Verslag + Foto’s: Ribs & Blues 2011

Ribs & Blues 2011
Domineeskamp, Raalte
12 + 13 juni 2011

Tekst: Gerrit Harmsen, Imco Ceelen, Joris Pietersen / Foto’s: Marcel Wolthers 

Met enige vrees vanwege de weersvoorspellingen reizen we weer af naar Raalte voor inmiddels al weer de 15^de editie van Ribs & Blues. Tijdens het festival zelf vallen er slechts 3 druppels uit de donkere wolken en zo hebben we 2 dagen perfect festivalweer.
Verder hebben we dit jaar 2 podia waarbij de bands elkaar overlappen en we dus een keuze gemaakt hebben sommige bands te laten voor wat het was. De geluidsmensen hebben ons hierbij een handje geholpen door het volume van de bass en bassdrum op het Mainstage zo snoeihard te zetten dat wij ons genoodzaakt zagen vooral op het Open Air podium te vertoeven. Niks mis mee! Gave bands en een prima geluid waardoor er zelfs zonder oordoppen genoeg te genieten viel. Verder een heerlijke sfeer waarbij het mogelijk is een weekend  samen met ongeveer 50.000 mensen door te brengen zonder één wanklank.
Hebben we dan nog wat gemist dit weekend? Jazeker, een zwarte bluesgigant zoals Michael Burks, Guitar Shorty of een John Primer en jawel de dames in de bluesscene. Hoewel Ribs & Blues allang geen bluesfestival meer is zou een artiest uit deze categorie de huidige programmering nog completer en gevarieerder maken. En voor wie het nog eens wil beleven of juist wil zien wat er gemist is, op youtube circuleren al genoeg filmpjes van prima kwaliteit.

Zondag 12 juni

Natuurlijk nestelen ook wij ons vooraan bij de opener van het festival waarbij The Veldman Brothers na de Pinkster Party van zaterdag de echte aftrap van het weekend mogen doen.
In Zoetermeer lieten de heren Veldman en Overkamp en van der Goes al horen dat er niet zómaar rekening gehouden wordt met deze band. Het lijkt er op dat The Veldman Brothers iedereen al vroeg uit bed hebben getrommeld want de tent is goed gevuld voor een opener.

Ruim 2x zoveel mensen dan in 2010 stonden voor het Mainstage. Indien dit een voorproefje is  van de Dutch Blues Award en de opkomst van het publiek mee zou tellen dan lijkt de strijd om de beste bluesband van Nederland al beslist. Wel jammer dat later op de dag blijkt dat het volume en geluid op het Mainstage nog wel wat te wensen overlaat.  

Dit is één van de reden om vanaf de start de Stefan Schill Band aan te doen. In 2009 zag ik deze jongeman voor het eerst als support van Dana Fuchs. Hoe snel talent zich kan ontwikkelen is de afgelopen 2 jaar wel gebleken. Veel meer power, veel meer flair.

En met een Prince achtige sound een nog groter publiek aansprekend, weet Stefan Schill bijna tot het einde te verrassen en te boeien. Het laatste gedeelte mis ik echter de swing die de toeschouwers zo weet te pakken. Desondanks het eerste hoogtepuntje van na later zou blijken een geweldige dag op het Open Air Stage.

Ergens te midden van een indrukwekkende drumkit steekt de Bluesman uit Florida “full-throttle” van wal met zijn aanstekelijke, moeras-doordrenkte rootsblues. Te zien aan een woud van oprijzende smartphones, camera’s en fototoestellen in het publiek, ben ik niet de enige die gegrepen wordt door de authenticiteit van Ben Prestage. Alle ledematen van de beste man worden aan het werk gezet. Zijn voeten beroeren vakkundig de drumsectie terwijl zijn handen zich gelijktijdig uitmuntend weten te uiten op een cigarbox gitaar, resonator of lowebow.

Dit alles wordt afgemaakt door een intense stem en zeer verdienstelijke harmonicasalvo’s.
Hij vertelt tijdens het spelen en tussen de nummers door, verhalen over Jessie Fuller, de cigarbox gitaar, en introduceert uitbundig zijn voltallige band: “And on my “rechts“, for you people “links“, the bassplayer of this band, mister… Ben Prestage! And on my left the guitarplayer….Ben Prestage!”  Sluit je ogen en je hoort een volledige band los gaan met een passie waar veel groepen nog een puntje aan kunnen zuigen. Aan het eind van zijn set tovert hij het gezellige pleintje in Raalte nog even om in een ware “Baptist Church”. Zelfs de ongelovigen onder ons scanderen volmondig AMEN op het ritme van zijn muzikale preek..

Doordat we bij Ben Prestage niets wilden missen komen we wat later bij 24 Pesos binnen. Deze band uit de UK mocht in maart van dit jaar nog naar Berlijn om deel te nemen aan de Europese Blues Challenge, en was ook al eerder in ons land te bewonderen. Ook nu staan de heren weer strak en gelikt op het podium.

Ik deins echter achteruit van het volume wat op me afkomt. Mijn oren worden gegeseld en ik besluit na een halfuurtje te passen. Het kan mij persoonlijk niet genoeg boeien om me nog langer door het snoeiharde geluid te laten teisteren. Voor degene die dit hebben weten te trotseren blijkt het later toch één van de toppers te zijn. 

Halverwege de dag staat voor het eerst in de 15 jarige geschiedenis van Ribs & Blues een  Duitse band op het podium. Henrik Freischlader & Band bestaat uit drummer Bjorn Krueger, bassist Theofilus Fotiadis, toetsenist Moritz mr. Mo en uiteraard Freischlader zelf. Men startte direct met een paar stevige bluesrock nummers.

Halverwege het optreden werd me duidelijk waarom ik van veel mensen goede verhalen over deze band had gehoord; de forse toon werd afgewisseld met lange instrumentale solo’s, waaronder een 10  minuten lang spel tussen de hammond en de gitaar. Soms was het in het midden wat aan de lange kant maar de goede opbouw tot het ‘losgaan’ was telkens weer het wachten waard. 

Na een tip van kenner Ton Kok gaan we richting Liptease & The Backstreet Crack Bangers die een dusdanige set weten neer te zetten die tot het eind blijft boeien. De vrolijke rockabilly/rock’n roll sound met daarbij de toneelachtige presentatie is heerlijk verfrissend tussen alle andere bands.

Wat mij betreft een super act voor het reizende theater en muziek circus wat altijd in de zomer periode aantal grote steden aandoet: De Parade.

Aynsley Lister mag rond Prime Time aantreden op het buitenpodium waar we eerder die dag al positief werden verrast door een aantal bands. Aynsley was relatief laat aan het programma toegevoegd en de organisatie heeft hier zeer goed aan gedaan. Voor een werkelijk bomvol plein laat hij zien waarom hij al eerder verschillende keren in Nederland te zien is geweest. De band lijkt in een bloedvorm en geniet zichtbaar van het enthousiasme wat op hen af komt. Fonkelende ogen bij de artiest is iets geweldigs om te signaleren. Ook ik word gepakt door de energie die er in de lucht hangt. Hopelijk haalt men ergens in ons land deze band weer snel terug. Voor mij is deze blues met een poppie randje samen met Ben Prestage het absolute hoogte punt van de eerste dag.

Door velen gezien als de headliner van zondagavond was het optreden van John Mayall. 
De zeer bekende 77 jarige John heeft een stel zeer goede muzikanten om zich heen en de verwachtingen waren bij aanvang dan ook hooggespannen. Opvallend was dat je John geen 77 zou geven zodra je hem het podium op ziet lopen, hij speelt toetsen en harmonica, zingt sterk en oogt energiek, al hoor je af en toe in de solo’s dat het vroeger misschien allemaal nog net wat sneller ging.

Desalniettemin zette John een ijzersterk optreden neer en maakte ook Greg Rzab op bas veel indruk door zijn lange solo partijen. Het publiek reageerde dan ook zeer enthousiast, zelfs tijdens de soms wat lange instrumentale solo’s. Vanwege langdurig aandringen vanuit het publiek werd er zelfs nog tijd gemaakt voor een encore bestaande uit 1 nummer. De band kwam terug op het podium terwijl de tourmanager al aanwezig was om de boel weer op te ruimen. Na dit laatste en onverwachte nummer valt de band nogmaals een daverend applaus ten deel. Met recht een headliner….

Maandag 13 juni

Na het soms snoeiharde volume op het Mainstage van de zondag laten we de opener daarvan voor wat het is en steken we in bij het Engelse Hokie Joint. Hebben ze daar een frontman, t’s maar net hoe je daar tegen aankijkt. Zonder de bassist en gitarist te kort te doen springen naast zanger Jo Jo Burgess ook bluesharp koning Giles King en veldgeneraal van de shuffle Stephan Cupsey Cutmore enorm in het oog, sorry bedoel gehoor.

Hokie Joint opent met Apologize van het nieuwe album en weet een fijn sfeertje te creëren. Van degene die de band voor het eerst zien staan sommige gefascineerd de verrichtingen van Jo Jo te volgen. Smetje op de performance is het te overdreven in herhaling treden om ons de nieuwe CD aan te smeren. Verder een prima gig en dus een heerlijke opener van de dag, zeker als we als afsluiter The Way It Goes ……Sometimes te horen krijgen.

We blijven even hangen om een stukje Tommy Ebben mee te pakken voordat we ons naar slide virtuoos Sonny Landreth begeven. De jonge band heeft met zijn mix van americana/rock het afgelopen jaar her en der wel behoorlijk indruk gemaakt. Hoewel alles muzikaal degelijk in elkaar steekt en het prima is om er een behoorlijk stuk van mee te krijgen is het voor ons net wat te lief om echt indruk te maken.

En het moet toch nog maar eens gezegd, ook nu weer is het geluid op dit kleine podium weer prima in orde. Het lijkt erop dat de geluidsmensen aan deze zijde wel weten hoe het hoort, of? zouden zij al de nieuwe geluidsnormen van de maximale decibels hanteren.

Stevig doorstappend gaan we snel richting Sonny Landreth want zo vaak komt deze slide geweldenaar niet naar ons kleine landje. Het repertoire van deze gitarist is van een zo grote omvang dat het afwachten is wat er op je af gaat komen. Sonny kiest deze keer voor veel instrumentale en wat minder rock georiënteerde nummers. Het begin is pakkend en iemand roept met zelfs toe, “nou, best wel goed”. Gaande weg verdwijnt echter de pit uit het optreden. Dit mede veroorzaakt door de introverte houding van Sonny Landreth. Voor de liefhebbers van zijn virtuoze gitaarspel en de gitaartechniek freaks echter smullen geblazen.

Over Ralph de Jongh & The Crazy Hearts was ik bij voorbaat nogal gereserveerd. In het bezit van de te verwachtte CD Free Music die afgelopen mei zou verschijnen, maar helaas tot november is uitgesteld, was ik wat angstig dat hij zijn solo carrière in de achterkamer zou zetten. Of dit daadwerkelijk gaat gebeuren zal de toekomst ons wel duidelijk maken. Samen met The Crazy Hearts heeft Ralph echter een prima andere CD afgeleverd die bij mij thuis ook regelmatig door het huis knalt. Ralph heeft inmiddels samen met zijn stoel alle schroom van zich afgegooid en blijkt staande ook prima uit de voeten te kunnen. Okay, De Dijk moet dan nog wel komen maar deze band maakt er met hun aanstekelijke muziek een groot feest van op het Open Air Stage.
En ja, de muziek schuurt erg tegen de Rolling Stones aan. Sommige zien dit als een punt van kritiek, anderen juist als een compliment. Na deze band live te hebben mogen aanschouwen ga ik voor het laatste. Als het muziekwereldje in Nederland maar een beetje oplet, kan Ralph & The Crazy Hearts in de toekomst wel eens op Lowlands en/of Pinkpop verschijnen.

Omdat we ons niet konden los maken van het Crazy Hearts feessie is het sprinten geblazen naar The Juke Joints. In januari van dit jaar sprak ik de wens uit de Juke Joints graag eens te willen zien op een groot festival buiten Kwadendamme en dan graag zelfstandig, zonder Eddy Clearwater, gewoon, omdat ze dit verdienen. Een paar maanden later staan ze dan inderdaad op 2 grote festivals. Als ik de tent binnen sprint ben ik blij verrast geen dreunende bassdrum of bass te horen. De band heeft kennelijk ingegrepen en zijn eigen grenzen aangegeven. Aha, dit kan wel eens het volgende feessie worden. Voorin bij het podium staan de meeste mensen al te swingen op de zeer aanstekelijke sound die de Juke Joints op ons af slingert. Genieten met een grote G. Verrassend? Voor enkele muziekmaatjes van mij wel. Gaaf om te zien dat de heren zelf ook staan te genieten.
Nou heren, soms komen wensen gewoon uit, we zien jullie weer op Bospop….Hopelijk in de sfeervolle tent, zodat het dak er af kan, en de planken uit de vloer kunnen worden gespeeld.

Dan is het tijd voor de inwendige maag en moeten we helaas The Rhyhtm Chiefs missen.
Want eten gaan we natuurlijk niet doen tijdens het optreden van De Dijk.
Tja, De Dijk. Kort en krachtig het grootste feest van dit weekend. Maar eerlijk gezegd ben ik niet anders van ze gewend.

Website: www.ribsenblues.nl

Meer foto’s op: http://www.flickr.com/photos/metrique/sets/72157626971100552/[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Ook op Blues Magazine ...