Ian Siegal & The Rhythm Chiefs,
Support act: The Veldman Brothers Stripped
Poppodium De Kelder, Amersfoort
15 November 2013
Tekst: Ton Kok / Foto’s W2: Marco van Rooijen
Meer foto’s, zie fotoalbum Ian Siegal & The Rhythm Chiefs, W2 Den Bosch
Ruw geschat heb ik dit jaar honderdvijftig bands live gezien. Dat waren heel wat dagen en avondjes in kroegen, clubs en op festivals. En vrijwel zonder uitzondering kom ik dan ’s nachts met een tevreden gevoel thuis. Ik ben wat live muziek betreft dus wel het een en ander gewend. Maar soms zit er dan ineens een avond tussen die er bovenuit springt. Soms vallen de puzzelstukjes in elkaar en is daar de (bijna) perfecte avond. Afgelopen vrijdag, 15 november, was een dergelijke avond. Het verkeer zit mee, het weer zit mee (behalve de mist op de terugweg), lekker eten op een gezellige locatie, uitstekend gezelschap en top muziek.
Parkeren is bij Podium De Kelder in Amersfoort geen enkel probleem en het ligt ook op slechts tien minuten lopen van het NS Station. Bereikbaarheid is dus geen enkel probleem. Tussen de tweehonderd en tweehonderdenvijftig bezoekers weten deze avond de weg naar De Kelder te vinden.
Bij binnenkomst zijn de Veldman Brothers Stripped net met hun set begonnen voor een al goed gevulde zaal. Pas enkele maanden zijn de gebroeders Veldman, Gerrit (gitaar/zang/footstomp) en Bennie (zang/toetsen/harmonica) bezig in deze opzet als duo. En de laatste tijd hebben ze zich ook aardig in the picture kunnen spelen als support act voor Ben Prestage en deze avond Ian Siegal & the Electric Band. Slechts een half uur speeltijd hebben de broers ter beschikking, maar die weten ze optimaal te vullen met zeven nummers. Veel Delta blues met nummers van onder anderen Mississippi Fred McDowell en Robert Johnson. Ze spelen in deze set voornamelijk covers, pas tegen het eind wordt er wat eigen werk ten gehore gebracht. Een half uur is eigenlijk veel te kort, maar het publiek beloont de broers met een warm en welgemeend applaus. Een mooi begin.
Na een korte pauze is het tijd voor Ian Siegal & the Electric Band, hoewel ik de band maar gewoon bij eigen naam zal noemen: the Rhythm Chiefs. Men gaat direct voortvarend van start met “Sugar Rush”, gevolgd door “Revelator”, dat soepel overgaat in “Back Door Man”. Terwijl bassist Danny van ’t Hoff en drummer Rafael Schwiddessen redelijk onzichtbaar degelijk werk afleveren wordt het echte vuurwerk verzorgd door Ian en Dusty Ciggaar.
Siegal is zichtbaar fan van Dusty en geeft hem volop ruimte om te excelleren op zijn Telecaster en incidenteel op baritongitaar. Ian geeft aan dat hij met deze band de vrijheid geeft om eigenlijk alles te spelen wat hij wil. Hij speelt “Tell Me” van de Rhythm Chiefs, een typische Siegal bewerking van Tom Waits’ “Bad Liver And A Broken Heart”, eigen werk als “Butter-Side Up”, “She Got The Devil In Her” en het wat recentere “Hard Pressed” om uiteindelijk af te sluiten met “Fallin’ On Down Again”. Ik kan me er tegen verzetten, maar bij dat nummer ontkom ik nooit aan kippenvel.
En dat was het? Nee, bij lange na niet. Er volgt nog een flink rijtje toegiften. Ian heeft er duidelijk zin in en roept na elk nummer “OK, one more”. Het begint met “Love Hurts”, een duet met zangeres Tess. Daarna komt de ritmesectie er weer bij en spelen ze een van mijn oude favorieten, “Rattlesnake”, waarin Ian zijn Elvis imitatie geeft met “That’s Alright Mama” en ook “Folsom Prison Blues” opduikt. “The Weight” van The Band wordt gespeeld, Little Walter’s “I’m A Business Man” en ten slotte Warren Zevon’s “Carmelita”. Een set dus met een breed scala aan materiaal.
Vooralsnog blijft Ian Siegal voor mij het beste van er aan hedendaagse blues buiten de VS rondloopt.
Website artiesten:
http://iansiegal.com/
http://www.theveldmanbrothersstripped.com/
Meer foto’s, zie fotoalbum van 14 November 2013 Ian Siegal & The Rhythm Chiefs W2, Den Bosch
We horen graag je mening! Voeg reactie toe