Verslag + Foto’s : Beth Hart & Joe Bonamassa – 26 en 29 Juni 2013 Lotto Arena, Antwerpen en Carre, Amsterdam

Beth Hart & Joe Bonamassa
Lotto Arena, Antwerpen – 26 Juni 2013
Carre, Amsterdam – 29 Juni 2013

Tekst Lotto Arena: Walter van Heuckelom, ism. Rootstime.be
Tekst Carre: Nineke Loedeman / Foto’s : Marco van Rooijen
Meer foto’s, zie fotoalbums Beth Hart & Joe Bonamassa – Lotto Arena, Antwerpen en Beth Hart & Joe Bonamassa – Carre, Amsterdam

De Lotto Arena was woensdagavond goed gevuld voor de gitaarvirtuoos Joe Bonamassa en de zangeres met één van de beste stemmen van het moment Beth Hart. Ze kwamen in Antwerpen hun tweede gezamenlijk album “Seesaw” promoten. Die promotie namen ze ook letterlijk want maar liefst tien van de elf nummers uit “Seesaw” werden gespeeld. Niet alleen de Lotto Arena maar ook het podium was goed gevuld, want buiten Joe en Beth stonden er maar liefst zeven muzikanten op. Ook het eerste album van Beth & Joe ” Don’t Explain” kwam uitgebreid aan bod.
Openen deed Beth met “Them There Eyes” een blij en swingend nummer, waar de blazerssectie al dadelijk hun kunnen mocht laten horen. Beth Hart kwam als een echte diva op het podium. Ze is misschien niet meer het echte rauwe podiumbeest van vroeger, maar ze is nu een echte klassevrouw, die geweldig veel vrouwelijkheid, presence en sensualiteit uitstraalt. En boven alles is ze in het bezit van een sublieme stem die heel veel genres aankan.

In “Sinner’s Prayer” gromt de gitaar van Joe Bonamassa voor de eerste keer indrukwekkend en het zou zeker niet de laatste keer zijn. Na elk nummer nam de gitaargod een andere gitaar zodat hij elke song een andere gitaarsound verkreeg. Heel de show was de frontvrouw Beth Hart uitdrukkelijk aanwezig op het podium, terwijl Joe Bonamassa zich meestal op de achtergrond hield. Toch was zijn gitaar dikwijls bepalend voor de sound van de gespeelde songs. Zo ook in het knap gespeelde “Can’t Let Go”. Dit Lucinda Williams nummer hebben Beth & Joe omgevormd tot een stevige cajun rocksong. Arlan Schierbaum die het ganse concert excellent was op toetsen, was dat in dit nummer eveneens, maar dan wel op accordeon. Vette beklijvende Gibson klanken van pure klasse krijgen we in “For My Friends”. Beth haar stem klinkt zwoel en sexy in “Close To My Fire” met subtiele, maar tevens perfecte saxofoon van Ron Dziubla. Midden de song neemt de gitaar van Mister Bonamassa dan het heft in handen met een heel diepe gitaarsolo. Beth Hart stak haar bewondering voor Etta James en Aretha Franklin niet onder stoelen of banken, maar ze eerde hen uit het diepste van haar hart. Beth deed dat met een ijzersterke versie van “Rhymes”.

Soul van de bovenste plank en ook de drie blazers mochten hun deel van de eer opstrijken, want ze leverden voortreffelijk werk. In de swingende gospelsong “Something’s Got A Hold On Me” smeekte en kreunde Beth al liggend, hurkend en op haar knieën om haar een goed gevoel te geven met de woorden make me feel allright. En het publiek liet zich niet pramen, ook niet wanneer Beth vroeg om haar achterna te zingen. Het was ook tijd voor Lady Beth om het podium te verlaten om de gehele zaal eens te verkennen, wat haar natuurlijk nog meer applaus opleverde. Tussendoor vond ze ook nog de tijd om met een fan een paar danspasjes te doen. Arlan Schierbaum liet in dit nummer weer zijn grote klasse op de toetsen horen. Dikke pluim voor deze muzikant. Joe steelt nog maar eens de show met een indrukwekkende solo in het zeemzoete “Your Heart Is As Black As Night”. Dat Beth Hart meer kan dan alleen maar zingen bewijst ze in de twee volgende nummers. Ze nam zoals in haar beginjaren plaats achter de keyboards om de Tom Waits cover “Chocolate Jesus” te spelen. Joe en Beth maakten er een vollere en moderne song van. Joe zijn gitaar snijdt door merg en been wanneer hij de solo speelt met de vingers heel kort bij de body van zijn gitaar.

In de hele set zitten maar twee nummers die niet op “Seesaw” of “Don’t Explain” staan. “Baddest Blues” dat Beth opdraagt aan haar moeder is daar eentje van. Het is een song uit het laatste solo album van Beth Hart ” Bang, Bang, Boom, Boom”. Net als bij “Chocolate Jesus” zit Beth achter haar toetsen. Het begin van “Baddest Blues” is heel ingetogen met alleen Beth haar stem en de klanken uit haar keyboards. Beth krijgt voor deze vertolking een oorverdovend applaus. Het tweede nummer dat niet uit de bovenvernoemde cd’s komt is “Someday After A While”. Dit pareltje van Eric Clapton wordt door Joe Bonamassa gezongen. Hier mag de tweede gitarist Blondie Chaplin ook even in de picture. Al valt hij toch een beetje licht uit tegenover zijn gebuur Joe Bonamassa. Er haperde ook wat aan de klank van Blondie’s gitaar. En je meerdere moeten erkennen in Joe Bonamassa is trouwens helemaal geen schande. Joe is zonder twijfel één van de beste gitaristen van zijn generatie. Dat Bonamassa enorm gewaardeerd wordt door de Belgische fans was te horen aan het enorme applaus dat hij kreeg.

Dan kwam Beth elegant op haar hoge hakken terug het podium op en begon de bandleden voor te stellen. Wij hebben het hier nog niet gehad over Carmine Rojas op basgitaar en Anton Fig op de drums. Een goede band staat of valt met een sterke ritmesectie. Wel, zowel Carmine als Anton zijn zulke twee super muzikanten die zich op geen foutje laten betrappen. Vooral Anton Fig gaf me een geweldige indruk. Dat meesterschap achter zijn drumstel etaleerde hij nadrukkelijk in het opzwepende “Well, Well”. Tijd om even een rustpunt in te lassen moet Beth Hart gedacht hebben en dat ging ze doen met de meest sexy song die ze kende. “If I Tell You I Love You” herinnert aan het Franse Chanson. Onbewust dacht ik bij dit nummer aan Dani Klein van Vaya Con Dios. De manier en het stemtimbre waarmee Beth Hart deze song zingt is net hetzelfde als bij Dani Klein. Arlan Schierbaum tilt met zijn accordeon dit lied naar een veel hoog niveau.

Het tempo gaat heel wat omhoog in het soulvolle “Seesaw”, met prachtig werk op de blaasinstrumenten. Dan volgt een lied dat over de slavernij, racisme en lynchen van mensen in de vroegere USA gaat. In “Strange Fruits” hoor je zo de horrorsfeer in de gitaar van Joe Bonamassa. Ook hoor je hier een andere Beth Hart, heel beklijvend zingt ze deze gevoelige song. Naar het einde toe gaat deze song over in explosief gitaargeweld van Joe. Heel de band gaat in “Miss Lady” nog eens op de toppen van de tenen staan, wat zich vertaald in een geweldig muzikaal spektakel. Joe Bonamassa zijn gitaarspel bereikt weer eenzame hoogtes. Beth Hart haalt het laatste greintje energie uit haar stem. De toetsen en de blazers leveren een geweldige bijdrage en op het moment dat iedereen denkt dat het gedaan is begint Anton Fig te roffelen op de zijkant van zijn snare drum en perst er daarna nog een korte maar heel sublieme drumsolo uit. Daarna verdween Beth en speelde de band de laatste noten van een geweldig concert. Een oorverdovend, niet aflatend applaus volgt.

Na enkele minuten beklimmen de negen muzikanten opnieuw het podium voor een toegift. “I Love You More Than You’ll Ever Know” wordt ingezet met diepe gitaarklanken van Bonamassa. Beth haar rauwe stem toont heel veel emotie. Deze emotie wordt daarna met even veel intensiteit overgenomen door de gitaar van een superieure Joe Bonamassa. Hij stond misschien visueel altijd op de achtergrond maar bijna elk nummer liet deze zeer begaafde gitarist zijn kunnen horen. En telkens was het puur genot om deze jongeman bezig te zien en te horen. Kan Beth ook Tina Turner overtreffen met haar stem? Na “Nutbush City Limits” zouden we het weten. Er werd een stevige versie van dit rocknummer opgevoerd. Achteraf maakt het me niet uit wie de beste is. Zowel Tina als Beth beschikken over een uitzonderlijke stem. Een mooi einde van een meer dan voortreffelijk concert. Maar het publiek wou meer en kreeg uiteindelijk ook meer. Een tweede toefgift van bijna tien minuten met “I’d Rather Go Blind”. Beth zit op het randje van het podium, vlak voor haar fans en geniet met volle teugen tijdens deze laatste song. Als Joe voor de laatste maal zijn duivels ontbind op zijn gitaar, ligt Beth op haar rug, met de voeten de lucht in stampend te genieten van al die genialiteit. Op 29 en 30 juni zijn Beth, Joe, Blondie, Anton, Arlan, Carmine, Carlos, Ron en Lee te gast in de Carré te Amsterdam. Van deze concerten worden er opnames gemaakt voor een live dvd. Ik ben er zeker van dat veel mensen die aanwezig waren woensdag in Antwerpen ongeduldig zitten te wachten tot die dvd zal uitkomen zodat ze nog eens kunnen nagenieten van Beth Hart, Joe Bonamassa en hun fantastische bandleden.

Zaterdag 29 Juni:

Er valt weinig toe te voegen aan het mooie verslag van collega Walter, en nadat ik dit had gelezen, had ik nóg meer zin in het concert van Beth en Joe in Carré, Amsterdam. Spannend naar het concert, maar ook benieuwd naar Carré, en in de wetenschap dat er opnames zouden plaatsvinden voor de live-dvd. Kortom, vol verwachting van wat er komen gaat, op naar Amsterdam. Hier volgt een korte impressie van de eerste avond in Carre. Daar eenmaal aangekomen, wemelt het van de Beth-fans en Bona-Buds. Behoorlijk wat geld werd er neergeteld voor een ticket voor deze avond, maar beide optredens in Carré waren in een mum van tijd uitverkocht. En wat een fantastische ambiance daar, een prachtige en overweldigende stijl. Er is weinig te zien en te merken van de opnamecamera’s, het publiek heeft er in ieder geval geen last van.

Klokslag 20.00 uur begint het concert, onder luid gejuich van het volgepakte Carré. Beth ziet er fantastisch uit, mooi zwart jurkje en rode high-heels. En Joe natuurlijk strak in het pak. Een mooie, afwisselende set volgt, waarbij Beth het eerste nummer, Them There Eyes, een nog ietwat gespannen indruk maakt. Maar die spanning schudt ze snel van zich af, en geeft zich volledig over aan de begeleiding van de fantastische band van Joe Bonamassa. Vlot gebekt zoals altijd, praat Beth haar songs aan elkaar met grapjes en bekende en minder bekende quotes. Ze sjeest op het podium heen en weer, is werkelijk geweldig bij stem, en haar emoties spatten regelrecht van het podium af. Kippenvelmomenten te over.

Joe staat helaas erg op de achtergrond, en achter een muziekstandaard verscholen. Iedere song wordt hem een andere gitaar aangereikt en hij speelt vanavond zoals we van hem gewend zijn: vol pit en passie. De ene na de andere verbluffende gitaarsolo wordt de zaal ingeslingerd. Toch voelt het een beetje alsof hij een ondergeschikte rol speelt, geheel in dienst van een prominente Beth. Niet erg, wel jammer. Wat ik nog meer mis is de interactie tussen Beth en Joe, die is praktisch nihil, nul komma nul. Het blijft bij zo nu en dan even oogcontact, that’s all. Zo zonde…

De hele avond gaat (te) snel voorbij, na net goed en wel anderhalf uur floepen de lichten van Carré weer aan. Een goed geoliede, ietwat gelikte show, die weinig ruimte laat voor écht spannende dingen. Maar ja, er worden tenslotte opnamen gemaakt. Met als persoonlijke hoogtepunten Freddie King’s Someday After A While, waanzinnig goed neergezet door Joe, Chocolate Jesus, Baddest Blues, Strange Fruit, I’d Rather Go Blind en een vreselijk swingende Nutbush City Limits. En dat swingen kunnen we, want tijdens de toegift wordt de ruimte tussen podium en stoelen opgevuld door enthousiaste en tevreden fans. Mijn avond kan in ieder geval niet meer stuk. Het resultaat van vanavond en zondagavond, zien we, waarschijnlijk snel, terug op de live dvd. Ik ben benieuwd.

Beth Hart : Zang en Toetsen
Joe Bonamassa : Gitaar en Zang
Blondie Chaplin : Ritmegitaar
Anton Fig : Drums
Arlan Schierbaum : Toetsen en Accordeon
Carmine Rojas : Basgitaar
Carlos Perez Alfonso : Schuiftrombone en Percussie
Ron Dziubla : Saxofoon en Percussie
Lee Thornburg : Trompet en Percussie

foto: Nineke Loedeman

Setlist van zowel Carré als Lotto Arena:

Them There Eyes
Sinners Prayer
Can’t Let Go
For My Friend
Close To My Fire
Rhymes
Something’s Got A Hold
Your Heart Is As Black As Night
Chocolate Jesus
Baddest Blues
Someday After AWhile
Well Well
If I Tell You I Love You I’m Lyin’
See Saw
Strange Fruit
Miss Lady
—
I Love You More Than You’ll Ever Know
Nutbush City Limits
I’d Rather Go Blind

Meer foto’s, zie fotoalbum Beth Hart & Joe Bonamassa – Lotto Arena, Antwerpen en Beth Hart & Joe Bonamassa – Carre, Amsterdam

 

 

Ook op Blues Magazine ...