Hamilton Loomis
support act Dynamite Blues Band
W2, Den Bosch
12 December 2013
Tekst: Ton Kok ( Dynamite Blues Band) en Nineke Loedeman ( Hamilton Loomis) / Foto’s: Marco van Rooijen
Afgelopen donderdag, 12 december jl. stond de Dynamite Blues Band in W2 in ’s-Hertogenbosch op het podium als support-act voor Hamilton Loomis. Drie van de leden zijn afkomstig uit het (bijna) legendarische Big Blind, dat in korte tijd een gedegen reputatie wist op te bouwen, maar eigenlijk van het een op het andere moment implodeerde. De diverse leden doken de laatste jaren op met diverse projecten welke, misschien met uitzondering van J.J. van Duijn’s Overnite Ex-Lovers, niet echt van de grond kwamen. Maar gitarist J.J. van Duijn, zanger/harmonicaspeler Wesley van Werkhoven en drummer Niels Duindam staan nu weer samen op de planken, aangevuld met bassist Renzo van Leeuwen. Ze wisten al de nodige aandacht op zich te vestigen met hun veelbesproken ‘vroegboekkorting’.
Het was even schrikken voor de mannen, toen ze voor een vrijwel lege zaal het podium opkwamen, maar Wesley van Werkhoven wist het prima te relativeren en zijn mede bandleden door een ruim drie kwartier durende set heen te loodsen. Het valt de heren te prijzen dat ze niet terugvallen op het oude repertoire en met deze band toch iets nieuws willen neerzetten. De muziek is wat traditioneler dan Big Blind, maar wordt wel met dezelfde intensiteit gebracht. J.J. van Duijn liet weer horen toch een wel erg goede bluesgitarist te zijn. Van Werkhoven is een charismatische frontman en ook het enthousiasme, waarmee bassist Van Leeuwen het publiek mee probeerde te krijgen verdient een pluim. En laten de dan ook het steady drumwerk niet vergeten. De nodige covers passeerden de revue, zoals Willie Cobbs’ “You Don’t Love Me” en B.B.’s “She’s Dynamite”, maar de heren bewezen nog steeds ook prima eigen werk te kunnen schrijven, getuige het fraaie “Black Magic”.
Voor mij was het een aangename kennismaking met deze band, die zeker een aanwinst is voor de Nederlandse bluesscene.
Na vanavond nog drie optredens te gaan, waarvan de laatste in Paradiso. Dan zit de uitgebreide Europese tour van Hamilton Loomis en zijn band erop. Een pittige tour, met nauwelijks een vrije dag, die ze kriskras door Europa heeft gebracht. Maar in niets is te merken dat de mannen moe of uitgeput zijn: vanaf de eerste tonen van hun openingsinstrumental, tot aan de encore gaat het gas er vol op. Veel nummers van zijn zesde album Give It Back vanavond natuurlijk, een funky blues album wat daarnaast ook rock en soulinvloeden heeft. Live is Hamilton een waar kanon, en het lage bezoekersaantal deert hem totaal niet. Later zal hij zeggen dat de kwantiteit er niets toe doet, maar de kwaliteit. En de kwaliteit van het publiek is super: er wordt volop genoten van de bluesfunk die de zaal wordt ingeslingerd.
In het mooi gezongen en ietwat poppy “Eternally” komt het strakke blaaswerk van saxofonist Fabian Hernandez al goed naar voren. Deze blazer staat afwisselend te spelen op zowel zijn sax als zijn keyboard en heeft zo een behoorlijk bepalend aandeel in het geluid. Ook maakt Hamilton in dit nummer gebruik van zijn looping-station, iets wat hij niet veel meer doet tijdens optredens.
Veel uptempo songs, met een aanstekelijk ritme, zo eentje waar je niet stil bij kan blijven staan. Tenminste…sommigen van ons. Maar er is ook gelegenheid om even bij te komen van al die funky songs, en wel met een soepele slowblues “A Woman Like You”, met een prachtige gitaarsolo. Het geluid in de W2 is uitstekend, evenals de sfeer. In “Slow Lover” laat Hamilton op een indrukwekkende wijze zien en horen dat hij ook de mondharp uitstekend beheerst. Die mondharp is bevestigd in een stofzuigermondstuk, welke aangesloten is op de versterker. Het ziet er flitsend uit en voldoet uitstekend.
“Give It Back” biedt alle ruimte voor bassist Danté Ware om spectaculaire grooves uit zijn zessnarige bas te toveren. Samen met powerdrummer Armando Aussenac zorgt hij voor een strakke maar oh zo groovende basis. De bandleden krijgen alle ruimte van Hamilton hun kunsten te vertonen, de ene na de andere flitsende solo volgt elkaar op. Hoogtepunt is naar mijn idee een messcherpe saxsolo door Fabian, zelden zo intens blaaswerk gezien.
Net als je denkt gaat-ie nog? zet Hamilton een jazzy intro neer van het nummer “Bow Wow”, die in totaal zal uitgroeien tot een ruim 10 minuten durend spektakel in heel veel stijlen, met veel verschillende rifjes. Natuurlijk springt Hamilton hierbij van het podium, het publiek in. En hop, bovenop de geluidstafel, goed zichtbaar voor iedereen. Het is altijd een genoegen te zien hoe de man uit Texas het publiek bespeelt met een oprecht enthousiasme.
De toegift, hoewel de band het podium niet verlaat, komt nog eenmaal de zaal inrollen: “Where We Started”. Het publiek kan terugzien op een geslaagde avond, eigenlijk met twee headliners…
We horen graag je mening! Voeg reactie toe