, vakgelul; jammer van dat mekkerende tremelo) maar wat ook een goede band, het publiek werd meegenomen met Bluezy Rock & Soulsongs tot de intense Ballads waarin ik in verscheidende ooghoeken kon waarnemen dat er een menig traantje werd weggepinkt.
Ja, muziek is emotie lieve mensen !
En och, wat een heerlijke sfeer, de zon, een niet zo groot festivalterrein, iedereen z’n dekentje en z’n plekje, met goede muziek van prima bands en gelukkig zoveel bezoekers die naar mijn idee ervoor hebben gezorgd dat er een tweede Roots in the Park zal komen.
En ja, wat kan je een betere afsluiting van een festival voorstellen dan “Gov’t Mule”…..Voor de kenners een “oh Yeah”en voor wie niet: “sodeju..Een samensmelting Blues en Southern Rock onder aanvoering van Warren Haynes ( Allman Brothers Band), ook wel genoemd als één van wereld beste gitaristen was een goede keuze, temeer toen ook nog eens op het laatst Beth Hart een goede duit in het zakje deed.
Resumerend; een zeer geslaagd nieuw festival, hoop op een volgende keer, heb wel een een band-aankondiger gemist, sollicitatie bij deze ????
Meer foto’s, zie fotoverslag Tom en fotoalbum Roots In The Park Festival
Video: Johan Kraassenberg
Noot van de redactie: binnenkort volgen de interviews met Warren Haynes en Ben Caplan hier op BluesMagazine.nl !
waanzinnig festival en Beth hart, ja hoor ik wil de vlgd keer wel de boel aankondigen,
Duo Tom Moerenhout en Frank van Engelen als de "gemiste' Stal meesters op de 2e editie volgend jaar!? :) ..
lijkt me helemaal goed
Gelukkig geen domme schreeuwers, die de bands aankondigden. Het paste precies bij het relaxte sfeertje.
weet niet wat jij gewend bent Bert, maar een aankondiger/presentator hoeft per definitie geen “domme schreeuwer” te zijn. Jij stelt jezelf toch ook op een normale manier voor ?
Tom,
Helaas worden mensen aangetrokken omdat ze bekend zijn van radio en tv en totaal geen kaas hebben gegeten van de bands, die ze moeten aankondigen. Ooit wel eens op Moulin Blues geweest de laatste jaren? Zo’n jong kind behandelt de meestal oudere bezoekers als debielen. Daar erger ik mij aan.
:) http://www.youtube.com/watch?v=6n-JNo-axcU
het is niet alleen de taak van de aankondiger het gebeuren met de nodige vakkennis te presenteren maar ook om publiek enthousiast te maken en de artist/band met een hartelijk applaus te verwelkomen en er afscheid van te laten nemen. Helaas missen veel presentatoren deze kunst en schieten door in hun onbenulligheid met veel geschreeuw en onderbroekenlol en tonen geen respect tegenover de muzikant en het publiek.
Dit komt niet alleen bij youngsters voor, ook oudere(n) hebben mij in het verleden met regelmaat kromme tenen bezorgd met hun onzinnig gejoel
ik ben blij dat ik dit mee heb mogen maken, heb er geen moment spijt van gehad, en ook nog fraaie vids heb kunnen maken, kan niet wachten tot de volgende editie van R.i.t.p.
was gaaf johan
Sjef Athmer mag ze van mij naar het nieuwe Vredenburg laten komen.
ik schreef afgelopen zondag, dat moet afgelopen zaterdag zijn natuurlijk
:)
Hierbij feliciteer ik de stad Utrecht met dit fantastische Festival.
Roots in the Park. Wat een geweldige locatie, goede sfeer en waanzinnige artiesten. Goede keuze. Volgend jaar weer. Mooi verslag en weer wonder schone foto's van BluesMagazine Marco
.
ja laat dát maar aan Marco over!
Ben er niet geweest, zou er graag spelen op een volgende editie. Recensent krijgt van mij een pluim voor zijn eerlijke schrijfstijl.
Wat hebben we genoten van de 1e editie van Roots in The Park in het Julianapark in Utrecht. Geweldige organisatie en heerlijke muziek. Tot volgend jaar!